Link do zewnętrznego obrazka
- CIA, a tak konkretnie to wydział broni nuklearnej i przemytu materiałów wybuchowych... - westchnąłem. - I nie, nigdy nie byłem sprzedawcą hot-dogów. Za to Coen to moje prawdziwe nazwisko... - westchnąłem, siadając obok niej na podłodze. Ech...
Od czego ja mam niby zacząć tłumaczenie się... Przecież jej na litość Boską nie powiem, że jej ojciec jest przemytnikiem i współpracuje z muzułmańskimi terrorystami, bo nie uwierzy! Poza tym, gdybym to zrobił, Patrick najpierw zabiłby mnie, żeby następnie obedrzeć ze skóry i powiesić ją jako trofeum na ścianie pamiątkowej w hallu centrali.
- Nie bardzo wiem, jak zacząć, ale... - westchnąłem. - Siedzę w CIA już około czterech lat i zajmuję się zbieraniem informacji na różne tematy, które potem wykorzystuję w terenie. Widziałem twoją kartotekę, owszem, ale to nie oznacza, że ją czytałem. To po pierwsze. Po drugie : masz pojęcie ile ja kartotek widziałem w swoim życiu? Są marne szanse, że zapamiętałbym akurat twoją. To tak w roli uspokojenia. A w nocy wyszedłem z domu, bo kumpel wpakował się w małe bagno. Wyszedł sam, bez broni, na akcję i musiałem ratować mu tyłek, żeby przypadkiem go nie zastrzelili, ok? Wszystko jasne? - zapytałem, patrząc na nią niepewnie. Spodziewałem się, że za chwilę dostanę w twarz, albo coś w podobie. Wstałem z miejsca, po czym westchnąłem cicho.
- Przepraszam, jeśli cię czymś uraziłem. Kiedy jestem wykończony zachowuję się, jak dupek... - uśmiechnąłem się. - W razie czego, to CIA nie ma nic wspólnego z policją, jeśli się tego obawiasz. Czasami bierzemy od nich informacje, ale nie ścigamy ludzi za akty wandalizmu. Nie mamy po prostu na to czasu...  A ta blizna na plecach... To po takiej jednej akcji, mały pocisk, kaliber jedenaście... Myślałem, że już po mnie. Ale to było już dawno... - zagłębiłem się na chwilę w swoich wspomnieniach. Znów poczułem ten ból, aż musiałem się skulić. Simon coś wspominał o tym, że mam poharatane tkanki i kości, oraz o tym, że te kości uszkadzają tkanki, powodując krwotoki wewnętrzne, ale oczywiście nie chciałem go słuchać... Chyba będzie musiał to obejrzeć.
- W każdym razie, nie mam zamiaru utrudniać ci życia. Mieszkaj tu sobie ile chcesz, ja po prostu mogę znikać o dziwnych porach. W razie czego nic nie wiesz - jęknąłem. Bolało, jak cholera. - Idę pod prysznic, potem jadę do pracy... - starałem się jakoś przezwyciężyć ból pleców, ale bezskutecznie. W tym momencie rwało mnie już tak, że po prostu musiałem usiąść na ziemi. Dotknąłem pleców. Krew... Czyżby kość przebiła skórę...?
No pewnie, ale ze mnie idiota! Spałem na lewym ramieniu, kość musiała ponownie wypchnąć bark z obwodu... I ja im kazałem nie zakładać sobie śrub? Ja, ciężki idiota... Swoją drogą sądziłem, że po trzech miesiącach już się nie otworzy...
Cholera...
- Emili, zadzwoń po Simona... - rzuciłem w nią moim telefonem. - Masz go w spisie połączeń...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (13-05-2014 o 21h36)

Link do zewnętrznego obrazka
Emili mnie nastawiła, co owszem zabolało, ale nie takie rzeczy musiałem przejść przez te długie, cztery lata...- Dzięki... - powiedziałem, starając się panować nad swoim głosem, naznaczonym śladami bólu. Wycierała mi plecy, dopóki Simon nie raczył się zjawić. Oczywiście, jak to on, odsunął Emili na bok (kto, jak kto, ale on jest cholernie zarozumiały). - Stary, nie przesadzaj, co? Pomogła mi... - powiedziałem, po czym syknąłem z bólu, gdy przyjaciel szybkim ruchem wyciągnął nić z mojej rany.
- Wybacz, Gray, ale to nie wygląda dobrze... - powiedział i poczułem, jak palcami rozchyla ranę. Au... - Masz poszarpane wszystkie możliwe tkanki miękkie... Wiesz ile ja to będę zszywał? I co ty wczoraj wyprawiałeś, do jasnej cholery...? - zapytał, wycierając ręce z mojej krwi.
- Wiesz, poza ratowaniem twojego szanownego tyłka, to byłem jeszcze z szefem sprawdzić jednego gościa... - snów syknąłem, kiedy Simon po raz pierwszy wbił we mnie igłę.
- Jezu, Gray... Nie ruszaj się, bo jeszcze wbiję ci się w tętnicę... Swoją drogą cud, że kula tego nie zrobiła... - mruknął zamyślony.
- A tak poza tym, to spałem...
- Na lewym ramieniu, jak sądzę? A mówiłem ci, żebyś dał sobie założyć śruby, to nie chciałeś! I teraz masz! - roześmiałem się cicho.
