Przez ułamek sekundy zastanowiłem się, czy Alvaro tylko się ze mną tak drażni, a w rzeczywistości telefon przywłaszczy sobie, czy naprawdę mi go odda. Nie wiedziałem, czego mam się po nim spodziewać, co prawda dzielimy pokój, jednak nie miałem jeszcze przyjemności prowadzić z nim jakąkolwiek konwersację, głównie dlatego, że jak pierwszy raz go zobaczyłem (dziś rano), był tylko niezidentyfikowaną bezkształtnością pod kołdrą, a nawet jeśli by nie spał to i tak dorwałyby go pewnie te rozpiszczane dziewczyny siedzące dwadzieścia cztery na dobę pod naszym pokojem.
Jednak rozwiał me obawy, zaraz rzucając do mnie mój odtwa... telefon (a w tym momencie krzyknąłem w myślach "Smartfon, idioto!").

---

Lekcje mijały bardzo szybko a ja niezauważona siedziałam w ławkach. W końcu koniec. Cieszyłam się chodź wiedziałam że i tak spędzę resztę dnia sama. Nie lubiłam towarzystwa dziewczyn. Zawsze gadały co to nie one i stawało się to nudne. Usiadłam gdzieś w ciemnej stronie naszej szkoły. Siedziałam po turecku na środku korytarza rzadko kiedy ktoś tu zaglądał odbywały się tu lekcje... Właściwie od zalania szkoły nic się tu nie odbywa no najwyżej apele. Kiedy w drodzę do mojego miejsca mijałam Milana i jego współlokatora. Uśmiechnęłam się do nich. Ciekawe czy kiedykolwiek zagadają do mnie bez powodu. Jo mogę się tylko łudzić.

---

byłam cała mokra gdy skończyłam zabawę na śniegu . Gdy weszłam do szkoły zobaczyłam jak jakiś chłopak oddaje Milanowi smartfon postanowiłam się z nimi przywitać w końcu jeszcze nigdy z nimi nie gadałam a lubię nowe znajomości
- Hej jestem Rose a wy ?!
spytałam od razu gdy do nich podeszłam może i byłam cała przemoczona ale co tam przebrać można się później tylko żebym się nie przeziębiła bo w moim wypadku jest to dość częste . Nagle zaczęłam kojarzyć chłopaka z zielonymi włosami a no tak to koło ich pokoju dziewczyny stoją cały dzień i noc tak właściwie nie widzę w nim nic specjalnego tylko to że wydaje się zarozumiały pff

Przejechałem dłonią po jednym grobie, by odśnieżyć napis na nim. W sumie, wszystkie znałem na pamięć, jednak stare nazwiska na marmurze jakoś dodawały mi otuchy. A jako że była zima, byłem podwójnie wesoły. W zimę tak często jest ciemno!
Wyszedłem z cmentarza, uważając by mój kaptur był porządnie naciągnięty. W akademii musiały skończyć się lekcje, bo niektóre osoby wyszły na zewnątrz. To mógł być dobry moment na posiłek, ale nie przyzwyczaiłem się do jedzenia w dzień. Stanąłem więc pod jednym drzewem, schowałem ręce do kieszeni i obserwowałem licealistów.
Ciekawe, który z nich jest najsmaczniejszy?

Milan (zmieniłam zdanie co do napisu, bo dziwnie to wygląda jak tylko ja używam ._.)

- Milan - rzuciłem krótko do Rose i uśmiechnąłem się lekko, jednak tylko z czystej grzeczności, bo moją uwagę przykuł widok za oknem i wprost musiałem do niego podejść.
Znowu ten koleś. O co chodzi? Pałęta się przy akademiku, rano też go widziałem. Co prawda miał kaptur ale ubiór dokładnie ten sam. Sądził, że go nie rozpoznam! Wpatruje się w dziewczyny przed domem. Czyżby zboczeniec? Ale nic im się chyba nie stanie, pomyślałem, w końcu chodzą w grupach.
Poza Ariadne. Choć zdążyłem zauważyć, że ona tak jakoś zawsze jest na uboczu. Jak na razie bardziej nawet ode mnie, choć do czasu, bo mnie nikt tu nie zna, a po jakimś czasie zainteresowanie moją osobą zniknie.
Zacząłem się zastanawiać, co robić. W sumie to cały czas jestem w kurtce, mogę więc przejść się do niej... Z drugiej strony nie wydaje mi się, że ona koniecznie chce czyjegokolwiek towarzystwa. Ale w sumie to chodziło o to, żeby przestała być łatwym celem, bo z tym gościem może być faktycznie coś nie tak...
Daj spokój, pomyślałem tak, jakbym mówił sam do siebie. Jest tam pełno ludzi, a z resztą słyszałeś o porwaniach w biały dzień? Naoglądałeś się za dużo filmów.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (21-10-2013 o 18h40)

