Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Pewna dziewczyna, córka bardzo wpływowego biznesmena, wchodzi w wiek pełnoletni i postanawia stanąć na własne nogi. Wynajmuje pokój w jednej z Nowojorskich kamienic, w mieszkaniu należącym do z pozoru najnudniejszego człowieka na świecie - chłopaka, pracującego w budce z hot-dogami. A taka jest przynajmniej wersja oficjalna...
Chłopak bowiem nie jest wcale tak nudny, na jakiego wygląda. Jest agentem CIA i właśnie zajmuje się wysoce kłopotliwą sprawą przemytu broni i materiałów wybuchowych, które następnie trafiają do Al-Kaidy. Ma wyśledzić i unieszkodliwić człowieka, który zajmuje się tym procederem.
Tymczasem jego szef dla przykrywki nakazuje mu wynająć jeden z pokoi w jego domu. Młodzieniec nie jest zachwycony towarzystwem wychowanej przez biznesmena dziewczyny, w dodatku musi ukrywać przed nią swoje zadanie.
Z pozoru wydaje się najbardziej poukładanym facetem na świecie : składa ciuchy w kosteczkę i wszystko odkłada na wyznaczone temu miejsce na półce. Co, jeśli dziewczyna odkryje czym naprawdę zajmuje się rzekomy sprzedawca hot-dogów? I czy jej idealne dotąd życie nagle wywróci się o 180 stopni? To zależy już od nas...
Link do zewnętrznego obrazka
Znamy, kochamy i przestrzegamy, a więc nie ma sensu się na ten temat rozpisywać. Przekleństwa, jak wiadomo objęte cenzurą 18+ na pw, a wygląd jest realny, jak informuje nas prawo dżungli.

Ona - Oliwkaa jako ~ Emilii Carter ~

On - @Rachel8 jako ~ Gray Coen ~

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (11-05-2014 o 19h12)

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Imię : Gray

Nazwisko : Coen

Wiek : 19 lat

Data urodzenia : 28 maja

Płeć : mężczyzna

Orientacja : Heteroseksualna

Wygląd :
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Lubi/Nie lubi : +Dokładność / -Lekceważenie
+Muzykę / -Hałasu
+Rocka / -Rapu
+Prawdę / -Kłamstwo
+Rzetelność / -Wściubianie nosa w nie swoje sprawy
+Pracę w CIA / -Udawania gościa od hot-dogów
+Pewność siebie / -Tchórzostwo


Historia : Gray wychowywał się z matką,  bez ojca, który zostawił ich, kiedy chłopak miał około pięciu lat. Przysyłał im co miesiąc marne grosze, a kobieta musiała harować, żeby tylko mieć co włożyć do garnka i móc nakarmić siebie oraz dziecko.
Kiedy miał dziesięć lat, jego matka zakochała się w nieosiągalnym gwiazdorze. Wkręciła się na imprezę z jego udziałem i kiedy się upili spędzili razem noc, przez którą matka Graya zaszła w ciążę i urodziła mu siostrę, Scarlett. Ojciec dziewczynki wyparł się jej i zostawił matkę chłopaka na lodzie, przez co kobieta popadła w depresję.
Gray nigdy nie zdołał pogodzić się z faktem, że w wieku piętnastu lat musiał podjąć pracę i zamiast dorastać normalnie i cieszyć się z życia, musiał dorosnąć o wiele szybciej, niż jego rówieśnicy i stanąć na własne nogi, zarabiając na matkę i przyrodnią siostrę. Był wściekły na rodziców za to, że nie miał normalnego dzieciństwa i zamiast spędzać czas z przyjaciółmi musiał niańczyć młodsze o ponad dziesięć lat dziecko. Kiedy skończył liceum przez pomyłkę wpadł na ulicy na agenta CIA, który stwierdził, że oglądał jego test IQ i w związku z tym agencja chce go sprawdzić w swoich szeregach. Jako, że płaca była spora chłopak nie zastanawiał się długo. Pokochał pracę, kupił sobie mieszkanie i co miesiąc przesyłał matce pieniądze na utrzymanie. Teraz zajmuje się już większymi sprawami.

