Arkady Darrell

Po obiedzie, podczas którego Arkady nie raczyła odezwać się ani słowem, przyszedł czas na zwiedzanie domu. I tutaj nie wykazywała większego zainteresowania, obojętnie zaglądając do pomieszczeń. Za to zagotowało się w niej, gdy usłyszała, że będzie jeszcze jedna osoba - dziewczyna, którą przydzielono do osobnego pokoju. Ach, ile Arkady by dała, żeby się z nią zamienić!
Wszedłszy do pomieszczenia, które miało się stać jej lokum na czas pobytu w tym swoistym piekle, dziewczyna od razu rzuciła swój bagaż na jedno z łóżek, tylko ułamek uwagi poświęcając na ocenę wystroju. Szału nie było, ale jakoś da się znieść. Najważniejsze, że pokój nie okazał się słodko-różowym salonikiem z pościelą w różyczki i fantazyjnie upiętymi firankami - patrząc na panią Adams, czegoś takiego właśnie się spodziewała, na szczęście jej przypuszczenia nie potwierdziły się.
Dziewczyna stanęła pośrodku pokoju w iście bojowej postawie.
- Jeśli mamy wytrzymać razem dwa miesiące i się nie pozabijać, musimy ustalić jakieś zasady - powiedziała butnie do swojego nowego współlokatora. - To jest moja strona pokoju - nakreśliła dłonią niewidzialną linię, dzielącą pomieszczenia na pół - a to twoja. Nie wchodźmy na nie swój teren, a może jakoś to będzie.
Skończywszy ten przydługi jak na nią wywód, Arkady sięgnęła do kieszeni bluzy, z której wyjęła paczkę fajek i zapalniczkę. Otworzyła okno, wlazła na parapet i zaczęła bezceremonialnie jarać, nie zwracając uwagi na fakt, że Aleksowi smród tytoniowy może przeszkadzać. Ba, nawet go o to nie zapytała.

Ostatnio zmieniony przez Dasharia (27-04-2015 o 10h29)

---

Wasilij Łaguta
Poszedłem za panią domu na drugie piętro. Pierwszy pokój, jak się okazało, należał do mnie. A, i do tej drugiej dziewczyny. Jak jej tam...? Constantine?
Wszedłem do środka i rozejrzałem się uważnie. Wystrój nie był taki zły - równiutkie panele, pastelowa pościel i czyste zasłony... Brakowało tylko plakatów. Najlepiej o tematyce żużlu, albo WKKW... no, ale da się przecież bez nich wytrzymać dwa miesiące, nie?
Rzuciłem torbę na łóżko po prawej stronie i ciężko na nim usiadłem. Nie chciało mi się rozpakowywać. Coś czuję, że moje rzeczy całe wakacje spędza w walizce.
Po chwili usłyszałem jakieś wrzaski zza ściany. Ocho, pani domu przyszła wprowadzić terror. Pewnie uczepi się Arkady... Ciekawe czemu? Wstałem z łóżka i stanąłem w otwartych nadal drzwiach opierając się o futrynę. Miałem stąd doskonały widok.

Alex Lee

Pokój, w którym miałem spędzić dwa miesiące więzienia nie okazał się taki tragiczny.
Usiadłem na łóżku rzucając plecak koło niego, a w tym samym czasie Arkady zaczęła ustalać nam połowy "celi". Były w miarę sensowne, więc nie zamierzałem się sprzeciwiać i wyjąłem z kieszeni telefon.
Po chwili poczułem smród tytoniu. Już miałem zwrócić jej uwagę, ponieważ rzeczą, która najbardziej mnie denerwowała to papierosy, alkohol i narkotyki - szczególnie zażywane przez niepełnoletnich. Jednak zanim zdążyłem wypowiedzieć, chociaż słowo do pokoju weszła pani Adams i wyrządziła Arkady niezłą awanturę.
- Będzie się działo - pomyślałem, ale w końcu nie wstałem, by zobaczyć, jak potoczy się sytuacja. Zresztą myślałem, że znajdzie się w naszym gronie wszystkowidząca plotkara, przez którą następnego dnia byłoby o tym głośno.
Próbując zapomnieć, o tym co stało sprawdzałem, czy chociaż był w tym więzieniu internet. Niestety nawet tego nie było.

Ostatnio zmieniony przez DemOlkaGirl (27-04-2015 o 15h59)

---

     

Arkady Darrell

Gdy pani Adams wparowała do pokoju - ewidentnie z powodu nieszczęsnego papierosa - Arkady nawet trochę się zdziwiła. W tym domu musiał być zainstalowany jakiś wyjątkowo dziwny system wentylacji, skoro udało jej się wyczuć dym... Mimo to zamierzała spokojnie dokończyć fajkę i wywalić niedopałek przez okno, gdy już skończy.
- Puka się - powiedziała tylko, najwyraźniej niezrażona i kompletnie nie zawstydzona. Przynajmniej do czasu, kiedy ta jędzowata baba złapała ją za rękę i siłą ściągnęła z parapetu...
- Auć! - syknęła dziewczyna. Pani Adams, choć nie wyglądała, miała żelazny uścisk i ramię trochę zapiekło.
Kiep sam wyleciał Arkady z rąk (na szczęście poleciał za okno, a nie na panele... dopiero by było!), a dziewczyna, chcąc, nie chcąc, zmuszona była truchtać za swoją opiekunką. Oczy przepełnione miała złością. Co to, już nawet spokojnie zapalić sobie nie można? Przecież nikogo nie zabiła, na litość boską! Ech...
- Nie musi mnie pani ciągnąć jak cielaka na sznurku, mam nogi i sama potrafię chodzić... - odezwała się, gdy mijały tego chłopaka, Alexa, stojącego w otwartych drzwiach. No pięknie, będą mieli widowisko. To tylko wzmogło zdenerwowanie dziewczyny.
I wtem, nim jeszcze ta cała Adams dowlekła Arkady do celu, rozległ się on, wybawca - dzwonek do drzwi. Oczywiście, nastolatka szybko doszukała się w nim szansy na to, by uniknąć nieprzyjemnej "niespodzianki" (coś jej podpowiadało, że ta niespodzianka to nie kosz słodyczy ani nowy pluszaczek).
- Ktoś przyszedł - zauważyła, siląc się na w miarę neutralny i nieociekający jadem ton, mając nadzieję, że pani Adams zaaferuje się gościem i zapomni o wymierzeniu Arkady kary.   


