Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

Imię | Tabitha
Ksywka | Thai
Nazwisko | Aytes
Wiek | 16 lat (rocznikowo)
Orientacja | 1

Waga | 43 kg
Wzrost | 159 cm
| Znaki szczególne |
~ Blizna ciągnąca się od lewego łokcia do szyi ~
~ Absolutny brak piersi (;__;) ~
~ Cztery palce u prawej ręki - wada genetyczna ~

| Lubi |

~ Swojego starszego brata Chrisa ~
~ Podróże ~
~ Zachody słońca ~
~ Swoją prawą rękę ~
~ Malarstwo ~
~ Metal i rock symfoniczny ~
~ Wszelkiego gatunku książki ~

| Nie lubi |

~ Sierocińców ~
~ Chłopaków (poza bratem boi się ich panicznie, choć stara się z tym walczyć) ~
~ Alkoholu ~
~ Kłamców i ignorantów ~
~ Przyjmowania lekarstw ~
~ Gorzkiej herbaty ~
~ Rozmawiać o przeszłości ~

| O postaci |

W tragicznym wypadku, jakim było zawalenie ich domu, Thai straciła rodziców, a jedyne, co zyskała, to szpecącą jej ciało bliznę ciągnącą się przez pół ręki. Potem wychowywała się razem z bratem w sierocińcu, skąd nikt nie chciał jej zabrać, gdy tylko przeczytał "wada genetyczna". Nie przypomina sobie jednak, by było jej tam źle... Dopóki jej brat, Chris, nie zniknął na jakiś czas. Wówczas była nękana przez chłopców z sierocińca, co spowodowało obecny, paniczny strach przed płcią przeciwną. Na szczęście, brat po nią wrócił, a jednak fobia pozostała, nawet jeśli stara się jej pozbyć.

| Charakter |

Niestabilna psychicznie, histeryczka, wciąż czegoś się boi. Nie udaje jej się przezwyciężenie strachu, chyba że odpowiednio zmotywowana, a jedyną osobą, która potrafi tego dokonać, jest jej brat, u którego jednocześnie często szuka obrony. Nie ma zaufania do zbyt wielu osób, jednak jeśli już je zdobędzie, będzie zdolna zachowywać się znacznie inaczej, niż zwykle można dostrzec. Wygląda i rzeczywiście jest trochę zagubiona... Za to zdecydowanie szczera, lojalna i słowna.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (05-12-2013 o 15h51)

---

Kompletnie zapomniałem o moim dzieciństwie kiedy miałem tak dużo marzeń
Link do zewnętrznego obrazka

Prawdziwe imię:
Jeon Jeongguk (전정국)

Ksywki:
Jeon Jeonggukkie,Jungkook

Rola:
Najmłodszy chłopak

Data urodzenia:
30.12

Wiek:
16

Link do zewnętrznego obrazka
Nie chcesz się uczyć, ale boisz się rzucić szkołę? Spójrz, już się szykujesz do szkoły

Grupa krwi:
A

Wzrost:
177 cm

Waga:
61 kg

Powód opuszczenia sierocińca:
Od dziecka chciał zostać raperem i tancerzem więc dużo trenował przez co często mu dokuczali. Wreszcie odezwała się do niego wytwórnia BIG HIT i włączyli go do zespołu BTS (Bangtan Boys). Wraz z tym wyprowadził się do ich wspólnego mieszkania. Nie są jeszcze zbyt sławni. Wydali dopiero jeden album,a prace nad drugim trwają.

Link do zewnętrznego obrazka
Idź swoją drogą, nawet jeśli żyjesz dniem,zrób coś, odstaw swoją słabość

Rodzina:
Brak żywych członków.

To co lubi:
~Rysowanie
~Słoneczną pogodę z chłodnym powietrzem
~Śpiewanie
~Taniec
~Słodycze
~Warzywa i owoce

To czego nie lubi:
~Kłamstwa
~Tłumów
~Ciasnych pomieszczeń (klaustrofobia)
~W sumie to nie lubi,a boi się śmierci i wielu innych rzeczy.

Ulubione kolory:
Czerwony, czarny, biały

Ulubiony numer:
1

Ulubione jedzenie:
Chleb, pizza, cokolwiek z mąką.

