Charlotte Claire Frossard

Spojrzała na niego wzrokiem polującego bazyliszka. Co jak on, przecież. Trzeba z tego wybrnąć. Przecież nie może psuć swojej opinii i chwalić tego napaleńca publicznie...o nie!
~  To nie było do ciebie, tylko o moim nowym kontrakcie...chyba nie myślisz, że mogła bym cię słuchać...pffff. I nie nazywaj mnie tak! Pokazała mu telefon, choć i tak już wypruł gdzieś w stronę Lucasa, miała to w poważaniu... ważne że reszta słyszała.
~ Mniejsza z tym.. - mruknęła do siebie.Biedna Flo teraz ją będzie molestował. Westchnęła, odeszła od ściany i poprawiła swoją czarną sukienkę i torbę. Ruszyła w stronę Fran której bezczelnie zawiesiła się na szyi wpatrując się jak jadowita żmija na swojego " mężulka".
~  Ne słonko powiedz mi to nie jest jakiś głupi żart prawda? Przecież ja z tym napastliwym, napalonym na wszystko zbokiem się wykończę.
Zaczęła bawić się jednym z kolorowych kosmyków panny Frances, licząc na szybką odpowiedź. Ten jej pseudo-ślubny wyglądał jednak na takiego co by był zadowolony z takiego przydziału. Ona jednak czuła, że będzie musiała zainwestować w jakiś paralizator, nawet tak dla własnego spokoju. Odsunęła się od Fran czekając na odpowiedź, może chociaż osobny pokój się jej uda załatwić. W sumie zaprezentowanie małżeństwa w separacji to nie taki zły pomysł, nie musiała by być dla niego miła, zresztą teraz też nie musi. Złośliwy uśmieszek wpłynął na jej twarz, piękne marzenia, ale znając dyrekcję...W tej chwili pomyślała co zrobi facetowi który przydzielił jej tego niereformowalnego brązowowłosego gościa.

James Campbell

W drugiej mojej ręce zaraz po odejściu od grupki znów pojawił się telefon, a wszelkie rozmowy stały się brzęczeniem os, które powinny zginąć w najbliższym czasie. Jedną dłonią też dało się pisać, jednak było to już mniej wygodne i zabierało odrobinę więcej czasu. Jednak zdążyłem wymienić kilka sms'ów z siostrą nim ten bęcwał śmiał mnie nazwać swą ukochaną. Zatrzymałem się niemal od razu, a zaraz też zacieśniłem uścisk na jego dłoni. Niewiele ruchu było potrzebne na szczęście by wykręcić komuś rękę, co też ja uczyniłem. Do niego chyba nie dotarło, że ma nawet nie próbować nazywać mnie w ten sposób.
- Nie będę się powtarzać, więc zapamiętaj. Nie jestem twoją żoną. - wysyczałem, po czym puściłem go i oddaliłem się, znów przestając zwracać uwagę na świat. I chyba było to jednoznaczne względem odpowiedzi na jego drugie pytanie. Jeśli było to możliwe miałem zamiar ograniczyć nasze kontakty. Ciekawe czy ktoś jeszcze by chciał by te małżeństwa były, jeno w separacji. Byłoby lepiej, zdecydowanie. Może prędzej by coś z tego wyszło, a na razie miałem w poważaniu ten okropny projekt. Wątpiłem szczerze, że uda nam się ze sobą dogadać. Przynajmniej w taki normalny sposób.
Będąc już pod salą, oparłem się o ścianę, chowając telefon na powrót i po prostu obserwując tych, co z takim życiem poruszali się po korytarzu. Nie wiem skąd oni brali te chęci, mi to było w pewnym sensie już bez różnicy. Nie było mowy, że z Gilbertem zaliczę ten projekt.

Frances de Cardonnel

Nie mogłabym powiedzieć, że sposób w jaki Charlotte mnie zaskoczyła był szczególnie nieprzyjemny, ależ skąd! Podobało mi się to wręcz niezwykle Puściłam Alexa i objęłam dziewczynę w pasie, zaczynając lekko ją jedną dłonią głaskać po pleckach. Jakby to była najzwyklejsza rzecz pod słońcem, nic niezwykłego. Bo i dla mnie takie było. To, że inni nie mieli w zwyczaju zauważać zachowań moich, Char i Flo to już inna sprawa. Podobało mi się to, jakie kontakty miałam z resztą dziewczyn w klasie, taka bliska przyjaźń, ze tak to ujmę. Taka w końcu była prawda, dziewczyny w tej klasie były cudowne, chłopaki... To już inna bajka. Jakbym miała wybierać sama najchętniej to właśnie z którąś z dziewczyn byłabym w parze. Czyż by to nie było małżeństwo idealne? Najbardziej zgrana para by z tego wynikła, jak mniemam. Zetknęłam niechętnie na Alexa po słowach Charlotte, które z tym akcentem nawet w tej sytuacji zdawały się ociekać seksem. I nie wątpię, że Ryna też zdążył to zauważyć. Biedna.
- Niestety, najdroższa, to nie jest żart, lecz i mi niezbyt to pasuje. - odparłam, chowając w mym głosie niewielką urazę. Co prawda... Dręczenie psychiczne Alexa było nawet przyjemne, ale nie wiedziałam, jak to wszystko będzie wyglądać potem. Z dziewczynami o wiele łatwiej było się dogadać. W każdej kwestii. Panie, kto rozdzielał nas w pary... A tak, nasze kochane grono pedagogiczne, jeszcze bardziej zwariowane niż uczniowie tej cudnej placówki. Bo nie można mieć równo pod sufitem i się tu zapisać.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

