Czułam się jakbym odpływała z każdą minutą. A przebłyski w mojej głowie (sny bądź koszmary, lub przeszłość) były tak realne, że aż się chciało uciec. Poczułam jak serce przyśpieszyło swoją pracę, a ja byłam przerażona. Nie wiedziałam jak wyjść z tego miejsca, dopóki nie usłyszałam znajomego głosu.. Ludvig? Skupiłam się żeby jak najszybciej wrócić do realnego świata. I wtedy otworzyłam oczy, zaczęłam się rozglądać po całym pomieszczeniu. Poczułam jak mnie zaczęła głowa boleć, od razu złapałam się za nią.
- Gdzie jesteśmy...? - Spytałam skołowana.
Podniosłam się, lekko chwiejąc się. Coś mi tu nie pasuję, rozejrzałam się. Klasa.. Chociaż trochę zniszczona. Wtedy znalazłam kapliczkę, podeszłam i gazetka z zdjęciami. Data i rok, przeraziła mnie jeszcze bardziej, że aż opadłam na ziemie. Dłońmi zakryłam swoją twarz. Nie mówcie mi że to możliwe.. Pokręciłam niedowierzająco głową. Wtedy miałam przebłyski w swojej głowie.. Spotkanie, rytuał przyjaźni. A więc wszystko jasne, rytuał się nie udał a my trafiliśmy do poprzednich lat, naszej szkoły. Choć takiej jej sobie nie wyobrażałam. Wstałam i podeszłam do drzwi prowadzące na korytarz, obawiałam się wyjść.. Było tam strasznie ciemno, aż miałam ciarki. Ale kiedy otworzyłam drzwi poczułam taki, przeciąg pełen rozpaczy, bólu.. Od razu zamknęłam drzwi, jak najciszej.. Nie wiem czy mi to wyszło, znowu się osunęłam na ziemie.. To jest koszmar, prawda?



Tak, ten zapach. Jedno świadczy... Ludzie. Oblizałam swoje wargi i z nikczemnym uśmieszkiem pognałam. Pełna śmiechu i szczęścia. Ale najpierw będę musiała ich omamić, co z pewnością bardzo łatwo pójdzie. Ale dam im parę dni, żeby sobie pożyli. Bo zaraz będą żyć w panice, że ktoś chcę ich zabić. Chociaż nie jedna tego pragnę, ja bardzo bym już chciała ich zabić. Tak dawno nie było tej sztuki, tych ludzi. Że aż muszę ich od razu zabić. Ruszyłam przed siebie, podskakując. Rozejrzałam się z uśmiechem i skoczyłam z uśmiechem na ziemię. Trzeba znaleźć Sachiko i Haku, chociaż i tak czuję ich aurę. Kiedy doszłam do nich, nadal z uśmiechem totalnej psychopatki, od razu wiedziałam o co im chodzi. Też chcieli ich zabić, odgarnęłam kosmyk włosów który mi spadł na twarz. Przyglądałam się im z wielkim uśmiechem.

---

Link do zewnętrznego obrazka
Przeszukiwałem właśnie szafkę pod gablotą gdy zza pleców dobiegł mnie jakiś szmer i cichy głos wypowiadający moje imię. Całkowicie to zignorowałem i szukałem dalej siostrzyczki. Chyba musiałem całkowicie zwariować, jeśli szukałem jej pod szafką i w każdym najmniejszym kącie, ale ona przecież była taka malutka. Moja mała Shiro...
-Shiro, gdzie jesteś? Shiro...
Nagle na moim ramieniu poczułem coś chłodnego. Odwróciłem się i ujrzałem Shi z jej spokojną twarzą i ogarnęła mnie wściekłość. Chwyciłem jej podbródek i uniosłem do góry tak, aby mogła spojrzeć mi w oczy.
-Ty! To wszystko twoja wina! Ten przeklęty rytuał! To twój pomysł!-zacząłem na nią krzyczeć, mimo że wiedziałem że to nie jej wina-Teraz przez ciebie... Moja mała siostrzyczka... Gdzie ona jest?!
Złapałem dziewczynę za wątłe ramiona i zacząłem nią lekko trząść. Nie miałem siły i pozwoliłem łzom płynąć.
-Shiro... Jest gdzieś tam... Sama... W tym świecie...-osunąłem się na podłogę cały roztrzęsiony. Może nie było to męskie zachowanie, ale teraz jakoś mało mnie to obchodziło. Zacisnąłem pięści
-Znajdę cię Shiro... Obiecuję