- Niby robisz głupoty, ale w te swoje medyczne klocki jesteś niezły... - odparłem, schylając głowę. - Poza tym wiesz, że musiałem jak najszybciej stanąć na nogi... Scarlett... - znów jęk.
- Gray, dostałeś z bliska, jedenastką! Czy ciebie do reszty posrało?! Nie powinieneś się ruszać z łóżka, a tymczasem bierzesz kolejną akcję, która wcale nie jest dużo bezpieczniejsza od poprzedniej... Jeśli ktoś jeszcze raz cię trafi w to miejsce, to kostnica.... - mówił, przeprowadzając kolejny szew.
- Wiem Simon, ale ja nie mam wyboru... Tu chodzi o moją rodzinę... O Patricka i ciebie zresztą też... - szepnąłem. - Doskonale wiesz, że Goldson mi groził... Nie mam czasu na odpoczynek... - syknąłem po raz ostatni, kiedy przeprowadził ostatnią nić.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (14-05-2014 o 16h48)

Link do zewnętrznego obrazka
Ktoś przyszedł do Emili. Z tego, co powiedział wywnioskowałem, że musi by jej ojcem...
- Carter... - miałem zamiar zerwać się z miejsca, ale przyjaciel powstrzymał mnie, po czym obdarzył mnie spojrzeniem, które zwykle kieruje się do łagodnego wariata. - Ech, Clarisson... Okazało się, że... Zresztą, co ja ci będę tłumaczyć? Nie ma czasu! - odparłem, po czym zdjąłem z ramienia dłoń Simona i wstałem. Poczułem taki ból, jak nigdy w życiu. Wtedy Em wróciła do pokoju, rozłożyła się na kanapie i zaczęła śpiewać, co olałem, bo mówiła, że to może mieć miejsce.
- Gray, co ty do cholery wyprawiasz?! Przed chwilą, przypominam ci, miałeś składane kości i zszywaną skórę! Gdzie się do *&%#@ nędzy wybierasz?! - wstał, po czym próbował mnie zmusić, żebym ponownie usiadł.
- Simon, bez urazy, ale odwal się! Muszę jechać, poza tym Goldson mi nie odpuści, jak się nie zjawię! Chcesz, żeby zabili mi siostrę?! - wrzasnąłem, kiedy próbował na siłę posadzić mnie na podłodze. - Chcesz?! - wtedy mnie puścił. Chwyciłem pierwszą koszulkę, którą miałem pod ręką, na nią narzuciłem kurtkę. Przeładowałem broń.
- Jak do jutra nie wrócę, dzwoń do Paticka po wsparcie. I niech ktoś pojedzie pilnować mamy i Scarlett. Niech nikt nie próbuje do mnie dzwonić, bo jeszcze mnie namierzą. Telefon zostawiam u ciebie, nikomu nie dawaj... -
pospiesznie udzielałem mu instrukcji.
- Gray, oszalałeś...? - złapał mnie mocno za przedramię, jakby rozpaczliwie chciał mnie zatrzymać, - On doskonale wie gdzie dostałeś ostatnim razem, własnoręcznie cię postrzelił... Przecież on cię zabije! - Simon patrzył na mnie z przerażeniem i jednocześnie swoją mądrością życiową.
- I to mówi facet, który wybrał się samotnie bez broni, na akcję, gdzie trafił na piętnastu uzbrojonych facetów... - westchnąłem.  - Simon, idę. Dobrze wiesz, że nie zrezygnuję. Nie mam wyboru... - spojrzałem mu w oczy, po czym delikatniejszym ruchem pozbyłem się jego dłoni z przedramienia. Jeśli chciałem zdążyć, zanim Goldson i Carter wyparują z kraju, skazując mnie i moją rodzinę : musiałem się pospieszyć.
- Tylko błagam, uważaj... Wiesz, że nie pozwolą nam cię szukać...
- Wiem, a teraz już jadę. Na razie - powiedziałem do niego i Emili, a potem ruszyłem do drzwi.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (14-05-2014 o 16h46)

Link do zewnętrznego obrazka
- Emili, do jasnej cholery!!! Ja nie mam czasu, ta niedziela to pic na wodę!  Twój ojciec i Goldson w sobotę będą już w Iranie! Muszę jechać, ochrona g**** da, muszę jechać!  - miałem zamiar zerwać się z miejsca, ale przyjaciel powstrzymał mnie ponownie tego dnia.
- Gray, uspokój się - powiedział do mnie cicho. Widziałem po nim, że jest lekko przerażony moim zachowaniem. Rzadko kiedy tak się rzucałem, ale teraz chodziło o moją rodzinę.
- Ech, twój ojciec transportuje broń dla Al-Kaidy! Goldson mu pomaga! Jak go w tej chwili nie złapię na mieście, to po pierwsze zabiją moją rodzinę, po drugie mnie, a na końcu dojdzie do cholernego zamachu terrorystycznego, nie dociera?! Nie mam czasu na pogawędki, otwieraj drzwi! Chcesz, żeby poginęli ludzie?! - tym razem wstałem, pomimo tego że przyjaciel zastosował na mnie tak zwany "chwyt za ramię". Polega to mniej więcej na złapaniu za główny nerw w taki sposób, aby nie uszkodzić ręki, ale zadać maksymalny możliwy ból.
- Jezu, Gray... Ona ma rację, ty nie możesz nigdzie jechać w takim stanie! Naprawdę chcesz mnie zmusić, żebym cię unieruchomił, albo zadzwonił do Patricka...?
