Ależ historie <3 Jak czytam opowiadania albo dłuższą prozę na temat miłości, bądź oglądam film, takie historie mnie nie wzruszają. Ale jak czytam o takich sytuacjach, że wydarzyły się naprawdę to zawsze czuję się taka... pozytywnie wzruszona  <3

Moja historia z kolei to opowieść ku pokrzepieniu serc tych, którzy szukają długo

Nigdy nikogo nie miałam, całe życie. Ani chłopaka ani nawet z nikim nie flirtowałam "na serio". Nie dlatego, że nie chciałam - po prostu miałam pecha i zakochiwałam się nie w tej osobie, co trzeba. Rzadko, ale za to mocno. Nie miałam dla siebie już praktycznie żadnej nadziei, dopóki nie skończyłam 24 (!) lat. W tym wieku doczekałam się swojego pierwszego w życiu (!!!) pocałunku i pierwszej wielkiej odwzajemnionej miłości, która będzie trwać chyba już długo (mam pierścionek na palcu <3)

Mój połowiczny jest półtora roku ode mnie młodszy i, ciekawostka, też nigdy nikogo w życiu nie miał. I nigdy nie zamierzał mieć. Praktycznie całe życie miał spędzić w samotności, ale niechcący pokrzyżowałam mu plany. Tak jakoś wyszło, że dwie osoby, które miały baaaaaaardzo niskie poczucie własnej wartości nagle się znalazły dzięki wspólnej bliskiej znajomej (nivata, kocham Cię!), a zaczęło się od... telefonu o 2 w nocy z obcego numeru. Odebrałam wówczas, a w słuchawce nieznany mi głos z pełnym strachem i desperacją mówił, że "jestem na stacji benzynowej i mam gigantyczny problem, bo nie wiem, jaki kupić sok! Nie ufam ludziom, nie wiem, co zrobić, ale wybrałem losowo twój numer i postanowiłem, że zaryzykuję!", na co ja bez zastanowienia: porzeczkowy! kup z czarnej porzeczki, nigdy mnie nie zawiódł!". To była nasza pierwsza rozmowa, po której jego numer telefonu zapisałam jako "dziwak od soku" i zapomniałam o nim na pół roku. Kilka miesięcy później z tego numeru dostałam dziwny sms o lamach w swetrach walczących z opakowaniami po jogurcie, a miesiąc później poznałam tożsamość "dziwaka od soku", kiedy się okazało, że to znajomy mojej przyjaciółki, do którego się wybierała. Wybrałam się i z nią, bo potrzebowałam mocno odskoczni i tam go w końcu poznałam na żywo.

To mocno uogólniona historia mojego związku, która tak naprawdę kryje jeszcze dużo mrocznych aspektów, kilka smutnych oraz kilka naprawdę intymnych, które doprowadziły do tego, że i ja - osoba o niskim poczuciu własnej wartości - i on, człowiek, który był pewny, że nie jest stworzony do życia wspólnie z kimkolwiek - byliśmy w stanie się w sobie zakochać i być dla siebie tymi pierwszymi I mamy nadzieję, już ostatnimi.

Zupka, naprawdę Twoim chłopakiem jest słynny Rainbow Dash z poprzedniego pyrkonu?! OMG! Gratulacje!

Ja z kolei całe moje prawie 16- letnie życie samotna
cóż może tak miało być , albo nie jestem osobą godną zainteresowania ; c

Wspaniale historyjki
nie bede sie rozpisywac ,bo przy was to ja jakas weteranka jestem   
15 rok leci ....
szczescia wszystkim zycze 

Peppers, ja Ci dam,że jesteś niegodna zainteresowania!
Czekasz po prostu na tego jedynego

fifi2, rozumiem,że jesteś mężatką? Gratuluję i dalszego szczęścia życzę

Peppers i @Pixies – serio, szesnaście lat i wy się martwicie, że nie byłyście w związku? xD Ja jestem dwa lata starsza i zupełnie mnie to nie rusza xD No, ale ja nie jestem do nich stworzona. Zawsze uciekam Nawet udało mi się (w końcu!) spławić gościa, który cztery miesiące za mną łaził Ten był najbardziej wytrwały, ale nie umawiam się z litości.
Jak na razie miałam jeden epizod, z którego mogłoby coś wyjść, ale nasze drogi się rozeszły w momencie, w którym udało nam się ruszyć do przodu. A z tego, co słyszałam, tajemniczy On obecnie prawdopodobnie prawie-spotyka się z moją bardzo-eks-przyjaciółką.
Będę połączeniem @Imloth i Hildee, pomijając fragment o pierwszym pocałunku w wieku 24 lat, ale pewnie dopiero wtedy jakiś magiczny Pan namówi mnie do związku i prawdopodobnie wplączę się w to przez przypadek, tak samo jak zaręczyła się moja mama. No bo kto by swojego mocno wstawionego chłopaka brał na serio, kiedy na weselu pada pytanie "Kto będzie następny?", a on na to "Ja z Izą!"? Potwierdziła, pewna, że następnego dnia nie będzie pamiętał, a ten z samego rana do niej "Ale pamiętasz, co mi wczoraj obiecałaś?".
Tak, mój ewentualny związek będzie bardzo w tym stylu xD

