Imię
Takikuji

Nazwisko
Utono

Płeć
Mężczyzna

Wiek
92



Wzrost
Karłowaty karzeł

Kraj pochodzenia
Japonia

Orientacja 
Heteroseksualny, ale jest już na emeryturze

Rola
Poczciwy dziadziunio zajmujący się gorącymi źródłami. (On to tam prawie nic nie robi xD)



Wygląd 
Siwe włosy i wąsy. Zmarszczki... no przepraszam - ma 92 lata... Zazwyczaj ubrany jest w strój lokaja - naleciałość z przeszłości. Oczy koloru brązowego, jednak już tego nie widać - jest za stary i ciągle przymruża oczy. Na prawym oku zawsze ma Binokl. Pomimo swego karłowatego wzrostu jest wyprostowany. Zawsze się uśmiecha.

/ Przed emeryturą /


Charakter
Cichy.
Loading...

Historia
Loading...

/ Przed emeryturą (ten z dzbankiem) /


Lubi // Nie lubi
Tradycyjną japońską herbatę // Puki co nie zanotowano aby było coś, czego Takikuji nie lubi

/ Za młodości (ten z wąsikiem) /


Ciekawostki
~Bardzo trudno go zauważyć
~Nikt nie zna jego przeszłości
~Kiedyś jego włosy były czarne
~Istnieje plotka, że Takikuji z Binoklem nawet śpi .
~Zapytany, czemu ciągle się uśmiecha, odpowiada : "Nadrabiam zaległości z przeszłości"
~Tradycyjnie uwielbia pić tradycyjną zieloną herbatę w tradycyjnym kubku, tradycyjnie klęcząc na tradycyjnej poduszce i tradycyjnie wyglądając na tradycyjny ogród - tradycyjnie prawie zawsze robi tylko to.


/ O tak popija herbatkę. Tylko w innym miejscu /

Ostatnio zmieniony przez Minwet (09-03-2014 o 09h02)

---

Klepnij mi dziewczynę :3
A nad drugą postacią, zastanowię się.

---

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

"Gdy ktoś mnie wkurza nie ukrywam tego.Nie knuje za jego plecami chamskich rzeczy i nie udaje,że wszystko jest dobrze.Do takiej osoby podejdę spokojnie i po prostu ziejne mu ogniem w twarz"~nasza elfica-smoczyca

»Imię †  Aradia

»Nazwisko †  Vantas

»Zwana jako †  Aries;potwór

»Płeć †  Kobieta

»Wiek fizyczny † 18 lat

»Wiek prawdziwy † Nieznany

»Wzrost †  170cm

»Kraj pochodzenia †  Nieznany

»Orientacja †  Biseksualna

»Rola †  Kobieta żyjąca w górach.Nie jest człowiekiem i nie raz straszyła w kurorcie.

»Rasa †  Pół smoczyca-pół elfka

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

»Charakter

Franca,wróblica,cwaniara!
Aradia jest jak to powiedzieć...dziwna?Tajemnicza?No cóż,wiadomo,że dziewczyna na pewno nie lubi o sobie rozmawiać.Jest jednak dobrym słuchaczem,oczywiście jeśli ma kogo i ten ktoś się jej nie boi.Tak,ta oto osóbka wywołuje strach na twarzyczkach obcych.Z czasem się do tego przyzwyczaiła i to w pełni toleruje,bawi ją to.Heheh.
Oprócz tego może odstraszać innych jej szczerość i czysta wredota.Zalicza się również do cwanych i sprytnych ludzi.W końcu jakoś sobie radzić na tym świecie musi.
Jeśli ktoś ją zdenerwuję nie ukrywa tego jakoś specjalnie.Daje to prosto do zrozumienia,że nie żywi do tej osoby jakąś szczególną sympatią.Bardzo to jej ułatwia życie.
Da się łatwo zauważyć,że Aries bardzo kocha naturę.Na prawdę.Dba o nią i zawsze opłakuje w duchu każde drzewo czy roślinę,która została zniszczona.Takie już te korzenie elfów.Ale tylko spróbuj na jej oczach nie szanować należycie przyrody to wiedz tylko,że ona świetnie sprawuje się swoją wewnętrzną bronią-ogniem.W dodatku ma takiego dobrego cela,że jej łatwo nie uciekniesz.

»Historia

Jej przeszłość jest mało znana,a trzeba wspomnieć,że dziewczyna nie często do niej wraca.Tak czy owak...Co tu dużo opowiadać?
Były to czasy pełne sporów pomiędzy smokami a elfami.Wojny,zabójstwa,kradzieże.Obie rasy chciały powiększyć swoje terytorium i zdobyć to najpiękniejsze skarby,których mało nie było.Niespodziewanie jednak pewien mężczyzna z narodu smoków zakochał się w wzajemnością w elfiej księżniczce.Ten związek był zakazany w tamtych czasach nawet pod karą śmierci,więc zakochani aby być razem uciekli jak najdalej od wojen i zamieszkali w niewielkiej chatce w puszczy.Z ich miłości powstał ich syn,a niewiele potem ich córka-Aradia.Całej rodzinie żyło się dość dobrze.Dziewczyna razem z bratem uczyła się polować i strzelać z łuku.Pewnego razu jednak pomiędzy rodzeństwem zdarzyła się kłótnia.Nie taka typowa,że po chwili jest pokój.Była o wiele poważniejsza,tak bardzo,że doszło do pojedynku między nimi.Trwał długo i oboje byli ledwo sił,jednak w pewnym momencie Aradia straciła nad sobą panowanie.Pazurami niczym lew przecięła mu nimi skórę wzdłuż szyi aż do pasa.Rany były tragiczne.Zdążyła się opanować wręcz w ostatniej chwili i uratowała bratu życie z trudem.
Nie mogła jednak zostać w domu.Wstyd był za wielki żeby spojrzeć bratu w oczy,a w dodatku bała się,że znów może stracić nad sobą kontrolę.Nie chciała zranić rodziny więc uciekła za osłoną nocy gdy domownicy pogrążyli się w śnie.Nie zostawiła po sobie żadnego śladu.Po prostu znikła jakby jej nigdy nie było.Tak też po długich miesiącach trafiła do źródeł.Mimo wszystko znalazła swój drugi dom w górach otaczających las.Nadal sobie tłumaczy,że to wszystko dla dobra bliskich.