- Simon, zamknij się do jasnej cholery, bo *&%#@ nie wytrzymam! - wstałem, po czym pobiegłem do drzwi. Zamek ani drgnął. Mówi się trudno, od czego mam klucz na framudze? Szybko go użyłem, po czym nie czekając na opozycję Simona, wybiegłem z budynku. Goldsona zauważyłem kilka przecznic dalej, siedział w kawiarni.
- Przejdziemy się... - oświadczył, kiedy tylko mnie zobaczył. Dotknąłem paska na broń przy moich biodrach. Pistolet tam był
- Chyba nie muszę ci wyjaśniać dlaczego ci nie ufam... - znów poczułem ból, ale zignorowałem go.
- Nie gorączkuj się, Coen... Wiesz, że w tych sprawach zawsze dotrzymuję słowa... Przynajmniej na ogół - uśmiechnął się jadowicie, po czym z całej siły przywalił mi pięścią w bolący bark tak, że kość znów znalazła się na nieodpowiednim miejscu, choć teraz zagłębiła się w tkanki, nie przebijając skóry.
Poczułem nagły przypływ adrenaliny. Wykonałem kilka ciosów nogą, po których mężczyzna upadł na ziemię (rękami nie byłem w stanie poruszać), ale dobra passa nie potrwała długo. W jego dłoni zabłyszczał pistolet...
Serce przyspieszyło, krew zaczęła krążyć pod ciśnieniem. Wytrąciłem mu broń z dłoni, ale niestety tuż potem, jak wystrzelił i trafił prosto w mój brzuch... Przez ostatnie dziesięć sekund świadomości zdążyłem go skopać. Potem wyczołgałem się jakoś z tej uliczki, żeby w razie czego ktoś mnie zauważył. Splunąłem krwią. Więcej nie pamiętam...

Link do zewnętrznego obrazka
Kiedy się obudziłem, przez dobrą chwilę nie miałem pojęcia co się ze mną dzieje, ani gdzie właściwie jestem. Na wpół przytomny wpatrywałem się w Patricka, siedzącego obok mnie z twarzą schowaną w dłoniach. Obok zauważyłem też płaczącą Emili, a w progu stał Simon blady do tego stopnia, że trudno mi było cokolwiek wywnioskować.
- P-patrick...? - wykrztusiłem z trudem, czując, jak przy każdym oddechu niemiłosiernie boli mnie brzuch. Ledwo trzymałem otwarte powieki.
- Boże, Gray... Dziecko... - Patrick odsłonił twarz z zaczerwienionymi oczyma, a mnie zatkało. Bo płaczący szef, to ostatnia rzecz, którą w tej chwili spodziewałem się zobaczyć. Co ja gadam! Nie w tej chwili, ale w ogóle! Najtwardszy facet, jakiego znam, Patrick...
Nie dał mi rozwinąć tej myśli, bo szybko (acz delikatnie, jakby nie chciał mi zrobić krzywdy) mnie objął. Simon nagle zmaterializował się obok i usiadł na stołku.
- Co się stało, dlaczego wy wszyscy się mażecie...? - zapytałem niepewnie, patrząc na nich, po czym syknąłem, bo brzuch dawał mi w kość. Dobrą chwilę zajęło mi przypomnienie sobie dlaczego znajduję się w białym pokoju, oraz gdzie ten biały pokój się znajduje. - Chryste, Scarlett...! - przypomniałem sobie, że Goldson groził mojej siostrze.
- Wszystko w porządku, wysłałem Nelsona, żeby odebrał ją ze szkoły... - powiedział Simon cichym głosem. W pokoju panowała niezręczna cisza...
- Emili, przepraszam... Nie miałem zamiaru cię w to wciągać... Miałaś się nie dowiedzieć... - każde słowo wywoływało u mnie ból podobny temu, kiedy ktoś wbija w ciebie rozżarzone gwoździe. - Po prostu przepraszam... Nic innego nie mogę... - zacisnąłem powieki, bo kolejny oddech sprawił, że nie tylko poczułem rażący mnie ból, ale także krew w ustach.
- Gray, cicho... Musisz się teraz przespać, nie ma mowy, żebyś tyle gadał, bo masz uszkodzoną przeponę. Jak zaczniesz mówić, to będzie bolało... - poinformował mnie cicho Simon. Z tym, że ja nie umiałem milczeć. Chciałem mówić, przepraszać tyle razy, ile będzie trzeba... bo doskonale wiedziałem, ze zachowałem się, jak dupek, jak idiota, którym zresztą byłem.  Naraziłem tyle osób...
- Ale Simon... To moja wina... Nie powinniście tu nawet siedzieć... - chciałem mówić dalej, ale ból mnie zablokował.
- Gray, błagam... Odpocznij, później nam powiesz... - Patrick położył mi dłoń na ramieniu. Pokręciłem głową.
- Przez swoją cholerną... Cholerną głupotę... - mówiłem ledwo, bo ból wciąż się nasilał. - Wy wszyscy teraz, a szczególnie ona... Ty nawet nie powinnaś... Wiedzieć, a co dopiero... Ratować mi tyłka... Dziękuję, chociaż... Chociaż pewnie teraz nie będziesz chciała mnie znać... I ja... Ja to rozumiem... - krew spłynęła mi cienką stróżką od ust aż do szyi i torsu.
- Gray, proszę cię... -  powiedział Simon drżącym głosem, potem przycisnął mnie do łóżka, na koniec zmywając ze mnie krew.