---

Chłopak się przedstawił miał na imię Milan miał bardzo ładne imię. nagle zobaczyłam że wpatruje się w okno nagle zobaczyłam tego gościa w czarnych ubraniach widziałam jak czaił się na Ariadnę chociaż byłam cała mokra postanowiłam że nie zostawię Ariadny samej a co jak to jakiś zboczeniec o nie nie ma mowy
- papa chłopcy ja muszę już iść - pożegnałam się grzecznie
szybko udałam się do wyjścia nie chciałam żeby Ariadna coś podejrzewała więc zaczęłam robić iglo była już 15 gdy zakończyłam budowę igla postanowiłam że zrobię jeszcze trochę śnieżek na obronę i nagle pomyślałam że coś mi chyba odbija wróciłam do pokoju usiadłam na parapecie i włączyłam laptopa gdy nagle ktoś zapukał do moich drzwi podeszłam by je otworzyć lecz nikogo tam nie było leżała tam tylko czerwona róża wzięłam ją wstawiłam do flakonu włączyłam telewizję i ułożyłam się wygodnie

Alvaro Garay

Uśmiechnąłem się fo dziewczyny i ująłem jej rękę. Nachyliłem się i pocałowałem jej dłoń. Puściłem do niej oczko. Jak miło jest flirtować z nowo poznaną dziewczyną.
- Alvaro - powiedziałem i spojrzałem na Milana. Co on odstawia? Mniejsza z tym. Jednak podszedłem do niego i spojrzałem na plac przed szkołą. Znowu on. Facet w czarnej pelerynie. Spoglądał na dziewczyny. Zauważyłem Ariadne. Znowu sama przecież coś może się jej stać. Szybko nałożyłem kurtkę i wybiegłem że szkoły. Na poczekaniu ulepiłem kulkę że śniegu i rzuciłem nią w moją przyjaciółkę. Przecież mogę.

---

   

Musiałem budzić niemałe zainteresowanie w szkole. Chyba każdy już o mnie słyszał. Ciekawe co sobie myśleli? Zboczeniec, menel, łowca talentów, zagubiony bezdomny? Czy ktokolwiek mógł pomyśleć prawidłowo?
Moją uwagę przykuł niebieskowłosy chłopak w oknie. Spojrzałem na niego, unosząc lekko głowę, tak, by mógł zobaczyć moje błyszcząco czerwone oczy.
Pomyślałem, że stęskniłem się za smakiem mężczyzny. Dziewczyny atakuje zawsze gdy mam taką okazję, jednak ten gorzkawy smak chłopaka nie dawał mi teraz spokoju.
Przez resztę czasu patrzałem w okna, wodząc wzrokiem za niebieskowłosym lub innymi mężczyznami.
Ujął mnie też ten, który nagle wybiegł ze szkoły i rzucił śnieżką w inną dziewczynę. Jego krew z daleka pachniała mi na słodko kwaśną. To w jakiś sposób intrygujące.

Ostatnio zmieniony przez Yoshiko (21-10-2013 o 19h01)

Mary
Nadal siedziałam w opuszczonym korytarzu. Było tam nawet jasno. Obok było wejście boczne do budynku z dworu. Wyjęłam telefon i zaczęłam przeszukiwać listę z piosenkami. Wyjęłam słuchawki i zaczęłam sie bawić w rozplątywanie ich. Nawet szybko poszło. Włączyłam muzykę i zamknęłam oczy. Wsłuchałam się w melodię. Różne myśli kręciły mi po głowie. Czy moze kogoś dziś spotkam może tego... Ach nawet o tym nie myśl. Jesteś dla ludzi obojętna.

---

Ariadna

Moją uwagę na chwilę przykuła jakaś postać, jednak zaraz potem przeniosłam wzrok na jedno z drzew, które już teraz było ślicznie ośnieżone. Chciałam pod nim usiąść, niestety od tego pomysłu odwiodła mnie śnieżka, którą oberwałam. Odwróciłam się zdenerwowana, jednak gdy dostrzegłam kto to, roześmiałam się. Oszalał, czy jak?
- Alvaro... Musiałeś? - udałam oburzoną, otrzepując swe białe włosy ze śniegu. Co prawda nie przejęłam się tym zbytnio. Mój wzrok spoczął na tamtym drzewie. Nie moja wina, że wyglądało tak pięknie! Chwyciłam dłoń chłopaka i go pod nie zaprowadziłam, a potem nie myśląc wiele, usiadłam pod drzewem, jakbym chowała się w cieniu przed słońcem... Choć tak to robiło się w lato. Nie czułam żadnej obawy, że mogę się przeziębić, prędzej telefon mi się wyłączy od tego zimna, jak go znałam. - Teeeż usiądziesz? - spytałam, uśmiechając się wesoło.