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

»Wygląd

Jest to kobieta o podobno słowiańskiej urodzie choć nie wiadomo tak na prawdę jakiego jest pochodzenia udowadniają to jednak jej odpowiednie kształty dla osób płci pięknej i delikatne rysy twarzy.
Nie należy do najwyższych,ale kurduplem też nie jest.Jej cera jest blada,a na policzkach i nosie często występują rumieńce.
Ma długie sięgające do żeber brązowe,kręcone włosy,które "zdobią" na głowie zakrzywione,pomarańczowe rogi z ostrym końcem.Oprócz tego znakiem szczególnym mogą być jej szpiczaste uszy,wystające obojczyki i -to co najbardziej przeraża-białe oczy.Martwe,duże,jakby bez tęczówek i źrenic.Ona sama uważa,że są okropne,a inni nie lubią patrzeć jej prosto w oczy.Nikt nie potrafi logicznie wytłumaczyć jak ona może normalnie widzieć.

»Ciekawostki i inne bzdety

† Potrafi zmieniać się w smoka,aczkolwiek robi to bardzo rzadko i tylko w jakichś specjalnych przypadkach †
† Ma brata,jednak od czasów ucieczki nie utrzymuje z nim kontaktów,tak też z rodzicami †
† Za swego czasu zanim przybyła do źródeł odwiedziła wiele wiosek i miast.W każdym obwiniano ją za wszystkie złe wydarzenia.Mało tego!Brano ją nawet za Demona! †
† Mimo pierwszego wrażenia bezuczuciowej kobietki we wnętrzu jest bardzo czuła i wrażliwa,śmiać się też lubi.Po prostu nauczyła się to ukrywać na medal †
† Potrafi świetnie strzelać z łuku co niezwykle jej się przydaje †
† Zaczęła w pełni korzystać z tego,że ludzie się jej boją,choć podobno to już takie przyzwyczajenie,inaczej w końcu nie będzie †
† Często można ją spotkać w najwyższych punktach otoczenia,na przykład dachach,górach czy gałęziach drzew †
† Bardzo podoba jej się smak herbaty †
† Ma klaustrofobie.Trzęsie się ze strachu na myśl zamknięcia jej w ciasnym pomieszczeniu bez okien †

Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka
Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Describe (08-03-2014 o 12h31)

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

<< I m i ę : Laura >>
<< D r u g i e   i m i ę : Sarah >>
<< N a z w i s k o : Montgomery >>
<< W i e k : 18 [lat] >>
<< D a t a   u r o d z e n i a : 29 kwietnia >>

<< K o l o r   o c z u : Kasztanowy [nosi soczewki] >>
<< K o l o r   w ł o s ó w : Kruczoczarny >>
<< W z r o s t : 164 [centymetry] >>
<< O p i s : >>

<< C h a r a k t e r : >>
<< H i s t o r i a : >>

<< W i e l b i : >>
<< G a r d z i : >>
<< I n n o ś c i : >>

Ostatnio zmieniony przez Vanitty (08-03-2014 o 01h57)

---

Bored.

"I cóż nie zostało mi już nic jak tylko życzyć Wam miłego korzystania z forum "- Piękna ironia.

/ Jego wizytówka z RAS /


/ A oto on /


Imię
Eliado Giovanni

Nazwisko
Ordóñez

Przezwisko
Hiszpania

Płeć
Mężczyzna

Wiek
19, ale inni dają mu góra 17

Wzrost
187 cm (ale jeszcze się zastanawiam)

Kraj pochodzenia
Hiszpania

Orientacja 
Bardziej woli chłopców, jednakże chodził już z niejedną dziewczyną.

/ Wybaczcie, ale nie umiałam się zdecydować xD /


Rola
2.1 chłopiec

Wygląd 
Dość wysoki latynos o zielonych oczach. Jego włosy są koloru brązowego i są na pozór rozczochrane. Twarz kwadratowa. Sylwetka szczupła.



Charakter
Wyobraźcie sobie rasowego Hiszpana.... ja myślę, że to mniej więcej jest coś takiego - optymistyczny, pogodny i energiczny młodzieniec (wpadający na różne dziwne pomysły)... i taki chyba właśnie jest Eliado. Można wręcz powiedzieć, że zaraża swoim entuzjazmem (oczywiście na opornych nic nie działa). Niestety, w rajskim więzieniu będzie trochę przygnębiony (pytanie na jak długo...), ponieważ zostanie odcięty od rasowców, co nie jest dla niego normą.

Jeśli chodzi o związki partnerskie to jest w nich bardzo lojalny i oddany. Owszem, doszło już do kilku... kilkunastu, rozłamów, jednakże Elia nie urodził się przecież wczoraj... Niestety czasem się tak zachowuje ponieważ Giovanni nigdy nie ogarnia czegoś takiego jak atmosfera, ani nie zauważa niechęci ze strony innych. Nie załapie też, że jest molestowany, dopóki mu molestująca go osoba, nie powie tego w twarz. A jeśli ktoś nawet dla jego dobra (nie że jest nim zmęczony) każe mu zwiewać, to on go nie posłucha i jeszcze specjalnie rzuci się mu na ratunek.

