Link do zewnętrznego obrazka

- Ok. To widzimy się jutro, tak? - uśmiechnąłem się, a potem uściskałem ją. Musiałem jeszcze uporządkować dokumenty z mojej starej pracy. Zresztą zajęcie u boku Meredith, którą znałem od lat i zawsze darzyłem sympatią było, jak wycięte z moich najskrytszych oczekiwań. Samo to, że zobaczyliśmy się po tak znacznej przerwie było nieoczekiwanym, ale bardzo miłym zwrotem akcji. Przez te cztery lata byłem praktycznie sam. Allyson zniknęła i nie mogłem jej znaleźć za chińskiego boga, mieszkałem w jednoosobowej kawalerce, a do świata wychodziłem raczej rzadko. Nikomu nie byłem w stanie zaufać. Ufałem tylko osobom, które dobrze znałem, a ze wszystkimi rozstałem się, kiedy trafiłem do rodziny zastępczej. Spotkanie z Meredith przyniosło mi ulgę. Wiedziałem, że teraz będę miał do kogo otworzyć usta.
Uśmiechnąłem się do niej jeszcze raz, a potem odszedłem w stronę domu. Trzeba się było przygotować na wyjazd. No, i posprzątać w samochodzie....

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (07-12-2013 o 16h35)

Link do zewnętrznego obrazka

NEXT DAY
                     
                      W końcu nadszedł TEN dzień. Jedenast listopada, godzina dziewąta zero zero. O której ja się umówiłem z Meredith? Chyba o dziesiątej...
Szybko ubrałem się w czarny T-shirt i czarne jeansy, na to narzuciłem płaszcz i byłem gotowy do wyjścia. Nie byłem głodny, więc nic nie zjadłem. Ostatnio zresztą w ogóle nic prawie nie jadłem. Po prostu nie miałem apetytu. Wsiadłem do samochodu i pojechałem na umówione miejsce. Meredith jeszcze nie było, więc usiadłem na masce samochodu i wyjąłem z torby książkę. Ostatni prezent od rodzicó, a potem zacząłem ją czytać. Zrobiło mi się za gorąco, więc zdjąłem płaszcz i teraz siedziałem w samym podkoszulku. Czy było mi zimno?
Trochę. Ale ja kocham zimno. Ono pozwala nie czuć bólu. Zabiera go i przynosi wtedy, kiedy jest nam potrzebny do życia. Zaczyałem się wciągać w akcję książki. Miałem ją w ręku pierwszy raz od dobrych ośmiu lat. Ta historia przypominała mi moją własną historię. Porzucony chłopak dostaje wezwanie od swojego umierającego nauczyciela,a po jego śmierci pogrąża się w żałobie. Łapie za narkotyki... Potem się tnie. Jakbym czytał o sobie...
Spojrzałem na swoje naznaczone bliznami ramiona i ręce. Tylko, że tych nacięć nie zrobiłem sobie sam, a narkotyki brałem, żeby nie czuć bólu. Inaczej nie mogłem wytrzymać. Czułem, że umieram. Kiedyś zapytałem "ojca" dlaczego mi to robi. Odpowiedział tylko "Bo jesteś małym ścierwem, Jake. A ścierwo za źle wykonaną pracę musi otrzymać karę.". Kim był dowiedziałem się niedawno. Nie chcę nawet o tym myśleć.
Niektóre blizny były jeszcze świeże. Z "domu" wywalili mnie niedawno. Cztery miesiące. TYLKO cztery miesiące. I tyle samo bez narkotyków. Było ciężko, ale starałem się żyć. Dla Allyson. Jeśli kiedyś  ją znajdę...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (07-12-2013 o 17h14)

Link do zewnętrznego obrazka

- Wiesz, że lubię zimno - uśmiechnąłem się i mocniej ją do siebie przycisnąłem.
Całe szczęście, że się zjawiła i wyrwała mnie z tych moich myśli, bo nie wiadomo co bym jeszcze zrobił. Wsiedliśmy do samochodu.
Cóż, Misllewihte. Wracamy. - pomyślałem, a potem słabo uśmiechnąłem się do dziewczyny.
Ruszyłem. Cały czas patrzyla w okno. Ja też nie miałem ochoty nic mówić. Oboje wiedzieliśmy co tam się działo. Mało tego - musieliśmy brać w tym udział i oglądać to. A teraz zmuszono nas do powrotu w to miejsce. Miejsce pełne bólu i cierpienia. Do żelaznej bramy, abarwionej naszą własną krwią, łzami i wysuszoną rozczarowaniem.
Nie chciałem pytać Meredith o to, co się z nią działo, gdy odszedłem. Wielokrotnie miałem wyrzuty sumienia, że ją tak zostawiłem. Bez żadnej pomocy, żadnego listu. Bez wyjaśnienia. I opowiadać jej o tym, co działo się ze mną też nie miałem zamiaru. Nie chciałem jej liości. Spojrzałem na swoje ręce, pełne blizn i mniejszych ran. Istniała znikoma nadzieja, że ich nie widziała. Powinienem nałożyć płaszcz, kiedy tylko wysiądziemy z samochodu...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (07-12-2013 o 18h53)

Link do zewnętrznego obrazka

- Powiedzmy, że nie miałem tyle szczęścia, co wszyscy myśleliście. Nie trafiłem do takiej miłej i uroczej rodzinik. która zbiera się codziennie przy wspólnym stole, Meredith. Chyba wiesz o co mi chodzi? W każdym razie sam ich sobie nie zrobiłem - mówiłem nie patrząc na nią. Kurczę, już myślałem, że nie zauważyła. No tak, jak ONA mogłaby nie zauważyć? Zawsze o wszystkich się troszczyła.
Nadal miałem wyrzuty sumienia. Ja myślałem tylko o własnym, durnym i prostym bólu, a ona została sama w sierocińcu. Powinienem ją chronić, a nie uciekać z domu. Powinienem jej szukać. W końcu już jej to kiedyś obiecałem.
- Przepraszam - szepnąłem. - Przepraszam, że cię tak zostawiłem. Że nie dawałem znaku życia...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (07-12-2013 o 19h48)