Ostatnio zmieniony przez Nieve (21-10-2013 o 19h35)

---

Link do zewnętrznego obrazka

siedziałam na parapecie gdy nagle kontem oka zobaczyłam jak Alvaro rzuca śnieżką w Ariadnę haha to był niezły widok ale bitwa na śnieżki hahahaha postanowiłam wyjść już na dwór chociaż robiło się ciemno ubrałam się i wybiegłam jak strzała gdy byłam już koło drzwi poczułam jak ktoś na mnie patrzy a nie ważne pomyślałam wyszłam na dwór zaczęłam dokończać iglo jednak nie mogłam odciągnąć wzroku z tego dziwnego gościa był bardzo tajemniczy nagle zobaczyłam jak Milano patrzy przez okno postanowiłam go nastraszyć więc wzięłam śnieżkę i rzuciłam w okno w którym stał zapatrzony Milano

Znałam dużo osób z naszej szkoły. Ba! Nawet miałam ich prawie wszystkich numery. Kiedy "fajne" piosenki mi się skończyły zaczęłam oglądać kogo mam w kontaktach. Było tak dużo osób a chyba tylko raz z nimi zamieniłam słowo. Mój wzrok zatrzymał się na imieniu Milano. Na pewno gdzieś się włóczy. No trudno napisze.
" Hej co tam robisz?"-zapisałam.
Po czym wstałam i otrzepałam nogi. Czy tu kiedykolwiek sprzątają. No cóż usiadłam znowu ale pod ścianą aby było wygodniej.

---

Zaczynało się ściemniać, a to oznaczało czas posiłku. W brzuchu burczało mi  już dość porządnie. Pomyślałem, że tym razem będę musiał sobie odpuścić mężczyznę. Spojrzałem na białowłosą dziewczynę, która rzuciła śnieżką w okno. Zdecydowałem, że jest najlepszym celem. Jej krew biła słodkością w moje nozdrza już od paru godzin.
Żądza krwi całkiem mną pokierowała. Udałem się za budynek, gdzie było prawie całkiem ciemno. Wychylając się zza rogu mogłem jednak zobaczyć dziewczynę. Użyłem jednej z moich bardzo nielicznych wampirzych umiejętności i szepnąłem w jej stronę "Chodź do mnie". Bardzo trudno oprzeć się mojemu głosowi, nawet w tak ekstremalnych warunkach, szczególnie kobietom.

Milan
Kiedy śnieżka trafiła w szybę, zacisnąłem oczy i natychmiast je otworzyłem, jakby ktoś wylał na mnie wiadro albo przynajmniej kubek pełen wody. Zamyśliłem się, a to skutecznie mnie otrzeźwiło. Przechyliłem głowę tak, by zidentyfikować winowajcę. 
- Rose - wyrwało mi się, jednak na tyle cicho by nikt tego nie usłyszał.
W sumie to było całkiem zabawne, nie dziwię się, że uśmiechała się od ucha do ucha. Nagle usłyszałem dźwięk wydobywający się z mojej kieszeni. Telefon. O dziwo, ktoś do mnie napisał. Czyżby moi znajomi ze starej szkoły przypomnieli sobie o moim istnieniu? Hahaha, nie. To... Nie znam tego numeru. "Przepraszam, przypomnij mi kim jesteś, bo chyba usunąłem Twój numer", odpisałem. 

---

Zaśmiałam się jak dostałam SMS.
"To ja Mary. Chodzimy razem do klasy"-odpisałam. Ciągle miałam uśmiech na twarzy. Siedziałam i bawiłam się butem. Byłam ciekawa czy w ogóle mnie kojarzy. No cóż okaże się. Uśmiech nadal widniał mi na twarzy. Postanowiłam znowu posłuchać muzyki. Podłączyłam słuchawki i włączyłam inną top-listę.

