Simon Goldenrod

Chciała wstać, jednak nie dała rady. Z jej twarzy wyczytałem, że wszystko ją paskudnie boli. Nie mogła poradzić sobie sama, a ja byłem za słaby, żeby ją unieść, choć pewnie i tak bym tego nie zrobił, bo czy w ogóle zgodziłaby się na to, jeśli mnie nie znała? Nie byłem jednak bezradny. Po raz pierwszy nie byłem.
- Czekaj, pomogę Ci. - powiedziałem i złapałem ją za ramię, pozwalając jej oprzeć się na mnie. W ten sposób wstaliśmy jakoś razem. Była nawet całkiem lekka, co tylko mnie zaniepokoiło, bo teraz starałem się robić wszystko jeszcze delikatniej, niż przedtem. Kiedy nam się udało zastanowiłem się, czy nie potrzeba jej lekarza, czy też nie pozwolić jej po prostu odejść do domu, choć w tym stanie miała na to średnie szanse.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (16-11-2013 o 23h02)

---

Miku Hatsune

Zażenowana dreptałam obok niego.
-N-nie musisz mnie odprowadzać. S-sama doszłabym do domu-szepnęłam zażenowana. Byłam strasznie zażenowana faktem że chłopak. CHŁOPAK. Mi pomaga. Bo zazwyczaj ludzie mijali mnie z obojętnością a on mi pomógł. To niezwykłe. Najgorsze w tym wszystkim było to że gdy wrócę do formy oni znowu to zrobią. Zaatakują mnie i nikt się tym nie przejmie. W pewnym momencie chciałam  coś powiedzieć ale zakrztusiłam się czymś. Zasłoniłam usta dłonią, gdy ją zabrałam zobaczyłam na niej krew. Przez co rozszerzyłam z przerażenia oczy i znowu zakaszlałam. Gdyby nie to że zasłoniłam usta dłonią ubrudziłabym zniszczone ubranie.

Link do zewnętrznego obrazka


Blondyna wsiadła właśnie do metra próbując uciszyć swe szumne myśli.
Trzymając w dłoni medalion, zaraz spojrzała na niego i uśmiechnęła się delikatnie.
Rzecz wyglądała na drobną, jednakże była całkiem ładna. Można by było powiedzieć, że w jakiś sposób urocza.
Gdy nastolatka wróciła, to miała nadzieję, że rozice sąw domu tak jak obiecali jednak, zamiast matki przywitał ją mała kotka.
Błękitnooka ruszyła do salonu, położyła się na kanapie  dalej patrząc na wisiorek. Lynn Przepraszam, że się nie odezwałam. Miałam nadzieję, że spędzę dzień z rodziną jednak obiecanki cacanki. Jeśli chcesz to wpadnij do mnie.. Pozdrawiam Alice
Tak dziewczyna odłożyła telefon uprzednio splątując wisiorek na swym nadgarstku.

Simon Goldenrod

Pomimo jej stanu miałem zamiar ustąpić i pozwolić jej pójść samej, jednak w momencie, gdy zaczęła kaszleć krwią, nie mogłem jej na to pozwolić.
- Zabiorę Cię do szpitala - raczej stwierdziłem, niż zaproponowałem. - Proszę, zaprowadzę Cię tam, a potem już mnie nie ma, dobrze? - stwierdziłem. Wiedziałem, że nie czuje się komfortowo w moim towarzystwie, nawet jeśli próbuję jej pomóc. Świetnie, nie ważne co zrobię, i tak zawsze jestem odrzucany. Ale już do tego przywyknąłem. Po prostu nie miałbym serca, gdybym nie pomagał, a ludzie mnie zawsze z tego powodu wykorzystywali. Zawsze też przez to byłem sam, nie licząc tych momentów, gdy byłem dla kogoś "drugą opcją". Wtedy i tylko wtedy miałem okazję pogadać z kimś w szkole. Poza tym miałem zawsze fatalny dzień. Co prawda nikt mnie nie krzywdził, tak jak innych, ale ja nie mogłem nic z tym zrobić, i teraz powiedzcie mi, czy faktycznie moja bezsilna sytuacja była jakaś lepsza? Możliwe, że była, ale nie czułem się tym jakoś specjalnie usatysfakcjonowany.
... Nagle usłyszałem dzwonek mojego telefonu, To mogła byś Alice, w sumie to nikt poza nią nigdy nie prosił mnie o numer. Wyciągnąłem go. Chciała, żebym przyszedł, bo jej się nudziło. No tak, czyli to, o czym mówiłem.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (16-11-2013 o 23h26)

