Link do zewnętrznego obrazka


Link do zewnętrznego obrazka



Ona - nie pamięta kompletnie nic ze swojego życia, poza swoim imieniem i pewnym miejscem, do którego - jak odczuwa - chyba powinna się udać. Nie wie jednak gdzie to jest, nie zna tak naprawdę otaczającego ją świata.
On - chłopak nastawiony do życia tak pozytywnie, że określenie poprawny optymista do wciąż dla niego za mało. Sądzi, że wszystko może się zdarzyć, a jeśli już się dzieje, niech po prostu trwa, trzeba zobaczyć, co stanie się dalej.

Dwie zdecydowanie oderwane od społeczeństwa osoby. Co się stanie, jeśli ich drogi nagle się połączą? Przez przypadek, czy też może było to przeznaczenie? W ich głowach nie jest poukładane, jak u normalnych ludzi, a więc wszystko może się zdarzyć...



Link do zewnętrznego obrazka

Ona - Futaba
On - Lynn


Link do zewnętrznego obrazka

---

Link do zewnętrznego obrazka

~Imię~
Dorian

~Nazwisko~
Murray

~Wiek~
22 lata

~Pochodzenie~
Stany Zjednoczone, Filadelfia

~Wzrost~
187 cm

Link do zewnętrznego obrazka

~Wygląd~
Ma miodowe oczy o ciężkich powiekach i całkiem gęstych jak na chłopaka rzęsach. Nie lubi ścinać włosów, ale nie cierpi też, gdy opadają mu na ramiona, tak więc utkwił... No, tak pomiędzy! Wychodząc z domu (ale też i siedząc w środku) często zakłada kapelusz. Przepada za koszulami, więc ma ich dość sporo. Zdecydowana większość ludzi rozpoznaje go głównie po uśmiechu na twarzy i kolczykach w uszach (industrial w prawym, rim w lewym).

~Charakter~
Leniwy, acz pozytywnie nastawiony do życia chłopak. Sądzi, że nawet jeśli coś dzieje się przez przypadek, tak najwyraźniej miało być i trzeba być do tego jak najlepiej nastawionym. Niezbyt rozgarnięty marzyciel, który nie cierpi, gdy ktoś w jego pobliżu jest smutny. Najchętniej zbawiłby cały świat, jednak stara się jednocześnie pogodzić z tym, że nie jest w stanie tego zrobić. Dlatego po prostu stara się pomóc każdemu jak tylko może. Głupi nie jest, ba, jest nawet całkiem sprytny i inteligentny. Problem w tym, że... Czasem nie wie, kiedy powinien przestać, dlatego może wydawać się nieco irytującą osobą.

Link do zewnętrznego obrazka

~Lubi~
Przesiadywać u siebie w mieszkaniu
Grać na instrumentach, szczególnie trąbce
Uczyć się języków obcych
Surfować w sieci
Kwaśne żelki i ciasto cytrynowe

~Nie lubi~
Pracy, tak jak nigdy nie znosił szkoły
Gotować, choć nie idzie mu to źle
Gdy ktoś przy nim płacze
Anorektyczek
Zielonych warzyw, chyba że w potrawach

~Ciekawostki~
Kocha większość gatunków muzycznych, w szczególności jednak jazz.
Gra na pięciu instrumentach, wszystkie są powiązane z jazzem:
Gitarze, skrzypcach, saksofonie, trąbce i pianinie.
Rzucił szkołę w wieku 16 lat, od tamtej pory sam się utrzymuje.
Pracuje jako barman, dorabia sobie też grając na ulicy.
Jego ulubioną piosenką jest "Sarah Smiles", uwielbia to sobie nucić.

Link do zewnętrznego obrazka

---

Link do zewnętrznego obrazka
Nigdy więcej. Nigdy więcej. Nigdy więcej.
Nigdy więcej nie wychodzę grać, kiedy zapowiadają deszcz. Przez moją głupotę Miranda* może już nie grać tak dobrze, jak do tej pory... Ech, dobrze, że mam chociaż parasol! Bo ten pokrowiec, nie, on nie nadaje się już do niczego. Żeby tylko stać mnie było na nowy, podczas gdy ostatnio mnie niemal nawet na mieszkanie nie stać. Cóż, jak się samemu chce wynajmować całe poddasze... Ale no, nie chcę współlokatora! Oni są tacy kłopotliwi.
Znalazłem się pod kamienicą. Lało jak z cebra, ledwo było cokolwiek widać, a jednak co ciekawe, zdołałem zauważyć postać znajdującą się niedaleko. Dziewczyna skulona starała się chyba zniknąć ze świata. Taa, próbowałem, i mam na to dwa słowa - No way!
Zatrzymałem się, po czym przytrzymałem nad nią parasol. Cholera, pewnie jest jej strasznie zimno... Postanowiłem jednak, zamiast użyczyć sobie jej nastroju, postarać się ofiarować jej trochę pogody ducha.
- Hej! Wszystko okej? - powiedziałem z uśmiechem czekając, aż zwróci na mnie uwagę. Kiedy już to zrobiła mówiłem dalej. - Może... Chodź do środka? Tam jest zdecydowanie cieplej.
Po czym jedną rękę wyciągnąłem w jej stronę, czekając, aż ją chwyci.
Hehe, dziwne nie? Ale to cały ja! No bo, co ja jestem, jakiś socjopata?! Przecież od razu widać, że dziewczyna potrzebowała pomocy! I widać też wyraźnie było, że nikt jej nie chciał udzielić...