Link do zewnętrznego obrazka

                                      Twierdziła, że nic się nie stało,ale wiedziałem jak było naprawdę. Zatrzymałem samochód na poboczu i mocno przycisnąłem ją do siebie.
- To wszystko moja wina. Powinienem wsiąść w pierwszy pociąg i przyjechać. Olać to wszystko, rzucićć i przyjechać. Zrobić cokolwiek. Jestem idiotą. Żałosnym egoistą. Myślałem o własnym, przyziemnym bólu, zamiast o was. Mogłem uciec i wrócić po was. Ale się bałem, że jak mnie znajdą, to on mnie zabije. A potem zabije ciebie. Byłem tchórzem. Nadal nim jestem. Nic mnie nie usprawiedliwia. Wybaczysz mi kiedyś? - cholera! poczułem, jak z jednej z ran zaczyna sączyć się czerwony płyn. Zawsze się otwierały w najmniej spodziewanym momencie...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (07-12-2013 o 20h16)

Link do zewnętrznego obrazka

                             Zaprzeczała wszystkiemu, co mówiłem, ale ja w to nie wierzyłem, albo nie chciałem uwierzyć. Zawsze miałem takie mniemanie o sobie i to nie miało się wkrótce zmienić. Nagle popatrzyła na mnie, a potem mnie pocałowała. Miała gorące, gładkie usta. Były... Słodkie...
- Ja... - chyba poczuła się zakłopotana.
Nie byłem w stanie nicpowiedzieć, po prostu znów ją do siebie przycisnąłem. Mocniej.
- Zawsze cię kochałem, wiesz to - pocałowałem ją w głowę, a potem pogładziłem delikatnie po plecach.
Upust emocji, które od zawsze usiłowałem stłumić. Otworzył się znów, jak wtedy, kiedy brałem, tylko teraz w tę dobrą stronę. Tej strony chciałem. Na tę poprzednią nie miałem wpływu. Nawet siły, żeby walczyć. Z nią nie chciałem walczyć. Była cudowna.
Po moim policzku po raz pierwszy w życiu spłynęła łza. Ja nigdy nie płakałem. Naprawdę, nigdy się to jeszcze nie zdarzyło. Zwykle się darłem, albo brałem. A teraz ona tak zwyczajnie wyrwała się spod mojej powieki i spłynęła po mnie nioczekiwanie.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (07-12-2013 o 20h38)

Link do zewnętrznego obrazka

-Nie wiedzialem, ale cieszę się. Że w końcu, po tylu latach, mogę ci to wszystko powiedzieć. Że wreszcie jesteś blisko i nie boję się, że ktoś cię skrzywdzi. Nigdy więcej cię nie zostawię, przysięgam - podniosłem jej głowę za podbródek i znów ją pocałowałem. Starałem się to zrobić dosyć miękko i delikatnie, nie tak, jak to zwykle miałem w zwyczaju...
Nie chciałem jej teraz wypuścić, ani nigdzie jechać. Wolałem być z nią tam. Nic więcej.
- Od dawna mnie kochasz? - spojrzałem jej w oczy i pogłaskałem ją po policzku. Była taka, jaką ją zapamiętałem... Wcale się nie zmieniła.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (08-12-2013 o 10h59)

Link do zewnętrznego obrazka

                                                     Ja naprawdę ją kochałem. Była dla mnie wszystkim. Jedyną osobą, dla której starałem się przetrwać sierociniec. Dla niej przez te cztery lata starałem się żyć. Żeby kiedyś ją znaleźć.Wszystkie blizny, były jak małe medale za wytrwałość, zbierane dla niej.  A może razem znajdziemy też moją siostrę i postaramy się żyć normalnie...?
Pogłaskałem ją po policzku i pocałowałem w czoło.
- Wiesz, że już cię nie wypuszczę? - uśmiechnąłem się czule. - Za długo  cię szukałem, Meredith. Teraz jestem tylko twój, a ty jesteś moja. Nikomu cię nie oddam, już zawsze będę przy tobie. Obiecuję.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (14-12-2013 o 19h16)

Link do zewnętrznego obrazka

                                             Całowała mnie po szyi, potem dotarła do ust i mocno wpiła się w nie. Czy ona wie, że to lubię...?
Uśmiechnąłem się, a potem czekałem na to co będzie dalej. Pogłębiła pocałunek, a ja zacząłem wodzić dłońmi po jej plecach. Podgryzałem delikatnie jej dolną wargę. Kiedyś nie byłbym w stanie nawet pomyśleć, że kiedykolwiek będę się tak przy niej zachowywał. Bo zawsze zdawała mi się być taka... Czysta i delikatna, jak płatek śniegu, który może się w każdej chwili roztopić i już nigdy nie wrócić do swojej postaci.
Ale przy niej zawsze opanowywało mnie coś dziwnego, z czym starałem się walczyć. Po tych wszystkich latach wszelkie tamy puściły.
- Kocham cię - szepnąłem, a potem kilkukrotnie musnąłem jej szyję. - Nie powinniśmy jechać? - osobiście tego nie chciałem. Wolałem z nią tam zostać, nigdzie nie jechać i poczuć ją bliżej. Dotknąć jej ciepła, tak różnego od mojego zimna. To gorąco było słodkie... Chciałem jeszcze go wypić z jej ust.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (14-12-2013 o 19h23)