---

Miku Hatsune

Pokiwałam głową na znak że zgadzam się na szpital. Ale kiedy powiedział ze potem go nie będzie zasmuciłam się i złapałam go za koszulkę wolną ręką.
-N-nie zostawiaj mnie.-wysapałam pomiędzy kaszlem a szlochem-N-nie chce byś sama-dodałam żałośnie. Nie chciałam być sama jak zawsze. A teraz czułam się trochę lepiej mimo bólu i strachu.

Simon Goldenrod

- Jeśli będę mógł, zostanę. - stwierdziłem. To było nawet miłe uczucie, w końcu mogłem zrobić coś dla kogoś, nawet jeśli ona jutro miałaby w ogóle zapomnieć kim jestem. Już taki byłem, nie potrafiłem nikomu niczego odmówić. Zaprowadziłem ją do szpitala co jakiś czas ją podpierając lub łapiąc, żeby nie upadła. W końcu się tam znaleźliśmy, choć nie było łatwo, a ona musiała trochę tej krwi stracić... Do tego musielibyśmy czekać w kolejce, a nawet już nie wiem czy to dobrze czy źle, jednak gdy niebieskowłosa wypluła ogromną ilość krwi na pielęgniarki, przyjęli ją natychmiast.

Jeszcze jedno, bo wcześniej zapomniałam:

Sooyoung napisał

P.S. Informuję iż Choi to nazwisko. Ludzie często to mylą XD Na imie ma Minki.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (16-11-2013 o 23h50)

---

Miku Hatsune

Uśmiechnęłam się lekko gdy powiedział że się postara. Gdy dotarliśmy jakoś do szpitala i czekaliśmy w kolejce zdarzył się mały wypadek. A po nim od razu mnie przyjęli. Dowiedziałam się że mały krwotok wewnętrzny i że zatrzymają mnie na obserwacji. Nic nie chciałam mówić. Ale gdy wpuścili chłopaka do mojej sali uśmiechnęłam się lekko. Usiadł na krześle.
-Miku-szepnęłam cicho-Nazywam się Miku-dodałam dla wytłumaczenia.

Simon Goldenrod

- Simon - przedstawiłem się. Nie byłem pewien, czy tego ode mnie oczekuje, ale wypadało zdradzić swoje imię jeżeli ona także to zrobiła. - Przepraszam, ale nie mam za dużo czasu. Kiedy tylko przyjdzie pielęgniarka, ja muszę iść... W każdym razie, trzymaj się, postawią Cię tu na nogi i nie będziesz do tego potrzebować mojej pomocy - spróbowałem zażartować i uśmiechnąłem się ciepło. To była pierwsza osoba, której pomogłem... To było takie...
Telefon. Znów. Tym razem SMS nie od Alice, a od ojca. Musiał już wrócić do domu...
- Przepraszam, ale muszę wrócić do domu. Do zobaczenia. - pożegnałem się i wyszedłem. Naprawdę, chciałem z nią zostać, aż moje towarzystwo jej się nie znudzi i nie stanę się bezużyteczny jak zwykle. Ale musiałem wrócić. Mój ojciec był paskudnym człowiekiem. Bałem się co będzie, kiedy w ogóle wrócę do domu.