        I nawet rozmyślania o pokoju w kolorach od beżu, przez jasnoniebieski, dochodząc do piaskowych desek podłogowych, z przejrzystym oknem, wychodzącym na szkołę, przerwała mu gadanina Fran. Już czuł, że to nie będzie ani przyjemne, ani łatwe. Miał tylko szczerą nadzieję, że książki nie będą dostaną skrzydeł, a kubki z napojami nie wylądują na ścianach. Byłoby to przykre dla osób postronnych... i mebli... a najbardziej chyba nie tyle, co dla dwójki małżonków, ile dla Alexa. W końcu nie należy do tych, którzy to są w stanie uderzyć dziewczynę, więc nie odda w razie ewentualnej potyczki.. w której już skończą się słowne argumenty.
        Nie dość, że miał wszystko w głębokim poważaniu, to jeszcze Fran zdawała się nie dawać za wygraną.
    - Masz rację, nie jestem twoją matką, a „żoną”. Poza tym, ja zawsze się tak staram wypełniać swoje obowiązki, to naprawdę przykre, gdy ktokolwiek to olewa.
        A teraz zachowuje się jak urocza dziewczynka, która została zraniona. No, nie można powiedzieć, że Alex nie poczuł się zakłopotany. Nie lubił momentów, w których dziewczyny robiły się smutne. To nie było cool...
        Ale w zachowaniu Fran było coś nie tak.
        Nie mógł jej wyczuć. Dobra dziewczynka, ale z uśmiechem mówiła słowa, które były bliskoznaczne z "ogolę Ci brwi nocą i nic z tym nie możesz zrobić". Westchnął i spojrzał na nią, czując dość mocno zaciśnięte malutkie dłonie na swoim ramieniu. Nie sprawiło mu to jednak dużego problemu.
    - Fran, tylu innych ludzi cię słucha, a uczepiłaś się akurat mnie - zauważył, mrużąc powieki.
        Nie powiedział tego ze zmęczeniem w głosie, raczej z pewną nutą, która wskazywała na jego podejrzliwość. Chciała im obu to utrudnić na siłę, czy co? Nie mogli po prostu udawać na lekcjach, a w akademiku rozchodzić się w swoje krańce pokoju? Byleby przetrwać?
        Na korytarzu gromadziły się grupki. Rozejrzał się po nim. Przez moment miał wrażenie, że.. nie.. to niemożliwe. Czy Char i Ryan przestali się kłócić? Wut? I co to za zgrupowanie... które właśnie się rozchodziło. Kiedy Fran go gdzieś ciągnęła, nie przyglądał się zbytnio temu wszystkiemu. Ciekawe, komu już nerwy wyjechały na długi urlop.
        Chciał zapytać się Pani-Kolorowe-Włosy, gdzie ona go właściwie targa, kiedy na jej ramieniu uwiesił się klasowy rudzielec.
    - Ne słonko powiedz mi to nie jest jakiś głupi żart prawda? Przecież ja z tym napastliwym, napalonym na wszystko zbokiem się wykończę.
        Alexander współczuł Char, fakt. Jakby on miał być z psychopatą, to by już pisał swoje podanie do nowej szkoły. Ryan wymęczyłby go psychicznie i fizycznie... obawiał się jednak bardziej tego drugiego molestowania. W dosłowny tego słowa znaczeniu. Kiedy Frances go puściła, oparł się o ścianę, przyglądając się sytuacji i westchnął cicho. Baby...
        Sama Charlotte wyglądała na... żądną krwi. O ile to nie było zbyt mało powiedziane. Wydawało się, że jeśli nie odreaguje jakoś w tej właśnie chwili, to zabije pierwszą napotkaną osobę.
        Dziewczyny przytuliły się do siebie. Widział takie sceny chyba milion razy. Te dwie i jeszcze Flo do tego. Przyjaciółki w zgodzie i niepogodzie, hah. Czekał tylko na jakieś gorętsze scenki z nimi w roli głównej...
        I jakoś jak przeszła mu przez umysł myśl o tym, co mogłyby robić te trzy dziewoje... przypomniał mu się jeden z aspektów małżeństwa. Mimowolnie, kąciki ust drgnęły, próbując uformować się w uśmiech. To absurd. Czy dyrekcja chce otworzyć przedszkole? I skierował swój wzrok do Fran, czule obejmującej Char. No, brzydka to ona nie była... z charakteru bardzo miła - chociaż to należy jeszcze przemyśleć po scenach sprzed chwili - i najgorszego ciała w sumie też nie posiada. Całkiem.. całkiem niezła jest nawet.
    - Niestety, najdroższa, to nie jest żart, lecz i mi niezbyt to pasuje.
        I wtedy marzenia Alexa zostały rozbite na drobniutkie kawałeczki, pokruszone do rozmiarów ziarenek piasku i wciągnięte odkurzaczem przez Panią-Kolorowe-Włosy.
        Wypuścił powietrze z ust, zamykając oczy i pochylając się lekko.
    - Laska, a komu ta sytuacja pasuje twoim zdaniem? Przez następny rok jesteśmy w dupie i wyjścia ni widu i słychu. - powiedział, zirytowany tą całą sytuacją.

Ostatnio zmieniony przez Madelleinee (19-07-2014 o 23h47)

Frances de Cardonnel

Zerknęłam na Alexa wręcz niechętnie, po czym schowałam twarzyczkę we włosach Charlotte. I jak ja miałam z nim wytrzymać? On był po prostu względem mnie chamski i robiło mi się z tego powodu przykro... No dobra, nie, ale mnie denerwował i już. Jak można było być takim arogantem, agh! Moje łapki zsunęły się niżej, a na odstresowanie zaczęłam smyrać szyję Char. Tak przyjemnie pachniała... A zapach to jednak coś, na co uwagę zwracałam najczęściej, tylko przy Alexie wolałam nie sprawdzać, jak on śmierdzi. I niestety trzeba było przyznać, że nawet Ryan miał przyzwoity zapach. Gdyby nie to, że jest zboczeńcem.
- On jest dla mnie nie miły i tak cały czas, cham jeden. - burknęłam cicho do Charlotte. I najchętniej bym się od niej nie odklejała, bo tak było miło. I w ogóle, taka pocieszna była jej obecności, jak to chyba bywało u przyjaciół. Miałam ochotę cały wieczór po prostu spędzić z nią i Florence, taki... Babski wieczór, podczas którego mogłybyśmy się odprężyć i odpocząć od tych pomiotów szatana, z którymi jesteśmy w parach. Tak, tak by było najlepiej, a oni mogą spadać, bo są niepotrzebni. W ogóle, kto wymyślił mężczyzn? Musiał mieć nieźle poprzekręcane we łbie, bo inaczej tego nie da się wytłumaczyć.
Uniosłam lekko główkę, zerkając na niego, jakby naprawdę zrobił mi krzywdę samą swoją obecnością. Niestety, w tym momencie nie widziałam w przyszłości tego, że w tym roku zdamy. Nie zapowiadało się zbyt ciekawie.
- Ciebie nie kocham, nie odzywaj się. - burknęłam do niego, zaraz znów chowając główkę we włosach Charlotte.