Zamknąłem oczy, czułem, jak odpływam, jak to wszystko mnie pokonuje. W jednej chwili ból się nasilił i nagle zgasł. Czułem, jak stopniowo uchodzą ze mnie siły, jak gaśnie we mnie życie. [/i]

Link do zewnętrznego obrazka
Poczułem coś, choć nie miałem pojęcia co, a potem moje oczy same się otworzyły, choć nie miałem nad tym najmniejszej kontroli. Po chwili zaczęły do mnie docierać dźwięki, a tak konkretniej, to głos Emili.
Płakała... Tylko dlaczego...? Przez chwilę miałem wrażenie, że jestem porządnie nawalony. Po pierwsze : moja głowa sprawiała wrażenie wyciągniętej z pralki. Po drugie brzuch bolał mnie już tak, że ledwo oddychałem i po trzecie nie miałem pojęcia co się dzieje, a uświadomienie sobie tego zabrało mi co najmniej chwilę.
- E-emily...? - wykrztusiłem z trudem, nie mając siły na nic więcej. Podniosłem się z pozycji leżącej do siedzącej i wyciągnąłem rękę do dziewczyny, po czym przyciągnąłem ją do siebie, posadziłem na łóżku i objąłem. Nie mogłem nic powiedzieć, przy samym oddychaniu czułem, jakby ktoś rozrywał mnie na kawałki.
Zdębieli Patrick i Simon gapili się na nas w niemym szoku, niepewni co właściwie powinni zrobić, ani co się stało.
- Chodźmy, Simon. Musimy jeszcze pogadać z lekarzem... - Patrick pociągnął mojego przyjaciela w stronę wyjścia z sali, dając mu wyraźne znaki, żeby się zamknął i słuchał co się do niego mówi.
Ja tymczasem trzymałem Emili najmocniej, jak tylko byłem w stanie, co ograniczał znacznie ból, powodowany oddechem.
- Przepraszam... - udało mi się powiedzieć to słowo, choć bardziej je wyszeptać. Gdybym mówił głośniej, zapewne nie mógłbym już oddychać... Bolało, bardzo bolało... Ale jeszcze gorzej czułem się ze świadomością, że koś przeze mnie cierpi. Że przyprawiłem kogoś o przerażenie, o ból wewnętrzny, gorszy znacznie od tego, który przeżywa się jedynie w sensie fizycznym. Bo ten drugi nie zostawia co prawda blizn na ciele, ale stukrotnie gorsze rany na duszy, których nic nie jest w stanie wyleczyć.
Cała ta bezsilność, świadomość beznadziei sytuacji, tego, że równie dobrze mogę umrzeć dziś w nocy, samotnie, kiedy nikt nie będzie mógł już mi pomóc, a rano wszyscy będą mną załamani. Chyba ja sam powinienem być załamany swoją bezdenną głupotą. Czego bym nie zrobił, nie miało to teraz sensu. Jeśli nie przeżyję następnej doby w jakim celu miałbym się teraz zrywać z łóżka i biec za Goldsonem...?
Choć najbardziej chciałem tylko wstać i biec, najdalej jak tylko się da, wziąć głęboki oddech, zachłysnąć się powietrzem...
Takie są marzenia człowieka, którego ból powala na kolana za każdym razem, kiedy bierze oddech.
Zamknąłem oczy i oparłem czoło na głowie Emili. Nie byłem w stanie wykrzesać z siebie choć słowa, choć tak bardzo tego chciałem.

Link do zewnętrznego obrazka
Jestem chory, tak? No, to by się w sumie zgadzało... Uśmiechnąłem się do niej na wzmiankę o rozmazanym makijażu. Miałem zamiar jej powiedzieć, że i bez niego wygląda pięknie, ale z przyczyn technicznych, nie mogłem tego zrobić. Mniej więcej dlatego, że Em znalazła się nagle tak dziwnie blisko, a potem mnie pocałowała. Byłem w lekkim szoku. Spodziewałbym się wszystkiego - kopniaka w brzuch, zdzielenia po twarzy, czy choćby tego, że zaraz stąd wyjdzie. A ona tymczasem wolała mnie całować...
Najpierw tylko delikatnie, potem pogłębiła pocałunek. Objąłem ją mocniej, zamknąłem oczy i zacząłem oddawać pocałunki. Czułem co prawda ból, ale o wiele mniejszy, niż ten, który musiałem znosić jeszcze przed chwilą. Oderwałem się od niej na chwilę, żeby złapać oddech. To wszystko było tak bardzo dziwne... Znaliśmy się można powiedzieć chwilę, a już... Już coś do niej czułem. Z jednej strony nie miałem pojęcia co to jest, a z drugiej miałem w nosie czym jest i tego chciałem. Pogłaskałem dziewczynę po policzku i uśmiechnąłem się delikatnie, po czym ponowiłem pocałunek. Kiedy skończyłem musnąłem jeszcze delikatnie ustami jej szyję, po czym przygarnąłem dziewczynę do siebie.
- Nigdy więcej w nic się nie wpakuję, przysięgam... - szepnąłem cicho, gładząc dziewczynę po plecach. I w takiej mniej więcej pozycji, około pięciu minut później zastali nas Patrick i Simon. Nie odezwali się z początku słowem, tylko stali na środku sali, nie mając najwidoczniej bladego pojęcia co robić. W końcu jednak Patricka otrzeźwiło i raczył wykrztusić kilka słów.