Zrobi coś nawet jeśli wie, że mu się to nie uda, wystarczy poprosić... nie sprostuję - on nie ma pojęcia, że mu to nie wyjdzie, nawet jeśli robił to mnóstwo razy i nigdy mu nie wyszło. Dlatego lepiej uważać na to, na co się poprosi. Przykład tutaj zarzucę : Świetnie potrafi przyrządzać hiszpańskie dania, ale poproś go o zrobienie chociażby kanapki na śniadanie to... nie radzę tego jeść...
Tak samo jest z pozostałymi rzeczami : muzyką, tańcem, etc. 

Eliado, jako rasowiec, potrafi świetnie robić wszystko co jest jakoś bardziej przywiązane do Hiszpanii, ale jeśli nie jest związane to...



Historia
Jego historia... cóż, bardzo barwna. Można by powiedzieć że tak barwna, jak prawie wszystkie kraje świata w jednym miejscu i stwierdzenie te, będzie jak najbardziej prawdziwe. A wszystko to można skrócić do trzech słów RAS.

Może, aby wytłumaczyć jego historię, lepiej będzie wytłumaczyć o co chodzi w RAS?
Zaczniemy od nazwy. Co to wgl ma być? Rasiści? Otóż nie. RAS to pierwsze litery trzech słów - Representatives Association Show. Jednakże czym zajmuje się RAS jest trudne do wytłumaczenia, ponieważ organizacja ta trwa już od wielu wieków. Zacznę od początku.

Raz na parę pokoleń w każdym kraju (nie w jednym czasie... różnice mogą być nawet w latach), rodzi się człowiek, który jest personalnym odwzorowaniem swego państwa. Ma cechy z wyglądu jak i charakteru najbardziej adekwatne (popularne) temu krajowi, z którego pochodzi. RAS zajmuje się znalezieniem takich ludzi i w jak najszybszym czasie od urodzenia, zabrania ich do innych takich. Popularnie tacy ludzie sami się nazywają rasowcami.

Rasowcy dorastają wśród swoich (każdy inny, ale każdy swój xD), uczą się ich języków, aby jakoś się porozumiewać, jednakże za nic w świecie nie potrafią nauczyć się nawzajem czegoś więcej. Każdy rasowiec, oprócz języków, nie musi się niczego uczyć. Wszystko to co potrafi w dorosłym wieku, potrafi od urodzenia - ma talent. Jednakże rasowiec owszem, nie musi się uczyć, ale też nie potrafi. Jeśli spróbujesz Eliado nauczyć, jak rozpoznać, kiedy się go np. molestuje, to nie wiadomo ile czasu byś na to nie poświęcił, on tego się nie nauczy.

RAS ma pozwolenie od wyższych sfer, na urządzanie jakich sobie tylko imprez zażyczy w każdym kraju (o ile jest jego przedstawiciel wśród nich). Oczywiście rasowcy mają wiele przywilejów. Normalnie życie - cud miód malina... zależy jakim się urodzisz.

Co dziwne, pomimo tego, że rasowcy są dość głośną grupą i nie ukrywają się, to i tak mało zewnętrznych osób o nich wie. Zazwyczaj tylko Ci, którzy mieli jakieś bliższe kontakty z rasowcem, jak np. ich dziewczyny czy chłopacy.

/ RAS /


Lubi // Nie lubi
Pomidory (hodowla, dotyk, etc.) // Smaku pomidorów
Jasne włosy // Smutek
Archeologia // Wysoko zakrytych butów



Ciekawostki

~Ach! Zapomniałam - lepiej nie dawać mu alkoholu...
~Umysłowo ma wieczną sjestę (zdanie osób trzecich)
~Przejawia fetyszyzm względem pomidorów (nie musi lubieć ich smaku ;P)(zdanie osób trzecich)
~Jego poprzednikiem w RAS był Antonio Fernandez Carriedo. Podobno wierna kopia, co pozwala stwierdzić wyższym, że Hiszpania stoi w miejscu... (też mi odkrycie!)
~Jeden raz Eliado zakochał się na poważnie. Wybranką jego była pewna dziewczyna imieniem Yuhiko.
~Posługuje się płynnie większością języków świata. W końcu od dzieciństwa przebywał z rasowcami.
~O dziwo nie lubi smaku pomidorów, co jest analogicznie rzecz biorąc niemożliwe aby rasowiec nie lubił rzeczy tak związanej z jego krajem, ale podobno każdy z RAS tak ma w stosunku do jednej rzeczy.
~Tak jak każdy rasowiec, ma jedną rzecz, w której jest świetny, a nie jest ona powiązana z jakimkolwiek krajem, a już tym bardziej jego - Archeologia (w JEGO przypadku!).

Ostatnio zmieniony przez Minwet (13-03-2014 o 17h30)

---

ZDĄŻYŁAM! D:

Link do zewnętrznego obrazka


Link do zewnętrznego obrazka
(Dostanie mi się za zdradę, ale warto ;w;)


Link do zewnętrznego obrazka



♦Imiona♦ Phelan Shaitan
♦Nazwisko♦ Forest
♦Skróty♦ Feli; Szati;
♦Rola♦ Maskotka kurortu! (jego zdaniem)

♦Wiek♦ Brak danych
♦Kraj pochodzenia♦ Brak danych
♦Płeć♦ Kocur... To jest, mężczyzna
♦Orientacja♦ Hetero... Chyba

♦Wzrost♦ 180 cm
♦Kolor oczu♦ Fioletowe
♦Kolor włosów Fioletowe z ciemniejszą grzywką
♦Długość włosów♦ Do łopatek (w warkoczach)
♦Znaki szczególne♦ ~ Kocie uszy ~ Tęczówki "w szachownicę"



