Misaki Hayamachi

Nakładał właśnie zrobione własnoręcznie kanapki na talerz, kątem oka obserwując zmywającą naczynia, czarnowłosą wampirzycę, kiedy do pomieszczenia wparowała Mirajane. Z niemałym szokiem spostrzegł, że kobieta natychmiast poleciała do tego cwaniaczka, który siedział w samym kącie sali. Och, oczywiście... Widać ktoś tu stara się być bardzo uwodzicielskim. I flirtował z tym debilem. Zabawne, jakie niektóre laski potrafią być szybkie w zmienianiu obiektów zainteresowania.
- Uważaj, bo jeszcze będę zazdrosny - mruknął w jej kierunku, kiedy rozłożyła się na blacie. Widział jej zmianę formy i trochę mu to zaimponowało. Lecz mimo wszystko nie lubił łatwych wampirzyc. Ogólnie nie lubił płci żeńskiej, ale takie to już w ogóle działały mu na nerwy. Sam lubił flirtować, ale z jedną osobą dziennie, a nie z dwoma na raz! - Zaraz mnie trzaśniesz tym swoim ogonkiem...
Wgryzł się w jedną z kanapek z czystego przymusu. Naprawdę, kiedy widział obok siebie pary tak obleśnie ze sobą flirtujące chciało mu się rzygać na wszystkie możliwe sposoby. I nawet ludzkie jedzenie, które było nawet dobre, nagle traciło swój oryginalny smak.

Ostatnio zmieniony przez Tsubaki9 (02-11-2013 o 20h45)

Skończyłam się ubierać gdy zobaczyłam jak Simba drapie drzwi jego mina wyglądał jakby chciał żebym wyjrzała za drzwi tak też zrobiłam zobaczyłam jakiegoś chłopaka i tą dziewczyną ona ona wyglądała jak jak wampir.
Aż zaniemówiłam z wrażenia na szczęście nikt mnie nie widział byłam pewna że jest wampirem nikt o tym nie wiedział ale mój wujek też był wampirem przemienił go jakiś koleś gdy był w Anglii.
Usiadłam na łóżku Misaki i spojrzałam na Simbę który wyglądał jakby chciał mi coś powiedzieć zaczął drapać łóżko Misaki i miauczeć o co mu chodzi.
- co chcesz mi powiedzieć kotku mam powiedzieć o tej dziewczynie Misaki ?
Chyba o to chodziło kotkowi może na prawdę muszę mu o tym powiedzieć bo komu innemu prawie nikogo nie znam oprócz Lil ale co mam jej powiedzieć.

Misaki Hayamachi

Nie słysząc żadnej odpowiedzi od swojej towarzyszki tylko prychnął cicho pod nosem, po czym postanowił wyjść z tego pobojowiska idiotów. Naprawdę, z kim on ma funkcjonować? Z cwaniaczkiem który przeleci wszystko, co tylko się rusza? Z pustą, niby groźną, uwodzicielką wampirzycą? Z jakimiś ludźmi? Ciapami? Boże, rozumiał, że los dawno go przekreślił, no ale bez przesady!
A propo ciap. Schodził właśnie ze schodów, w poszukiwaniu Simby, który znając życie, pewnie siedzi sobie z Mary, kiedy spostrzegł młodego chłopaka leżącego u spodu schodów. Pewnie się biedak wywalił... Ludzie to takie sieroty. Podszedł do niego bliżej, chcąc mu pomóc, lecz wyjątkowo słaby zapach lekko go omamił. Nie no.. Nie może być.
- Jesteś wampirem - zapytał, a raczej stwierdził Misaki, spoglądając na chłopca z góry. Wyglądał mało dojrzale, musiał przyznać... Mniej dojrzale nawet od niego. Złapał go mocno za rękę i z lekkim stęknięciem pomógł podnieść na równe nogi. - Jak się nazywasz?
Po chwili podleciała do nich jakaś dziewczyna, udając niezwykle zmartwioną stanem wampira. A przecież dopiero była tak zaciekawiona nową piosenką, że nawet nie zauważyła, że ten obił sobie tyłek. I nawet nie zauważyła Misakiego, pfff...

