- Lalki, to zależy jaki ma procesor. Najnowszym modelom całkowite naładowanie zajmuje 4 godziny, w przypadku Tos!ek'48 ładowanie pełne może potrwać 6-7 godzin. Sądzę że to jednak tylko drzemka porządkowa. Lalki czasem musza uporządkować nowe pliki, usunąć z dysku te stare, nieużywane. 
Popatrzyłam na nią, kompletnie zapomniałam że mamy w pokoju chłopaka, psia kość! Co on musiał sobie pomyśleć o tak rozgadanej lalce! Póżniej miku wypchnęła nas z pokoju, po cichu liczyłam że spotkam Shuna Ihare, miałam przekazać mu kilka dokumentów od japońskiej fili PIXEL, a jak do tej pory nie widziałam się z nim osobiście. Wyjść na słońce, o nie miałam zaprogramowane że gdy pogoda jest słoneczna mam osłaniać się parasolką jak przystało na japońską piękność. Poszłam za Shadyią do pokoju, żebym tez mogła się przebrać.



Jeszcze jedna lalka, piękna lalka! Jestem szczęściarzem coraz więcej ślicznych dziewczyn o i w końcu nie jestem rodzynkiem w towarzystwie. O kurcze francuska P4S1S! Czemu ja nie mogę się nią opiekować, nie żebym chciał zamienić którąś z moich uroczych podopiecznych, ale byłem trochę zazdrosny o chłopaka obok niej.
- Bonjour Modemoiselle P4S1S.
Uśmiechnałem się do niej i szepnąłem do moich towarzyszek którymi się opiekowałem.
- To lalka z mojego kraju, przywitajcie się z nią ładnie

Ostatnio zmieniony przez Ikuna (12-12-2013 o 20h23)

M01iku-Miku

Przedstawiła nam się jakaś lalka, po chwili za nią pojawił się niebiesko-włosy chłopak natomiast moja opiekunka sobie poszła. Ale za to była radosna bo mogłabym przeprosić tego chłopaka. Spojrzałam na nowo przybyłych.
-M01iku ale wolę Miku-powiedziałam z uśmiechem dalej lekko popychając resztę. Z Francji? To teraz wyjaśnia jej nazwę.
-Chodźmy już. Ja tak bardzo chce. Nawet wam pośpiewam czy potańczę ale chodźmy-zaskamlałam. Tak bardzo mi na tym zależy.

P4R1S

Zarumieniłam się. Jednak mnie usłyszeli. To nie dobrze w dodatku mój opiekun powiedział że mam śliczny śmiech. Po chwili odezwał się do mnie jakiś chłopak. Moje policzki były w kolorze głębokiej czerwieni. Dlaczego muszę być taka wstydliwa. Zamiast odpowiedzieć szybko się cofnęłam i skryłam za plecami opiekuna. Co ja zrobiłam? Nie powinnam była się odzywać. Jaka ja jestem głupia... Jednak jestem tylko hologramem. Dobrze że nie zemdlałam bo to by dopiero było. Jednak nie byłam przyzwyczajona do tego że ktoś się do mnie uśmiecha i prawi mi komplementy.

---

   

Kuroko Tetsuya

Poczułem jak dziewczyna chowa się za moimi plecami. Była urocza.
-Ej nie wstydź się... -szepnąłem cicho.
W końcu moim obowiązkiem było jej pomagać w społeczeństwie.
Uśmiechnąłem się do niej delikatnie i westchnąłem.
Będzie trudno. Ale no cóż.
Poprawiłem niebieskie włosy,które i tak co chwile spadały mi na twarz. To nie fair... Głupie włosy... W dodatku,komu przyszło na myśl żeby mi je pofarbować na taki kolor...
Nigdy nie zrozumiem tych dryblasów ze starej szkoły..

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Link do zewnętrznego obrazka
Weszłam do pokoju i zamknęłam szybko za sobą drzwi. Odetchnęłam ciężko. Nikt nic nie wie, poszłam do pokoju tylko dlatego, że przypomniało mi się, że nie miałam telefonu. Tak, to dobra wymówka. Wyciągnęłam szybko krem z filtrem, jednak zaraz aż podskoczyłam, a ten upadł na podłogę. Spojrzałam na Toki, która właśnie weszła. Postanowiłam na siłę zachować opanowanie.
- Coś się stało? - spytałam, uśmiechając się ciepło. Bardzo łatwo robiłam się czerwona, dlaczego dopiero teraz to zauważyłam...