Ciekawostki : ~ Chociaż Scarlett jest jego siostrą przyrodnią, i tak bardzo ją kocha i nie ma do niej urazu, ponieważ wie, że wszystko, co się stało nie jest jej winą. ~
~ Nigdy nie pracował w budce z hot-dogami. Tak naprawdę zaczynał w restauracji sieci McDonalds .~
~ Ma sporych rozmiarów bliznę po kulce z pistoletu na plecach .~
~ Ostatnio ojciec próbował się do niego dodzwonić, ale wciąż jest na niego wściekły i nie ma zamiaru się do niego odzywać. ~
~ Zna się na walce wręcz, równie dobrze, jak na broni palnej .~
~ W pokoju ma mnóstwo skrytek na dokumenty i broń. ~
~ W niedziele zajmuje się Scarlett .~
~ Ma tatuaż na przedramieniu. Jest to napis " Never give up."~
~ Ogólnie cały jest w zadrapaniach i bliznach. To przez pracę w trudnych warunkach... ~

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (11-05-2014 o 17h39)

Link do zewnętrznego obrazka
Tego dnia wszystkie znaki na niebie i Ziemi niechybnie zapowiadały kataklizm. Szef się na mnie uwziął i od godziny siódmej rano wydzwaniał co dwadzieścia minut, żeby dowiedzieć się, czy osoba, która wynajęła u mnie pokój jest już na miejscu, jak wygląda, kim jest i czy jej papiery są w porządku.
Rozumiem wszystko, ale niecierpliwość szefa doprowadza mnie do szewskiej pasji. Chciałem posprzątać w mieszkaniu, ale zadzwonił ponownie i znów obrzucił mnie mieszanką kompletnie wyrwanych z kontekstu pytań. Co się z nim dzisiaj dzieje? Nigdy się tak nie zachowywał, zawsze był ostoją spokoju...
Powiedziałem mu w końcu, że sam do niego zadzwonię, kiedy ta dziewczyna dotrze na miejsce i żeby dał mi w końcu święty spokój, bo panna zastanie burdel, a nie dom porządnego agenta CIA.
W jego głosie można było usłyszeć lekkie rozczarowanie, ale cóż... Przynajmniej mam chwilę dla siebie i sprzątania... Pozamiatałem, ciuchy pochowałem do szafy, szklanki wylądowały na półce, a dywan został kilkukrotnie potraktowany odkurzaczem. I tak się kończy mój żywot kawalera, który ma w nosie wszystko poza pracą i robi co chce...
Co do jasnej cholery przyszło szefowi do głowy, kiedy wpadł na pomysł przyjęcia pod mój własny dach laski z cywila?! Czy jego już do reszty powaliło?!

Link do zewnętrznego obrazka
Usłyszałem w końcu wyczekiwany dźwięk dzwonka do drzwi. Ogarnąłem wzrokiem mieszkanie i wydawało się, że wszystko jest w porządku, więc ruszyłem do przedpokoju. Szybki przegląd własnej osoby w lustrze... "Muszę wyglądać, jak zupełnie zwyczajny koleś z ulicy... Żadnych naleciałości z CIA, wszystkie możliwe blizny mają pozostawać zakryte..." - powtarzałem w myślach instrukcje szefa i w końcu otworzyłem drzwi. W progu stała dziewczyna, całkiem ładna, aczkolwiek lekko zatkało mnie od środka na widok koloru jej włosów. Jakie to szczęście, że uczyli mnie, jak nie okazywać emocji! Szkolenie w CIA czasem się do czegoś przydaje...
- Emilii, jak rozumiem? Jestem Gray. Gray Coen, będziemy razem mieszkać. Mam ci pomóc z bagażami? - zmierzyłem ją wzrokiem. Kilka kolczyków tu i ówdzie, ten kolor oczu... Czy ja jej przypadkiem nie widziałem w kartotece u Nelsona...? No, to się szefuncio ucieszy...
- Wejdź, proszę. Twój pokój jest po drugiej stronie tego korytarza. Tuż obok niego twoja osobista łazienka. Salon mamy na wprost, połączony z kuchnią, za nimi mój pokój i moja łazienka. Jest jeszcze pokój gościnny, w razie, gdybyś zechciała zaprosić znajomych... - opowiadałem, prowadząc dziewczynę w głąb mieszkania. Spojrzałem na zegarek. Cholera... Już jedenasta...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (11-05-2014 o 20h26)