Motionell pewnie że czekam ^^ może faktycznie nie ma odpowiednich... w sumie racja a jak już to nie patrzą na serce, wnętrze i tylko inne rzeczy im w głowie

@Pixies o mi też poprawiłaś nie jestem sama haha...
no trzynastki to może akurat faktycznie nie potrzebują, ale 16 to już by się ktoś przydał , ale to nic więc czekamy xD

Motionell dokladnie :-)
dziekuje Ci bardzo
Tobie tez zycze duzo szczescia 

Mój związek chyba może być najlepszym przykładem, że nie macie się czym martwić. Moje różne miłostki i związki zaczęły się bardzo wcześnie, teraz z perspektywy czasu widzę, że po prostu była to przyjaźń nazwana tylko troszkę inaczej. W pewnym momencie pojawił się w moim życiu ON. Nie, nie spotkałam go przez przypadek w sklepie, nie wpadłam na niego w szkole, gdy trzymałam w rękach książki i nie poznałam go przez internet, chociaż to tam zobaczyłam jego zdjęcie. Był moim ideałem. Wysoki, szczupły brunet. Spodobał mi się od pierwszego wejrzenia, ale był tylko kolegą koleżanki. Był jak aktor, którego podziwiamy w serialu w którym skrycie się podkochujemy, ale wiemy, że nigdy z nim nie będziemy. Taka platoniczna miłość. A jednak... Poznaliśmy się u mojej siostry na 18-stce. Ale nie to nie jest koniec tej historii, to dopiero jej początek. Bawiliśmy się ze sobą całą imprezę, by wspominać to po 2 latach z uśmiechem na ustach. Po tych urodzinach zniknął z mojego życia tak szybko jak się pojawił i dalej był odległym marzeniem posłodzonym odrobiną wspomnień. Teraz 4 lata po tych pamiętnych urodzinach, po 1,5 roku bycia razem, po wielu przygodach i początkowej niepewności wiem, że jest kimś bardzo ważnym. Nie jest tylko ładnym chłopakiem ze zdjęć jest mężczyzną, który nauczył mnie, że marzenia się spełniają, że nic nie jest nieosiągalne, że wszystko się zdarzyć może

Peppers, ale spotkasz takiego co spojrzy w serce (chociaż urody Ci nie brakuje) i w którym Ty również się zauroczysz

nisiam, ciekawa historia poznania się no i gratuluję

Supcia, Romeo i Julia to nienajlepszy przykład. Oni się poznali, nagle wielka miłość (po dosłownie paru sekundach), a to domniemane uczucie skończyło się stosem trupów. Nie wyciągałabym tego jako argument przeciwko tezie, że nie można się zakochać w wieku 13 lat ;] Bo to raczej potwierdzenie, że dzieci w tym wieku faktycznie nie powinny bawić się w żadne zaangażowanie emocjonalne, jeśli nie chcą doprowadzić do katastrofy XD

To nie jest tak, że miłość w wieku trzynastu lat nie istnieje, ale na pewno nie każdy trzynastolatek jest w stanie naprawdę się zakochać, nie tylko zauroczyć i pomylić to zauroczenie z miłością

Oj tam żadna ze mnie aktorka po prostu chyba trzeba wierzyć w coś bardzo mocno i wtedy to się spełnia może to naiwne, ale coraz bardziej w to wierzę

A "Romeo i Julia" no cóż historia o ładnej miłości jak wiele z książek. Może i na tamten czas realna, bo wtedy były jeszcze skłócone rodziny, śluby w młodym wieku z przymusu rodziców. A teraz mam podobne odczucia co Imloth. Tak samo mogłoby się to teraz zdarzyć jak i naiwna historyjka typu Zmierzch.
Każdy ma swoją definicję miłości, ale według mojej, która opiera się na wzajemnym zrozumieniu, szacunku, przyjaźni, a także jakiegoś fizycznego pociągu to chyba miłość w wieku 13 lat jest mało realna, o ile w ogóle?

Macie takie piękne historie a ja taką idiotyczną 
Pierwszy raz się zakochałam mając 10 lat, haha! Taa... Ten czas zauroczeń  Potem już nic nie przyszło 
I żyję długo i z moim kotem.