Link do zewnętrznego obrazka



Link do zewnętrznego obrazka



♦ Charakter ♦ Jest dość... Hałaśliwy. Tak, to doskonałe określenie. Lubi robić wokół siebie zamieszanie, tak by wszyscy zwracali na niego uwagę. Oczywiście świadczy to o jego arogancji, ciężko jest jednak jednocześnie spotkać tak entuzjastyczną i wesołą osóbkę. Zdolny do rozmawiania o wszystkim i o niczym, aż do... Cóż, ucieczki rozmówcy. Ale spoko, wówczas konwersację jest w stanie kontynuować ze swą zabawką (czyt. wariat i udawany schizofrenik).
♦ Historia ♦ W sumie to nikt zbytnio nie wie, skąd się nasz Szatuś w kurorcie wziął, najpewniej w przeciwieństwie do niektórych to on się z Japonii nie wywodzi, biorąc pod uwagę jego imię, akcent i... Zachowanie. Wiadomo jednak, iż był tam jeszcze za młodości dziadziusia, i niewykluczone, że nawet przedtem. Pamięta niemal wszystkich przyjezdnych, zwłaszcza tych przypadkowych, a tych, co wciąż odwiedzają to miejsce - tym bardziej. Parę lat temu zdarzyło się jednak, że stracił pamięć, ale był to tylko krótki odcinek jego życia, gdyż niedługo potem ją odzyskał, choć łatwo nie było tego dokonać i udało się, gdy po raz kolejny upadł z drzewa, a nie na cztery łapy.
♦ +Lubi / Nie lubi - ♦
+ Pluszaki i włóczki / Plastikowych i drewnianych zabawek -
+ Śpiewać / Gdy ktoś mu coś wytyka -
+ Być w centrum uwagi / Być ignorowanym -
+ Bawić się i biegać / Nudy -
♦ Dodatkowe ♦ Zawsze ma przy sobie swoją pacynkę, z którą zwykł rozmawiać. Najczęściej mówią mu Szati, ze względu na jego wyjątkowego pecha... No tak, o co z tym pechem chodzi? Cóż... Gdzie się nie podzieje, tam zaraz coś się popsuje. Potrafi znikać i pojawiać się w najmniej oczekiwanym momencie. Choć bliżej mu do człowieka, uparcie sądzi, że jest kotem.



Link do zewnętrznego obrazka





Link do zewnętrznego obrazka



~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~



Link do zewnętrznego obrazka



Link do zewnętrznego obrazka



|| Imiona || Agnieszka Małgorzata
|| Nazwisko || Serafiniewicz
|| Skróty || Agi; Gosia;
|| Rola || 1.1.

|| Wiek || 19 [lat]
|| Kraj pochodzenia || POLANDIA.! <3
|| Płeć || Kobitka
|| Orientacja || Biseksualna

|| Wzrost | || 179 cm
|| Długość włosów | || Do połowy pleców
|| Kolor włosów | || Blond
|| Kolor oczu | || Fiołkowe



Link do zewnętrznego obrazka



Link do zewnętrznego obrazka



|| Charakter || Trochę irytująca swoim zachowaniem. Zwykle wesoła i bardzo rozmowna, nie odmówi towarzystwa nikomu... Nawet, jeśli osoba ta tego nie chce. Innymi słowy - upierdliwa. I to jak! Do tego, momentami bywa też trochę dziwna i... Straszna. Serio, to jedna z tych nielicznych osób, które kiedy postanowisz wystraszyć ją, wyskakując nagle zza ściany, ta po krzyku przerażenia zacznie się tak śmiać, że aż ty zaczniesz się bać. O jej zdrowie psychiczne. W historii poza tym można dowiedzieć się o niej czegoś więcej, jako że tamte cechy są z jej przeszłością nieodłącznie związane.
|| Histori || Nie ma w niej raczej nic przesadnie tragicznego, przykrego i okrutnego, co czyniłoby z Agnieszki pokrzywdzone przez los dziecko. Poza zdartymi łokciami i kolanami, a także zadrapaniami wyrządzonymi przez koty, nie zdarzało jej się chyba nic szczególnie nieciekawego, można więc powiedzieć, że dzieciak z niej był taki, jak i cała reszta. Choć już w gimnazjum zaczęła się wyróżniać - zamiast bawić się w słegowanie i wrzucanie tysiąca zdjęć na fejsbusia czy instagrama dziennie jak większość szkolnej społeczności, ta skupiła się na wolontariacie... Przyznać trzeba szczerze, że z początku robiła tam tylko dla dodatkowych punktów na egzaminie (którego się tak w sumie bała, bo nauka zawsze średnio jej szła), jednak po nim jej zapał do pomocy nie zgasł ani trochę, i udzielała się tam także przez całe liceum. Wyrobiła w sobie poczucie empatii, a choć w życiu nie przytrafiło jej się nic okropnego, jest w stanie wczuć się w sytuację każdej osoby. Choć przyznać trzeba, że i na to potrzeba jej czasu.
|| + Lubi / Nie lubi - ||
+ Słońce i ciepło / Śniegu, deszczu i zimna -
+ Czekoladę / Żelków i galaretek -
+ Fast foody / Napojów gazowanych -
+ Historie o duchach / Czekać na zagojenie rany -
|| Dodatkowe || Uwielbia języki obce - zna angielski, szwedzki i niemiecki, obecnie uczy się też rosyjskiego i francuskiego. Zawsze ma na szyi wisiorek, jednak jest to jedyna rzecz o której nie chce rozmawiać. Pasjonuje ją tajemnicza aura, ale nawet na siłę nie potrafi taka być. A jej fryzura... coś podejrzanie przypomina tę co Natalcia zwykle nosi ._. A poza fast foodami, lubi ogólnie jedzenie... W sumie, to w ogóle, jeść lubi bardzo. I panicznie boi się ciemności, zwłaszcza gdy jest wtedy sama, może nawet zemdleć, choć nie zdarzało jej się to często.



Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Lynn (08-03-2014 o 14h15)

---

Link do zewnętrznego obrazka
Imię
Haoi [woli jak się go nazywa Tma]
Nazwisko
Noční můra
Płeć
Mężczyzna
Wiek
19 lat
Wzrost
183 cm
Kraj pochodzenia
Włochy
Orientacja 
Bi
Rola
2.3
Wygląd 
Nosi czarno białe ubrania, zawsze ma przy sobie notes i pióro. Do tego nosi on dziwny wisiorek, ma bliznę która przechodzi przez lewe oko. W czasie wycieczki ma on na sobie czarno biały płaszcz z dziwnym znakiem z tyłu i przodzie po lewej stronie.
Link do zewnętrznego obrazka
Charakter
Haoi jest typem samotnika, od wielu lat pogrążony w swoich mangach które tworzy kiedy tylko ma okazję. Unika ludzi i stara się nie nawiązywać z nikim kontaktu. Jest bardziej psychicznym człowiekiem, nigdy nikogo nie potrzebuje, podąża wszędzie sam. W jego głowie kłębią się najgorsze myśli, o dziwo nie jest szalony lecz blisko mu do tego. Nie na widzi gdy ktoś słucha przy nim muzyki, unika nawet pojedynczych osób.
Historia
Haoi mieszka w sierocińcu, jego rodzice zostali zamordowani na jego oczach. Mieszkał parę dni u dalekich krewnych, lecz Ci nagle zniknęli. Żadna rodzina zastępcza go nie chciała, nie ma on przyjaciół ani nie przebywa w towarzystwie ludzi. Często gdzieś znika lub się zamyka pogrążony w przemyśleniach i robieniu mang. Parę razy próbował się zabić, jego poprzednia klasa ciągle go poniżała i unikała bliższego kontaktu. Od urodzenia nie ma łatwo, nie ma w nikim poparcia i najlepiej by chciał umrzeć. Jednak trafił do pewnej wycieczki.
Link do zewnętrznego obrazka
+Lubi/Nie lubi-
+ Samotności / Tłoku -
+ Ciszy / Hałasu -
+ Czarno białe kolory / Snu -
+ Mrok / Słońca -
Ciekawostki
Jest zamkniętym w sobie człowiekiem który po prostu unika innych, nie lubi zwierząt i gardzi współczuciem. Nie pozwala sobie pomagać a tym bardziej prosić o jego pomoc. Uwielbia ciemne miejsca i spacery w nocy, czasami znika na parę dni i pojawia się znikąd.
Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Rishimoto (08-03-2014 o 11h59)

Link do zewnętrznego obrazka









Pierwsze imię | Lucy
Drugie imię | Marsai
Nazwisko | Shi
Ksywki | Luc, Mars
Wiek | 18
Data Urodzenia |
Miejsce Urodzenia |
Znak Zodiaku |
Płeć | Kobieta
Orientacja | Hetero
Grupa Krwi | Rh 0-
Rola |
Status Społeczny | Wolna







Charakter | Loading...
Zainteresowania | Przyroda, zwierzęta, chowanie się, rośliny
Hobby | Bieganie, rysowanie, sztuki walki, uśmiechanie się
Talent | Rozszyfrowywanie kodów, pomaganie, udawanie, pisarstwo







Wygląd | Lucy, ma długie jasno różowe włosy. Jej kolor oczu to niebieski. Karnacja jej skóry jest jasna. Nie ma znaków szczególnych. Mały nosek i wąskie wiśniowe usta. Ma szczupłą sylwetkę a jej wzrost jest średni, można powiedzieć że jest trochę niska. Jej waga jest idealna.
Lubi |
•    Uśmiechać się
•    Chować się
•    Pomagać
•    Chować się
•    Rozszyfrowywać kody
Nie Lubi |
•    Niszczycielskich osób
•    Być nieśmiała
•    Jak ktoś ją wytyka palcem
•    Potykać się
•    Uciekać
Ciekawostki |
•    Ma lekki sen
•    Ma uczulenie na puder
•    Nie wyobrażała sobie że zostanie zamknięta jak w klatce
•    Stara się być odważna
•    Często wkrada się na jej twarz mały uśmiech







Wzrost | 170 cm
Waga | 56 kg
Kolor Oczu | Niebieski
Kolor Włosów | Jasny różowy
Długość Włosów | Długie

---

Japonia... kraj małych rączek... że też musiałem się spóźnić. Głupi ja, teraz muszę sam dojechać na spotkanie. No ale... nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Zaśmiałem się cicho sam do siebie. Spójrzmy... strasznie mało ludzi w tym autokarze, a na lewo ode mnie, pod drugim oknem, siedzi jakaś różowo włosa dziewczyna...
Wstałem i usiadłem obok niej, witając ją z szerokim uśmiechem. Z japońskim nie mam żadnych problemów, pomimo tego, że to taki dziwny język... gorzej z polskim. Ci to mają dziwadło zamiast języka, ale i tak jestem w nim dobry... dopóki nie muszę czegoś napisać...
- Witaj, jestem Eliado, ale mów mi Elia - tak łatwiej Japończykom. Powiedz, jaki jest - urwałem w połowie zdania, ponieważ coś nami szarpnęło.
Autokar się zatrzymał, tylko... czemu?
- Wybacz... wiesz co się dzieje? - nie jestem najlepszy w czekaniu na odpowiedź, więc nie czekając na nią wstałem i podszedłem do kierowcy, tylko... nikogo przy kierownicy nie było... - Widział ktoś kierowcę? - powiedziałem głośno do pozostałych.
Zanim ktoś się odezwał, poczułem chłód na plecach. Zobaczyłem na tył - drzwi były otwarte. Wyskoczyłem więc szybko i zacząłem się rozglądać. Jeśli ktoś wyszedł z autokaru - nie zauważyłem tego. Ruszyłem do jednego końca drewnianego mostu, tego od strony tyłu autokaru. Nie dochodząc jeszcze nawet do połowy, usłyszałem trzask i poczułem jakiś minimalny ruch pod moimi nogami. Spojrzałem w dół - belka puściła...
- WYSKAKIWAĆ Z AUTOKARU!!! - Krzyknąłem do nich z przerażeniem.
Odwróciłem się i szybko, ale jak najostrożniej zacząłem iść w stronę pojazdu. Niektórzy byli już na moście. Gdy byłem parę kroków od autokaru usłyszałem następny trzask i kolejny... wali się... Niektórzy byli zdziwieni, niektórzy powoli wysiadali z autokaru... jeśli się nie ruszą, będzie po nas. A ja słyszałem następne trzaski.
- MOST SIĘ WALI! BIEGNIJCIE NA DRUGI KONIEC! - i zaczęliśmy biec.
Już nie warto było dbać o ostrożność - już się waliło. Dobrze, że od tego drugiego końca było trochę do zawalenia. Pomogłem wyjść jeszcze ostatniej dziewczynie z autokaru i zaczęliśmy pędzić w stronę gruntu.