Link do zewnętrznego obrazka
- Nie, przecież nie grzebię w internecie w poszukiwaniu informacji na temat obcych mi ludzi - powiedziałem, śmiejąc się cicho. Cóż, była to raczej... Część prawdy...
Owszem, nie grzebałem w internecie, ale w kartotekach i rządowych bazach danych... O ilu to rzeczach ludzie nie mają pojęcia...
Gdybym tylko chciał mógłbym zdobyć informacje na temat losowej sprzedawczyni w sklepie mięsnym, pochodzącej przykładowo z Bawarii... Taaa, ta praca zdecydowanie ma swoje ogromne zalety. Na przykład w urzędzie zawsze mogę zagiąć jakiegoś gogusia, wystarczy mu pokazać jego kartotekę....
- Jeśli jesteś głodna - w lodówce są zakupy. Czuj się, jak u siebie, w końcu od teraz to też twój dom. Jeśli będziesz miała jakieś pytania, wiesz gdzie mnie znaleźć - wskazałem kciukiem do tyłu na mój pokój. Przy okazji starałem się sobie przypomnieć dlaczego laska właściwie wylądowała w papierach Nelsona, ale dostałem jakiegoś chwilowego otępienia. Nagle mnie olśniło! Tak, no przecież!
Kiedy sobie przypomniałem, że spisali ją za bieganie po pijaku w samym staniku po sklepie z zabawkami, musiałem użyć swoich umiejętności maskujących uczucia na najwyższym poziomie. Czego, jak czego, ale tego, że mnie nakryje chyba nie muszę się obawiać...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (11-05-2014 o 21h04)

Link do zewnętrznego obrazka
Kiedy zaczęła wyliczanie, myślałem, że zejdę ze śmiechu i nie dam rady się powstrzymywać ani chwili dłużej. Jednak jakoś dałem radę.
Do momentu, kiedy wspomniała o śpiewaniu pod prysznicem, oczywiście...
Wtedy po prostu nie wytrzymałem. Och, gdyby ona tylko wiedziała, że po jednym telefonie do Nelsona mogę mieć jej pełne akta... Słodka niewiedza...
- Wiesz, nie mam niestety normowanych godzin pracy. Dzwonią po mnie, jak jestem potrzebny. Po drugie, półkę od razu możesz sobie wygospodarować, nie mam nic przeciwko, a po trzecie, to sam się drę pod prysznicem, więc nie masz się czego wstydzić *. A poza tym, to tutaj masz klucze od domu, żebym potem nie zapomniał. Acha! I tu masz numer mojej komórki w razie jakiejś większej katastrofy, typu zalana łazienka, albo awaria wodociągu - mówiłem, kiedy wreszcie udało mi się uspokoić.
W kieszeni czułem wibracje telefonu. Cholerny szef... Przecież mu mówiłem, że zadzwonię, nie może poczekać, jak cywilizowany człowiek? Ja kiedyś osiwieję przez tego faceta, zwariuję i będą mnie musieli wpakować w kaftan...!
Napisałem mu szybkiego smsa, że "Człowieku, na litość Boską! Poczekaj jeszcze z pół godziny, zaraz oddzwonię..." - i wyłączyłem dzwonek. Tak na wszelki wypadek.  - Znajomy, wybacz - uśmiechnąłem się przepraszająco do Emilli, po czym podszedłem do blatu i z powrotem wcisnąłem mój jogurt do lodówki. Jakim @#&!^ cudem?! Czyżbym dostał już zaniku pamięci? Ostatnio zdarzyło mi się wyprać sto dolców, ale...
Ech, muszę kategorycznie powiedzieć Simonowi, że koniec z testowaniem tych dziwnych leków na sprawność motoryczną...

* Gray nie fałszuje, ma niezły głos, ale o tym nie wie, Neko-chan ;P

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (11-05-2014 o 21h51)