***

Cholerny gnojek.
Zero szacunku do rodziców.
O której miałeś wrócić.
Co to za krew.
Jak ty wyglądasz, jak menel.
Same z Tobą problemy.
Jeszcze będę miał policję na głowie.
Nigdy się nie słuchasz, nieposłuszny bachorze.
... Głównie to utkwiło mi w pamięci. Poza tymi słowami ojciec podarował mi jeszcze guza na głowie i - jak się potem okazało - sińca na plecach. Nienawidziłem go, tak było zawsze, kiedy pił. Oczywiście poza mieszkaniem był osobą jak najbardziej porządną, a ja nie śmiałem zaprzeczyć. Po prostu bałem się, że wtedy będzie jeszcze gorzej. A mama nie wracała. Może tato miał rację, może go zdradzała? Nie, nie chciałem w to wierzyć, ona? Po prostu to on znajduje sobie powody do chlania. Naprawdę go za to nie znosiłem. Potwór. Wtedy był naprawdę potworem. Niczym nie różnił się od tych, co dręczyli Miku. I Liz. Minkiego też. Szukał byle powodu, by sprawić mi ból.
Już chciałem wynieść się do siebie do pokoju, kiedy przypomniałem sobie o Alice. Niewiele myśląc, wymknąłem się z domu. Dopiero wtedy zorientowałem się, że przecież kurtkę zostawiłem u Miku. Nie przejąłem się tym jednak zbytnio, podobnie jak bólem pleców, i pobiegłem do Brytyjki.
W sumie to była jedyna osoba, która podała mi zarówno swój numer, jak i adres. Miałem tylko nadzieję, że mnie nie oszukała, byłem tu w końcu pierwszy raz... Zapukałem w drzwi.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (17-11-2013 o 01h13)

---

Miku Hatsune

Strasznie się zasmuciłam kiedy chłopak poszedł. Ale dalej miałam jego kurtkę więc pewnie po nią wróci. Taka miałam nadzieję. Ponieważ nie byłam śpiąca zaczęłam bawić się pomarańczą którą dostałam od pielęgniarek. Podrzucałam nią i okręcałam. Nie miałam co robić więc wyciągnęłam Mp4 i zaczęłam cicho śpiewać piosenki. Mikrofon bez przewodowy zakładany na głowę znalazł się w moich dłoniach zamiast pomarańczy. Z moich ust zaczęły wydobywać się ciche japońskie słowa tworzące piosenkę:
-Kakaeta kotoba no omotasa ni. Ugokenaku natte. Tada atataka na yume ni oboreteta. Kizukeba kimi o miushinai..*


_________
Nie mogąc się podnieść spod ciężaru tamtych słów. Spadłam w dół, wprost w ciepły sen. Kiedy po tym wszystkim nagle obudziłam z marzeń się. Zdałam sobie sprawę, że straciłam Ciebie...

Była godzina 20 każdy znalazł naszyjnik było cudownie niedługo pójdą spać i przeniosą się tu czy tego chcą czy nie rano zajrzę do ich nowych pokojów o 7 :00 powinni już być wyspani.
Poszłam zjeść kolację nasypałam pieską karmy i wody ja sama zjadłam naleśnika z cukrową posypką i popiłam wodą gdy pieski zjadły poszłam na górę razem z nimi miałam duże łóżko i mieściliśmy się tam w czwórkę oczywiście ja w środku a psy obok.
Przebrałam się w pidżamę wyglądała trochę jak biała sukienka do kolan obszyta puchem i kapcie także puchate wtuliłam się w łóżko ale nie mogłam spać więc włączyłam sobie telewizor leciał akurat wywiad z śnieżnym bałwanem więc nie mogłam tego przegapić.
Była już 21 : 00 nie wiem czy goście już byli miałam ochotę sprawdzić ale nie chciałam ich budzić byłam strasznie podekscytowana to pierwsi ludzie w naszej krainie.
W końcu usnęłam a pieski wtulone w pierzynkę także usnęły gdyż dzisiaj cały dzień bawiły się na zamarzniętej sadzawce i w lodowym ogrodzie więc były bardzo zmęczone po tych myślach zasnęłam.