Ostatnio zmieniony przez Tsubaki9 (02-11-2013 o 21h03)

-Nic Ci nie jest?-zapytałam podchodząc do chłopaka.  Jak on to zrobił. Ciekawe z kim dzieli pokój. Nie to nie na teraz odgarnęłam włosy z twarzy i uśmiechnęłam się do chłopaka. Z miną że mi przykro. Jak on mógł mni nie zauważyć no ale w sumie sama czasem nic nie widzę.
-Na pewno wszystko dobrze?-zapytałam

---

Patrzyłem na nią bykiem.
- Tak - w końcu burknąłem i wstałem z ziemi, otrzepując ubranie - czemu tu siedzisz, jak jakaś sierota? - zapytałem nadal ostro, nadal nie w humorze, może bardziej niż do tej pory. Człowiek. Cholerny człowiek no!

Misaki Hayamachi

Boże... Westchnął lekko, delikatnie klepiąc się po twarzy. Czy on stał się niewidzialny? Wampiry go nie widzą, ludzie też niezbyt go zauważają... O co chodzi? Nawet Simba go generalnie ignoruje! Chociaż, z niego to taki zdrajca... Kumpla zostawić dla baby, okropne.
- Ludzie, jestem niewidzialny, czy co? - prychnął na tyle głośno, aby gołąbeczki go usłyszały. Interesował go inny wampir, takie to dziwne? - Jestem Misaki Hayamachi, zakochańce... A wy?

-Nie lubię towarzystwa ludzi. Szczególnie takich jak ty-powiedziałam ostrym głosem. Schowałam telefon do kieszeni. O co on się tak czepia. Siedziałam sobie i tyle w końcu tylko siedziałam. Obym nie była z nim w pokoju bo inaczej oszaleje.

---

Parsknąłem tylko coś w odpowiedzi, bo nie chciało mi się z nią gadać. Właściwie, to nawet tego spaceru mi się odechciało. Chciałem tylko znaleźć się w swojej krypcie. A nie, zapomniałem, mam tu tylko byle jakie łóżko. Lepsze to niż nic.
- Idę do siebie - rzuciłem nie wiem po co, wsadziłem ręce do kieszeni i wycofałem się do pokoju.

Myślałam że zaraz padnę ze śmiechu. Postanowiłam też udać się do pokoju aby wziąć aparat. Kiedy doszłam do pokoju zauważyłam tego chłopaka.
-Witam współlokatora-powiedziałam i podeszłam do swojego łóżka wzięłam aparat i usiadłam na łóżku. Zrobiłam chłopakowi zdjęcie z aparatu polaroid. Nie było go widać myślałam że to błąd w aparacie.

---

Misaki Hayamachi

JA.NIE.MOGĘ.
Na serio, ten wampir był jakiś niedorozwinięty. I ona zresztą też. Misaki do nich mówił, przedstawiał się, mało co się nie darł, a ci oboje poszli w przeciwnych sobie kierunkach, generalnie go ignorując. Dobra, rozumiał, że zakochani nie widzą świata poza sobą, no ale bez przesady! Jak można kogoś tak zignorować? Ludzie i wampiry w niektórych przypadkach są tak samo głupi.
Wściekłym wzrokiem obserwował, jak ten debil, sadysta, ignorant idzie w stronę swojego pokoju, niczym się nie przejmując, kiedy spostrzegł coś na podłodze. Ze zdziwieniem podniósł przedmiot, którym okazała się ładna wizytówka z równie ładnym napisem ,,Sebastian Venomus". Uniósł lekko brwi. Czyżby...? Ten nieogarnięty wampir zniknął za drzwiami do pokoju numer 2, a Misaki po chwili wahania ruszył za nim. Stanął przed wrotami i zapukał w nie mocno, aby tamten głuchy nieogar go usłyszał.
- Sebastian! - krzyknął dla większej pewności, że nastolatek otworzy mu drzwi. - Sebastian, otwórz! Zgubiłeś coś!

Nie no to się nie dzieje naprawdę, no to jakiś żart.
- Jaja sobie robisz? - warknąłem ledwo powstrzymując atak wściekłości. - nie możesz tu mieszkać! - to było kompletnie bezsensowne stwierdzenie, ale tylko tyle mogłem z siebie wydobyć, stojąc po środku pokoju, jak jakiś pajac.