Ostatnio zmieniony przez Misa-chan1906 (15-06-2014 o 14h13)

Link do zewnętrznego obrazka

Czy ją to poirytowało? Lekko. Zabolało? A i owszem. Zdziwiło? W najmniejszym stopniu. Na tyle dobrze znała ludzką naturę, iż wręcz przewidziała taką oczywistą reakcję. Pierwszym co ktoś robił po jakimkolwiek niepowodzeniu było obwinianie kogoś, kto z tą rzeczą miał tyle wspólnego, co purpurowa pantera z pomarańczową kanapą.
- ... Dobrze.- Wydusiła z siebie charakterystycznym półszeptem, kiedy tylko ją oswobodził. Kh, dlaczego ona w ogóle posiadała te uczucia. Bez nich byłoby o wiele łatwiej. I bez jeszcze gorszego sumienia, które w tamtej chwili kategorycznie zabraniało jej odejść i mieć przyjaciela w głębokim poważaniu. Co by zrobiła, w końcu tak jak i ona należał do tej podłej rasy najgorszych rangą zwierząt.
- Jeżeli masz zamiar mnie obwiniać, w porządku, wezmę odpowiedzialność za to, co się stało. Nie robi mi to różnicy.- Tutaj wzruszyła ramionami, jakby w ogóle jej nie obchodziło, że zapewne zaraz znowu na nią nawrzeszczy, przerywając tę ciszę, która mimo, iż nieco złowroga i przeniknięta swądem martwoty, wciąż była ciszą.
- Jak masz się mazgaić, również proszę bardzo. Tylko zapominasz o tym, że nie tylko ty tutaj jesteś zmartwiony i przestraszony. Mówię o Shiro.- Tutaj urwała, chcąc, aby sam sobie dokończył. Mianowicie, jego siostra na pewno liczy, że ją znajdzie, a nie będzie siedział, czekając na cud.
Tsk, po co to wszystko. Po co ona się w ogóle starała. Mogła go zostawić i sobie pójść, jakoś zrozumieć sytuację, ewentualnie umrzeć zamknięta w składziku otwieranym od zewnątrz. Wszystko byłoby lepsze od egzystencji jako jeden z najgorszych wytworów ewolucji świata.

Napomknę tylko, iż to, że jestem tutaj za Loliq nie oznacza, iż zajmuję jej rolę w opowiadaniu. Tak gwoli ścisłości (:

---

Bored.

"I cóż nie zostało mi już nic jak tylko życzyć Wam miłego korzystania z forum "- Piękna ironia.

Link do zewnętrznego obrazka


Claudia nic nie wiedziała. A w dodatku zaczęła zachowywać się dziwnie. Wstała, chwiejąc się i łapiąc za głowę, aż podeszła do ściany i zobaczywszy gazetkę szkolną, wiszącą na ścianie upadła i zakryła dłońmi twarz. Pomyślałem, że mogłem jej nie budzić. Już lepszym towarzyszem była jak spała. Przynajmniej nie podkręcała tego dziwnego nastroju, który tu panuje. Podszedłem do ściany i zdębiałem. O nie, to nie może być prawda, co tu jest grane. Sięgnąłem do kieszeni po telefon, chciałem zadzwonić do rodziców, żeby mnie stąd zabrali, ale nie dało się. Był zupełnie nieaktywny. Rzuciłem nim o ziemię i kątem oka zobaczyłem jak Claudia otwiera drzwi na korytarz i wtedy poczułem coś dziwnego. Jakby ktoś obok mnie strasznie cierpiał, jakby komuś działa się straszna krzywda. Claudia zamknęła drzwi i osunęła się na ziemię. Nie wyglądała już tak dobrze jak przed chwilą. Była blada i wyglądała na przerażoną. Wiedziałem, że musimy stąd wyjść. Odnaleźć resztę i uciec z tej przeklętej szkoły. Zawsze wiedziałem, że z nią jest coś nie tak. Podszedłem powoli do dziewczyny i uklęknąłem obok niej delikatnie dotykając jej dłoni i patrząc w oczy.
-Musimy stąd wyjść, znaleźć resztę i uciekać. Tu dzieje się coś niedobrego. - wstałem wyciągając dłoń do Claudii. -Nie bój się, jestem przy Tobie. I zobacz czy działa Ci telefon. Mój się chyba zepsuł, albo rozładował. Kto wie ile tutaj siedzimy. - tak bardzo nienawidziłem swoich koszmarów, a w około działo się coś złego. Bałem się, że kolejny koszmar zbliża się nie w śnie, a na jawie. Tylko kogo teraz skrzywdzę? Przecież tutaj są same bliskie mi osoby...