Choi Minki - Ren

Oczy zaczęły mi się przymykać. Jedyna co usłyszałem to wesoły śmiech dzieci.
Zawsze się śmieją nawet jak nie mają powodu... Są tak optymistycznie nastawione na świat.
Złapał mnie sen.
Siedziałem sam,pośród ciemności. Wszystko mnie bolało. Niczym ogień,który wypala mnie od środka ból nie ustąpił. Wzniosłem oczy ku górze lecz tam też znajdowała się głęboka ciemność. Byłem sam... Sam w bólu i ciemności... Nagle wszystko w okół stanęło w ogniu i nabrało kolorów. Zwęglone szafy łamały się co chwila. Sufit zaczął się rozpadać,a jego kawałki uderzały wprost w ogień jeszcze go powiększając. Siedziałem po środku tego wszystkiego. Wiedziałem,że to tylko sen i zaraz znów się obudzę ale... Ostatnio miałem ten sam sen coraz częściej. Dom w płomieniach,wszystko zwęglone i ja po środku. Nagle usłyszałem krzyk mężczyzny. Po chwili z innego pokoju wbiegła kobieta ciągle oglądając sie za siebie. Krzyczała ale jej nie słyszałem. Krzyczała coraz głośniej.
-Uciekaj! - krzyczała do mnie - Min-! - usłyszałem strzał i dźwięk noża. Po chwili kobieta upadła na ziemię... Za nią stał mężczyzna z pistoletem i nożem w drugiej ręce. Na twarzy miał maskę. Ruszył w moją stronę... Uspokój się... To tylko sen....

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Link do zewnętrznego obrazka



Sen powoli zaczął porywać Alice w swe sidła. Nastolatka ledwo doszła do sypialni, gdzie ułożyła się w łóżku i przykryła kołdrą po czym zasnęła
Złote włosy rozsypane były na poduszce niczym piasek z plaży na d oceanem rozburzony przez fale . Na bladej  twarzy nastolatki znalazł się delikatny uśmieszek, sygnalizujący że coś właśnie śniło się nastolatce.
Alice nawet nie miała zielonego pojęcia, że gdy otworzy swe powieki to ujrzy że jest w zupełnie innym miejscu, a  nie w swym rodzinnym domu.

Miku Hatsune

Gdy byłam straszliwie śpiąca wyłączyłam Mp4. Ściągnęłam słuchawki, przytuliłam się do kurtki Simona. Zasnęłam niemal od razu. A mój sen był piękny. Śnił mi się mój cały dzień, może nie był aż taki piękny ale śniło mi się więcej i więcej. Nie mogłam uwierzyć że nie wypuściłam żadnej z moich rzeczy.

Simon Goldenrod

Nikt mi nie otworzył, co trochę mnie zdenerwowało. Kolejna osoba, która ma mnie tk naprawdę gdzieś. Wróciłbym do domu wściekły, gdyby nie to, że po drodze usłyszałem ciche poszczekiwanie. Odwróciłem się.
- Nemoti! - niemal krzyknąłem na widok biegnącego w moją stronę szczeniaka. Wziąłem go na ręce, a on zaraz się we mnie wtulił. Uśmiechnąłem się lekko, gdy ten zasnął. Miałem wrażenie, że to jedyne stworzenie na świecie, któremu nie jestem obojętny. Postanowiłem, że pójdę z nim do domu. Było już późno, a tato pewnie nawet nie zauważył, jak zniknąłem, z resztą mogłem wejść przez okno od razu do siebie do pokoju. Było już późno, więc kiedy już tam byłem, położyłem się spać, uprzednio wymykając się do kuchni po coś do jedzenia dla Nemotiego. Zjadł, a potem położył się obok mnie. Zdziwiłem się, że potrafił doskoczyć do mnie do łóżka, ale byłem zbyt zmęczony, by o tym myśleć. Zamknąłem powieki i po chwili już spałem.

---

Obudziłam się o 7 : 00 gdyż usłyszałam jak ktoś się budzi szybko wstałam pieski już od dawna latały po dworze założyłam tylko kapcie i wyszłam z pokoju większość jeszcze spała.
Weszłam do pokoju na łóżku leżała śliczna dziewczyna patrzyła na mnie jak na jakiegoś potwora nie dziwię jej się podeszłam do niej i postanowiłam jej wszystko wyjaśnić.
- Witaj w krainie śniegu jestem Marisa  albo Mary !
Zrobiłam na piruety w powietrzu by zapoznać ją z tą piękną krainą wzięłam ją za rękę i magicznie przebrałam nas w stroje elfów tradycyjne które wszyscy znają pobiegłam do innych pokoików.
Pierwszy był jakiś chłopak z tego co wiem to Simon potem był Minki i tak wybudziłam wszystkich musiałam od nowa wszystko wyjaśniać dałam im małe kartki w których jest wszystko po kolei.