Link do zewnętrznego obrazka
Czemu kłamiesz? Jesteś jednym wielkim kłamcą! Spójrz na mnie hipokryto!

Ciekawostki:
~Nienawidzi kaszy manny
~Uwielbia słodycze.
~Kocha owoce i wszystkie warzywa,oprócz ogórków. Nienawidzi ich tak bez powodu.
~Jego rodzice nie żyją.
~Gdy jest zły - płacze.
~Nie ukrywa swoich łez.
~Bardzo dobrze rapuje.
~Ma nawyk pociągania nosem.
~Czasem nazywa siebie ''Golden *Maknne'' (z powodu swojej daty urodzenia zawsze jest najmłodszy ze swojego rocznika)
~Ma śliczne eye-smile.
~Uważa iż jest uroczy.
~Lubi robić aegyo (urocze zachowywanie się)
~Wygląda na młodszego niż jest.
~Jest w zespole BTS

* Maknee - określenie najmłodszej osoby w klasie/zespole.

Link do zewnętrznego obrazka
Hej Ty, o czym marzysz? Czy to wszystko czego pragniesz?! Buntuj się przeciw temu piekielnemu społeczeństwu. Marzenia są specjalną przepustką. Zapytaj siebie o swój wymarzony profil. Stań się głównym obiektem swojego życia, który zawsze był tłumiony.



Cytaty zaczerpnięte z mojej ukochanej piosenki BTS - No More Dream. (BTS - Bangtan Boys - zespół z któego wyciągnęłam do RPG JungKook'a <3)

Ostatnio zmieniony przez Sooyoung (02-12-2013 o 18h56)

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Imię:
Meredith

Nazwisko:
Rain

Wiek:
18 lat

Data urodzenia:
27 grudnia

Płeć:
Kobieta

Orientacja:
Hetero

Wygląd:



Znaki szczególne:
-  Fioletowe włosy z złotymi końcówkami
- Tatuaż na plecach w postaci smoka

Lubi:
- Czekoladę
- Białe wino bądź jakiekolwiek kiedy nie ma humoru
- Muzykę klasyczną
- Swoją pracę (pracuje jako tłumaczka)
- Kąpiel w wannie
- Pływanie

Nie lubi:
- Rozpalać w piecu bądź gdziekolwiek indziej
- Spać na dworze
- Ciemności

Historia:
W sierocińcu nie była zbyt lubiana jednak nie wyżywano się na niej. Po odejściu w wieku szesnastu lat chciała poszukać pracy okazało się że szukają tłumacza od języka arabskiego. Jako że stamtąd pochodziła jej matka która zginęła w wypadku gdy Meredith miała 10 lat to potrafiła się porozumieć. Po jakimś czasie została zatrudniona. Dużo zarabia gdyż często pomaga w rozmowach biznesmenom i firmom.

Ostatnio zmieniony przez Ewangelin (03-12-2013 o 16h18)

---

   

Link do zewnętrznego obrazka
Imię | Christopher
Ksywka | Chris ,
Nazwisko | Aytes
Wiek | rocznikiem 18 lat, ale urodził się w grudniu.
Orientacja | Hetero
Link do zewnętrznego obrazka
Waga | 75 kg
Wzrost | 1,90
Znaki szczególne |
-Tatuaż na plecach-
-Blizna na lewym kolanie, pamiątka po wypadku w którym zginęli jego rodzice-


| Lubi |
- Czerwone wino
-Książki
-Swoja młodszą siostrę
-Gotować, dzięki temu utrzymywał siebie i siostrę

| Nie lubi |
-chłopców którzy podrywają jego siostrę
-swojej przeszłości
-sąsiadki z 3 piętra( później Wam opowiem xD)


| O postaci |
-Starszy brat Tabithy
-Zaopiekował się swoją młodszą siostrą tuż po tym jak opuścił sierociniec
- Uparty, zabawny i nieco dziwny facet
-Przy Tabithi włącza mu się syndrom nadopiekuńczego brata
- Opuścił sierociniec w wieku 15 lat, właściwie z niego uciekł, a potem uprowadził młodszą siostrę