---

- Muszę się przebrać, mam tak zaprogramowane że na spacer nie mogę wyjśc bez parasolki i odpowiedniego stroju, to chyba jedyna cecha której nie zdążył skasować mój programista.Mogła byś mnie przebrać w to co wybrałam? Miku przebrałaś ja tez chcę żebyś mnie przebrała.Proszę.
Skłoniłam się przed nią jak nakazywała japońska tradycja. wybrałam strój który chciałam założyć i podałam jej mój nowy wynalazek.
- To mój stylista holograficzny, sama go stworzyłam, nie dość że przebiera mnie to mogę na nim projektować stroje. Wystarczy że naciśniesz tu.
To było miłe gdy ktoś mnie przebierał, Shadyia wyglądała na szczęśliwą, ja chyba czułam coś podobnego. Nagle stałam przed nią w czerwonym lekkim kimono z parasolką, ostry makijaż zniknął, zastąpiony tradycyjnym japońskim makijażem, a wyraziste tatuaże zastąpił mały kwiatowy wzór na obojczykach.

Spoiler (kliknij, aby zobaczyć)

nie mogłam się powstrzymać, Toki po przebraniu<3

Ostatnio zmieniony przez Ikuna (12-12-2013 o 20h46)

Link do zewnętrznego obrazka
Toki też pozwoliła mi się przebrać. To super, naprawdę fajna zabawa! Pokazała mi, w których strojach mam przebierać, po czym wybrałam zestaw, który wydawał mi się najładniejszy. Wbrew japońskiemu przebraniu wybrałam tatuaż w podobnej kolorystyce, jednak przypominający mi rodzinne Indie. Miałam tylko nadzieję, że jej się spodoba...
- Wyglądasz ślicznie - pochwaliłam już po raz drugi tego dnia. Z resztą, chyba nawet nie musiałam tego mówić, wszystkie Lalki były przecież idealnie piękne i z całą pewnością tego świadome. Spojrzałam na leżący na ziemi krem. Chcąc nie chcąc, musiałam go użyć. Chwyciłam go, a Toki spojrzała z zainteresowaniem. Przygryzłam wargę. - Proszę... Nie mów nikomu. - powiedziałam błagalnym głosem. Nie chciałam, by ktokolwiek wiedział o mojej przypadłości... Odkręciłam tubkę i posmarowałam ramiona kremem. Po chwili byłam gotowa. Wstałam.
- Możemy iść! - oznajmiłam radośnie i poszłam przed nią, zatrzymując się jednak przed klamką. Wspomnienie błękitnych oczu wywołało delikatne uderzenie gorąca. - Ale powiedz... Co myślisz o tym chłopaku? Wiesz, o tym, co był pod szóstką... - powiedziałam cicho. Nie wiedziałam wtedy jeszcze o jej stosunku do mężczyzn.

---

C4a99dj1

Wszystko było szybkie, Miku wypchała wszystkich na korytarz. Idziemy na dwór, miło. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem. Spojrzałam na nową lalkę która przybyła, uśmiechnęłam się do niej. Przedstawiła się jako P4R1S. Paris.. Raphael, powiedział że jest Francuzką. Spojrzałam się na nią wdzierając w nią swoje oczy.
- Jestem C4a99dj1, ale mów mi Claudia. - Przywitałam się, jednocześnie przedstawiając się.
Po chwili zobaczyłam że się schowała, wstydziła się nas. Odwróciłam się na pięcie do swojego opiekuna i Bonnie. Spojrzałam na Raphaela.
- Coś zrobiłam nie tak, że Paris schowała się za chłopaka. - Półszeptem powiedziałam mu i pokazałam głową na Paris i chłopaka.
Posmutniałam, myślałam że się mnie wstydziła. Spojrzałam iskrzącymi się oczami na Raphaela, ale potem skierowałam się do Miku.
- Miku, kiedy idziemy na ten spacer? - Spytałam się bez cierpliwości.
Nikt, nigdy, nie chciał ze mną spacerować. Więc dlatego byłam przy tej wiadomości niby szczęśliwa. Skierowałam wzrok na Bonnie, która się nie odzywała. Ale szybko spuściłam głowę, wraz z swoim wzrokiem.

---

P4R1S

Delikatnie wychyliłam się zza pleców opiekiuna. Chyba delikatnie przesadziłam ale nie mogę nic na to poradzić moi stworzyciele nie zdołali tego zniwelować. Powoli stanęłam obok niebieskowłosego chłopaka i uśmiechnęłam się.
- Przepraszam za moje zachowanie. Miło mi was poznać - powiedziałam. Podeszłam do każdej osoby i pocałowałam ją w oba polczki. Względem opiekuna tego nie zrobię bo za bardzo się wstydzę. Jednak gdy na niego patrzę czuję takie miłe ciepełko w swoim wnętrzu i odczuwam jakby coś latało w moim brzuszku.
- Czy możemy iść z wami na spacer? - zapytałam grzecznie bo tego wymagała kultura. No przynajmniej teraz jakoś się zachowuje. W końcu się ogarnęłam.  Eh... Ciekawe czy często będe się tak zachowywać.