Choi Minki

Powoli otworzyłem oczy ale... Nie byłem u siebie w pokoju. Było tu ciepło i przytulnie. Usiadłem i rozejrzałem się. Obok mnie na innych łóżkach leżała jakaś dziewczyna i chłopak.
Uświadomiłem sobie,że jestem w pidżamie i śpię w obcym domu.
-Gdzie ja jestem.....? - szepnąłem cicho do siebie.... Oh.... *Ottokaji?

*Z koreańskiego: Co mam zrobić?/Co się dzieje? czytaj otokadżi

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Miku Hatsune

Byłam przerażona faktem że gdy wstałam leżałam w czyimś domu a nie w szpitalu. Nadal miałam opatrunki itp. Ale no cóż kurtka w którą byłam wtulona i jeszcze inne rzeczy były tutaj za co byłam zadowolona. Ale niestety byłam za bardzo przestraszona żeby racjonalnie myśleć. Lub się zastanowić. Ponieważ innego wyjścia  nie widziałam popłakałam się. Przytuliłam do siebie kurtkę Simona i po prostu się popłakałam.

Obudziłam się. Patrze i nie jestem w swoim pokoju pod kocem zielonym. Co ja tu robię i gdzie ja jestem. Uszczypnęłam się czy to nie sen. Nie to chyba bardzo realne miejsce. Nadał miałam siniaki więc to mówi samo za siebie. To nie jest sen na 1000%. Ale wtedy jak się tu znalazłam.

---

Simon Goldenrod

Obudziło mnie szczekanie Nemotiego. Otworzyłem oczy, rozejrzałem się i aż wyskoczyłem z łóżka. Gdzie ja byłem?! Skąd ja się tam wziąłem?! Przecież... Przecież zasypiałem u siebie w domu! Co jest grane?!
Piesek wskoczył na łóżko, a potem przednimi łapkami oparł się o moje kolana, jęcząc cicho. Roześmiałem się. Czy on chciał mnie pocieszyć? No cóż... Jak widać, udało mu się, i to chyba nawet szybciej, niż się spodziewał.
Powinienem się uspokoić. Może to tylko sen, a jeśli tak, to po co się przejmować. Na razie tylko będę czujny. Dopiero, kiedy stanie się coś groźnego, zacznę myśleć o niebezpieczeństwie. Bo po co teraz, skoro nic na mnie nie czyha?
Zajrzałem pod poduszkę. Tak jak w domu, miałem pod nią mój zeszyt, pełniący tak w sumie rolę pamiętnika i zdjęcie mamy, która bardzo rzadko bywała w domu. Wsunąłem fotografię do pamiętnika, robiąc w nim z jednej kartki zakładkę, tak żeby nie wypadła. Po chwili zobaczyłem jeszcze jakąś karteczkę. Sięgnąłem po nią i odwróciłem, żeby przeczytać, co jest na niej napisane.

---

Miku Hatsune

Myślałam że uduszę się własnym płaczem. Otrząsnęłam się trochę po czym wstałam i podeszłam do drzwi. Otworzyłam je i wyjrzałam. Kurtkę obwiązałam w pasie. Mp4 włożyłam do kieszeni kurtki a słuchawki założyłam na szyi. Gdy wyszłam zaczęłam skradać sie do wielu drzwi. W niektórych było wiele osób. Otworzyłam drzwi niedaleko moich. To co w nich zobaczyłam sprawiło się że znowu się popłakałam. Na siedział nie kto inny jak mój nowo poznany znajomy Simon. Rzuciłam się na niego szczęśliwa.
-Tak sie ciesze że sie tu widzę Simon-wyszlochałam. To miejsce mnie przerażało a to że go spotkałam uszczęśliwiło mnie. Nie byłam tu sama. Ktoś tu był a ja go znałam.