- Gray, ja i Simon musimy już jechać, mamy kilka rzeczy do załatwienia w centrali... I muszę pojechać do twojej matki, powiem, że wyjechałeś - uspokoił mnie, kiedy chciałem go odwieść od tego pomysłu. - Trzymaj się, synu - powiedział, po czym uścisnął mnie i obaj z Simonem (który tylko wykonał "machnięcie" ręką) wyszli.
- To co teraz...? - zapytałem, chwytając dłoń Emili.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (14-05-2014 o 21h05)

Link do zewnętrznego obrazka
Rozpłakała się, więc pocałowałem ją w głowę i przytuliłem mocniej do siebie.
- Twój ojciec trafił do naszych akt, kiedy Patrick i Nelson pojechali badać sprawę przemytu na granicy. Wtedy właśnie stwierdzili, że coś jest nie tak, bo co miesiąc, ewentualnie co kilka miesięcy, pojawiały się tam ciężarówki, wyładowane, sami nie wiedzieli jeszcze czym. W każdym razie Nelson potem to sprawdzał, jechał za nimi i widział wyładowywanie broni. I wszystko pewnie miałby gdzieś, gdyby nie fakt, że zauważył w tym transporcie broń nuklearną. To wzbudziło lekkie podejrzenia co do nich. Kilka tygodni później zaalarmował górę. Kazali nam się tym zająć. Udało się nam sfotografować twojego ojca i Goldsona z jakimiś ludźmi, którzy zajmowali się przyjmowaniem pieniędzy za transport. I tak zaczęliśmy sprawdzanie. Okazało się, że oni obaj biorą czynny udział w przemycaniu amerykańskiej broni dla Al-Kaidy. Szef doszedł do wniosku, że kroi się jakaś grubsza afera, skoro przerzucają akurat dla nich aż takie ilości broni nuklearnej. Boimy się zamachu. W dodatku udało nam się dowiedzieć, że firma twojego ojca ma poważne problemy finansowe. Prawdopodobnie terroryści płacą mu za to bardzo duże pieniądze, myślimy nawet o kilkunastu milionach rocznie...    - zrobiłem chwilową przerwę na oddech.
- Firma twojego ojca zajmuje się mechaniką. A od mechaniki tylko jeden krok do skonstruowania broni. Dla fachowca to żaden problem, a twój ojciec ma wystarczające pieniądze na zatrudnienie kogoś takiego i zapewnienie sobie pełnej dyskrecji. Części miał, potrzebował tylko ludzi. I takim sposobem się to wszystko zaczęło. Góra podejrzewa, że to trwa już około trzech lat... - mówiłem, chociaż porządnie zaschło mi w gardle i przepona bolała mnie, jak cholera. Musiałem jej o ty opowiedzieć, choćby nie wiem jak było to bolesne. Chodziło w końcu o jej ojca. Musiała wiedzieć.
W każdym razie teraz na pewno jej nie zostawię. Nie będzie musiała się bać, że zostanie sama.

Link do zewnętrznego obrazka
Rozpłakała się, więc pocałowałem ją w głowę i przytuliłem mocniej do siebie.
- Wiesz, nie wszystko jest takie, jakim się wydaje... Sam najlepiej się o tym przekonałem... Twój ojciec na pewno cię kocha, ta sytuacja nie ma na to wpływu. Może i popełnia błędy, ale to nie znaczy, że przestał być sobą. Każdemu zdarza się robić głupoty. W każdym wieku i w każdej sprawie. Większa, czy mniejsza, ale tak było zawsze - zrobiłem chwilową przerwę na łyk wody, którą mi podała.
- Wiedzieć coś o mnie? Hm... Chyba najlepiej będzie, jeśli zacznę od początku. Jak widać, mamy sporo czasu - powiedziałem, uśmiechając się do niej lekko i obejmując ją ramieniem. - Do piątego roku życia byłem szczęśliwym dzieciakiem. Miałem wszystko pod nos - jedzenie, słodycze, picie i zabawki. Wszystko na jedno skinienie głowy. Całe dnie spędzałem w naszym ogrodzie, bawiłem się z naszymi psami. Potem spałem sobie z nimi na trawie pod drzewem, a kiedy się budziłem na stoliku zawsze czekała na mnie chłodna lemoniada z ciastkami, które przynosiła mi mama. Ale w końcu coś między rodzicami zaczęło się sypać. Sam do końca nie wiedziałem co się dzieje, ale miałem pewność, że jest to coś złego. Może to zabrzmi idiotycznie, ale zdałem sobie z tego sprawę, kiedy rzeczy, które tak dobrze znałem, stopniowo zaczęły znikać. Mama już nie przynosiła lemoniady do ogrodu, większość czasu spędzała z ojcem na górze, skąd było słychać ich podniesione głosy. A ja całymi dniami byłem sam, na jedzenie chodziłem do babci, dwa domy dalej. Aż w końcu, któregoś dnia ojciec zniknął. Zniknął i więcej się nie pojawił. Pamiętam, że mama płakała rano w kuchni, kiedy wychodziłem się bawić do ogrodu. W końcu zniknęły oba nasze psy, droższe ubrania mamy i część moich zabawek, meble, a nawet ramki na zdjęcia. Potem umarła babcia, na pogrzebie było tylko dziesięć osób.... Ojciec się nie pojawił. Po kilku tygodniach sprzedaliśmy dom i przenieśliśmy się do starej kamienicy na Maine. Mama łapała każdą możliwą pracę, wtedy nie miała czasu na depresję, czy użalanie się nad sobą. Po prostu