Ostatnio zmieniony przez Ewangelin (13-12-2013 o 09h13)

---

   

Kuroko Tetsuya

Wychyliła się za moich ramion. Może to był jakiś błąd w programie? Trzeba będzie przejrzeć...
Podeszła i na przywitanie każdemu dała buziaki w policzki...
Zrobiło mi się trochę smutno ale nie okazałem tego. Ukrywałem to pod lekkim uśmiechem. Mnie tak nie przywitała... Może mnie nie polubiła...? Eh....
Trudno zrozumieć kobiety,a tym bardziej lalkę!
Spytała sie o wspólny spacer. No przynajmniej wlepi się w społeczeństwo. Choć trochę,bo chyba wszyscy tu to lalki.
Westchnąłem.

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Zawstydziłam się gdy spytała o chłopaka z pokoju, coś w moim oprogramowaniu musiało działać nie tak. Spojrzałam na nią
- Wybacz, ale nie potrafię ocenić tego człowieka.
Spojrzałam w podłogę co ja właśnie czułam? Szłam obok mojej opiekunki niepewna, może będzie zła że nie chce jej nic opowiedzieć. Przeszukiwałam moje zapisy z godzin w których byłyśmy w pokoju z tym chłopakiem, jedyne co zapamiętałam to plecy Shadyi. Czułam się zbyt dziwnie przy mężczyznach, nawet moich twórcach.

Link do zewnętrznego obrazka
- Rozumiem. Przepraszam - powiedziałam cicho, wychodząc z pokoju. A więc Lalki nie potrafią oceniać w ten sposób co ludzie... Może to i dobrze? W końcu nie zwracają uwagi na wygląd... Z drugiej strony, pewnie i tak nie miała sposobności, by się przyjrzeć, jeżeli większość czasu przesiedziała tuż za mną.
Wyszłyśmy na korytarz, gdzie wszyscy jeszcze stali. Och, czekali na nas, czy po prostu zrobiło się zamieszanie? Pomachałam wesoło do wszystkich, choć nie więcej jak połowa z nich zwróciła na mnie uwagę. Może to i lepiej, przynajmniej tu nie będą mnie traktować jak nie wiadomo, jak wspaniałą gwiazdkę, którą tak naprawdę byłam tylko jakiś czas przed wejściem i tuż po zejściu ze sceny. Poza tym byłam całkiem normalną osobą... Chyba, bo przecież paparazzi nie śledzili mnie co krok, a i mój dom wolny był od natrętnych wielbicieli. Jedynie ludzie co jakiś czas rozpoznawali mnie na ulicy, choć wtedy też raczej rozmawiałam z nimi normalnie... Większość była zdziwiona, że "ktoś taki jak ja rozmawia z nimi". A przecież ja też byłam człowiekiem, czyż nie?

---

Wróciła Shadya i jej podopieczna, w tych ubraniach robiła wrażenie.
- To co idziemy? Nie stójmy w tym dusznym korytarzu gdy na zewnątrz taka piękna pogoda.
Uśmiechnąłem się do Shadyi, popatrzyłem w jej oczka i chyba zacząłem odpływać, mała Rin szarpnęła mnie za kosmyk włosów i szepnęła do ucha że chciała by posiedzieć na ramieniu swojej idolki.
- Shadyia mam nadzieję że nie mam nic przeciw, ale to maleństwo ma marzenie poprzytulać się do Ciebie. Tak naprawdę jesteś pierwszą osobą z po za mojej rodziny której chce pozwolić się dotknąć więc mam nadzieję że na to pozwolisz.
Wyciągnąłem dłoń na której siedziała mała Rin i poruszała jednym uszkiem, patrząc błagalnie na dziewczynę.

Link do zewnętrznego obrazka
Wyszliśmy wszyscy na zewnątrz... O ile tak można nazwać wewnętrzny dziedziniec. Był jednak wystarczająco duży, by pomieścić wszystkich uczniów szkoły, a nawet kilka razy więcej, tak mi się wydaje.
Podniosłam twarz ku słońcu. Pogoda była wspaniała, a ja bardzo cieszyłam się teraz z egzystencji kremów z filtrem, inaczej doznawałabym oparzeń zapewne nawet przy lampce nocnej... Tymczasem było tak ciepło, że nawet bez nich zdecydowałabym się pewnie wybrać tutaj.
Nagle zaczepił mnie ten chłopak, który chyba też opiekował się dwiema lalkami, mówił o Rin. To urocze maleństwo chciało, żebym wzięła je na ręce...
- Oczywiście! - powiedziałam z uśmiechem i pozwoliłam Rin wejść na moją dłoń, skąd zaraz powędrowała na ramię. Heh, dotyk takiego hologramu łaskocze, przez co zaśmiałam się cicho i krótko. Spojrzałam na jej właściciela. - A Tobie, jak na imię? Rin się pochwaliłeś, ale o sobie nic a nic nie mówisz... - zauważyłam, idąc chodnikiem wokół ogrodzonego stawu z fontanną na środku. Piękne miejsce... Jak na szkołę to naprawdę piękne.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (15-12-2013 o 22h04)

---