Link do zewnętrznego obrazka
Jeden kroczek... Drugi... Trzeci... Piąty... Osiemnasty... Marionetka, wesoło podskakując i stukając o siebie butami, zmierzała do Kapeluszników, wyśpiewując ilość kroków już postawionych, jakby były słowami jakiejś piosenki. Nikt nigdy nie wie, co chodzi po jej dziecięcej główce. Ale czy nie lepiej być nieprzewidywalnym, niż monotonnym? W jej towarzystwie przynajmniej nie można się nudzić! I, przy wyśpiewany pięćset osiemdziesiątym trzecim kroku, dotarła pod same drzwi. Stuk... stuk... Stuknęła dwa razy w drzwi. Jedno stuknięcie dla Erla, a drugie dla Greya. W końcu jakby się czuł któryś, gdyby specjalnie dla niego nie było stuknięcia?