Ostatnio zmieniony przez Ikuna (04-12-2013 o 10h03)

Link do zewnętrznego obrazka
Dotknęłam delikatnie blizny na ramieniu. Dalej pamiętam, jak przez prawie pół roku bez przerwy piekła mnie rana znajdująca się w tym miejscu... Dalej nie wierzę, że się zagoiła.
Przynajmniej ta rana dała radę, nawet jeśli zostawiła po sobie bliznę.
Już dawno się obudziłam. Zawsze tak wstaję w weekend, dużo wcześniej od brata, jednak nie mam mu tego za złe, w końcu cały tydzień pracuje ciężko, dla mnie... Jestem mu wdzięczna, kiedyś jeszcze mu to okażę.
Wyjrzałam przez okno, siorbiąc herbatę. Listonosz idzie, z resztą jak zawsze w sobotę, przecież to jego praca. W sumie to chociaż był facetem, to tak jak Chrisa, jego też się nie bałam, przynajmniej nie tak bardzo, zwłaszcza, że zaraz obok miałam brata, który obiecał mi, że teraz już zawsze mnie będzie bronił.
Usłyszałam pukanie do drzwi, przez co nieomal nie rozbiłam kubka z herbatą. Czy to możliwe? Przecież brat powiedział, że opłacił wszystkie rachunki...
- T-tak? - spytałam cicho, otwierając delikatnie drzwi. Mówiłam już, że się go nie bałam tak bardzo, jednak to, co przed chwilą zrobiłam, było właśnie tego oznaką. Gdybym się go naprawdę bała, nawet bym nie otworzyła, tylko pobiegła do brata, a potem... Potem chyba schowała się pod łóżkiem. Albo za Chrisem, ale musiałabym być naprawdę ciekawa.
Tymczasem w listonoszu nie było nic ciekawego. Był to nawet sympatyczny, brodaty mężczyzna w podeszłym wieku, z mięśniem piwnym, którego nie sposób nie zauważyć. Może gdyby tak nie wyglądał, bałabym się go jeszcze mniej... Albo i nie. Tak kojarzy mi się ze Świętym Mikołajem. Nawet miał tak na imię, tylko na nazwisko miał jakoś dziwnie, nie mogłam go nigdy zapamiętać.
Wręczył mi dwa listy i wyjaśnił, że to od jednego adresata. A potem ostrzegł, że na dworze jest dużo zimniej, niż do tej pory. Zawsze, kiedy miał nam coś do dostarczenia, mówił coś jeszcze, co zawsze było dobre, dzięki niemu dowiedziałam się o tym, że festyn zacznie się dzień wcześniej, niż powinien, albo że do miasteczka przyjeżdża cyrk. I często rozmawiał z Chrisem. Był trochę jak.. Tato. Ale taty już nie ma. Już długo.
Wymamrotałam ciche "Dziękuję", a zaraz po nim jeszcze "Do widzenia", po czym zamknęłam drzwi i pobiegłam do kuchni po nóż, by otworzyć kopertę. Chris miał taki specjalny do kopert, ale kiedyś pocięłam się nim tak bardzo, że mało brakowało, by moja prawa ręka stała się trójpalczasta. Od tamtej pory boję się go używać.
Zanim jednak wyciągnęłam nóż, postanowiłam dopić herbatę, by nie wystygła. Nagle zamarłam. Na jednej z kopert było moje imię. odwróciłam ją z zamiarem przeczytania imienia nadawcy. Kto wysyłałby do mnie listy?
... Tym razem upuściłam szklankę na podłogę, a ta rozsypała się w drobny mak. Choć może nie, te fragmenty były nieco większe, jak... Jak te łzy, co właśnie płynęły mi po policzkach.