Ostatnio zmieniony przez Nieve (20-07-2014 o 00h54)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

        Haha.... zignorowała go całkowicie. Aż mu żyłka zapulsowała, kiedy tak po prostu go sobie olała. Nie ma co, po co zwracać uwagę na swojego faceta, jakby nie patrzeć, kiedy ma się przy sobie przyjaciółkę. Tak wygląda prawdziwe życie? Prawdziwa relacja między mężem a żoną?
        I.. o czym on w ogóle myśli? No chyba nie bierze tego na poważnie. Zerknął na dwie splecione w uścisku dziewczyny. Pfff, no jasne, że nie. Sory, nie ma takiej opcji. Skoro ona będzie sobie tak pogrywała, on z pewnością nie dołoży starań, aby zachowywać się jak porządny chłopak.
        Mimo wszystko.. wyglądała na.. zranioną. Cholera. Przecież on nic nie zrobił! Chociaż.. po oczach nie było widać tego smutku. A może za mało ją znał? Może gdzieś w głębi czaiły się owe uczucia, o których mówiła i jaka wydawała się jej twarz i gesty? Co jest nie tak z tą kobietą?
    - Ciebie nie kocham, nie odzywaj się.
        Ohohohohohoho.
        Więc to jednak tak chce grać nasza przewodnicząca? Uśmiechnął się szeroko, ukazując bialutkie ząbki. Dwa równiutkie rządki.
        Zaraz potem zerwał się z miejsca, chwycił Fran w objęcia, przekładając sobie jedną rękę przez jej bok, a drugą chwytając za dłoń i splatając ich palce razem. Odciągnął ją od Char i zaczął prowadzić korytarzem, trzymając mocno, jednak nie na tyle, by miała później siniaki. Wyrwać się jednak nie miała jak i on już o to zadbał. Cały czas uśmiech nie schodził mu z twarzy.
    - Jak możesz tak mówić, kochanie? - zaczął grać w grę, jaką przedstawili przed nimi nauczyciele. Szczerze mówiąc, nie wiedział co go do tego zmotywowało, ale działo się.  - Sorka, Char - krzyknął do dziewczyny za nimi, odwracając głowę. - Zabieram ci moją kochaną żonę, pogadacie kiedy indziej!

Frances de Cardonnel

Byłoby najlepiej, jakbym mogła tak zostać już zawsze, ale wszystko co piękne nie może trwać wiecznie, nad czym mogłam tylko ubolewać. A nie było nic przyjemniejszego od tulenia przyjaciółki, po co jacykolwiek inni ludzie nam byli. Ale nie, bo to by było zbyt idealne na ten zepsuty świat, tak? I to też musiało zostać przerwane.
Ten bęcwał, parafian jeden... Jak on śmiał mi zakłócić tulenie Charlotte! I jeszcze mnie dotknął, a to dla niego powinno być zakazane. Zazdrosny dupek. Jednak niechętnie przyznać musiałam, że pokazał odrobinkę klasy, co nie zmienia faktu,że zachował się chamsko i już. Nie moja wina, że teraz miałam ochotę mu łeb ukręcić. Wywoływał u mnie najgorsze instynkty, co mi się w ogóle nie podobało. Z początku się skrzywilam, lecz juz po chwili na mej twarzyczce pokazał się niezmierny smutek, który wręcz mógłby skończyć się płaczem, a byłam gotowa i to symulować, jeśli by zaszła taka potrzeba. Noe, żeby miało być to jakoś szczególnie łatwe...
- J-jak mogłeś! Zostaw mnie, ja chcę do mojej Charlotte! Ty mnie nie rozumiesz! - mówiłam płaczliwie, będąc pewną, że wieksza część osób na korytarzu już zwróciła swoją uwagę na nas. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że w tym momencie robię widowisko, które zaraz echem rozejdzie się po szkole. Biedny Alex, tak dręczyć przewodniczącą, ale przecież tak być nie powinno. Bo ja jestem aniołem tej szkoły, a on teraz... Ugh, miał jednak przyjemny zapach, ale nadal był bęcwałem.