Ludvig, od razu zobaczył w jakim ja stanie jestem. Byłam roztrzęsiona, nie mogłam uwierzyć, czy to naprawdę jest... realne? Czasem mi się zdaję, że to zły sen, koszmar. Przetarłam oczy, ale nadal byłam w tym samym miejscu, Ludvig podszedł do mnie, uklęknął koło mnie i poczułam jego dłoń, a jego oczy wpatrywały się we mnie.
- Ja wiem, że jesteś przy mnie. - Stwierdziłam potwierdzająco.
Kiedy wyciągnął w moją stronę dłoń, od razu skorzystałam z jego pomocy. Wstałam i podeszłam do miejsca gdzie zostawiłam swoją torebkę.
- Dobra, już sprawdzam. - Odparłam wyciągając z torebki, swój telefon.
Odblokowałam go i sprawdziłam czy w ogóle, jest zasięg. Skierowałam swój wzrok na Ludviga. Opuściłam głowę i westchnęłam ciężko.
- Widać musimy poradzić sobie, bez urządzeń elektronicznych. - Dodałam trochę zmartwiona, przerażona sytuacją.
Odłożyłam telefon do torebki, podeszłam do gabloty. Zaczęłam się przyglądać zdjęciom i dacie. Może tu będzie jakaś wskazówka? Wtedy znalazłam..
- Ludvig...? - Chciałam sprawdzić czy jest, ale bardziej się spytałam. - My jesteśmy w przeszłości naszej szkoły. Czyli kilka lat później i tu jak się doczytasz. To jest wypisane że czwórka dzieci, nie żyję.. - Dodałam wypranym z emocji głosem.
Co to może oznaczać? Że mogą być tu duchy czy coś? Ponownie opadłam na ziemię, usiadłam opierając się o gablotę. O co w tym wszystkim chodzi...? Nic nie rozumiem.

---

Link do zewnętrznego obrazka
Shi wyglądała na lekko wkurzoną gdy na nią spojrzałem. Jednak po chwili wrażenie prysło i znów emanowała spokojem.
-Przepraszam...-powiedziałem cicho-Masz rację. Poniosło mnie. Muszę myśleć o Shiro. Skupić się na niej i zrobić wszystko by była znów przy mnie.
Podniosłem się z podłogi, chwyciłem przyjaciółkę za rękę i pociągnąłem za sobą. Zamaszystym ruchem otworzyłem drzwi i nie zważając na przejmujący chłód wyszedłem na korytarz tonący w mroku. Zwolniłem trochę uścisk aby nie zmiażdżyć dziewczynie ręki, ale nie miałem zamiaru jej puścić. Bez względu na wszystko musiałem odzyskać siostrzyczkę.
-W lewo?spytałem i nie czekając na odpowiedź skręciłem w korytarz.
Ledwo rozpoznawałem kontury, więc jakiekolwiek szybsze ruchy odpadały. Musiałem uważać, aby nie stanąć na jakiejś przegniłej desce mogącej załamać się pode mną. Chłód coraz bardziej dokazywał, utrudniał poruszanie się, a każdy następny oddech brałem z coraz większym trudem.
Dopiero gdy doszedłem do następnego odgałęzienia dotarło do mnie, że tak właściwie korytarz wygląda jak z horroru. Przeraźliwie zimny. Cichy, ale jednocześnie pełen jęków i zduszonych krzyków.
-A przecież wszystkie dźwięki muszą mieć swoje źródło...-wyszeptałem cicho-W którą teraz?