---

Spałem, był weekend a wtedy zawsze mogłem pospać dużo dłużej. Dziś jednak zostałem obudzony przez dzwonek do drzwi , otworzyła Thai widocznie ta stara jędza z piętra wyżej przyszła po coś. Miała w zwyczaju pożyczyć na chwilę i dostać sklerozy zawsze gdy prosiło się o zwrot. Przeciągnąłem się z zamiarem poleżenia jeszcze kilku, albo kilkunastu minut, ale usłyszałem jakiś hałas w kuchni. Zerwałem się na równe nogi, chwyciłem szlafrok i zarzuciłem go na siebie. W kuchni zobaczyłem moją siostrę, płakała, lubiła sobie popłakać ale zwykle miała ku temu powód. Jeśli któryś chłopak z okolicy coś jej zrobił to chyba pójdę siedzieć, ale jak dorwę tego g****a to nie będą mieli co zbierać. Nagle wdepnąłem w odłamek po kubku.
-Thai, co się stało? Czemu płaczesz?Skaleczyłaś się? Coś cię boli? Ktoś ci się narzucał?
Nagle dostrzegłam list w jej ręce, chwyciłem ją za ramiona i ostrożnie odprowadziłem do stołu. Sam zająłem się sprzątaniem tego co kiedyś można było nazwać kubkiem, wziąłem nóż i skierowałem się w stronę siostry.
-Od kogo ten list, daj otworzę.
Sam omal nie upuściłem noża gdy zobaczyłem adres naszego starego sierocińca.
Wziąłem ten zaadresowany do mnie i otworzyłem mrucząc pod nosem.
-11.11 godzina 12.00. Pan William Brown ma do przekazania swą ostatnią wolę
Spojrzałem na siostrę, nie chciałem żeby jechała do tego paskudnego miejsca gdzie tyle wycierpiała, ale  to był chyba pierwszy list jaki w życiu dostała, musiała wiedzieć co w nim jest.

Ostatnio zmieniony przez Ikuna (04-12-2013 o 22h05)

Link do zewnętrznego obrazka
Zaraz potem przyszedł mój brat, który zaczął mnie uspokajać, jednak ja nie potrafiłam... List z sierocińca? To przecież mogło oznaczać tylko jedno, w dodatku to, czego najbardziej się obawiałam - że zabiorą mnie tam z powrotem. A ja... Ja już nie chcę...
Usłyszałam, jak mój brat czyta coś półgłosem, po czym natychmiast chwyciłam swoją kopertę i otworzyłam ją. Sama przeczytałam treść, choć niewiele z tego zrozumiałam. Czym jest ostatnia wola? O co chodzi? Dlaczego... Dlaczego każą mi tam wracać?! Przecież mój brat mówił, że sierocińca już tam nie ma!
- Oni... Nie zabiorą mnie tam z powrotem, prawda? - spytałam, próbując powstrzymać zaszklone już oczy od kolejnego wybuchu płaczu. Szło mi to nawet całkiem dobrze, w przeciwieństwie do próby przerwania ciągłego drżenia.

---

Siostrzyczka zaczęła panikować, więc nachyliłem się i ją przytuliłem. Pogładziłem jej włosy i gdy poczułem że już tak nie drży odsunąłem się od niej na długość rąk i patrząc w oczy zacząłem spokojnie tłumaczyć.
-Thai, spokojnie nikt Cię nie zabierze, zostałem twoim prawnym opiekunem już kilka miesięcy temu. Nikt nie ma prawa mi cię zabrać, a jeśli spróbuje wtedy obiecuję że będzie to ostatnia rzecz jaką w życiu będzie próbował zrobić.Teraz już nie płacz, zrobię ci śniadanie co ty na to, na co masz ochotę?
Pogładziłem ją po włosach po czym chwyciłem oba listy i wsunąłem je w kieszeń szlafroka. Uśmiechnąłem się do niej i zacząłem przygotowywać śniadanie.

Link do zewnętrznego obrazka
Pokiwałam nerwowo głową, kiedy zaczął mnie pocieszać. Mówił mi już tyle razy, że tam nie wrócę, ale ja ciągle miałam wątpliwości. A jeśli zmienią zdanie? Może mają do tego prawo? Ja... Aż bałam się o to zapytać.
Chris chciał zrobić śniadanie, na co ja zaraz wstałam i chwyciłam go za nadgarstek.
- Zostaw - powiedziałam, tym razem głosem tym, co zawsze. To znaczy tym, co zawsze, jak nie ma w pobliżu nas niczego, czego bym nie chciała.
Rano zrobiłam przecież naleśniki, które schowałam w chlebaku, bo w lodówce za szybko zrobiłyby się zimne, a tak to jeszcze parowały, kiedy je stamtąd wyciągnęłam i położyłam na stół, z triumfalną miną oznajmiając, że zrobiłam je sama. Próbowałam nawet jednego... Nie były takie smaczne, jak te co robił mój brat, ale i tak były dobre. Zaraz po naleśnikach na stół powędrowała także Nutella, konfitury wiśniowe i karton soku porzeczkowego, który został ze wczoraj, nadal był do połowy pełny. A może... Może od połowy pusty?