pracowała od świtu do nocy, a ja jakoś sobie radziłem. W wieku sześciu lat jeździłem już sam metrem! Kupowałem jedzenie od ulicznych sprzedawców i włóczyłem się po ulicach z kluczami na szyi. Dlatego znam Manhattan lepiej, niż ktokolwiek inny. Potrafiłem tak łazić do jedenastej w nocy, a mama wracała dopiero nad ranem. Lekcje odrabiałem na schodach, albo na jakimś murze, w zależności od tego, gdzie wylądowałem. Mama po kilku latach w końcu dostała wolne. Pamiętam, że kupowała strasznie dużo tych kolorowych magazynów z gwiazdami na okładkach. I stało się - zadurzyła się bez pamięci w jakimś gwiazdorku z pierwszej strony. Wydała całe nasze pieniądze na jakąś wystawną kieckę, poszła na imprezę, poznała go. Okazało się, że za dużo wypili i... Z tego powodu pojawiła się Scarlett. Mama próbowała mu udowadniać, że to jego dziecko, ale on nie chciał słuchać. Wygrał nawet w sądzie, który orzekł, że "pozwany nie działał świadomie".... Koń by się uśmiał. Nie wiem nawet, czy mała wie, kto jest jej ojcem...Wtedy mama się załamała. Musiałem się wszystkim zajmować, a kiedy skończyłem 15 lat rzuciłem szkołę i poszedłem do pracy, bo z pensji mamy nie wystarczało na wykarmienie trzech osób... - mówiłem, aż poczułem lekki ból w gardle. Bolesne wspomnienia...

Link do zewnętrznego obrazka
- Nie gadaj głupot - przycisnąłem ją mocniej do siebie i pocałowałem w czoło.
- Przecież wiesz, że to nieprawda... A ja już na pewno wiem, że to nieprawda, bo... - zająknąłem się. Nie miałem pojęcia, czy jej o tym powiedzieć. Bałem się, że jeśli się dowie, to do reszty znienawidzi swojego ojca i nie będzie chciała mieć z nim nic wspólnego. Miałem tylko zapobiec atakowi terrorystycznemu, a nie rozbijać przy okazji rodziny.... I nie zakochiwać się przy okazji w córce gościa, który szmugluje broń dla Al-Kaidy.... Cholera, w co ja się znowu wpakowałem...? W końcu jednak zdecydowałem się mówić.
- Wiesz, nie powiedziałem ci na początku całej prawdy... W rzeczywistości czytałem twoje akta, zanim się pojawiłaś... I wiem chyba nawet więcej, niż ty sama... Chodzi o to, że twoja mama nigdy nie umarła. Mary Clarisson mieszka dokładnie na północy Denver, w domu jednorodzinnym z dwójką swoich dzieci... Twój ojciec jej zapłacił, żeby zniknęła z waszego życia. A ona rozpaczliwie potrzebowała pieniędzy na operację twojej babci... Myślałem, że ty o wszystkim wiesz... - chwyciłem mocno jej dłoń.
Zastanawiałem się, czy dobrze zrobiłem, mówiąc jej o tym. Nie miałem pojęcia, jak jej wytłumaczyć, że jej matka była poważnie chora i ojciec bał się, że sama Em mogła odziedziczyć po niej te geny. Kiedy okazało się, że Emilii jest zdrowa postanowił rozwieść się z Joan, żeby nie urodziła mu więcej zagrożonych chorobą dzieci... Nie wiedziałem, czy powiedzieć jej o tym. Ani czy nie zrujnowałem czegoś mówiąc choć o tej pierwszej części tajemnicy. Pozostało mieć nadzieję, że jednak nie i że Em jakoś sobie z tym poradzi. Z moją pomocą oczywiście.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (22-06-2014 o 15h21)

Link do zewnętrznego obrazka
- Nigdy cię nie zostawię. Wiesz to - powiedziałem szeptem, głaszcząc ją delikatnie po plecach. Czego, jak czego, ale tej kwestii byłem pewien całkowicie. - Nie zdradzę cię, nie okłamię, nigdy cię nie zawiodę - mówiłem nadal cichym głosem, z ustami przy jej uchu.
- Przysięgam. Kiedy mnie pocałowała, poczułem się tak dobrze, jak jeszcze nigdy w życiu. Zacząłem oddawać pocałunki z takim zapałem, jak nigdy wcześniej. Wciągnęło mnie, zakręciło mi w głowie, jakbym się czegoś nawalił. Bawiłem się kolczykiem w jej wardze i pieściłem dłońmi jej plecy. Kiedy kończyliśmy westchnąłem cicho.
- Kocham cię - powiedziałem, łapiąc jednocześnie oddech. Potem położyłem ją obok siebie, złożyłem głowę w okolicy jej szyi i tak zasypiałem, wsłuchując się w ciche bicie jej serca. O tym, jak bardzo to ciche serce jest silne miałem się dopiero przekonać.
Zasnąłem niedługo potem. Kiedy się obudziłem nie pamiętałem już zupełnie co mi się śniło. Wiedziałem tylko tyle, że obudziłem się w miejscu, które odbiegło stanowczo od szpitala. Leżałem na jakimś betonie, w niewielkiej piwnicy, której oświetlenie stanowiła goła żarówka, zwisająca z sufitu na ledwo trzymającym się go kablu. Czułem przejmujący chłód w każdej części mojego ciała. Na podłodze po drugiej stronie leżał jakiś mężczyzna, stuprocentowo martwy, bo z kałużą krwi obok swojej głowy. Spróbowałem się podnieść, ale ból brzucha, jak również łańcuch, przytwierdzony do przegubu uświadomiły mi, jak durny jest ten pomysł.