Link do zewnętrznego obrazka
Muszę przyznać, że mnie zatkało, kiedy panna rzuciła się wymierzać mi ciosy. Miałem zamiar użyć swoich technik z treningu, ale w miarę szybko do mnie dotarło, że mogłoby mnie to zdradzić, więc z trudem, ale powstrzymałem się. Puściłem mimo uszu kilka jej komentarzy, bo szef znowu zaczął się do mnie dobijać... Myślałem, że go zatłukę własnymi rękoma, przysięgam! Czy on naprawdę nie potrafi przez chwilę w spokoju siedzieć na tyłku?!
Musi zawracać mi cztery litery dwadzieścia cztery na dobę?!
Olałem dyplomatycznie fakt, że Emili zdjęła koszulkę, bo na treningach często widywałem rozgolaszone dziewczyny (trening w czterdziestostopniowym upale naprawdę daje w kość - wierzcie mi). Wtedy właśnie zadzwoniła jej adwokatka. A skąd wiem, że adwokatka?
Bo doskonale ją znam, od co! Aż za często do niej wpadam po teczki pewnych ludzi, chyba nawet ma mnie już dosyć... Muszę się z nią jutro spotkać, pogadamy. No i ma dla mnie przygotować jakieś tam dane w sprawie tego gościa od broni. Acha! I jutro jadę do Nelsona po te papiery do akt... I muszę jeszcze powęszyć na Brooklynie...
Cholera, za dużo, jak na jednego człowieka. Choć możliwe, że przesadzam, sądząc po tym, jak Em zareagowała na wieść o dodatkowych godzinach harówy... Myślałem, że znowu nie wytrzymam, poważnie. Zapewne zrobiła sobie wolne przed czasem i teraz dołożyli jej kilka dodatkowych godzinek... Skąd ja to znam...? Ech, za dużo czasu w CIA... Zaczynam już myśleć, jak jeden wielki aparat do prześwietlania ludzi...
- Coś się stało...? Wiesz, nie żeby coś, ale mam pewne wtyki... Wydaje mi się, że chyba jestem w stanie to załatwić... Ale, jak nie chcesz, żebym ci się wpraszał w życie, to zrozumiem... Acha! Jutro wychodzę o dziesiątej i pewnie wrócę późno w nocy, więc będziesz mieć wolną chatę - powiedziałem najpoważniejszym głosem, na jaki w ogóle było mnie stać, choć w środku zwijałem się ze śmiechu.

Link do zewnętrznego obrazka
- Spoko, jak tam sobie chcesz. Nie wnikam. A teraz wybacz, bo jeśli mam to załatwić, to muszę na trochę wynieść się z domu. Rozgość się, zrób co musisz zrobić, a ja wracam za jakąś godzinę do półtorej - powiedziałem, jednocześnie sięgając po moją skórzaną kurtkę, wiszącą na obiciu fotela.
Emili wyglądała na kogoś, kto wciąż nie może się wyrwać z młodzieńczego buntu i za wszelką cenę szuka kontaktów bliższych, lub też dalszych, z policją. Szczerze mówiąc, szkoda mi było tego wykończonego dzieciaka, a że mogę załatwić wszystko z niewielką pomocą znajomych, wielkodusznie postanowiłem jej pomóc. Oby tylko Scarlett nie wpakowywała się często w różne tego typu akcje, bo będę miał niezłą jazdę w robocie. Szef znowu zacznie chrzanić na temat dawania dobrego przykładu dla innych obywateli i takich tam pierdołach...
Zebrałem się więc do wyjścia, chwyciłem moją torbę i wyszedłem z budynku. Wsiadłem w samochód i przejechałem się wprost na posterunek Nelsona. 
- Cześć, mam sprawę - zacząłem od razu, kiedy tylko znalazłem się w jego biurze.
- Ech, ty zawsze masz "jakąś sprawę", Gray... - westchnął, przekładając w dłoniach jakieś papiery. Po chwili jednak rozpromienił się. - To czyje chcesz dane...? - sięgnął po teczkę ze swojej szuflady.
- Właściwie chodzi mi bardziej o zniesienie prac społecznych dla pewnej panny... Mieszka u mnie. - mówiłem, nie patrząc na znajomego. On natomiast spojrzał na mnie, jak na wariata.
- Nie wierzę! Gray Coen się zakochał...?! Nooo, stary... Wiszę ci co najmniej jakiegoś lekkiego drinka po pracy... - zagwizdał pod nosem.
- Ja i ona? Nie! To ten nowy "projekt szefa". Coś tam z uwiarygodnieniem czegoś tam... W każdym razie laska wynajmuje u mnie pokój... - wyjaśniłem pospiesznie. Nel wydał się lekko rozczarowany, ale szybko zajrzał w papiery.
- Dobrze, to... O kogo chodzi? - zapytał.
- Emili Carter... - na te słowa mój przyjaciel aż podskoczył... Chyba nie muszę dodawać, że dość dobrze "znał" Emili... Podobno dostał od niej w twarz i to dosyć mocno...
Do domu wróciłem około dwie godziny później. - Emili, jestem! Załatwione! - wrzasnąłem w głąb mieszkania.