---

Nagle usłyszałam jak ktoś mnie woła strasznie się bałam i pobiegłam szybko do pokoju . Przez strach nieuwagę i to że za szybko biegłam wpadłam na kogoś strasznie się wstydziłam gdyż nie mogłam powiedzieć o tym co mnie spotkało bo każdy by myślał że oszalałam postanowiłam serdecznie przeprosić
- przepraszam nie chciałam - powiedziałam ze spuszczoną głową
nawet nie obejrzałam się na kogo wpadłam weszłam do pokoju i ubrałam się w różowe spodenki biały podkoszulek i kapcie koty włączyłam laptop i zaczęłam grać w jakieś gry na facebooku

Milan

Nie chcąc wracać do pokoju, a raczej nie mogąc ze względu na fanki Alvara (wyda się to może niemożliwe, a jednak kilka z nich koczuje przy drzwiach od samego rana), zostałem na korytarzu. Usiadłem na podłodze i odebrałem kolejnego SMSa.
Wiedziałem, która to Mary, w końcu Rose wołała ją przy mnie, co prawda raz, ale to starczyło, bym ją zapamiętał. Jednak co mnie niepokoiło to fakt, że ma mój numer. Przeprosiłem w odpowiedzi i chciałem napisać coś jeszcze, ale zobaczyłem jak Rose biegnie przez korytarz. Dopiero teraz zauważyłem, że jest już dość późno. Poszedłem więc w stronę mojego pokoju, dopiero widząc na miejscu powód, przez który nie wróciłem wcześniej, uświaddomiłem sobie, że czeka mnie trudne wyzwanie...

---

Jego numer miała chyba że jak była wycieczka w tym roku to musiałam zebrać wszystkich numery bo pomagałam w wycieczce. Odpisałam że rozumiem. Wstałam i otrzepałam spodnie. Powędrowałam do pokoju. Usiadłam na łóżku. Wzięłam kurtkę i wyszłam przed budynek. Było już ciemno. Usiadłam an schodach. Nie było mi zimno.

Ostatnio zmieniony przez majkel325 (21-10-2013 o 20h26)

---

Zakląłem siarczyście. Posiłek się opóźni. W ogóle mi to nie pasowało, więc nie czekając, zamieniłem się w kruka i podleciałem do okna białowłosej dziewczyny. Niewinnie uderzyłem w nie dziobem, jakbym prosił o coś do jedzenia. W sumie - nie było to kłamstwem. Miałem tylko nadzieję, że dziewczyna nie jest na tyle miękka, że przestraszy się ptaka w oknie. Jestem tylko biednym, zmarzniętym ptaszkiem, który nie mógł odlecieć do ciepłych krajów i teraz głoduje.

Siedziałam z laptopem na kolanach gdy nagle jakiś kruk podleciał pod moje okno i zaczął w nie głośno stukać dziobem było to bardzo denerwujące postanowiłam że podejdę do okna i go wypłoszę . na szczęście nagle zobaczyłam że gość który stał koło akademika zniknął nagle stało się wszystko jasne ... On nasyła na nas ptaki ( no może nie do końca XD ) . szybko zasłoniłam żaluzje a potem usiadłam na łóżku wyłączyłam laptopa i zaczęłam oglądać m jak miłość. naglę zamyśliłam się w kogo uderzyłam na korytarzu nawet nie rozejrzałam się porządnie tylko przeprosiłam i uciekłam ale nie dziwcie mi się jakby was ktoś chciał zabić czy co tam zrobić też byście się nie rozglądali tylko uciekali jak normalni ludzie chociaż inni pewnie wezwali by policję . Po tych bardzo długich rozmyślaniach znowu zaczęłam myśleć na kogo wpadłam na korytarzu

Ostatnio zmieniony przez Rosemary5 (21-10-2013 o 20h37)

Imię:
Mam na imię Selena . Dość dziwne, ale raczej do mnie pasuje. Nie jestem zbyt wybredna.

Nazwisko:
Na nazwisko mam Monroe.

Wiek:
Urodziłam się w dość pogodny dzień na początku wiosny dokładnie to 23.03 więc mam 18 lat...

Klasa:
Klasa A 3 rok

Pokój:
Numer 5 moja ulubiona liczba. Mam fajną współlokatorkę.

Kółka zainteresowań:
Kółko biologiczne, fotograficzne, teatralne i chór. Mam nadzieje że niedługo stworzą też geograficzne.