Ostatnio zmieniony przez Lynn (04-12-2013 o 23h15)

---

Meredith Rain

Dzisiaj miałam dzień wolny. No cóż n ie tylko dzisiaj ale przez cały tydzień. Wreszcie wszyscy wyjechali a ja mam święty spokój. Obudziłam się około dziewiątej rano. Zaparzyłam sobie kawę i zrobiłam grzanki. Gdy wszystko było gotowe rozsiadłam się na fotelu i włączyłam telewizję. Nic ciekawego nie leciało. Wyłączyłam sprzęt wstałam i ubrałam się w białą spódniczkę i niebieską bluzkę. Mój przyjaciel powiedział że zna kogoś z swojego biura który mógł by się wziaść pracę jaką oferuje. Jednak ja wytypowałam jedną osobę której nigdy bym się nie spodziewała ujrzeć. Jake... No cóż to że w sierocińcu byłam w nim zakochana po uszy nie oznacza że nadal coś do niego czuję po prostu chcę go wyrwać z tego biura. Gdy już miałam wychodzić zadzwonił dzwonek. Zaskoczona otworzyłam drzwi. Listonosz dał mi list a ja pobieżnie go przeczytałam. Zadzwoniłam do Jacksona czy nie mógłby mi podać do słuchawki tego kolesia co przyjęłam do pracy. Ten tylko coś odburknął. Przeczytałam list i aż mnie zatkało. Co?! Ale... No dobra nie płacz, nie płacz... Po chwili jednak sie ogarnęłam i wyszłam. Gdy tylko przeszłam przez przejście dla pierwszych byłam przed ogromnym biurowcem. Weszłam i zaszłam do pokoju mojego znajomego. Ten sie na kogoś wydzierał przez telefon. Stanęłam w drzwiach i chrząknęłam a ten grubasek cały poczerwieniał. Coś szepnął do słuchawki i podał mi telefon.
- Halo? - ciekawe kto jest po drugiej stronie.

---

   

Meredith Rain

Tak to jego głos. Ja nie mogę to jednak on! Wdech... Wydech.. No dobrze ogarnęłam się teraz mogę zacząć spokojną konwersację.
- Witaj. Przy telefonie jest twoja nowa pracodawczyni. Twój szef mi powiedział że będziesz dobrym pracownikem. Potrzebuję kogoś do pomocy więc zaoferowano mi ciebie jeśli możesz to spotkamy się w kawiarence "Ciastka i nie tylko" która jest akurat przy miejscu twojej pracy tam przedyskutujemy twoje wynagrodzenie. Dobrze? - wszystko mówiłam słodkim spokojnym głosem osoby doświadczonej która jest na tyle leniwa że potrzebuję kogoś do czarnej roboty. Nie wiem czy sie zgodzi jednak jeśli tak to nieźle się zdziwi kiedy mnie zobaczy. Eh... To takie dziecinne...

---

   

Meredith Rain

Uśmoechnęłam się pod nosem. On naprawdę chcę opuścić swojego szefa. Jakie to przykre jednak zbytnio się mu nie dziwie. Ten tłuścioch ma tragiczny charakter.
- Możemy nawet teraz bo mam akurat czas będę siedzieć przy ostatnim stoliku przy oknie. To do zobaczenia. - chciałam się roześmiać ale udało mi się opanować. Rozłączyłam się i pożegnałam z moim znajomym. Spokojnie podeszłam do windy i zjechałam na dół. Wyszłam z budynku stukając obcasami o podłogę. Skręciłam w prawo i po jakiś stu metrach byłam przed kawiarenką. Weszłam do środka. Stolik o którym mówiłam nie był akurat na szczęście zajęty. Usiadłam i spojrzałam na kartę z ofertą. Zamówiłam sernik i kakao. No tak piłam niedawno kawę więc jej nie zamówię. Teraz muszę tylko poczekać.