Po kilku minutach oswoiłam się z tą niespotykaną wiadomością postanowiłam iść coś zjeść do stołówki założyłam czerwone szpilki pasowały do czerwonej sukienki heh ale o czym to ja a no tak idę do kuchni coś zjeść.
Wyszłam z pokoju i korytarzem udałam się w stronę stołówki nagle zobaczyłam Misaki który walił w drzwi postanowiłam go spytać czy wierzy w wampiry.
- Misaki wierzysz w wampiry ?
Zapytałam drżącym głosem miałam nadzieję że nie pomyśli o mnie jak o idiotce eh muszę komuś o tym powiedzieć bo zwariuje.

-Sama nie jestem z tego zadowolona-powiedziałam spokojnie. -Nie zachowuj się jak dziecko panuj nad sobą mały-powiedziałam juz wyższym tonem. Bawiłam się aparatem robiłam zdjęcia okna i było je widać ale jak chłopaka to już pustka.

---

"Lily" Soulseeker

Aż podskoczyłam na łóżku, gdy usłyszałam czyiś wrzask. Ja rozumiem, krzyczeć, ale to było tak głośne, że usłyszał to z pewnością nie tylko ów wspominany przez głos Sebastian, ale też znajdująca się cztery godziny drogi dalej pani Carter. Zirytowało mnie to. Wstałam z łóżka i wyszłam z pokoju, tak z czystej ciekawości. Źródłem hałasu okazał się być różowowłosy. A miałam go za bratnią duszę, choć tak naprawdę to jakim cudem mogłabym kogoś polubić tylko dlatego, że tak jak ja stał się potworem?
Zaczęłam się zastanawiać, co by tu zrobić, skoro już wyszłam na korytarz, a nie przyszło mi do głowy nic innego, jak znaleźć Mary. W sumie to poza nią nie znałam tu z imienia tak naprawdę nikogo. Ach, chwila, jest tutaj. Z tym chłopakiem. A więc na imię mu Misaki... Zaczęłam się zastanawiać, czy to aby ni żeńskie imię, jednak zaraz sobie przypomniałam, że wcale nie. Popatrzyłam z powrotem na Mary i poczekałam, aż zwróci na mnie uwagę.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (02-11-2013 o 21h45)

---

Misaki Hayamachi

- Sebastian! - wydarł się chyba po raz setny tego dnia, mało co nie wywalając drzwi od pokoju numer 2 z nawiasów. Naprawdę, wampir się stara, krzyczy, jęczy, robi wszystko, aby ktoś go zauważył, a taki ignorant jak ten cały Seba zwyczajnie woli się zająć swoją dziewczyną niż swoim pobratymcem. Żałosne, naprawdę żałosne.
Niespodziewanie obok niego pojawiła się Mary, z tym swoim niewinnym uśmiechem i przerażonym spojrzeniem. Na jej pytanie wytrzeszczył szeroko oczy. Co...? Czyżby ona...? Za nią podreptał oczywiście Simba, również jakiś taki zlękniony. Co się dzieje dzisiaj z tymi ludźmi, wampirami, kotami, demonami, cwaniakami i kogo tam jeszcze Bóg stworzył?! To jakiś dzień wnerwiania Misakiego?
- Wampiry? - zapytał, udając niezwykłe zdziwienie. Nie mógł dać po sobie poznać niczego. Może i Mary nie należała do tych bardziej rozgarniętych, ale na pewno łatwo kleiła ze sobą fakty. Skoro nawet zapytała się o istnienie takich jak on to znaczy, że musiała coś zauważyć w niepokojącym zachowaniu Mirajane, cwaniaczka, tej czarnowłosej i również jego. A to było znakiem, że źle się ukrywają. - Czemu pytasz?
Gestem ręki przywołał do siebie kociaka, który chyba już tak bardzo obrażony na niego nie był. Natychmiast podbiegł do swojego właściciela, obojętnie omijając Mary i wpadając w jego ramiona z wyraźną ulgą.

Zamknąłem oczy i policzyłem powoli do dwudziestu. Dziesięć to stanowczo za mało.
Miał już tego dość. I jeszcze ktoś walił do drzwi jak opętany. Jakby to miejsce nie było wystarczająco wkurzające. Otworzył drzwi i wrzasnął w stronę czegokolwiek, co stało na korytarzu.
- No czego!?