Link do zewnętrznego obrazka
- Ninja? Interesujące... uśmiechnąłem się  pod nosem, mierząc dziewczynę wzrokiem. Miała na sobie moją koszulkę od Armaniego, którą dostałem na urodziny od szefa... Cholera, oby tylko nie zobaczyła metki, bo w takim przypadku założę się, że ów cenna koszulka do mnie nie wróci... Jadła chińszczyznę, czy coś takiego, na ekranie telewizora rozpoznałem scenę z jakiegoś kryminału. No, cóż... Kazałem się jej rozgościć, więc mogę winić wyłącznie siebie...
Ale zaraz : grzebała w moich szufladach?! Jasna cholera, przecież ja mam tam mini arsenał antyterrorystyczny, wszystkie podsłuchy i do tego broń! Numery telefonów, papiery, dokumenty i kamery, cały sprzęt... Mój pokój jest dosłownie nafaszerowany elektroniką i bronią! Odezwałem się najdojrzalszym i najbardziej uprzejmym tonem, na jaki mnie było stać.
- Zapewniam cię, że to nic wstydliwego. Ale mimo wszystko wolałbym, żebyś nie grzebała mi po szafkach. Mieszkamy razem : okay, ale jakąś prywatność wolałbym jednak mieć. Zwłaszcza, że nawet nie zapytałaś, czy możesz tam wejść. A gdybym przykładowo miał tam...? - zacząłem, ale szybko skończyłem, bo chciałem powiedzieć "dokumenty z pracy na wierzchu". A ona pewnie by się zdziwiła, jakie to dokumenty może trzymać na biurku koleś od hot-dogów z Brooklynu.
Zatłukę szefa, przysięgam, że to zrobię. Czy można być jeszcze bardziej nieodpowiedzialnym?! Tak to się uważa za chińskiego boga i muszę tańczyć, jak mi zagra, a jak przyjdzie co do czego to się okazuje, że miewa jeszcze bardziej debilne pomysły, niż Marson... Jak ja się cieszę, że go przenieśli do innego oddziału... To wręcz niepojęte... Przez niego wywiad na południu trafił szlag. A tak pracowałem, żeby wszystko się udało... Cholera jasna, dałem sobie połamać obie ręce i postrzelić się w plecy, o czym nadal przypomina mi moja blizna po pocisku, a i tak ten gówniarz musiał wszystko spieprzyć...
Rozprostowałem barki, bo naraz poczułem, jakbym znów posiadał uwięzioną pomiędzy nimi kulę. Bolało, tak, jak nic, co ludzkie. Uczucie podobne trochę do tego, jakby ktoś umieścił ci w ciele rozpalone do czerwoności żelazo z ogromną prędkością. Jeszcze pamiętałem, jak szef i Nel nieśli mnie na własnych plecach, a ja sam ociekałem krwią... Co prawda zdarza się, że mnie wnerwiają, ale drugich takich, jak oni nie ma na całej kuli Ziemskiej. Inni pewnie by mnie zostawili, żeby "zachować procedury", ale oni nie... I między innymi dlatego nadal żyję.
- A teraz przeproszę cię na chwilkę, mam mały telefon do wykonania - powiedziałem, wybierając numer szefa.