Lubi:
-Kwiaty
-Spacery
-Słodycze
-Mieć dużo ubrań w szafie
-Gorrilaz, linkin parka
-Swojego smartfona
- Śpiewać
-Tańczyć

Nie Lubi:
- Wrednych ludzi
- Chińszczyzny
- Justina Biebera
- Ludzi bez marzeń
- Terrorystów
-Alkoholu
-Bydlaków krzywdzących innych

Charakter:
Jestem dość pogodna i wesoła. Lubię mieć wiele znajomości. Jestem szczera aż do bólu. Potrafię wypowiedzieć swoją opinię w każdej sprawie. Nie obchodzi mnie zbytnio zdanie innych, chociaż jestem dobrym słuchaczem. Jestem cierpliwa i uwielbiam czytać książki.Lubię spędzać czas z przyjaciółmi tak samo jak samotne spacery. Cały czas chodzę w jasnych kolorach nie zbyt oczywiście jaskrawych, najczęściej w sukienkach. Lubię dodawać też wiele dodatków do moich ubrań takich jak szalików, bransoletek, naszyjników itp, uwielbiam tworzyć komplety. Jestem pełna energii i zawsze się uśmiecham co niektóre osoby dość mocno denerwuje bo przyciągam do siebie wtedy innych jak magnes. Może po prostu mam taki ładny uśmiech. Niczego się nie boję więc mój uśmiech nadal pozostaje na swoim miejscu kiedy np. po nocy łazi za mną jakiś facet. Powiedzmy że jestem przyzwyczajona do straszniejszych rzeczy...

Wygląd:
Zielone włosy i tego samego koloru oczy. Jasna skóra i zawsze lekki, pogodny uśmieszek.

Ciekawostki:
Tatuaż w postaci skrzydeł na plecach . Jest w połowie wampirem. Jest bardzo podatna na magię wampirów. Często nie z własnej woli wychodzi nocą na dwór. Jej najlepszą przyjaciółką jest Mary Manrow.



Selena Monroe

Westchnęłam. Kolejny dzień tutaj to jak katorga. Na szczęście zwolniono nas z lekcji. Jest! Byłam strasznie szczęśliwa. Nawet nie zauważyłam jak dzień mi zleciał a nawet nie zobaczyłam się z Mary. W dodatku po okolicy kręcił się ten dziwny koleś. Brrr... Szybko wybiegłam ze swojego pokoje zakładając tylko na wierzch kurtkę. Gdy wyszłam na dwór rozejrzałam się za Mary. Jest! Podbiegłam do niej krzycząc:
- Mary! - gdy już do niej dobiegłam rzuciłam się jej na szyję. Jak dobrze jest mieć taką przyjaciółkę. Tylko że... No cóż wpadłam na dziwny pomysł.
- Idziemy na cmentarz? - powiedziałam chichocząc. To dopiero będzie jazda.

Ostatnio zmieniony przez Ewangelin (22-10-2013 o 18h53)

---

   

chciałam tylko ogłosić że zaklepane postacie mają być karty do końca tego tygodnia

-Nie mam nastroju-powiedziałam. Nie byłam jakoś zbyt szczęśliwa na widok koleżanki. Jasne lubię ją bardzo ale nie wiem czy mam ochotę na wyjście gdzieś.
-Co dziś robiłaś?-zapytałam okrywając się bardziej kurtką i bawiąc się śniegiem. Miałam aż całe czerwone ręce.

---

Selena Monroe

Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej niż zwykle. Nie to że coś jednak zacznie się namawianie. Jak ja to kocham. To jest po prostu sens mojego istnienia.
- No ale weź! Chodź będzie fajnie! Nic takiego szczególnego nie robiłam - zaczęłam kopać śnieg. Dlaczego nie możemy pójść. Przecież jest tam tak fajnie. No foch. Noc, cmentarz i brakuję jeszcze seryjnego mordercy albo zombie. To dziwne.

---

   

Nie mogłam się domyślić na kogo wpadłam pamiętałam tylko krótki kosmyk włosów który przeleciał mi przed oczami ale cóż mam nadzieje że ta osoba nie ma do mnie pretensji przecież był to wypadek ale co stało się . Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam jak Mary i Selena bawią się w śniegu pomyślałam wtedy że to niebezpieczne w końcu co jak ten gość wróci aż szkoda gadać. Próbowałam otworzyć okno i je ostrzec lecz było zamknięte na klucz który zgubiłam bawiąc się w śniegu było minęło zaczęłam więc stukać w szybę ale mnie nie słyszały bałam się wyjść po tym co mnie spotkało pomyślałam że może nic im się nie stanie w końcu nie są dziećmi za dużo filmów się naoglądałam jak to zwykle . Zasłoniłam zasłony pościeliłam moje mięciutkie łoże i ułożyłam się na nim wygodnie lecz przedtem ubrałam się w piżamę a dokładniej szare spodenki do kolan i szarą podkoszulką z niebieskim misiem włączyłam telewizje i zaczęłam oglądać miłość na bogato lecz nie mogłam zapomnieć o dziewczynach więc co chwile zaglądałam w okno ale bez skutków