Link do zewnętrznego obrazka
S p ó j r z c i e
  - w tym pudełku znajduje się to jak bardzo się przejmuję
  O j e j  -  j e s t   p u s t e !


Link do zewnętrznego obrazka
{  W p r o w a d z e n i e   ♦  Rozdział... zero }

     Góry Ironspike, odgradzały Piltover i Zaun od reszty świata, nie licząc Freljordu, którym wieńczone były na północy oraz przesmyku na południu, prowadzącego do Noxus. Jakby tego było mało, najkrótsza droga z Piltover do Zaun był drogą morską - wyjątek stanowili ulokowani Ci, najbliżej podnóża gór, którym wystarczyło przeprawić się przez płyciznę bezimiennej zatoki, odgradzającej miasta, osadzoną najbliżej lądu. O ile ktoś nie miał ochoty udać się tam na piechotę - to też stanowiło pewnego rodzaju wyjście. Z innej strony, chęć udania się do miasta na przeciwległym wybrzeżu pozostawiała wiele do życzenia - innymi słowy - graniczyła z cudem. Tworząc wieczny, ale wciąż niemy spór. Strach było udać się z jednego do drugiego w celach biznesowych, pokojowych czy jakichkolwiek innych. Tylko szaleniec by się na to zdobył... z pewnymi wyjątkami - chociaż nie! Jakby się temu bliżej przyjrzeć to żadnej był z niej przecież wyjątek. Ona po prostu... była szalona.
     Las, który opasywał Ironspike praktycznie od zawsze, u swych granic, najbliżej ich podnóża, usypany był ze skał - ta jego część była zupełnie zniszczona, przez wielkie głazy, które w swej furii, zwaliły niejedno drzewo. To połączenie, potężnych, wieloletnich drzew, które uległy sile ziemi i ułamanych części gór, które poddał się czasowi i strącone zostały z piedestału swojej chwały, stanowiło istną barykadę. I tylko Ci najwytrwalsi, bądź Ci, którzy znali tę część Valoranu jak własną kieszeń, mogli cokolwiek tu zdziałać.
     Stała, w miejscu, z którego rozpościerał się najcudowniejszy ze wszystkich widoków - pozwalający zobaczyć Piltover, w całej swej okazałości, nad którym unosiła się gęsta jak smoła i czarna jak noc, chmara dymu i popiołu. Jeszcze nie ochłonęli po niedawno spędzonej gonitwie, a buchające tu i ówdzie rakiety, wysyłane niczym psy gończe, tylko w jednym celu, zostawiły po sobie liczne ślady. Jedną nogę trzymała na ziemi, drugą natomiast miała zadartą wysoko, położoną na jednym z takowych kamieni. Oparta na łokciu i nieco pochylona, z uśmiechem obserwowała jak kolejne wybuchy pustoszą - niegdyś Miasto Postępu - dzisiaj Miasto Zbrodni. "Oh... ile mogła ich tam postawić? To powoli robiło się nudne... nie, chwila. To NIGDY nie zrobi się nudne". Z obłąkańczym uśmiechem na ustach, napawała się kolejnymi hukami. Eksplozje mające miejsce, jak rzut beretem, stąd, dawały jej niesamowitą satysfakcję. "Nieustraszona Jinx... albo inaczej - nieprzezwyciężona Jinx!" Wyprostowała się, zdejmując nogi z podparcia, jakim były nierównomiernie ociosane ścianki głazu. Zmrużyła nieco różowe oczy, które nadawały jej wyglądu szczura - w połączeniu z trupio bladą skórą, można było stwierdzić jak bardzo obłąkany takowy był. Zdawać by się mogło, że lada chwila zacznie toczyć pianę z pyska.
     A gdy niebo nabrało barw samotności, chmury pyłu przestały być widoczne. W powietrzu nie pobrzmiewały już tak licznie salwy wybuchów, żadne krzyki nie dochodziły już do jej uszu - chociaż te wcześniejsze, prawdopodobnie sobie tylko wymyśliła, bo nie było możliwe, aby mogła usłyszeć jakiekolwiek, z tak znacznej odległości. Kiedy po długiej przerwie, jeszcze jeden świst przeszył powietrze pomyślała "To już ostatnia..?". Dopiero kiedy rozpoczęła się kolejna seria, uśmiechnęła się kpiąco. "Chyba i miny znaleźli..."
     Odwróciła się na pięcie i z wolna zaczęła przekopywać sterty połamanych gałęzi. Przepaska na jej nadgarstku lśniła charakterystyczny, niebieskim światłem od dłuższego czasu.
     — Wybaczcie kochani — mruknęła, przerzucając przez ramię sterty chrustu. —  Instytut Wojny wzywa.