Gdy byliśmy już na końcu, belki dosłownie umywały się nam spod stóp.
- SKACZ! - skoczyliśmy i uderzyliśmy o ziemię.
Udało się!

Ostatnio zmieniony przez Minwet (09-03-2014 o 18h00)

---

Link do zewnętrznego obrazka
Jechaliśmy autokarem. Siedziałem jak zwykle sam z tyłu w kącie. Jakiś chłopak usiadł z dziewczyną. Potem autokar się zatrzymał. On wysiadł i krzyczał coś aby uciekać, bez chwili namysłu wyskoczyłem z autokaru i pobiegłem z resztą w bezpieczne miejsce.To miała być tylko wycieczka.
Sam się w takie bagno wpakowałem, oj szef nie będzie wesoły jak się dowie że zaginąłem.
Czemu ten most się zawalił i gdzie był ten kierowca?! Nie podoba mi się to, ani trochę mi się nie podoba ta sytuacja... Chcę do miasta, do sierocińca tam gdzie moje miejsce. Wszędzie lasy nie lubię przyrody! Zaraz tam coś jest, jakiś budynek...
Ruszyłem powoli w stronę budynku przygryzając wargi do krwi, z spuszczoną głową powoli szedłem w stronę budynku nie zwracając uwagi na to czy ktoś za mną idzie. Po prostu mam ich gdzieś... Nie lubię tłumu, a tym bardziej ludzi którzy go tworzą. Chcę pozostać sam, może tam będzie miejsce gdzie będę mógł się zaszyć i pozostać na pewien czas. Po tej myśli niepewnie przyśpieszyłem kroku, zaraz coś się stało. Poczułem ból w piersi i padłem na ziemię. Próbowałem wstać, jednak na marne moje starania. Leżałem tak, mam nadzieję że nikt nie zwrócił na mnie uwagi...
Nie chcę od razu rzucać się w oczy, tym bardziej że to nie jest jedna osoba tylko grupka ludzi. Nie chcę by się do mnie zbliżali, nie chcę by się do mnie odzywali. Przygryzłem mocniej wargi aż zaczęła mi lecieć krew. Nie przestawałem je gryźć, wręcz z każdą chwilą namysłu przygryzałem je mocniej. To może i bolało, ale nie mogłem się powstrzymać, tyle nerwów i ludzi obok.
Nie chcę tu być! Nie chcę!
Wbiłem wzrok w ziemię na której pojawiała się krew. Kropla po kropli moja krew pojawiała się na ziemi. Ponownie starania aby wstać, ponownie porażka. Czemu tak się denerwuję, zaraz oszaleję. Tak bardzo nie chcę tu być, tak bardzo chcę wrócić do miasta, do sierocińca.
Miałem tam ciemne miejsce pod schodami w schowku gdzie mogłem w spokoju zając się pracą i pogrążyć w ciszy i rozmyślaniu nad swoim życiem i planami. Oczywiście te plany miałem spełnić w samotności. Za dużo myślę, za bardzo się denerwuję. Krew kapie coraz częściej, nie dobrze. To bardzo nie dobrze...

Powoli dochodziliśmy do siebie. Pomogłem wstać tej ostatniej dziewczynie przy okazji samemu wstając. Spojrzałem w przepaść, w którą spadł autokar i rozwalony most... czemu się zawalił? Och... przy okazji zginęły wszystkie moje rzeczy! Włochy mnie zabije! Chociaż może południowe mi pomogą... 
Spojrzałem na jedyną ścieżkę, która prowadziła od tej strony mostu. Pomyślałem chwilę i oznajmiłem pozostałym.
- Mamy dwa wyjścia. Jedno, to zejść tam, po skale, na sam dół, którego nie widać. Dojść do dna i zacząć się wspinać po przeciwnej skalnej ścianie, aby wejść na drugi brzeg - mówiąc o zejściu wskazałem palcem na jedną, wielką, zamgloną dziurę - Eh... albo możemy pójść tą leśną ścieżką, w której już nie widać następnych paru metrów, ale może ona... dokądś prowadzi - I ruszyłem ku zagęszczonemu, ciemnemu lasu - To jak? Co wybieramy? - przystanąłem i odwróciłem się do nich... zmarszczyłem czoło - Nie było nas przypadkiem o jednego chłopaka więcej? Takiego białowłosego, w czarno-białym płaszczu?