---

Link do zewnętrznego obrazka

S h i n o h a r a   K o u j a k u
Obserwując uważnie swoją klasę z miejsca tuż koło Lucasa, gdzie wrócił po zamianie kilku słów z Florence, Koujaku wyglądał na bardzo wyraźnie rozbawionego i chyba nie można być w tym wypadku zdziwionym. Sceny odchodzące pomiędzy poszczególnymi parami oraz nie tylko były doprawdy komiczne i nie jeden widz o słabszych nerwach już dawno wybuchłby śmiechem, kiedy poczciwy Kou uśmiechał się tylko wesoło, nie spuszczając czujnego spojrzenia krwistoczerwonych oczu z towarzyszy niedoli. Z zaciekawieniem przyglądał się małej sprzeczce pomiędzy kolejną z cudownie dobranych par - Alexem oraz anielicą Frances, zastanawiając się przy tym jaki może być jej finał. Prawdopodobnie gdyby na miejscu  dziewczyny była rudowłosa Flo, chłopak prędko dostałby po mordce jak należy - tak pomyślał sobie Japończyk, odprowadzając wzrokiem albinosa ciągnącego za sobą przewodniczącą. Ta dwójka zdecydowanie do siebie pasuje niczym dwie skarpety i będą się dogadywali lepiej, niż ktokolwiek inny w całej tej szkole. Gdyby miał ocenić kto z małżeństw miał najmniejsze szanse na dogadanie się ze swoim partnerem bądź partnerką... Hm. Zwykle powiedziałby, że nieszczęśliwcy Ryan i Charlotte, ale skoro zdawało się, że chwilowo zakopali topory wojenne, to Koujaku nie był już taki przekonany o do swojej racji. Zamiast tego mógłby w sumie wytypować uroczą parkę Gilberta i Jamesa, która nie zdawała się wkrótce pogodzić z takim, a nie innym doborem.
Shinohara westchnął niesłyszalnie, przenosząc spojrzenie w stronę swego męża, żony czy po prostu Lucasa, jak nazywał go do teraz. Białowłosy chłopak również zdawał się zafascynowany dramatycznymi scenami odgrywającymi się przed ich oczami, gdyż bez słowa przyglądał się ich wspólnymi kolegom jakby trochę modląc się, że oni w swym małżeństwie z takimi kłopotami nie będą musieli się mierzyć.
- Odnoszę wrażenie, że wywalili nas z towarzystwa - przyznał towarzyszowi biorąc od uwagę to, że właściwie siedzieli z boku. Chociaż jego słowa były przejawem marudzenia typu wylewam na ciebie swój żal i kij mnie obchodzi czy ci się to podoba, czy nie, w jego głosie nie było choćby cienia negatywnych emocji, zaś na twarzy jak to zwykle przyklejony był spokojny uśmiech.
- Jak sądzisz, ile tak wytrzymają? - zmienił od razu temat zaciekawiony opinią Lucasa. Zastanawiało go, czy on ocenia ich wyżej, niżej, a może się zdarzy, że ich odpowiedzi się pokryją? Osobiście nie dawał im zbyt wiele, o co poniektórzy ze swoimi parkami nie wytrzymywali już dzisiaj, a co dopiero resztę roku, ale przecież nie każdy musiał widzieć to w ten sam sposób, co on. W końcu Kou ocenił powierzchowne, a nie... Dogłębnie przeanalizował całą sytuację od gry do dołu. Bo bosz, komu by się chciało!?

Ostatnio zmieniony przez Odella (20-07-2014 o 07h35)

S h i n o h a r a   K o u j a k u
Jak na prawdziwego faceta przystało, Ryan szybko zaczął bronić swojej kobiety, gdy tylko ta przylgnęła do przyjaciółki i musiał przyznać, że chwała mu za to. Najwyraźniej jednak taka przedziwna powaga w jego wykonaniu była dla wszystkich zaskakująca, gdyż każdy obserwator miał teraz gały jak pięciozłotówki i usta szeroko rozwarte w jajowate "O", co miało dodatkowo podkreślić niedowierzanie w takie oto niesamowite cuda. Kou naturalnie także był zaskoczony, jednak na swój elegancki sposób nie okazywał tego tak otwarcie i tylko w duszy zastanawiał się skąd nagle w tych ludziach takie przemiany serc. Może nie wierzył, iż na dłuższą metę utrzyma się takowy stan, ale chwilowo mógł cieszyć oko tym, co jest. W końcu nie codziennie oglądało się sceny, gdzie Ryan wykazywałby się zazdrością, bo tak Koujaku nazwałby tą emocję nim targającą, w szczególności gdy mówimy o Charlotte, a przecież nigdy nie zdawał się dogadywać najlepiej z ową pięknością. Cóż... Ta dwójka ludzi była dla umysłu Japończyka istną zagadką, którą nie sposób jest rozgryźć.
Wreszcie doczekał się odpowiedzi ze strony białowłosego towarzysza, zaś przyjął ją z uśmiechem doprawdy tajemniczym, ciężkim do odczytania dla kogoś, kto nie zna go wystarczająco dobrze.
- Zgadzam się, ale jednocześnie nie do końca. Nie sądzisz, że zabawnie byłoby nieco namieszać? - zaśmiał się lekko, chociaż ów śmiech zdawał się skrywać w sobie chłód, który w żaden sposób nie pasował do wizji Shinohary jako człowieka sympatycznego, ciepłego oraz wiecznie uśmiechniętego. Zresztą co ja się będę nad tym rozczulać. Koujaku to po prostu Koujaku i tyle w tym temacie można powiedzieć tak, aby każdy zrozumiał o co chodzi. Nie pasował do niego image rozrabiaki czy też zboczeńca, a przede wszystkim nie to zimno, które przeszywało na wskroś jego głos gdy sugerował, że wspaniałą rozrywką byłoby pobawić się nieco nowymi relacjami ich klasowych kolegów oraz koleżanek. Zaraz jednak powrócił do swego normalnego, znanego wszystkim stanu, wyraźnie zadowolony z kolejnej odpowiedzi Lucasa.
- Faktycznie, ta dwójka jest doprawdy zaskakująca, a widziałem już wiele, możesz mi wierzyć. Pomimo tego moja opinia pokrywa się z twoją. Sądzę, że jeśli nic ich nie pchnie, to o dłuższym, bardziej namiętnym low story nie mamy co mówić. I może tak jest lepiej - dodał na koniec, rzucając kolejne spojrzenie w stronę znajomych zajmujących się swoimi parkami. Dokładnie w tym samym momencie na szkolnym korytarzu rozbrzmiał dzwonek zobowiązujący wszystkich, którzy jeszcze nie usadowili się w miejscu do wejścia do gabinetu. Koujaku jednak miał coś jeszcze innego w planach. Zanim jego towarzysz zdążył podnieść się z miejsca, chłopak postanowił pomimo wcześniejszych obaw zapewnić go, że ten rok będzie dla ich dwójki bardzo ciekawy. Japończyk nachylił się nad niższym, bo siedzącym na ławce, Lucasem, a następnie przycisnął własne wargi do kącika jego ust jakby chcąc w pełni go pocałować, zaś jednocześnie nie mogąc. Oczywiście wykorzystał także daną mu okazję, aby swoje palce o nieco twardych opuszkach umieścić na policzku jasnowłosego chłopaka, przemieszczając je po nim bardzo subtelnie i po drodze zahaczając również o kilka jego kosmyków.
Obawiając się ewentualnego ataku z liścia, Kou odsunął się zaledwie chwilkę  albo dwie później, a następnie z iście szelmowskim uśmiechem zebrał własną torbę i wszedł do środka wyraźnie zadowolony z siebie.