Link do zewnętrznego obrazka

- Cze...- Zaczęła, jednak powiedziała to cicho. Za cicho. Nawet jak na nią. Przez co nie było mowy, aby już ciągnący ją na korytarz przyjaciel usłyszał cokolwiek. Tsk, głupi. Zachował się w tamtym momencie tak bezmyślnie, że przez ułamek sekundy poważnie zastanowiła się nad porzuceniem na krótką chwilę swojego wiecznego spokoju i uniesienia głosu. Szybko przeszło.
- Wolniej, proszę, puść.- Wszystko jej przeszło. Cała cząstkowa i ledwo istniejąca irytacja na Shuna. Rozumiała, że potrzebował siostry, nawet jeżeli zachowywał się tak, jakby sama May była jedynie narzędziem pomocnym przy znalezieniu białowłosej i, musiała przyznać, słodkiej dziewczyny. Która, bądź co bądź, miała jednak te szesnaście lat a zachowywała się jak przedszkolak. Nie krytykowała, bo przyczynę również i tej rzeczy znała doskonale. Poza tym, Shiro nie byłaby tą samą Shiro, gdyby stała się nagle dorosła i całkowicie samodzielna.
Jednak nie to zmusiło ją, aby w końcu, po nieudanych próbach namówienia chłopaka do zatrzymania się, wyrwała w końcu rękę. Z trudem, ledwo, cudem, ale to zrobiła, samej się sobie dziwiąc.
Już kiedy otworzył drzwi poczuła niesamowity chłód dopływający z korytarza. Jednak nie tylko to wzbudziło niepokój bladoskórej anemiczki. Było tam coś więcej. Coś, czego nie było widać, ale było czuć. Obecność istoty, istot, czegoś. I albo to był tylko strach przed nieznanym, albo rzeczywiście uzasadniony egzystencją niebezpiecznego bytu.
- Kh, cholera.- Burknęła cicho pod nosem. Już dawno nie czuła się tak dziwnie. Już dawno... Tak się nie bała. Wręcz czuła tę czerwień na polikach, pomijając chyba wręcz skurczone do granic wytrzymałości wewnętrzne organy i bijące jak oszalałe serce. Zupełnie, jakby wstrzyknęła sobie za dużą dawkę adrenaliny.
Jednak gorsza była świadomość, że przez to albo zdenerwuje Shuna, albo zdołuje. Nie chciała opóźniać przyjaciela. W końcu, pomijając jej zdanie na temat wszystkich żyjących ludzi, był przyjacielem a nikt nie chciałby robić czegoś takiego. Zwłaszcza w takiej sytuacji nie chciała być ciężarem.
Przeniosła lekko drżącą dłoń z doszczętnie zmiętolonego rogu bluzy na brzuch, zaciskając tam palce. Dolną wargę lekko przygryzła a sama oparła się o chłodną, dającą wrażenie wilgotnej, ścianę. Tego było... Za dużo.

---

Bored.

"I cóż nie zostało mi już nic jak tylko życzyć Wam miłego korzystania z forum "- Piękna ironia.

Link do zewnętrznego obrazka
To miejsce jest takie przerażające. Idąc tymi korytarzami i otwierając te wszystkie drzwi można wyczuć tak bardzo nieprzyjemny odór kojarzący się tylko z śmiercią. Cały czas miałam wzrok wbity w ziemię. Głowę podniosłam dopiero gdy poczułam, że coś jest nie tak. Kaze oświetlił dwie sylwetki a ja pisnęłam. W pierwszym momencie stałam jak wryta, dopiero jednak po chwili rozpoznałam tam mojego brata.
~Onii-chan!
Wyrwałam się z rąk Kaze i rzuciłam się na szyję braciszkowi.
~Tak bardzo się bałam. Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę. Nie zostawiaj mnie więcej!
Mój głos odbijał się echem po korytarzu. Teraz gdy jestem z braciszkiem nic nie może się złego stać. W końcu braciszek zawsze mnie obroni. Poczułam jak łzy napływają mi do oczu. Mój kochany braciszek! 

Ostatnio zmieniony przez Sszyszka (18-06-2014 o 18h02)

---

|Ask|Blog|Instagram|

WRÓCIŁAM~~

Po pewnym czasie wstałam. Ludvig się nie odzywał, więc złapałam go za nadgarstek. Otworzyłam drzwi i złapałam powietrze. Złamałam cały stres, ruszyłam chociaż było tak ciemno że za wiele nie widziałam. Kiedy już moje oczy się przyzwyczaiły do ciemności, ruszyłam prosto a potem skręciłam w prawo. Nie wiedziałam gdzie się poruszałam, mój instynkt podpowiada że oni muszą być gdzieś.... tam. I wtedy runęłam na ziemię, a wraz ze mną Ludvig. Szybko się podniosłam, ale przez nie uwagę kolejny raz upadłam. Co jest? Wstałam powoli i zaczęłam się rozglądać. Byłam trochę zaniepokojona. Czułam jak mnie ktoś obserwuje i sprawia że upadam. Nie wiedziałam kto to robi, bo nie widziałam tej osoby. Poszłam dalej i się obejrzałam czy Ludvig idzie, na szczęście szedł. I wtedy był kolejny zakręt, nie wiedziałam czy zakręcić czy prosto iść.
- Ludvig.. Jak myślisz, którędy teraz? - Spytałam swojego towarzysza.
Rozejrzałam się i odwróciłam się w stronę Ludviga. Niech coś zaproponuję..