* Jego gitara, on nazywa swoje instrumenty xD

---

Link do zewnętrznego obrazka
Otwierając poddasze od razu uderzyło mnie ciepło z wnętrza. Z pewnością jej spodobało się to jeszcze bardziej - wyglądało na to, że nie spędziła na zewnątrz paru minut. Doprawdy, dopiero teraz naprawdę zaczęło mnie ciekawić, co się stało? Czemu tam była? Gdzie mieszka? W ogóle, czy ma dom? Kim jest? Postanowiłem jednak spytać ją o to dopiero potem, jeśli w ogóle zechce mi odpowiedzieć.
- Um... Chcesz może ręcznik? Albo jesteś głodna, może? - rzuciłem dwie propozycje, po czym przeszedłem do drugiego pokoju, gdzie znajdowały się moje "dziewczyny". Wyciągnąłem Mirandę z pokrowca - na szczęście, pół minuty, gdy przeniosłem parasol znad niej na nieznajomą, nic jej nie zrobiło i była w miarę sucha. Miałem tylko nadzieję, że nic jej nie będzie... Ale no, w końcu mam gościa, więc nie powinienem tu tak siedzieć jak ten kołek i zastanawiać się nad losem instrumentu, a raczej losem tego dziewczęcia. Wróciłem do niej i gestem kazałem jej przejść do kuchni.

---

Link do zewnętrznego obrazka

Popatrzyłem na nią, gdy wypowiedziała to jedno słowo w taki sposób, jakby zależało od tego jej życie, zaraz jednak szybko się poprawiła, o oczywiście, jak można się spodziewać, całkiem mnie rozbawiło. Uśmiechnąłem się przez to po czym skinąłem głową i powiedziałem:
- Och, ależ oczywiście, panienko - powiedziałem rozbawiony i chwyciłem czajnik elektryczny. Napełniłem go do połowy wodą i włączyłem. No to co teraz... Ach tak, ręcznik. - Um, zaczekaj moment - mruknąłem i tak szybko, jak zniknąłem z kuchni, tak i wróciłem z łazienki, z czystym ręcznikiem w ręku. Podałem go nieznajomej, po czym otworzyłem lodówkę. I w tym momencie zrobiło mi się trochę głupio - co prawda nic dziwnego, bo w końcu zbliżał się koniec miesiąca, jednak w lodówce wiele nie zostało, przez co nie miałem i za wiele do zaproponowania dziewczynie.
- Hm... Może być jajecznica? - rzuciłem, wychylając się zza drzwiczek lodówki. Jakoś niespecjalnie chciało mi się prezentować jej zawartość, tak więc liczyłem, że mój gość nie okaże się weganką, czy też osobą o jakiejś dziwnej religii, co broni jej jeść tego i tamtego.

---

Link do zewnętrznego obrazka

O dziwo dziewczyna, która do tej pory wydawała się całkiem nieśmiała, nagle dostała zastrzyku energii. Z powodu jajecznicy? Chyba serio musiała być wycieńczona... Nagle moje zawstydzenie zastąpiła silna chęć zaopiekowania się dziewczyną. Tak, oto właśnie ja! Pseudosuperbohater, chcący zbawić cały świat i pomóc wszystkim, którzy tego potrzebują. No, ale co ja na to poradzę... Mało kto chce dzisiaj pomóc komukolwiek, a ja właśnie do tych ludzi chciałbym należeć. No bo, co jeśli kiedyś ja będę potrzebował pomocy?
- Okej~! - odpowiedziałem, dorównując jej entuzjazmem, po czym wyciągnąłem patelnię, na której rozbiłem kilka jajek. - Siadaj - rzuciłem, po czym skinąłem głową w stronę krzesła, i wziąłem się dalej za gotowanie.
Kiedy skończyłem, wyciągnąłem z szafki dwa talerze i podzieliłem jajecznicę na dwie porcję, po czym położyłem przed nią i sam też zacząłem jeść. Tak, co ja się będę. Ledwo co wróciłem z pracy, też jestem głodny. Przełknąłem kilka kęsów, po czym postanowiłem ją w końcu spytać o... No, o wszystko. Ciekawość to ponoć pierwszy stopień do piekła, ale... E, yolo!
- Tak właściwie, to... Co tam robiłaś? Coś się stało? - zacząłem wypytywać. W sumie to mogła się poczuć nieco osaczona, ale jednak wolałem wiedzieć, czy trzymam w mieszkaniu zrozpaczoną, biedną dziewczynę, która uciekła z domu, czy też zwiewającego przed prawem seryjnego mordercę. Choć w sumie to drugie, gdy tak pomyślę o tej jajecznicy, wydaje mi się niezbyt prawdopodobne.