Charlotte Claire Frossard

Kiedy przytulały się z Fran było miło przyjemnie i nikt nie powinien im zakłócać rytuału wzajemnej adoracji i wsparcia. Gdy przyjaciółka wtulała twarz w jej włosy, sama zaczęła bawić się jednym z różowych kosmyków. Zawsze wybierała tylko te z włosów przyjaciółki, jakoś szczególnie pasowały Frani. Mizianie po pleckach było tym co rude tygryski lubią najbardziej, dlatego też nie protestowała gdy przewodnicząca zaczęła ją po nich głaskać. Później Alex dosłownie wyrwał Frances z jej objęć, to było niemiłe, niesprawiedliwe i chłopak znalazł się na liście Char zaraz po nauczycielu dokonującym przydziału i zboczonym kosmitą który ma być jej mężem przez najbliższy rok. Stała z założonymi na rękach piersiami i robiła nadętą minkę, a wzrok bazyliszka choć na chwilę zarezerwowany był dla kogoś innego niż Ryan. Nawet wymyśliła już kilka sposobów w jakich odważny ( czyt. głupi) chłopak zginie. Wtedy poczuła szarpnięcie, a właściwie przyciągnięcie i zorientowała się, że ktoś ją przytula. Spojrzała w tamtą stronę i zobaczyła Ryana. Jej policzki zrobiły się czerwone z zawstydzenia, jednak po chwili znów stały się blade, a jej wzrok ukazywał, że jest w wyższym stanie zdenerwowania. Gdy usłyszała co mówi zacisnęła wargi.
~ Puść mnie! Słyszysz puść mnie natychmiast! - nie żeby przytulanie było nieprzyjemne, czy coś, ale jednak to był Ryan. Zbok numer jeden klasy, jeśli nie szkoły. Zacisnęła dłonie w pięści tak mocno, że paznokcie wbijały się w skórę zostawiając czerwone ślady. Patrzyła na chłopaka jak nastroszona kotka gotowa do skoku. Gdy zaczął nawijać o małżeństwie i wierności wybuchła chamskim śmiechem. Chyba sobie żartuje, myśli że ona tak łatwo zaakceptuje ( o ile w ogóle pogodzi się z myślą) że musi udawać żonę tego...niedoczekanie jego.
~ Chyba sobie...- nie zdążyła skończyć gdyż chłopak wziął ją na ręce i zaniósł pod klasę. Zaczęła się nerwowo rozglądać, co on u licha sobie wyobrażał. Mimo to czując jego uścisk siedziała grzecznie, w końcu nie chciała wylądować na podłodze pod napalonym Ryanem. Były by z tego takie plotki, westchnęła. Gdy postawił ją pod klasą zaczęło się piekło. Patrzyła na niego z wściekłością, gotowa w każdej chwili skoczyć do jego twarzy i podrapać ją swoim ostrymi paznokciami. Zielone oczy wyrażały wściekłość, irytację i kilka innych uczuć które mieszały się właśnie w drobnym ciałku rudowłosej. Paznokcie znów wbijały się w jej bladą skórę tworząc jeszcze czerwieńsze ślady.
~ Ty...ty! CO ty sobie wyobrażasz? Myślisz że skoro zostaliśmy wylosowani do jakiegoś durnowatego projektu to możesz sobie odgrywać jakieś szopki zazdrości! Wolała bym zostać przydzielona snowi Godzilii i potwora z Loch-ness niż być w parze z takim hipokrytą. Po za tym za kogo mnie masz? Myślisz, że zadaje się z każdym kto mnie podrywa żebym nie potrafiła dotrzymać wierności, no po prostu świetnie! Gdzieś mam twoją wierność, bo pewnie to i tak tylko słówka, ale skoro chcesz to proszę bardzo oświadczam, że przez rok nie będę miała nikogo zadowolony? - nawet nie zorientowała się kiedy zaczęła dźgać chłopaka w pierś palcem. Jej mina i oczy wskazywały, że ten dzień choć dopiero się zaczął wykańcza już Char.
To tylko zły sen, obudzę się i wszystko okaże się koszmarem- od kilku sekund powtarzała to sobie jak mantrę unikając wzroku Ryana. Wtedy zobaczyła jak Kojaku całuje Lucasa. Opadła jej szczęka, nie żeby miała coś przeciw takim związkom, ale tak szybko? No chyba, że kręcili coś wcześniej. Zasłoniła usta dłonią i przez chwilę się im przyglądała, po chwili jednak wróciła wzrokiem na brązowowłosego. Poprawiła torbę i ruszyła w stronę klasy.

Ostatnio zmieniony przez Ikuna (20-07-2014 o 16h16)

Charlotte Claire Frossard

Chłopak zaskoczył ją swoją reakcją, żadnych uszczypliwości czy coś. Może jednak warto pogodzić się z tym, że musi udawać żonę tego człowieka. Jednak to było denerwujące ten jego ton i odpowiedź. Mógłby się chociaż trochę wysilić. Szybkim krokiem poszła do klasy i zajęła miejsce.  Jednak nie mogła się powstrzymać i wyjrzała na korytarz w chwili gdy Lucas walnął torbą głowę Kou. Skrzywiła się i wróciła na swoje miejsce gdy zobaczyła, że Ryan tu idzie. Gdy podszedł do ławki obok niej udawała, że szuka czegoś w torbie, później nagle zainteresował ją stan końcówek jej włosów. Czuła się coraz bardziej niezręcznie. W sumie to ona znów zareagowała zbyt ostro, przemyślała całą sytuację  i uśmiechnęła się do zeszytu leżącego przed nią. Ten jego pokaz zazdrości był dziwny, ale na swój sposób zachwycił jej kobiecą naturę. Przejechała lewą dłonią po prawym ramieniu i mogła by przysięgnąć, że w tej chwili lekko się zarumieniła, opamiętaj się, to zboczeniec molestujący wszystko.. Popatrzyła na chłopaka i odwróciła wzrok w drugą stronę. Zaplotła ręce na piersi.
~ Ne,  nie żebym nie była na ciebie zła, ale powiedz czemu chcesz być wierny? Przecież to tylko gra pozorów. Mamy udawać, nikt nie powiedział, że musimy się zobowiązać do takich rzeczy.
Jeśli teraz odpowie jej dwoma zdaniami, to przysięga, udusi go tu i teraz.  Wyprostowała  nogi i przeciągnęła się na krześle. Spojrzała na chłopaka oczekując odpowiedzi.Ciekawiło ją co wymyśli.