Misaki Hayamachi

Niespodziewanie ten ignorant jednak postanowił wychylić się ze swojego miejsca spoczynku i wydarł się na Misakiego niczym smok na biedną owieczkę. Różowowłosy  tylko mało co nie zgniótł w rękach zdziwionego Simby, a z uroczej wizytówki mało co nie zostały wióry. Wpakował futrzaka w ręce zdezorientowanej Mary, po czym podstawił pod sam nos własność tego całego Sebastiana.
- Gościu, ja tu krzyczę, pukam, stukam, a ty nic! Nawet drzwi nie otworzysz za pierwszym razem, tylko mam ściągnąć cały akademik, abyś ty łaskawie ruszył swoje cztery litery! - dla efektu wskazał na czarnowłosą wampirzycę, która chyba ściągnięta hałasem wpatrywała się w całe zajście ze zdziwieniem. - Zgubiłeś wizytówkę i ja, jako osoba dobra i uczciwa, postanowiłem ci ją zwrócić, ponieważ może być ważna, ale tutaj dobre starania nie są doceniane! Masz to!
Wepchnął mu to cholerstwo do ręki i spojrzał na niego z wyraźnym oburzeniem. Simba miauknął niewyraźnie w ramionach Mary, patrząc na wściekłość swojego właściciela szeroko otwartymi oczami.

Ostatnio zmieniony przez Tsubaki9 (02-11-2013 o 21h54)

Patrzyłem na niego zdziwiony, nie bardzo kojarząc kto to jest i co tu do cholery robi. Wizytówkę zmiąłem w dłoni i rzuciłem za siebie, całkiem celnie trafiając to jedzenie w moim pokoju w głowę.
- aha - opowiedziałem na maksa inteligentnie. - Wariatkowo - dodałem, rozglądając się po korytarzu. Westchnąłem. - A jak ty masz na imię, różowa landrynko?

Misaki Hayamachi

Szczyt wszystkiego, normalnie szczyt wszystkiego! Misaki rozumiał, że jego kolor włosów był dosyć dziewczęcy i gejowski, no ale bez przesady!
- Ja ci dam różową landrynkę... - sapnął gniewnie, czerwieniąc się po same koniuszki uszu. Jeszcze usłyszeć coś takiego z ust innego wampira...! Kompletnie kompromitujące. Jeszcze ta czarnula na to patrzyła. I Mary. I praktycznie wszyscy, bo prawie cały akademik się tu zleciał. - Jestem Misaki Hayamachi. A ty jesteś...Sebastian. Dobrze mówię?

Ostatnio zmieniony przez Tsubaki9 (02-11-2013 o 22h04)

"Lily" Soulseeker

Usłyszałam pytanie Mary do Misakiego, co nieco mną wstrząsnęło. Czy zrobiłam albo powiedziałam coś nie tak? Może zaczęła coś podejrzewać. Zaczęłam się martwić, że nie zostanę tu na tak długo, jak bym chciała. Zaczęłam się martwić o to, ale zaraz przestałam, bo musiałam się zacząć martwić tym, by nie dostać drzwiami od dwójki. Dopiero teraz zauważyłam, że są już nieźle zmasakrowane. Rany, a to dopiero pierwszy dzień. I jeszcze znów krzyczą. Przysięgam, nawet na ulicach Nowego Yorku, gdzie przyszło mi mieszkać niemal pół wieku dziewiętnastego, nie było tak hałaśliwie jak tutaj. Mogłabym przysiąc, że pani Carter, mieszkająca cztery godziny drogi stąd, mogła ich słyszeć doskonale. Wyskoczyłam niemal zza drzwi, a po chwili zobaczyłam, jak Miaki wyciąga w moim kierunku rękę. Co znów zrobiłam? Nie wiedziałam, a nie chcąc być o coś oskarżona zaraz z powrotem schroniłam się w moim pokoju, słysząc na odchodne, jak chłopcy "wymieniają się uprzejmościami". Usiadłam na łóżku. Tu było przynajmniej odrobinę mniej strasznie niż na zewnątrz, nawet jeśli za towarzystwo miałam tylko siedzącego we mnie potwora. 