Słyszałam... ich.. Wtedy zauważyłam że Tsumu doszedł. Z uśmiechem, popatrzyłam się na nasz komplet. Popatrzyłam się na nich i podeszłam do rury.
- Słyszę ludzi... Czas ich ponękać - Odparłam z szyderczym uśmieszkiem i wskoczyłam do rury.
Rura była pozawijana niczym zjeżdżalnia. A więc od których tu zacząć? Dwójka samotnych i szczęśliwa czwórka która się dopiero odnalazła. Długo nie będą szczęśliwi a nawet żywi. Zmierzyłam w kierunku tam gdzie byli Ci ludzie. Wychyliłam się za ściany i obserwowałam ich. Czas się trochę poznać... A potem, poczuć smak ich krwi.. Śmierci i cierpienia, tylko to potrzebuję żeby rosnąć w coraz większe siły. Uśmiechnęłam się złowieszczo i obserwowałam całą czwórkę, jednocześnie czekając na resztę.

---

Link do zewnętrznego obrazka
Wszystkie duchy były już zebrane w jednym miejscu. Sachico wykonała tylko ruch ustami, wydając z siebie niesłyszalne dla nikogo słowo ''zaczynamy''. Każdy jednak mógł się domyśleć o co chodzi. Posłała jeszcze każdemu złowieszczy uśmiech i ruszyła w ciemny korytarz. Po krótkim czasie była już na powierzchni. Wyłoniła się z ciemnego korytarza i znalazła przed sobą dziewczynę, a za nią stał chłopak. Uśmiechnęła się do nich niewinnie a jej oczy przysłoniła grzywka.
~Siostrzyczka i braciszek się zgubili?
Jej głos brzmiał teraz niczym ćwierkanie ptaszka, taki niewinny  bezbronny. Sama w swojej czerwonej podartej sukieneczce wyglądała jakby się zgubiła i nie wiedziała co z sobą zrobić. Ale taka jest jej taktyka. Najpierw chce się do nich zbliżyć a później złapać w pułapkę.
~Siostrzyczka Sachico może wam pomóc.
Wyciągnęła w stronę dziewczyny rękę. Teraz gdy jest w swym ludzkim ciele nie widać, że jest duchem. W końcu wygląda jak mała dziewczynka. Nic nie zapowiadało tego, że wkrótce umrą.

---

|Ask|Blog|Instagram|

WRÓCIŁAM~~

Link do zewnętrznego obrazka



Claudia wstała i podeszła do torebki, aby sprawdzić, czy jej telefon działa. Nagle zniknęła, jakby z innego wymiaru docierały do mnie jej słowa, że jej telefon również nie działa. Znalazłem się w innym miejscu. Wiedziałem, że to dzieję się w mojej głowie, ale nie mogłem się z niej uwolnić. Znajdowałem się w pięknej sali, z mnóstwem pięknie ubranych ludzi. Widać było, że czekali na coś ważnego. Wtedy pojawili się oni. Dwójka młodych ludzi z uśmiechem na ustach. Znałem ich. To byli moi rodzice, młodsi niż pamiętałem. Mama trzymała na rękach dziecko w strojnych szatach. To chyba byłem ja. Zaczęli do nas podchodzić różni ludzie, brali mnie na ręce i szeptali miłe słówka. Jednych znałem ze zdjęć, to chyba byli moi dziadkowie. Lecz była też kobieta, której nie znałem, nie znajdowała się na żadnej fotografii, które były w domu. Wzięła mnie na ręce, lecz nie z uśmiechem jak Ci pozostali. Miała nieprzyjemną minę. Nachyliła się do mnie i wyszeptała z odrazą: "Nigdy nie będziesz szczęśliwy." i prędko oddała mnie rodzicom. Ocknąłem się Szedłem ciemnym korytarzem, a więc znów byłem w tej strasznej szkole. Przede mną szła Claudia. Musiałem się stąd uwolnić, musiałem zapytać rodziców o tą kobietę. Czy to przez nią przeprowadziliśmy się do Japonii? Kim ona była? I czemu życzyła mi  źle? Może to jakaś kochanka mojego ojca, która nie mogła z nim być przeze mnie. Musiałem się dowiedzieć. Nagle Claudia zatrzymała się przed kolejnym zakrętem i zapytała mnie dokąd teraz. Skąd ja mam wiedzieć? W mojej głowie za dużo się działo. Chciałem usnąć, nie myśleć.
-Prosto.- powiedziałem cicho. -Chodźmy prosto.- dodałem pewniej wyprzedzając Claudię, lecz po kilku krokach przystanąłem, żeby na nią poczekać. Złapałem ją za rękę i zapytałem szeptem, jakby ktoś nas podsłuchiwał.
-Czy Ty też masz wrażenie, że nie jesteśmy tutaj sami?