S h i n o h a r a   K o u j a k u
I w ten sposób prostymi słowami Koujaku poczuł się nawet bardziej zmotywowany do tego, aby wymyślić sobie jakiś plan zakręcenia nieco całą tą zabawą na wypadek, gdyby sytuacja pomiędzy młodymi parami miała zamiar się uspokoić, ustatkować. To nie tak, że życzył im złego czy cokolwiek w tym guście. Po prostu sądził, iż zeswatanie ich ze sobą jest zbyt kuszącym pomysłem, aby odpuścić sobie ten pomysł ot tak. Zresztą coś powoli rodziło się w głowie i wiedział już dla przykładu, że będzie potrzebował łopaty, swojej siostry oraz jakiejś czarnej kominiarki, tak na sam początek cudownie tęczowej pracy amorka. Nie pytajcie, zbyt zawiły koncept, aby tłumaczyć go tu i teraz. Dodatkowo nie był on jeszcze dopracowany, a patrząc na to okiem perfekcjonisty, Koujaku zdecydowanie nie chciał robić czegoś, co nie było idealne w każdym, nawet najmniejszym szczególe. W każdym bądź razie miał jeszcze czas na poprawki, które i tak zamierzał skonsultować swoim partnerem zbrodni, Lucasem. Chociaż miał spore wątpliwości czy ów mężczyzna jeszcze kocha swojego mensza, spoglądając na jego twarz, która niespodziewanie nabrała niezdrowego koloru po małym podarunku od Koujaku. Czarnowłosy ubrany w charakterystyczne czerwone kimono nie był do końca pewien czy powinien się martwić, czy też zacząć biec, bynajmniej nie spodziewał się, że dostanie pochwałę. I być może gdyby zrobił to drugie, co poważnie rozważał zaledwie kilka sekund wcześniej, być może nie zostałby ofiarą przemocy domowej. Kiedy tylko zobaczył torbę swojego partnera, przed którą instynktownie ukrył się Ryan nadal patrzący na niego z iskrą niedowierzania w swym spojrzeniu, Kou wiedział, że czeka go bolesna kara za najzwyczajniejsze w życiu cmoknięcie swojego żono-mensza. Nie uchylił się jednak, choć mógł, w wyniku czego oberwał dość mocno w tył głowy. Tak mocno, że w jego krwistych oczach pojawiły się łzy, a kilka dziewcząt rzuciło Lucasowi wrogie spojrzenia.
- Ara ara... - mruknął niezadowolony, masując wolną dłonią miejsce, które w tym zamachu na życie Shinobiego ucierpiało najbardziej - Co jest dziwnego w okazywaniu uczucia swojemu partnerowi? - zapytał, jego mina przypominała zbitego pieska. Biednego pieska, który oberwał od swojego zuego, tak bardzo zuego pana. Oczywiście osoba będąca świadkiem zdarzenia od początku wiedziała aż za dobrze, że należało mu się za to. Z drugiej strony zaskakującym było jego zachowanie, gdy spojrzeć na to, iż Kou był przecież Japończykiem. A Japonia to je kraj nieśmiałości, gdzie zwykłe trzymanie się za łapki jest bezczeszczeniem świętej przestrzeni prywatnej, zaś pocałunek... Oj, kochany. Za to, to od razu na szubienicę!
- Dasz mi rozrywki~? - odezwał się po dłuższej chwili ciszy, zadowolony słysząc takie wyjątkowo dwuznaczne słowa. No i, jak na licealistę przystało, Koujaku zrozumiał w ten sposób, który zapewne wam także wpadł jako pierwszy, zboczuchy!
Już chciał dodać, że będzie czekał z niecierpliwością, jednak postanowił ugryźć się w język i darować sobie komentarz, który mógł kosztować go... Sporo.

Brak weny, wybaczcie mi.

James Campbell

Ach, i znowu ta upierdliwa osa! Spojrzałem na niego z ukosa, niezbyt wcale tym zainteresowany, jednak może miał trochę racji, co nie zmieniało faktu, że zamiar miałem być milszy. Mogłem się założyć, że w duchu wciąż nazywa mnie swoją żoną, co mnie niezwykle denerwowało. I w takcie całego jego wykładu, który jednak słuchałem, nadal pisałem sms'y z moją młodszą siostrzyczką. Jedyna osoba, która mnie rozumie i rozbawia, ale lepiej by się wymknęła spod czujnych skrzydeł rodziców, bo naprawdę skończy jak ja. W tej dzikiej szkole.
Odgarnąłem włosy, które opadły mi na twarz, po czym już odwróciłem się do niego. Długi ten wykład, ciekawe ile wymyślenie tego mu zajęło. Uśmiechnąłem się lekko, czochrając jego włosy, jakby chcąc przez to powiedzieć „Grzeczne dziecko”. I to chyba wystarczało, nie chciało mi się tu składać nie wiadomo jakich deklaracji. Zgodziłem się, w ciszy, ale jednak... I niech się z tego cieszy, nie miałem zamiaru strzępić na niego języka, jakbym nie miał nic ciekawszego do roboty.
- Chodź, dzieciaku. - mruknąłem cicho, po czym odwróciłem się od niego i wszedłem do sali, za przykładem innych. Zająłem jedną z ostatnich ławek, nie chcą być pod ostrzałem spojrzeń nauczyciela. Lepiej nie ryzykować, jak coś zauważą, że jest nie tak. A w naszym związku... Można to będzie zaliczyć po patologię? Nie zdziwiłbym się!