Ostatnio zmieniony przez Minwet (10-03-2014 o 11h15)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Siedziałam w autokarze po lewej stronie pod drugim oknem. Patrzyłam się przez okno z nadzieją że ucieknę, z tego autokaru. Ale z moich rozmyślań wyrwał mnie męski głos. Odkręciłam odruchowo głowę a koło mnie już siedział jakiś chłopak. Brunet. Powoli zaczęłam oglądać jak wygląda, ale po chwili się przedstawił więc mój wzrok poszedł na jego oczy.
- Ja jestem Lucy.. - Przedstawiłam się lekko uśmiechając.
Jego uśmiech był przepełniony, energią na cały dzień. Przygryzłam wargę i spuściłam wzrok na ziemię. Ale po pewnej chwili autokar stanął, nie zareagowałam na to ale Elia bardzo szybko. Spojrzałam na niego i pokręciłam przecząco głową, on wstał i zaczął szukać kierowcy. Kolejne pytanie, na które też nie znałam odpowiedzi, inni pewnie także. Westchnęłam cicho. Potem po każdej minucie, stawało mi się coraz chłodniej. Po pewnym czasie usłyszałam, krzyki nowo poznanego przyjaciela, jeśli mogę go już tak określić. Szybko wstałam i wyskoczyłam z autokaru, zauważyłam jak zaczęły każde belki puszczać. Walił się cały most, usłyszałam krzyki żebyśmy biegli. Spojrzałam w dół, ale poczułam żebym biegła z nimi a nie tu zostawała, kiedy dobiegliśmy most całkowicie się zawalił a autokar wraz z rzeczami, poleciał na dno. Odkręciłam się zauważyłam ścieżkę, przeszłam trochę ale tak jakby nic nie było widać. Gąszcz.. Nic innego..

---

Link do zewnętrznego obrazka
Coś mnie złapało za ramię!
-Aaaaaaaaaaa!!!
Nie mogłem opanować emocji, wydarłem się najgłośniej jak potrafię. Dalej krew spływała mi z warg, coraz więcej krwi pojawiło się na ziemi. Wgryzłem się w wargi tak mocno, że wyglądało to jakbym rozcinał je nożem. Moje wargi pewnie są już całe poranione, musi to okropnie wyglądać szczególnie z krwią która nie przestawała spływać z moich ust.  Nie mogłem się odwrócić, moje ciało zesztywniało, przed oczami pojawiały się plamy. Po chwili nic nie widziałem poza mgłą. Byłem jak ślepy, lecz po chwili całkowicie padłem na ziemię tracąc przy tym przytomność. Mam nadzieję że ktoś mnie usłyszał. Nie chciałem by to coś mnie zabiło. Nie chcę zostać zjedzonym przez jakieś dzikie zwierze! Nie mogę jeszcze umrzeć, nie chcę umierać!
W mojej głowie pomimo iż byłem nie przytomny pojawiały się najgorsze myśli. Czy ów stworzenie które mnie złapało chce mnie zabić? Co ze mną będzie? Czemu ja pojechałem z tą wycieczką? Czy ktoś usłyszał jak krzyczałem? Nie chcę umierać... Jeszcze nie! Coraz więcej pytań a tylko brak odpowiedzi. Nie lubię ludzi, nie na widzę!
To wszystko ich wina, to ten kierowca, Ci ludzie w autokarze! Po chwili widziałem jedynie pustkę, czarny mrok ogarnął mój umysł...

Agnieszka

Podniosłam się, z pomocą chłopaka, który nie dość, że nas wcześniej ostrzegł, to jeszcze pomógł mi opuścić pojazd*... Rany, wszystko działo się tak szybko! W jednym momencie straciliśmy wszystko co tam było, ale na całe szczęście wszyscy zdążyli wybiec z autobusu i przejść przez most! Ech, a zapowiadała się taka cudna wycieczka, z dala od domu... To był mój pierwszy wyjazd za granicę! I co?! Gdzie ja jestem?! To się nazywa pech, ten to zwykł mnie prześladować...
Nie będę się już powtarzać, naszą sytuację znacie już. Autobus, wypadek, straciliśmy wszystkie rzeczy, ech... Nie wydawało mi się jednak, by zejście tam na dół, nawet jeżeli cokolwiek ocalało, było dobrym pomysłem, nie zdziwiłam się więc, że większość osób podążyła za brunetem do przodu.
- Um... Mam wrażenie, że nas wyprzedził... - odpowiedziałam na jego skierowane do wszystkich pytanie, próbując odświeżyć sobie pamięć. Działo się to przed chwilą, ale jak już mówiłam, tyle tego było, że... Nagle mnie olśniło. - Tak, widziałam go jak biegliśmy! Od razu pobiegł do lasu - powiedziałam, patrząc przed siebie szeroko otwartymi oczyma.
Las... A w nim groźne, dzikie zwierzęta, czające się w mroku. Paskudnej, bezwzględnej ciemności, która choć tajemnicza, wcale nie jest interesująca!
Wzięłam głęboki wdech. Spokojnie, Agi, przecież jest jasno... Może w lesie też będzie? No cóż, nawet jeśli nie to tak jakby, nie masz już wyboru...
Tak, tak, tak. Zdecydowanie wolę iść tam, niż zostać tu sama. Bo przecież jak tutaj tylko ja zostanę, to i tu prędzej czy później słońce zajdzie... Ej, chwila, ale przecież ten białowłosy chłopak teraz też jest tam, pewnie całkiem sam? W tym lesie, no kurde, coś takim ciemnym... Przełknęłam ślinę.
- Poszukajmy go lepiej może - zaproponowałam, choć sama nie byłam pewna, czy to dobry pomysł. Może odszedł, bo chciał zostać sam? Ale... Jeśli się zgubił? Albo zranił? Rany, cholera jasna, ja zawsze za dużo myślę... Kolorze włosów, z łaski swojej zacząłbyś działać!