Link do zewnętrznego obrazka
- Tak, wiem, że mnie uprzedzałaś... - westchnąłem. - Zrozum po prostu, że mam tam pewne ważne materiały na studia i nie chciałbym, żeby coś się owym materiałom stało. Możesz mnie wziąć za idiotę, ale pod tym względem jestem szczególnie wrażliwy. I dzięki za jedzenie, kasę oddam ci potem. A teraz przepraszam, bo naprawdę muszę zadzwonić - powiedziałem, po czym oddaliłem się do swojego pokoju i zatelefonowałem prosto do szefa. Po dwóch sygnałach odebrał. Zupełnie, jakby koczował przed telefonem w biurze i czekał, aż do niego zadzwonię.
- I co, jest? - mówił głosem podnieconego dzieciaka, któremu ojciec właśnie zafundował najnowszej generacji deskorolkę na napęd atomowy.
- Jest. Dziewczyna. Wszystko posprawdzałem, Nelson mi pomagał - uprzedziłem jego kolejne pytania. - Wszystko, co chciałeś poprzesyłałem ci już na maila...
- Świetnie, świetnie! Cudownie! - roześmiał się do słuchawki. Postanowiłem olać te jego dziwne stany. Najpewniej Simon znów coś na nim testował i teraz zachowuje się, jakby się czegoś nawdychał...
- W tej chwili to się muszę zająć człowiekiem od broni. Masz dla mnie jakieś informacje? Prosiłem Simona, żeby posprawdzał dane i je wydrukował...
- Tak, tak. Zostawił coś dla ciebie w centrali, będziesz to musiał jutro rano odebrać. Achaaa! I Goldson chce się z tobą spotkać, podobno ma jakieś namiary na faceta, który pomagał w przemycie... - głos szefa znów powrócił do stanu normalności. I całe szczęście, inaczej mógłbym nie wytrzymać...
- Jesteś pewien, że to nie ustawka...? Nie, żebym marudził, ale nie mam ochoty na powtórkę z rozrywki... Pamiętasz wywiad na południu, prawda? Przypominam ci, że mam rodzinę, Patrick i nie mogę zniknąć bez słowa. Nie mówiąc już o tym, że w ogóle nie powinienem brać tej akcji... - westchnąłem.
- Gray, wiem, że masz uraz do Marsona, ale to jeszcze dzieciak. Goldson jest bardziej doświadczony, poza tym sprawdzałem go... Cholera, dzieciaku! Jesteś dla mnie, jak syn, nigdy w życiu nie wsadziłbym cię w jakieś bagno! - w jego głosie pobrzmiewały zarazem oburzenie i troska.
- Wiem, Patrick. Odezwę się jutro po spotkaniu z Goldsonem. Trzymaj się. Acha! I każ Simonowi zastopować z testowaniem tych jego cudownych specyfików, bo inaczej wszyscy wylądujemy na intensywnej terapii! Na razie!
- Trzymaj się, Gray - i szef się rozłączył. Poszedłem do swojego pokoju, żeby uruchomić laptopa i jeszcze raz sprawdzić Goldsona. Niby Patrick mówił swoje, ale wolę być pewien...
I w końcu całkiem zapomniałem zjeść... Jakie to dla mnie typowe... Czasami znajomi muszą mi wpychać jedzenie na siłę, twierdzą, że jestem w stanie zatrenować się na śmierć w CIA.