Ostatnio zmieniony przez Nieve (20-07-2014 o 19h01)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Charlotte Claire Frossard

Popatrzyła na niego z mieszanką zaskoczenia i wielkiego WTF dodając are you fucking kidding me? Który wpłynął na jej twarzyczkę i mówił " Ty serio to powiedziałeś? Odnosiło się to zarówno do pierwszej jak i drugiej części zdania. Jak taki macant i zbok może wiedzieć cokolwiek na temat wierności. Chyba, że chodzi mu o taką kiedy to ofiara molestowania jest tylko na użytek własny prześladowcy i nikt inny nie może jej dotknąć. Zupełnie jak w tym wypadku. Po jego słowach zorientowała się w jak bardzo czarnej i głębokiej...duuu...dużej rozpaczy się znajduje. Czy to czasem nie oznacza żadnych zakupów z koleżankami, zero przytulania Fran i Flo w tym roku, może jeszcze zacznie ją śledzić czy czasem na sesjach zdjęciowych nie szczerzy się za bardzo do aparatu, lub stylista gej za bardzo nie maca jej talii. Wzdrygnęła się na samą myśl o tym. Położyła mu palec wskazujący na czole i odsunęła nieco głowę w tył.
~ Wybacz, ale chyba się za bardzo wczułeś. To moje ciało i może to ja powinnam decydować o tym kto mnie dotyka a kto nie? Wiec wybacz, ale nawet fakt, że odgrywasz mojego męża nie daje ci prawa do tego by za mnie decydować...skarbie Ostatnie słowo wypowiedziała z przekąsem, jak by chciała podroczyć się z chłopakiem. Zabrała rękę z jego czoła i z podejrzliwym uśmieszkiem na ustach zabrała się za poprawianie sobie paznokci.
Chcesz pokazów zazdrości, będziesz je miał mój drogi- pomyślała i posłała tajemnicy uśmiech w stronę swojego mężusia. Pałała wręcz niewyobrażalną żądzą zemsty, ciekawe jak mu się spodoba kobieca zazdrość.

Link do zewnętrznego obrazka

Po tym jak walnęła tekstem o polskiej biedronie ,na moje usta wpełzł powalający uśmiech. A skąd jej przyszło do tej małej, rudej, wiewiórkowatej łepetyny że się wybiorę aż na to zadupie aby kupić jej kaganiec? Wygodnisia jedna do jasnej anielci.
Po tej swej wypowiedzi niezbyt miło mnie zaskoczyła. Buz, buzi... Że wut?! Moja twarz wyrażała przerażenie, zaskoczenie i nie wiem co jeszcze. Oczy pewnie miałem jak dwa talerze. I już była przy moim policzku i pierdyk...
Ta mała wiewióra mnie ugryzła! Co za wredne stworzonko! Zacząłem masować mój biedny obolały policzek. Gdy ponownie na nią spojrzałem wyglądała tak jakby zobaczyła ducha albo chodzącego kościotrupa. No dobra mniejsza że byłem wkurzony, moja opiekuńcza strona wzięła górę. Niech będzie przeklęta!
- Um... Flo coś się stało? Może powinnaś usiąść albo coś...
Jej mordercze spojrzenie sprawiło że znowu na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech. No tak, ta panna zawsze będzie wszystkich mordować wzrokiem.  No i się dziw człowieku że sobie chłopaka nie potrafi znaleźć. Odprowadziłem damę wzrokiem i mimowolnie westchnąłem. Jest całkowicie niereformowalna.
Rozejrzałem się dokoła jakby szukając ratunku. Nie zauważyłem nic ciekawego więc ruszyłem za panną "nie podchodź bez kija". Usiadłem w ławce obok niej i wyjąłem z torby ukochane słuchawki. Kliknąłem na playlistę w komórce i odtwarzanie losowe. Jednak nie wkładałem ich do uszu gdyż jeszcze mogą być brutalnie wyrwane przez mojego psa obronnego.  Co ja się z nią będę miał...

---

   

Link do zewnętrznego obrazka
       
        Zrobiła minę, jakby chciała go zabić. I on to widział. Bardzo wyraźnie. Szczerze mówiąc, aż mu ciary przeszły, ale starał nie dać tego po sobie poznać. Zresztą, już chwilę później przez sekundkę miał wrażenie, jakby tamte emocje mu się tylko wydawały. Zrobiła smutną minę, jakich mało się naoglądał na świecie. Nie miał młodszej siostry, ani nawet kuzynek. Okazje, by naoglądać się smutnych dziewczyn, malały wraz z wiekiem.
        Ale przed chwilą chciała go co najmniej poćwiartować.
        Nim odwrócił głowę, zobaczył, jak Ryan porywa Char.
    - Łapy precz od mej żony. Toć to mój skarb jest, nie pozwolę Ci go zbezcześcić!
        Po tych słowach, Alexowi wydawało się nawet, że Ryan mógł myśleć podobnie jak on. Jeszcze dziewczyny założą jakieś wspólne kółeczko adoracji i zostawią facetów na lodzie. Ha, nie miał zamiaru oblać roku przez Fran. Ryan uśmiechnął się jeszcze do albinosa. Wow.. to był... zwykły uśmiech? Taki dziękujący? Wut? Świat się kończy, Ryan nie uśmiechnął się jak stary zbok...
        Wrócił już jednak do swojej ukochanej żony, którą prowadził spokojnie korytarzem. Mógłby przysiąść, że miała łzy w oczach.
     - J-jak mogłeś! Zostaw mnie, ja chcę do mojej Charlotte! Ty mnie nie rozumiesz!
        No jasne. I nawet nie miał ochoty próbować zrozumieć panią przewodniczącą.
    - Kochanie, patrz co robisz. Zaraz zbiorą się tłumy, aby popatrzeć, co się dzieje - stwierdził przymilającym się głosem, po czym rozejrzał się dookoła.
        Ludzie zaczynali już się rozchodzić do klas, więc i on zawrócił ich chód, ciągnąć za sobą Frances.
    - Musimy żyć ze sobą cały rok i postarajmy się tego nie utrudniać, co ty na to? - zapytał, chociaż nie miał zbyt wielkiej nadziei na właściwą odpowiedź.
        Sam nie chciał się w to bawić, ale cóż zrobić? Miał ochotę przejść do następnej klasy.
        Ruszył więc za pozostałymi ludźmi i widząc dwa wolne miejsca, zaprowadził w to miejsce Fran, uprzejmie odsuwając jej krzesło i czekając, aż usiądzie.