Nie wiem czy masz na co narzekać
Przynajmniej kot Cię nie zostawi dla młodszej, chudszej blondynki z dużym biustem

;-; A teraz czas na "Hejt" z strony osoby która przeżyła wczoraj rozstanie. Miłość nie istnieje, tylko rani i dołuje ludzi. Nie wiem po co istnieje skoro i tak jedna z stron lub dwie odchodzą z blizną. Więc miłość nie istnieje i jest do niczego. Tyle z mojej strony.

Przesyłam na pocieszenie słowa piosenki majorra "Początek jest super, a rozstanie daje smutek, lecz bez niej żyć nie mogę, bez miłości się uduszę man, bez miłości się uduszę." W ogóle polecam całą piosenkę I polecam niemartwienie się. Teraz Ci się wydaję, że to koniec, że miłość nie istnieje. I tak to koniec. Coś w Twoim życiu się skończyło. Nieważne czy to było dobre czy złe. Za kilka lat dojdziesz do wniosku, że tak musiało być. Żeby coś zdobyć czasem trzeba coś innego stracić. Ale moje motto jeśli chodzi o rozstania brzmi tak, że wolę być pół roku z kimś, przeżyć coś pięknego, a potem miesiąc płakać niż nigdy nie być z tym człowiekiem. Głowa do góry, wszystko będzie dobrze

Oliwkaa, nie przejmuj się. Nie zawsze za pierwszym razem trafia się na osobę na całe życie, ale to nie znaczy, że nie warto próbować. Tulę mocno wirtualnie. Słuchaj, mam bliską osobę, która znalazła prawdziwą miłość w wieku 50 lat, więc nigdy nie jest za późno, a ty masz jeszcze mnóstwo czasu. Wiem, że teraz masz wrażenie, że to koniec świata, ale czas leczy rany. Będzie jeszcze dobrze!

Hildee czytając twoją historie normalnie się popłakałam ze śmiechu , mnie by przeraził taki telefon
Lillchenw pełni się z Tobą zgadzam.
Mam 18 lat  , mój chłopak 22
Po zerwaniu z poprzednim chłopakiem myślałam ,że umre ,że już nigdy się nie zakocham (serio!). Moi rodzice są po rozwodzie , więc aby zaleczyć rany pojechałam do taty na ferie. To było tuż po moich 17 urodzinach . Tam poznałam mojego obecnego chłopaka .Był on pracownikiem mojego taty , więc oczywistym było to ,że na początku nie zwracałam na niego uwagi. Jednak sprawił ,że uśmiechałam się szczerze , od czasu zerwania mojego poprzedniego związku . Po powrocie z ferii ciągle miałam go w głowie , to jak mnie rozśmieszał ,gdy byłam przy tym jak pracował. Zaczęłam częściej jeździc do taty . W wakacje postanowiłam sobie ,że zaszaleję ,że to ostatnie wakacje przed maturą ,że czas na prawdziwe ,wakacyjne szaleństwo.Tak więc zaczęłam kręcić z Tym pracownikiem taty (wiecie zakazany owoc i wgl)Jest on z gruntu imprezowiczem ,więc myślałam ,ze będzie ciekawie. Zaczęły się wypady w tajemnicy przed wszystkimi , wyjazdy i wgl. Jednak nie byliśmy parą . Po wakacjach poczułam ,że to jest to , jednak wiecie nie chciałam ryzykować tym, że mnie zrani . Jednak chłopak nie dawał za wygraną ,starał się . Uznałam ,że zaryzykuje i tak właśnie mija ponad pół roku bycia razem . Wakacyjne postanowienie było najlepszą decyzją jaką podjęłam w życiu

Ja pewnie z najdłuższym stażem, ze względu na wiek ;p
Z moim mężem poznałam się jak miałam 19 lat, w poznańskim klubie mangowym. Miałam wtedy innego chłopaka i przez wiele lat byliśmy najpierw znajomymi, potem dobrymi znajomymi. Potem (już po tym jak w burzliwy sposób po 5 latach rozstałam się w moim dawnym chłopakiem) mój mąż zaczął mnie podrywać, a ja go ignorowałam! Opowiadałam nawet ze śmiechem koleżankom o jego staraniach i o tym jakie są bezcelowe i zastanawiałam się, co on sobie myśli! Kiedy zrezygnował, to ja, kobieta przewrotna, zaczęłam biegać za nim! Chwilę to trwało, ale pewnego pięknego dnia w końcu udało nam się zejść razem
Jesteśmy razem 8 lat, od 3 lat jesteśmy małżeństwem, a od 5 miesięcy mamy maleńką córeczkę! I nie wyobrażam już sobie, że kiedyś mogło być inaczej.