Simon Goldenrod

Co. Co? Co?! Kraina Śniegu? Co tu jest grane? To jakiś żart, czy naprawdę mój sen? Spojrzałem na Nemotiego, a potem znów na kartkę. Jako, że siedział ze mną na łóżku, usiadł mi na kolanach i zaczął ją wąchać. Znów mnie rozbawił.
- Też tego nie rozumiem, piesku - przyznałem, śmiejąc się cicho. Odłożyłem kartkę pod poduszkę, czyli tam, gdzie był mój zeszyt. No cóż, nie pozostaje mi nic jak tylko iść i odnaleźć tę całą "Marisę", by wyjaśniła mi, co tu się dzieje.
I nagle do pokoju ktoś wszedł, o ile coś tak nagłego i spektakularnego można nazwać po prostu wejściem. Spojrzałem w stronę drzwi i aż nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Z moją kurtką u pasa i słuchawkami na szyi, stała przede mną Miku. Ta sama Miku, której wczoraj pomogłem. Podbiegła do mnie i zaczęła płakać. Próbowałem ją uspokoić.
- Proszę, nie płacz... Co się stało? Gdzie my jesteśmy? - spytałem zdezorientowany. Miałem nadzieję, że przynajmniej ona coś wie.

---

Miku Hatsune

Próbował mnie uspokoić z czego się cieszyłam. A gdy zapytał się gdzie jesteśmy i co się stało próbowałam mu to jakoś wytłumaczyć.
-Nie wiem. Jak się obudziłam to już tu byłam. Od jakiegoś czasu próbuje kogoś znaleźć. Jak ja się bałam że nikogo tu nie ma i że jestem sama-chlipałam uspokajając się. Po chwili spojrzałam na niego niebieskimi oczami. Wyglądał tak jak go sobie zapamiętałam. No nie sobie. Tylko jak go zapamiętałam. Jak ja się cieszyłam że to jego spotkałam.

Link do zewnętrznego obrazka



Dziewczyna otworzyła oczy i przetarła swe powieki.
Zaraz gdy oprzytomniała, to ujrzała że jest w zupełnie innym miejscu niż pokuj.
W jednej z dłoni trzymając wisiorek a w drugiej zdjęcie swoich rodziców wstała a następnie wolnym krokiem ruszyła do drzwi.
W pokoju było schludnie, wręcz przytulnie i aż chciało się w nim zostać.
Zaciekawiona blondynka otworzyła drzwi sądząc, że rodzice wczesniej wrócili i postanowili zrobić nastolatce niespodziankę.
Błękitnooka ruszyła w głąb domu rozglądając się i szukając swych rodziców, jednak gdy podeszła do jednego z okien to zastygła.
Na zewnątrz był śnieg.
Falowane jasne kosmyki włosów opadały na jasne ramiona dziewczyny oraz błękitną koszulę.
- Gdzie ja jestem ? - zapytała sama siebie i zasłoniła dłońmi różane usta.

Choi Minki - Ren

Wstałem czytając karteczkę. Odłożyłem ją i lekko zdezorientowany wyszedłem na zewnątrz.
Szukałem czegokolwiek co by mi powiedziało coś więcej.
Usłyszałem szloch i ujrzałem otwarte drzwi.
Zajrzałem do środka. Niebieskowłosa dziewczyna wtulała się ze łzami w chłopaka,który najwyraźniej też się tu obudził.
Nie miałem zamiaru podchodzić. Zwykle to źle się kończyło... Obrywałem albo mi dokuczali... Więc chyba trochę... Boję się innych....
Dobrze,że byłem ubrany w długie spodnie i długie rękawy. Przynajmniej nie zobaczą moich blizn i ran.

---

Jeżeli chcesz pisać dwuosobowe RPG lub brakuje ci jakiejś postaci - pisz.

Miku Hatsune

Odwróciłam głowę. Czemu? Poczułam że ktoś mi się przygląda.
-Minki-kun-powiedziałam radośnie. Coraz więcej osób które kojarzę. Oderwałam się od Simona i podbiegłam do Minkiego. Przytuliłam go mocno. Może i kojarzyłam go tylko z widoku. Ale wiedziałam co mu robią. Niestety ja mu pomóc nie mogłam. I mi by się w tedy dostało. Ręka mnie zapiekła, ale tak to jest gdy jest się całą w bandażach i plastrach.