Frances de Cardonnel

I jeszcze w dodatku Ryan też musiał urządzić scenkę. Od dziś dopiero byliśmy małżeństwem, a oni juz musieli wariować, jakbyśmy miały zamiar ich zdradzać na ich oczach. Nie moja wina, że ich towarzystwo takie nudne było. I w ogóle nie byli zabawni i nie znali się na zabawie tak bardzo. A w dodatku ten wykład Alexa byśmy sobie tego nie utrudniali. A ja wcale niczego nie utrudniałam!
On mnie zwyczajnie nie znał, o! I nie chciał poznać, wiec to jego problem, a nie mój. Ja znałam ich wszystkich... Z ich akt, ale to szczegół, znałam ich i już. Więcej mi do szczęścia nie było potrzeba. Niemalże się skuliłam, i to nie tylko mentalnie, chcąc teraz zacząć histeryzować mu na środku korytarza, jednak nim się na to namyśliłam wciągnął mnie do sali i zaprowadził do wolnej ławki niczym potulne zwierzątko. No jemu chyba naprawdę poprzewracało się w tej głowie. Niedoczekanie, że ja koło niego usiądę! Jeszcze aż taki niedobrze nie było.
- Nie dotykaj mnie, zboczeńcu! I nie odzywaj się, zachowujesz się jak cham. Nie chcę z tobą obcować. - oznajmiłam na forum klasy, a w moich oczkach teraz naprawdę pojawiły się łzy. Ja biedna... W duchu sama nie byłam pewna czy chcę się śmiać czy płakać. Przynajmniej u mnie tak wyglądała histeria.
Odsunęłam się od niego, zasiadając z gracją za biurkiem nauczyciela. Tak było wygodniej i mniej niebezpiecznie, a szanse, że jakiś pedagog na naszej lekcji się pojawi zawsze były nikłe. Z nudów zaczęłam przeglądać papierzyska leżące na biurku.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Hyhyhyhy, już nie myślę...

Frances de Cardonnel

W najlepsze sobie wertowałam dokumenty nauczycieli, do których z założenia dostępu nie miałam, ale kto by się teorią przejmował teraz. Praktyka była o wiele ciekawsza, fotele nauczycieli wygodniejsze od zwykłych krzeseł. I w tym oto pełnym spokoju momencie, ktoś swe drobne rączki zarzucił mi na szyję. I było to niezwykle przyjemne. Odrzuciłam z powrotem papierzyska na biurko, obejmując zamiast tego talię dziewczyny. Ciepły oddech Florence wywołał u mnie lekki dreszcz, który przeszedł moje ciało. Jak ona mnie znała! Ile bym oddała mogąc olać ten rok, kij z tym co pomyśli rodzina! Zwale wszystko na Alexa... W sumie, czemu nie!
- Z wami? Zawsze. Mam ochotę teraz stad zwiać i zaszyć się gdzieś z dala od tych wścibskich oczu. - odparłam jej na ucho, wiedząc, że ona doskonale mnie zrozumie. Jak ja uwielbiałam tą linie porozumienia między nami. I Charlotte. Nie wiedziałam tylko czemu chłopakom tak się spieszyło do wejścia pod nasze pantofle. Bo chyba właśnie do tego zmierzali z tą całą zazdrością. Tak mogło się to właśnie skończyć.
Przygryzłam lekko płatek ucha Florence, nie zastanawiając się na co tym razem mogło wpaść chłopcy. Denerwujące stworzenia, które stworzone zostały nie wiadomo po co. A słodka Florence i Charlotte byłyby o niebo lepszym towarzystwem. Zawsze. I znów napawałam się zapachem panny Reier.
- Ślicznie pachniesz, aniołku. - wymruczałam zadowolona. Jej nawet niech nie próbują mi zabierać, bo uduszę i rozszarpię na miejscu.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Nie ma za co :*

Frances de Cardonnel

Uśmiechnęłam się zadowolona, widząc te urocze reakcje Florence. Miałam w tym momencie ochotę już zawsze ją tak trzymać w objęciach i nie puszczać. Jednak kwestia czasu było to jak ci zazdrośnicy zechcą nas rozdzielić. A wtedy naprawdę bym ba ich miejscu uważała. Nie zawsze będą mogli mi zabrać moje przyjaciółki, a wtedy niech ubolewają. Watpiłam bym umiała zbyt szybko bez "pomocy" kogoś od nich się odkleić.
Jedną z dłoni wplotłam po chwili w delikatne włoski panienki Reier. A żeby utrudnić facetom zadanie oplotła dziewczynę dodatkowo nogami. Kij z tym jaką właśnie przed klasą scenkę odgrywały, niech zajmą się swoimi nosami. Nie miałam najmniejszej ochoty się teraz ruszać. Było nazbyt przyjemnie... Już tylko, żeby i Charlotte do nas dołączyła i by było idealnie.
Odgarnęłam jej włoski, przyglądając się tym uroczym rumieńcom, które tak często u niej wywoływałam. O ile to możliwe to wyglądała w tym momencie jeszcze bardziej słodko. I to jak błyszczały jej oczy... Ideał po prostu, przynajmniej dla mnie. I Charlotte, ten rudzielec z seksownym akcentem. Nie chcę nikogo więcej, chyba że znalazłby się jeszcze jakiś ideał.
- Lubię twoje rumieńce, aniele. - odparłam na to, rozbawiona. Również delikatnie się rumieniąc przez to, jak nazwaa mnie, po raz któryś, "kochanie".

---

Link do zewnętrznego obrazka