Link do zewnętrznego obrazka
Kiedy weszła do pokoju aż podskoczyłem i zwinąłem materiały na temat Goldsona do paska zadań. Roześmiałem się na jej komentarz, ale odparłem ciche "dzięki" i zająłem się jedzeniem. Zaraz też usłyszałem, jak Em rozmawia przez telefon. Wysoki? Umięśniony? Do brzydali nie należy? He, he. No, cóż... Gdyby zobaczyła resztę moich znajomych z CIA zapewne padłaby trupem...
Tymczasem nadal zajmowałem się Golddsonem do około drugiej w nocy. Szperałem we wszystkich możliwych archiwach, aktach itp., ale skończyło się na tym, że nie znalazłem kompletnie niczego, co mogłoby mnie w jakikolwiek sposób zaniepokoić. A fakt faktem, że Goldson pomagał w przemycie facetowi, którego szukam. A jak się ten facet nazywał...? Chyba Clarisson, czy coś w podobie tego... Będę musiał jeszcze raz się wybrać do Nela, żeby dostarczył mi jego teczkę. Acha! I mam się jeszcze spotkać z tą adwokatką od Emilii. Powinna mieć dla mnie kilka protokołów z rozpraw sądowych na temat tego przemytu... Cholera, w najlepszym przypadku  czeka mnie praca do szóstej rano...
Nagle poczułem, jak mój telefon zaczyna świrować.
- Gray? - usłyszałem w słuchawce głos Simona.
- Co się stało...? - westchnąłem.
- Utknąłem na Maine... Miałem do sprawdzenia tego faceta od broni nuklearnej, ale się okazało, że nie jest sam... Stoję za takim murem, nie mogę się ruszyć, bo mnie zauważą, a nie wziąłem broni... - mówił coraz szybciej.
- Simon, na litość Boską! Czy ciebie już do reszty powaliło?! Sam się wybrałeś na akcję o godzinie trzeciej nad ranem?! - już pomijając fakt, że bez jakiejkolwiek broni... Jak z małym dzieckiem, normalnie...
- Gray! Potem mi porobisz wyrzuty, a teraz rusz tu swój łaskawy tyłek. Z bronią - uzupełnił.
- Jasne. Tylko mi się tam nie ruszaj, najlepiej w ogóle nie oddychaj. Ilu ich tam jest...? - zapytałem, sięgając do szuflady z pistoletem. Przeładowałem go, sprawdziłem magazynek i stwierdziłem, że jest w porządku.
- Na zewnątrz? Około piętnastu osób... - westchnąłem. Ja go kiedyś zabiję, przysięgam. "Osoby", o których mówił, to zapewne karki, wynajęte przez tego pseudo profesorka od broni nuklearnej. Nie chciał, żeby mu się ktoś kręcił w pobliżu. No, ale dla Simona to żadna przeszkoda...
- Nie mam siły na ciebie wrzeszczeć, zaraz tam będę - powiedziałem, biorąc do ręki mój pasek na broń. Szybko się zainstalowałem, narzuciłem na siebie kurtkę i buty, po czym wyłączyłem komputer.
- Jasne, tylko się pospiesz...
- O to się nie martw. Pa - rozłączyłem się.
Pojechałem prosto na Maine, sprawdziłem sygnał z komórki Simona i po chwili parkowałem niedaleko muru, o którym wspominał. Przedostałem się tam w miarę sprawnie. Po kilku minutach znajdowałem się obok przyjaciela. Dałem mu kilka znaków pod roboczym tytułem "zmiataj do samochodu, ja biorę tyły", po czym ukazałem mu broń. Wyciągnąłem pistolet zza paska, po czym skinąłem głową w stronę drogi. Na nasze szczęście nikt nas nie zauważył. Po drodze do domu wciąż robiłem Simonowi wyrzuty. Mówiłem, że szef go zabije, że jest kompletnie nieodpowiedzialny i  narzekałem na to, że musiałem nad ranem opuszczać dom, żeby niespodziewanie ratować mu tyłek.
- Simon, ja nie mam do jasnej cholery czasu, żeby cię ciągle wyciągać z jakiegoś bagna! Myśl trochę! Przecież masz swój oddział, tak?  To co się robi, jak się chce jechać na akcję? Dzwoni się po kogoś! &*$#@, mało ci wbijali do głowy na szkoleniu, że na akcje się nigdy nie wybiera w pojedynkę! Przecież, gdyby cię przykładowo zamknęli, to nikt by się o tym nie dowiedział! - mówiłem, maksymalnie wkurzony na głupotę znajomego.
- Wiem, Gray. Przepraszam... Ja po prostu chciałem coś zrobić, w końcu się jakoś wykazać. Przecież wiesz, że każdy mój wynalazek kończy się fiaskiem... - westchnął.
- Ech, przestań stary... A teraz idź prosto pod prysznic i do łóżka. Widzimy się w centrali za jakieś pięć, do sześciu godzin - poklepałem go po ramieniu i uśmiechnąłem się lekko.
- Jasne, dobranoc. Dzięki - wysiadł z samochodu i poszedł do siebie.
Niedługo potem sam dotarłem do domu. Miałem tylko nadzieję, że nie obudziłem Emili... Trudno będzie wytłumaczyć dziwne wybrzuszenie, zakryte moją koszulką...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (13-05-2014 o 12h23)