Ostatnio zmieniony przez Lynn (02-11-2013 o 22h06)

---

Mirajane Strauss

Chyba nie spodobało się Misakiemu że flirtuje z kimś jeszcze. Ale ja z nim nie flirtowałam. Znaczy owszem coś tam powiedziałam ale ten czarno włosy był za szybki. Niech się lepiej postara i tyle. Zeskoczyłam z blatu i nawet się nie zmieniając złapałam Misakiego za rękę i pociągnęłam dość daleko by zbiegowisko mnie nie słyszało.
-Posłuchaj mnie. Nie zmieniam co chwilę obiektu zainteresowań. Nie jestem łatwa i puszczalska. Zazwyczaj nie  flirtuje często. Ale dzisiaj zrobiłam wyjątek ponieważ według mnie jesteście tak samo przystojni. A z resztą poszłeś sobie i z dobre 30min cie nie było. A jakaś dziewczyna wparowała i zaczęła na mnie wrzeszczeć. Z resztą sam lubisz flirtować a ja jestem nie do końca zdecydowana.-mówiłam zwięźle i ni to sucho ni groźnie. Coś pomiędzy. Musiałam mu się wytłumaczyć bo nie chce wyglądać na puszczalską bo taka nie byłam.

Wywróciłem oczami. Królestwo za kogoś normalnego.
- Brawo, umiesz czytać - dobra, nie byłem zbyt uprzejmy, ale naprawdę to wszystko było totalnie wkurzające. Niby co tu było takiego do oglądania?
Nie chciałem się przyznać ale bałem się, że więcej osób dowie się o moim kompromitującym wypadku.

Misaki Hayamachi

Och, jaki szorstki, jaki niemiły... Misaki ledwo się powstrzymał, aby na serio nie rozszarpać go na strzępy. Kurde, czemu wszyscy pobratymcy płci męskiej tak bardzo go wkurzają? Już nie wspominając o tym cwaniaczku, bo aż żal mówić, ale nawet inni, których spotkał na innych terenach Japonii. Wszyscy byli na maksa denerwujący, kłócili się z nim o wszystko, a potem... Misaki lekko się zaczerwienił na wspomnienia z niektórymi panami. No ale cóż, korzystał z życia, był jeszcze młodym, niedoświadczonym wampirem i robił wszystko, co mu się podobało. A wiecie, aby życie miało smaczek, raz dziewczynka raz chłopaczek.
- Za to ty, Sebastianie, umiesz robić świetne salta na schodach - powiedział, posyłając mu złośliwy uśmieszek. Specjalnie trochę podwyższył głos, aby zrobić tamtemu na złość. - Naprawdę, świetnie się potykasz i spadasz ze schodów, jestem pod wrażeniem twoich akrobacji
Posłał mu niewidzialnego buziaczka, aby go jeszcze bardziej wyprowadzić z równowagi i spojrzał na Mirajane, która niespodziewanie pojawiła się u jego boku. Musiał przyznać, że jej wyznanie brzmiało szczerze.
- Pogadamy potem, dobrze? - uśmiechnął się do niej łagodnie, mimowolnie odgarniając zabłąkany kosmyk z jej urodziwej twarzy. - Mam pewną sprawę do omówienia z tym tutaj panem.

Mirajane Strauss

Zmarszczyłam czoło po czym złapałam go za ramię.
-Ten tu pan nie ucieknie-powiedziałam a moja dłoń na jego ramieniu mocniej się zacisnęła.
-Nie mam humoru na czekanie-warknęłam-Za równo tydzień jest rocznica i muszę sie naszykować. A ty mi każesz czekać? Masz Misaki tupet.-dodałam już łagodniej. Lecz uścisku nie rozluźniłam. Nie zwróciłam nawet uwagi że odgarnął mi zabłąkany kosmyk śnieżnobiałych włosów.

Ostatnio zmieniony przez Oliwkaa (02-11-2013 o 22h22)

Gdybym miał krążenie, to może nawet bym się zaczerwienił, na szczęście, ten problem mnie nie dotyczył.
- To wszystko przez to, że ta tutaj siedziała na schodach - ze złością wskazałem na na dobrą sprawę, bogu ducha winną dziewczynę.