_____
*Mam nadzieję że Ci nie przeszkadza, iż bezprawnie sobie tę rolę przygarnęłam ;w;

Ostatnio zmieniony przez Lynn (10-03-2014 o 18h56)

---

/ Oczywiście, że nie. Wręcz specjalnie nie napisałam opisu kobiety, której pomogłam, aby komuś tego nie rozkazać. Wręcz zaczęłam się bać, że nikt jej nie weźmie, więc dziękuję, Lynn xD /



Wyprzedził nas? Hm... wydawało mi się, że słyszałem krzyk... ale co tam!
- Tak ruszył bez nas? Hm... okrutne - stwierdziłem smutno, poszukać go? - Tak to dobry pomysł - nie pozwolimy samemu mu iść, nie? - a jakże, nie tylko on może się dobrze bawić.
W tym momencie zaczęły unosić się wokół nas płatki małych rączek i leciały w stronę lasu, a korony drzew lekko się rozrzedziły, i rzuciły trochę światła na ścieżkę.
- Hyhy... To wygląda trochę tak - zmieniłem ton głosu na bardziej tajemniczy i cichszy - jakby te japońskie duchy, zapraszały nas do siebie, - mój głos był pełen grozy... - aby potem wyssać z nas energię i pożreć ją w całości zostawiając nas na PASTWĘ LOSUuuu - tu trochę podwyższyłem głos i przeciągnąłem ostatnią sylabę, aby dodać dramaturgi opowieści - Niezła zabawa, nie? - uśmiechnąłem się do pozostałych, a mój głos przybrał wcześniejszą barwę - To co... idziemy?

Ostatnio zmieniony przez Minwet (10-03-2014 o 19h49)

---

Phelan

Oj, działo się dzisiaj naprawdę dużo! Żebyście wiedzieli! I jeszcze teraz, ten zapach, no, nie daje mi spokoju. Bo to, no wiecie w końcu, ludzie przecież! O rany, o ja nie mogę, ojej, o, to takie interesujące! Aż mnie nosi, po prostu! Ledwo co wróciłem do kurortu, a już zaraz wybiegłem z powrotem, nie mogłem wytrzymać!
Zamiast biec ścieżką, wybrałem drogę po drzewach. Na dole czaiło się często mnóstwo wilków, phhh, wilki, khhs, paskudne stworzenia! Normalnie no, lubię je tak samo, jak one mnie! Phi! No, może tylko ten cały Kei, ale on normalnie... Normalnie to mi nie uwierzycie... On wygląda całkiem jak człowiek! Jak prawdziwy człowiek! No, a w sumie, ludzie to już mówiłem, takie ciekawe stworzenia są, i w ogóle.
Nagle zatrzymałem się, wyczuwając kogoś jeszcze. Nane? A co ona tu, kurka, robi? Co robi? Już wróciła? O rany! Ale szybko!
- Nie wiedziałem, że Nane jest taka szybka - powedziałem, gdy już się przy niej znalazłem.


I od razu informuję, że od tej postaci to raczej niczego w drugiej osobie się nie usłyszy xD

---

Ocknąłem się przykryty kocem i to w lesie, krew dalej spływała a obok mnie znajdowało się mięso i korzenie, fuj... Usłyszałem warczenie, odwróciłem się a tam wilki! Od razu pobiegłem w przeciwną stronę, nie miałem siły biec, za dużo krwi straciłem ale strach pomógł na tyle, że padłem dopiero na ścieżce prowadzącej do jakiegoś budynku. Usłyszałem głosy, ludzkie! To chyba Ci z mojego Autokaru. Ale nie mogę wstać, ślady krwi prowadzą z lasu, słychać co chwilę wycie. Szlag! Ponownie mam mgłę przed oczami, tracę za dużo krwi z tych warg? Nie, to chyba przez nerwy i wyczerpanie. Nie spałem od paru miesięcy, sam nie wiem jak ja trzymałem się do tej pory na nogach, hah magia kawy... Leżałem tak chwilę słysząc coraz wyraźniej głosy, przez mgłę widziałem rysy zbliżających się z oddali postaci. Coraz mniej widziałem, coraz więcej krwi dookoła. Pewnie wygląda to żałośnie, leżę we własnej krwi, za mną ślady krwi z lasu i wilki wyjące. Jak w horrorze, jak w głupim horrorze... Postacie niby się zbliżały lecz były coraz bardziej nie wyraźne, to jakby z każdym krokiem narastała mgła wokół nich, żałosne. Tak bardzo jestem żałosny...Straciłem przytomność.

Aradia Vantas

Cisza.Spokój.Pełne skupienie.Łuk w dłoni,strzała naciągnięta i wymierzona idealnie w nic nie spodziewające się zwierzę.Skryłam się jeszcze bardziej osłaniając się liśćmi na wysoko osadzonej gałęzi potężnego drzewa.To twoje ostatnie minuty zajadania się trawą sarno.W końcu mam szansę żeby się porządnie najeść,a jeszcze mi starczy na wiele dni.Usmażona na ogniu...o cuudnie~
Jednak w jednej chwili to wszystko prysło.Doszedł do mnie głośny huk.Zanim się spostrzegłam moje jedzonko uciekło zostawiając po sobie obgryzioną trawę.Przeklęłam w duchu i wstałam.Jak na zawołanie zaburczało mi w brzuchu.Teraz to już trudno.Jeszcze tego mi brakuje.
Co mogło wywołać taki hałas?Wiem tylko,że "to coś" wybrało najbardziej nieodpowiedni moment z wszystkich momentów żeby zwrócić na siebie uwagę.
Schowałam swój łuk i z lekkim zdenerwowaniem i ciekawością ruszyłam ku miejscu skąd rozległ się ów hałas.Przemieszczałam się szybko za pomocą drzew co chwila skacząc na to inne wyższe lub niższe gałęzie.
Zatrzymałam się nagle i zastygłam w bezruchu.To ludzie...Najprawdziwsi ludzie.To na pewno nie żadne głupie omamy.Ale...ach,tak dawno ich tutaj nie było.Tęskniłam wręcz za tym.Z ostatnią grupką,z którą miałam styczność było wiele zabawy!Znaczy...dla mnie bo oni byli mną przerażeni...Mhm,no nie ważne.Jak to będzie z nimi?Mało ich nie jest,hehe.
Ukucnęłam zostając niezauważalna.Starałam się nie wydobywać żadnego dźwięku.Obserwowałam ich poczynania.Widzę,że dostali zaproszenie do źródeł.Nikt nie będzie miał za złe jeśli ich troszeczkę pośledzę...