Link do zewnętrznego obrazka
- Ach, moja ukochana pani adwokat... Ładnie to tak się wpraszać o tej godzinie? - westchnąłem.
- Nie zamierzam z tobą dyskutować, Coen. I tak masz u mnie dług wdzięczności... - ech... Ja nie wiem, jak Emili wytrzymuje z tą kobietą.
- Nie, żeby coś, ale byłem u Nelsona i załatwiłem jej odwołanie prac społecznych. Jutro możesz się spodziewać pisma na swoim wypolerowanym biureczku... - odparłem nieco zgryźliwie. Nie chciałem być wredny, po prostu zachowanie tej kobiety każdorazowo doprowadza mnie do szału.
Po chwili jednak coś do mnie dotarło. Panna Clarisson?! Jak to Clarisson?! On jest... Jest ojcem Emili?! Zbiegowisko pod domem...?! Ja tam muszę jechać!
Jasna cholera!
W dodatku Emi musiała zauważyć moją broń... Mogło być jeszcze lepiej?!
- Na razie... - mruknąłem do dziewczyny, po czym zamknąłem za nimi drzwi. Po chwili dzwoniłem już do szefa.
- Patrick? Wsiadaj w samochód i przyjeżdżaj. Mam całkiem niezłe informacje na temat Clarissona. Chociaż powinienem raczej powiedzieć Cartera... - westchnąłem do słuchawki.
- Nic więcej nie mów. Jestem za dziesięć do piętnastu minut. Acha! I Simon do mnie dzwonił... Dzięki, Gray... - w głosie szefa usłyszałem nutę wdzięczności, co zdarzało się raz na kilka lat.
- Nie ma za co... - odparłem. - Tylko się pospiesz, bo boję się, że koleś zaraz wyparuje... Na razie - powiedziałem.
- Zaraz jestem.
Na Patricka poczekałem jeszcze osiem minut (wyrobił się znacznie szybciej, niż myślałem!). Po chwili wsiadałem już do jego samochodu. Na szczęście w papierach Emili miałem jej stary adres.
- Facet jest ojcem mojej współlokatorki... - westchnąłem. - Nie, żebym marudził, ale co ci w ogóle przyszło do głowy, kiedy wpadłeś na ten genialny pomysł przydzielenia mi kogoś?!
- Gray, ja doskonale wiedziałem, co robię. A teraz daj mi ten adres, bo nie zdążymy.
Po dwudziestu minutach parkowaliśmy przed posesją. Na podjeździe stały w sporej ilości białe ciężarówki z logo firmy 'Clarisson Company'.  Kilkunastu ludzi wpakowywało do nich dziwne pakunki. Patrick cykał zdjęcia, po czym wyciągnął podsłuch i założył go na chodniku. Na szczęście to ten z dużym zasięgiem... - Dobra, tutaj masz odbiornik - powiedział szef, wręczając mi czarną skrzynkę. - A tutaj jest modem ze zdjęciami. Przejrzyj to i postaraj się jakoś posprawdzać z kim ten facet zamierza się spotykać. Chcę wiedzieć nawet co je i z kim sypia, rozumiesz? - pokiwałem jedynie głową. - Acha, i ani słowa Emili o tym, że sprawdzasz jej ojca, jasne? - znów skinięcie głową.
Potem Patrick odwiózł mnie do domu. Byłem tak zmęczony, że po prostu walnąłem się na kanapę i zasnąłem.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (13-05-2014 o 17h59)

Link do zewnętrznego obrazka
Spałem sobie całkiem smacznie, kiedy z krainy Morfeusza wyrwał mnie brutalnie głos Emili. No tak, już rano, musiała wrócić z roboty...
Dopiero po chwili do mnie dotarło, co do mnie powiedziała. Cóż, broń miałem przy sobie nadal, w nocy byłem tak padnięty, że nie zdążyłem jej odłożyć na miejsce. I znowu mnie czeka sprawdzanie tego człowieka od nowa. Okazało się, że Graham Clarisson, to zupełnie inna osoba, niż człowiek o nazwisku Carter... Czeka mnie siedzenie z Simonem do późna w centrali. Jeśli on znowu coś wymyśli, to przysięgam, że się zabiję...
- Jestem cholernie zmęczony, Emili... - z jęknięciem na ustach wstałem z kanapy. - Miałem potwornie ciężką noc, musiałem ratować kumplowi tyłek... Zrób sobie jakieś śniadanie, a ja idę pod prysznic i zaraz znowu jadę do roboty - instynktownie zdjąłem z siebie koszulkę zapominając o dwóch rzeczach. Po pierwsze : blizna po pocisku, i po drugie : pistolet na wierzchu. Poczułem się, jak kompletny idiota.
Szybko podjąłem próbę obrócenia się przodem do dziewczyny, mając złudną nadzieję, że tych dwóch szczegółów nie zauważyła, ale jak powszechnie wiadomo : nadzieja matką głupich... I tak właśnie wpadłem po trzech latach szkolenia w CIA, serio...?
- *&^$@... - westchnąłem.
Czy ja naprawdę muszę wykazywać takie przejawy wrodzonego idiotyzmu? Muszę, poważnie? MUSZĘ?! Powinieneś myśleć, Gray! Nie mieszkasz już sam i pracujesz w CIA, co zobowiązuje cię do wzmożonego myślenia! Oczywiście taki z ciebie palant, że o tym zapomniałeś i właśnie córka gościa, na którego polujesz w ten oto cudowny sposób dowiedziała się, czym prawdopodobnie się zajmujesz... O ile nie wzięła cię za mordercę...
No, brawo stary...!

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (13-05-2014 o 18h39)