Co się do jasnej cholery stało? Gdzie Emili, dlaczego nic nie pamiętam i w jakim celu ktoś zabił tego faceta? I dlaczego ten facet jest tak łudząco podobny do Morrisona...? Chryste, Morrison!
- Jam...? - wyszeptałem. - Jam...! - wiedziałem, że zbytnie podnoszenie głosu nie miało sensu, bo jeszcze ten ktoś, kto mnie tu zamknął, mógłby się dowiedzieć, że odzyskałem przytomność, a tego z pewnością nie chciałem. Odpowiedziało mi ciche rzężenie. Dzięki Bogu...

Link do zewnętrznego obrazka
Zaczynałem czuć się strasznie, patrząc na trupa kolegi z CIA, choć aż nazbyt dobrze zdawałem sobie sprawę z tego, że większość moich niepowodzeń działa się z jego czynnym udziałem, o czym przypominała mi na przykład blizna po kulce na plecach. Ale, mimo wszystko, czułem się podle, wiedząc, że Jam zginął prawdopodobnie około godziny wcześniej, a ja nic nie mogłem zrobić, żeby mu pomóc i po prostu się wykrwawił, powoli tracąc nadzieję, że ja sam się kiedykolwiek obudzę. Leżał pod ścianą, z głową opartą na kawałku jakiejś starej deski i miałem ochotę jak najszybciej go podnieść. Miałem oczywiście świadomość faktu, że nie mogę już nic dla niego zrobić, choćbym nie wiem jak bardzo tego chciał. Poczułem znów to ukłucie bólu w gardle.
- Jam? - wyszeptałem jeszcze raz ze złudną nadzieją że chłopak otworzy oczy. Sam nie wiem dlaczego, ale poczułem się winny, jakby to była moja wina, że Jam Morrisson nie żyje. Oparłem zmęczoną głowę o ścianę i zamknąłem ciężkie ze zmęczenia powieki. Nie byłem w stanie nawet się poruszyć. I wtedy nagle usłyszałem jakiś hałas za ścianą. Chwilę potem oślepiło mnie światło, tak że zupełnie niczego nie widziałem od tego przebywania w ciągłej ciemności. Po kilkunastu sekundach dotarło do mnie, że to Emilli spowodowała całe zamieszanie. Chciałem coś powiedzieć, kiedy mnie objęła, uspokoić ją jakoś, ale chwilowo nie mogłem się pozbierać po tym, jak przez kilka godzin byłem zmuszony oglądać Jama z kulką w głowie.
Em pogrzebała chwilę w zamkach, muszę przyznać, że robiła to jak na zawodowca przystało, po czym obejrzała mnie i uśmiechnęła się. Poczułem się lepiej, ale to wszystko nadal tak strasznie bolało...
Nagle zauważyłem w drzwiach dwóch facetów z bronią. Przeszedł mnie dreszcz. Wiedziałem, że w takim stanie nas nie ochronię. - Emili, uważaj! - wrzasnąłem najgłośniej, jak tylko byłem  w stanie. I doznałem szoku, kiedy moja dziewczyna z niezłą wprawą zastrzeliła tych dwóch goryli, a potem podniosła mnie z ziemi. Mówiła coś do mnie w międzyczasie, ale czułem się, jakbym lunatykował - niewiele z tego zrozumiałem. Kiedy opuszczaliśmy budynek, myślałem tylko i wyłącznie o Jam'ie.  Chciałem po niego wracać, obudzić go...
Przez całą drogę samochodem w głowie miałem tylko tyle, że Jam nie żyje, nic więcej. I starałem się jakoś to sobie uświadomić. Do tej pory mało kto ginął na akcjach. Jam był można powiedzieć taką pierwszą, młodą krwią. Bardzo młodą krwią... Dopiero zaczynał, był najmłodszy z nas wszystkich, całe życie przed sobą... Ale nie, zachciało im się strzelać do dzieciaków! Zabijać niewinnych, tętniących życiem młodych ludzi! Dzieci, przecież to jeszcze dzieci...!
Zorientowałem się, że jedziemy na komendę dopiero dwie przecznice przed dojazdem do budynku. Em wtargała mnie tam, od razu znalazła się wokół chmara zdziwionych ludzi. Na szczęście zauważyłem Nelsona...
Zabrali mnie do szpitala polowego na tyłach komisariatu, na szczęście był tam akurat lekarz dyżurny. Akurat się zbierał do domu, więc miałem po prostu farta. Stwierdził tylko, że się odwodniłem i wyziębiłem, więc podał mi elektrolity, podłączył mnie do kroplówki i kazał mnie przykryć kilkoma kocami. Nel siedział obok mnie na krześle, a ja gapiłem się tępo w sufit.
- Miałeś dużo szczęścia, stary. Ta twoja współlokatorka to skarb - mówił wciąż do mnie, ale ja nadal miałem w głowie tylko jedno - Jama już nie ma. Nie miałem siły tłumaczyć przyjacielowi, że jestem z Emili, ani tego, co się działo w ciągu ostatniej doby.