---

   

Meredith Rain

Założyłam słuchawki i zaczęłam słuchać utworów które miałam na odtwarzaczu. Przynajmniej zabiję jakoś czas. Spojrzałam w stronę wejścia no i właśnie ktoś wszedł. No proszę dosyć szybko się wyrobił. Gdy mnie zobaczył nie mogłam się powstrzymać i się zaśmiałam. Jego mina była bezcenna.
- Hm... a ja wiem... Zostałam tłumaczką mam dużo forsy za robotę. Jednak muszę mieć kogoś do pomocy w załatwianiu spotkań, zapisywania dat i tym podobnych bo nie mam na to czasu. Masz pecha bo będę cię bezkarnie wykorzystywała. Jednak proponuję ci 3000 wypłaty może być? - ja zarabiałam o wiele, wiele więcej dlatego mogę sobie pozwolić na zatrudnienie kogoś od czarnej roboty. Praca jak każda inna, dobrze płatna a ja no cóż nie wrzeszczę jak co poniektóży.

---

   

Meredith Rain

Gdy podał mi kopertę głośno przełknęłam ślinę. On też dostał. Spojrzałam mu prosto w jego piękne oczy. Byłam zszokowana. O co chodzi? No i dlaczego my? Może to tylko zbieg okoliczności.
- Tak... Dostałam... - powiedziałam to bezbarwnym głosem. O co w tym wszystkim chodzi? Nie wiem dlaczego ten zbzikowany staruszek miał właśnie nam dać coś w spadku. Przecież miał setki innych podopiecznych. Przyszło właśnie kakao. Szybko je wypiłam ale to nie pomogło. Nadal się trzęsłam. Coś tutaj śmierdzi... Zaczęłam bawić się włosami. Zawsze to robiłam kiedy byłam zdenerwowana.

---

   

Byłem mile zaskoczony kiedy siostrzyczka pokazała naleśniki. Byłem strasznie zachwycony że je zrobiła, nie mogłem się powstrzymać żeby nie zjeść wszystkich na raz. W końcu zrobiła mi je moja ukochana siostrzyczka, do tego mój ulubiony sok. Po zjedzonym śniadaniu postanowiłem przejrzeć dokumenty, zastanawiało mnie czemu zwołują nas do dawno zamkniętej instytucji. Patrzyłem na siostrę która była kłębkiem nerwów od czasu dostania listu.Siedziałem przy kuchennym stole, obok mnie Thai.
-Thai, nie martw się, przecież sierociniec już dawno zamknęli wiec to na pewno jakiś opiekun chciał sprawdzić jak nam się układa. Nie ma się czym martwić, pojedziemy tam razem, a w razie czego ja Cię obronię.
Na pewno nie dam jej skrzywdzić, jeśli to jakiś żart to nie ręczę za siebie, pogłaskałem ją i postanowiłem zrobić herbaty.
-Pojedziemy tam, dowiemy się o co chodzi, wrócimy i będziemy żyć normalnie co Thai?

Meredith Rain

Nie mogłam nic powiedzieć. Miałam jakąś dziwną gulę w gardle. Jake pomógł mi na szczęście się ubrać i wyjść. Cała drżałam ale nie z zimna. To zdarzenie mną wstrząsnęło. Obcasy głucho stukały o bruk. Słyszałam tylko ten dźwięk. Szłam obok chłopaka w ciszy. Nie wiedziałam gdzie mnie prowadził jednak ufałam mu. Gdy w końcu doszliśmy podniosłam wzrok i zobaczyłam coś pięknego. Uśmiechnęłam się. Wiatr rozwiewał moje włosy a ja napawałam się widokiem i wdychałam przesiąknięte zapachem morskiej soli powietrzem. Po chwili spojrzałam na chłopaka i się uśmiechnęłam:
- Dziękuje. No i dobrze spotkamy się w umówionym miejscu. - spojrzałam znowu w stronę klifów. Jak ja dawno nie miałam czasu żeby się zrelaksować.

---