Chciałam poczekać, aż wypowiedzą się RobinRedem i MaMiMuMeMo, ale widzę, że dziewczynom się nie spieszy, a szkoda, żeby gra stała w miejscu...

---

Constantine Dorian
W końcu pani Adams zechciała pokazać nam gdzie będziemy spać, co bardzo mnie ucieszyło bo przynajmniej nie musiałam już jeść tego czegoś. Wzięłam walizkę z korytarza i poszłam za resztą.
Pierwszy pokój należał do mnie i Rosjanina Wasilija, o czym i tak byłam już wcześniej poinformowana. Mam nadzieję, że mój rosyjski jest na tyle dobry, że będziemy mogli się dogadać. Weszłam do pokoju, na wygląd nie był zły, a raczej bardziej pusty. Wasilij już wybrał łóżko więc mi pozostało to drugie, usiadłam na nim, położyłam walizkę na ziemi, otwarłam ją i wyciągnęłam z pomiędzy ubrań paczkę czekoladowych ciastek i konsolę do grania.
Nagle dało się wyczuć dym papierosowy, a po chwili kroki pani Adams, która zmierzała do drugiego pokoju, pewnie chodzi o Arkady bo ten drugi na takiego nie wyglądał. Pani Adams wyszła z pokoju, chyba nie sama, ale za bardzo mnie nie obchodziło kto to był, bo jednak każdy może robić co chce.
- Chcesz się poczęstować? - Wyciagnęłam rękę z otwartą paczką ciastek w stronę Wasilija i powiedziałam do niego po Rosyjsku.

---

♦
♦   W e l c o m e   h o m e  ♦

   Link do zewnętrznego obrazka   


[img]https://4.bp.blogspot.com/-h-jDafgx1NY/VyZcIkMotYI/AAAAAAAADAE/e2Ze9woefAQrWf2naIdqzXzrUaT8IjsrACL

Wasilij Łaguta
Kiedy pani Adams przechodziła koło mnie prowadząc za ramię Arkady, nie mogłe się powstrzymać i roześmiałem się serdecznie. Może nie zrobiłem tym dobrego wrażenia na pani domu, ale w tamtej chwili nie bardzo się tym przejmowałem. Kiedy kroki ucichły odwróciłem się i usiadłem z powrotem na łóżku. Moja nowa współlokatorka wyciągnęła do mnie rękę z paczką ciasteczek i zapytała mnie, czy ma ochotę się poczęstować. O dziwo zrobiła to po rosyjsku. Szczerze mówiąc nie sądziłem, że ktoś w ogóle uczy się tego języka. Uśmiechnąłem się szczerze i poczęstowałem się.
- Cпасибо (dziękuję) - ja także wyraziłem się w ojczystym języku. Bardzo się ucieszyłem, że nie będę musiał cały czas mówić po angielsku.

Arkady Darrell

Arkady już sama nie wiedziała, czy się wściekać, czy płakać ze śmiechu. Sam fakt, że za taką głupotę można w ogóle dostać karę, zamiast zwyczajnie upomnienie, był godzien najgwałtowniejszych reakcji. Z drugiej strony to zmywanie naczyń po prostu rozbawiło ją do łez (przynajmniej wewnętrznie, bo dziewczyna jakoś niespecjalnie uzewnętrzniała to uczucie). Fakt, że sterta naczyń była spora, tylko przemawiał na korzyść tej "kary".
Dziewczyna zakasała rękawy, podwijając je niemal do pach, włosy związała znalezioną w kieszeni recepturką i zabrała się do zmywania... czyniąc to w tempie spacerującego żółwia. Wcale nie zamierzała się spieszyć - brała pojedyncze przedmioty z zalegającej w zlewie góry i szorowała je, niespiesznie, uważnie, przyglądając się im z bliska, jakby szukając mikroskopijnych śladów brudu. W takim tempie spokojnie może jej zejść do wieczora. O dziwo wcale nie wyglądała na jakąś specjalnie niezadowoloną z tego zajęcia. To prawda, że większość normalnych nastolatków wydawała się mieć uczulenie na jakiekolwiek porządki, a zwłaszcza na mycie naczyń, ale Arkady ani nie była normalną nastolatką, ani nie dawała się zaliczyć do większości.
Kątem oka dostrzegła jakąś dziewczynę (zapewne to ta szczęściara, która dostała jednoosoby pokój) - uwagę Arkady zwrócił dziwaczny kolor włosów Carolyn. Dyskretnie wywróciła oczyma - no super, jeszcze więcej odmieńców.
Gdy pani Adams wróciła, na zadane pytanie nastolatka jedynie wzruszyła ramionami (nawet na tę kobietę nie patrząc). Chyba widać, że dużo? Stos naczyń nie zmalał jakoś gwałtownie, w sumie do rzeczy umytych zaliczały się dopiero cztery szklanki, kilka noży, trzy widelce i łyżka. Reszta garów cierpliwie czekała na swoją kolejkę.

---