- Nel, oni zabili Jama... - powiedziałem szeptem, sam nie wiedząc, dlaczego łamie mi się głos. - Dostał kulkę w głowę, nic nie mogłem już zrobić... Jezu... - przetarłem mocno twarz dłońmi, jakbym chciał z niej zetrzeć skórę.
- Jam? Jam Morisson? - usłyszałem w głosie Nelsona niepochamowane pokłady zdziwienia. - On miał cię szukać, powiedział, że chce ci wynagrodzić południe... - mówił coraz słabszym głosem. Myślałem, że coś mnie trafi.
- Wysłaliście dzieciaka, samego na akcję?! Czy was do jasnej cholery powaliło do końca?! - wrzasnąłem, podnosząc się do pozycji siedzącej.
- Ja mu tłumaczyłem, że nie może, ale nie słuchał... Uparł się, jak osioł, nawet Patrick nic nie zdziałał... Nie było was dwa dni... - Nelson był najwidoczniej w szoku, widząc mnie w takim stanie. Ale jak się mogłem zachowywać wiedząc, że przez czyjąś nieodpowiedzialność zginął człowiek? W dodatku człowiek bardzo młody z ambicjami i planami na przyszłość?
- To już się nie potrafisz postawić dzieciakowi?! Nie wiesz jak się tłumaczy, że coś jest cholernie niebezpieczne?! Trudno było kogoś z nim wysłać, naprawdę tak strasznie trudno zebrać dupę i coś zrobić?! Potraktowaliście go, jak świeże mięso armatnie i teraz nie żyje! - darłem się na pół komisariatu, wszystko kompletnie olewając.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (09-06-2014 o 11h53)

Link do zewnętrznego obrazka
Przysięgam, że gdyby nie Em, nie zważając na ból ramienia przywaliłbym Nelsonowi. Mówię całkowicie poważnie - rzuciłbym się na niego z pięściami, gotowy go rozszarpać. Ale do jasnej cholery - przez jego głupotę i nierozgarnięcie zginął człowiek i to w dodatku zupełnie niewinny!
Wtuliłem się w dziewczynę, starając się powstrzymać łzy wściekłości i frustracji. Czułem się po prostu strasznie.
- Wiem, ale... On był taki cholernie młody... Taki dobry dzieciak... - powiedziałem, ledwo opanowując swój głos przed łamaniem. - Nic mi nie jest, jakoś dojdę do siebie-chwila słabości - powiedziałem, nie zwracając uwagi na Nelsona, który właśnie gapił się tępo na mnie, którego widział w takim stanie po raz pierwszy i dziewczynę, która jakiś czas temu zdzieliła go po twarzy, teraz przytulającą mnie mocno od tyłu. Nic nie mówił, chyba był w szoku...
Emili położyła mnie na plecach i przytuliła się do mnie. Objąłem ją mocno, czując, jak przestaję się już trząść. Potem mnie pocałowała. W sumie, to można powiedzieć, że w tej chwili chciałem tylko schlać się na umór, a Emili działała na mnie lepiej, niż niejedna flaszka. Wpiłem się w jej usta z całą intensywnością, na jaką mnie było stać, ignorując zdębiałego Nela, stojącego niedaleko mojego łóżka. Później znów się do mnie przytuliła i powiedziała, że mnie kocha.
- Wiem, kochanie - powiedziałem szeptem, głaszcząc ją delikatnie po plecach i pocałowałem w głowę. Kiedy mówiła mi o tym, co się działo zabolało mnie serce. - Wiem, że to może zabrzmieć dziwnie, ale zrobiłaś dobrze... Gdyby nie ty, zapewne oboje skończylibyśmy w tej piwnicy obok Jama. To nie była twoja wina, broniłaś nas. Nie możesz się obwiniać, zginęli na własne życzenie. Przepraszam, że nie mogłem nas ochronić. Gdybym był silniejszy, to... - zacisnąłem dłonie w pięści.
- Oni już dawno leżeliby w piachu, a ty nie musiałabyś przez to wszystko przechodzić... - szepnąłem, czując się tak, jakby coś rozrywało mnie od środka na kawałki. - Przepraszam - powtórzyłem, zamykając oczy i opierając głowę na jej czole.
- Gray, dzwoni twoja mama. Co mam jej powiedzieć? - odezwał się cicho Nelson.
- Że pojechałem na kilkudniową sesję akademicką z moimi wykładowcami - odparłem, nie myśląc zupełnie o niczym. Działałem jak automat. Aż za dobrze wiedziałem, że pozbieranie się po śmierci Jama zajmie mi o wiele więcej czasu, niż bym tego oczekiwał. - I niech ktoś zadzwoni do Patricka - powiedziałem, nadal nie otwierając oczu, bo rozbolała mnie głowa. Pierwszy raz w życiu się załamałem. To poczucie beznadziejności... Byłem pewien, że to wszystko moja wina. Gdybym nie wpędził Jama w wyrzuty sumienia, nie pojechałby mnie ratować i nie zginąłby. Gdybym jak ostatni idiota nie wybiegł z mieszkania, to nie byłbym teraz jak kaleka i mógłbym nas oboje obronić, a Em nie musiałaby przechodzić przez zabicie dwóch debili. Gdybym się zachowywał, jak facet, to sam bym się z tego wytaraskał, nie musząc nikogo w to wciągać...
W tym momencie głowa rozbolała mnie już tak, że ledwo trzymałem ją uniesioną do góry. Jakby coś wwiercało mi się w mózg... .