Link do zewnętrznego obrazka
Fakt, że Shi wyrwała rękę z mojej dłoni dotarł do mnie z dużym opóźnieniem i zatrzymałem się dopiero parę metrów dalej. Odwróciłem się lekko zdezorientowany i spojrzałem na przyjaciółkę. Było mi słabo, w głowie co chwila słyszałem jakieś dziwne pomruki i chichot, ale wszystko tłumiła myśl, że gdzieś tam jest Shiro. Niezdecydowany podszedłem do dziewczyny i położyłem jej rękę na ramieniu.
-May, coś się stało?-musiało to zabrzmieć idiotycznie,  przecież widziałem, że zwijała się z bólu-Znaczy... ten, no... jakoś ci pomóc?
Wyglądała tak samotnie i nieszczęśliwie, że następną rzeczą, która przyszła mi na myśl było przytulenie jej. Niezdecydowany zatrzymałem się wpół kroku, gdy nagle rozległ się czyjś głos wybawiający mnie z dość trudnej sytuacji. Głos bez wątpienia należał do Kaze. Zacząłem myśleć gorączkowo. "Jeśli Kaze, to i może Shiro. Ale równie dobrze może być z nim Ludvig albo Claudia. Albo jest sam..."
Gdy snop światła padł na nas, a potem znów wrócił na podłogę obok właścicieli nie miałem wątpliwości kto stoi obok przyjaciela. Zapominając na chwilę o Shi rzuciłem się w stronę siostrzyczki, która po chwili zawisła mi na szyi. Przytuliłem ją mocno.
-Shiro... Boże, to ty, naprawdę ty? Shiro?-zacząłem głaskać ją po głowie-Nie zostawię cię już nigdy więcej. Obiecuję.
Odsunąłem się od siostry i podbiegłem do Shi. Wziąłem ją pod rękę i powoli doprowadziłem do reszty.
-I co teraz? Ktoś ma jakiś pomysł? Szukamy Claudii i Ludviga?
Popatrzyłem po wszystkich zebranych pytającym wzrokiem.
-Jak mamy coś ustalić, to tylko wspólnie, działając na własną rękę nic nie osiągniemy. A tak w ogóle, macie może jakikolwiek pomysł, gdzie możemy być? Bo mi chodzenie po tym rozpadającym się budynku wcale się nie uśmiecha. -skrzywiłem się
-Wynośmy się stąd jak tylko znajdziemy resztę.

Ostatnio zmieniony przez Misa-chan1906 (25-06-2014 o 10h27)

Link do zewnętrznego obrazka
Trzymałam braciszka kurczowo za rękę, to miejsce jest straszne. Wszystko jest przerażające. Claudia i Ludvig, a co jeśli nie żyją, co jeśli już ich tu nie ma.
~Chcę do domu.
Wyjąkałam cicho i mocniej ścisnęłam dłoń braciszka. Zostanie tutaj wcale mi się nie uśmiecha. Czuję, że ktoś nas obserwuje. To takie okropne uczucie.
Nagle rozbrzmiało głośne stukanie zegara. Wszystko zaczęło powoli się zmieniać. Na ścianach pojawiły się ślady krwi, na ziemi martwe, zmasakrowane dziecięce ciała. Pisnęłam i zamknęłam oczy. Niech ten koszmar się skończy.

---

|Ask|Blog|Instagram|

WRÓCIŁAM~~