Ostatnio zmieniony przez Lynn (05-07-2014 o 16h30)

---

Link do zewnętrznego obrazka
Zjadłem, odłożyłem talerz do zlewu. W sumie to co mi szkodziło, zacząłem zmywać. Przynajmniej potem nie musiałem się z tym bawić, zwłaszcza że garów z pewnością jak zawsze byłoby coraz więcej. Przy okazji słuchałem dziewczyny i przez chwilę myślałem nad wypowiedzianym przez nią zdaniem. Była w szpitalu, a nie wie czemu?! Hm, dziwne.. Chyba że ona...
- Czyli, innymi słowy, nic nie pamiętasz? - spytałem, choć po jej tonie głosu zdążyłem to już wywnioskować, więc było to raczej niepewne stwierdzenie niźli pytanie. - Ale w sensie, chwila, że tylko to, co się stało, że dlaczego się tam znalazłaś, czy jak? - to już było stuprocentowo pytaniem.
Odłożyłem talerz na suszarkę i po raz kolejny usiadłem naprzeciwko, hm... Znajdy? Nie, chyba nie wypada tak ludzi nazywać. Choć to nie tą kwestią powinienem się teraz zająć - czekałem więc na jej odpowiedź, a jakakolwiek by ona nie była, chciałem jej jakoś pomóc.

---

Link do zewnętrznego obrazka
Zdziwiłem się nieco przez zachowanie dziewczyny. No, w sumie to głównie chodziło o ten ukłon, choć po usłyszeniu jej imienia nie powinno mnie to zdziwić. Sugerowało ono w końcu, podobnie te jak jej wygląd, że jest... Hm, Japonką? No, Azjatką w każdym razie. Nie wiem.
Wracając jednak do naszej konwersacji, postanowiłem również się przedstawić.
- Nic się nie stało, też mogłem o tym pomyśleć. - stwierdziłem i wyciągnąłem w jej stronę dłoń. - Dorian Murray - powiedziałem, po czym spojrzałem na jej zajęte talerzem ręce.
Hehe, chciała pozmywać? Dobrze, mniej roboty dla mnie, miło z jej strony. Pff, bo co ja jestem? No dobra, no, ale moje rezerwy bycia miłym też się kiedyś wyczerpią... Z drugiej strony wiem, że nie za bardzo powinienem jej na to pozwolić. Choć w sumie czemu? Bo jest kobietą? A czy dżentelmeni zmywają naczynia? Nie mam pojęcia. Ale w sumie, przecież...
Uścisnąłem jedną z jej dłoni, w lewą biorąc talerz z jej rąk.
- No, i tego, ani mi się waż! Jesteś gościem, nie? Sprzątanie to moja działka. - uśmiechnąłem się do niej lekko, wciskając naczynie do zlewu. No, bo chyba w Japonii, czy skąd ona tam była, nie było żadnego zwyczaju samoobsługi gościa?

Ostatnio zmieniony przez Lynn (17-07-2014 o 13h52)

---

Link do zewnętrznego obrazka

Dając jej się wypowiedzieć, a niech mówi, ale nie pozwalając jej słów zmienić w czyny, wysłuchałem jej jednocześnie zajmując się przyczyną konfliktu, inaczej mówiąc - no, po prostu wziąłem i ten talerz umyłem. Zajęło mi to niewiele dłużej, co jej mówienie, a więc kiedy już odłożyłem naczynie na suszarkę, ponownie na nią spojrzałem i nieomal nie wybuchnąłem śmiechem. To jest, powstrzymałem się jakoś, bo normy społeczne mi na to nie pozwalały, ale... Jej nieporadny wyraz twarzy był jednocześnie tak uroczy, i tak zabawny, jakbym właśnie oglądał w Internecie zdjęcie kotka na niewidzialnym rowerku. No, może tylko różniło się to sytuacją... No, i to był kot, a to dziewczyna. I on był w Internecie, a ona jest w realu, i to nie z kotem mam teraz mówić... Oj no, nie ważne! Ja to się bardzo szybko rozkojarzyć umiem.
- Hej, hej, a czy ja mówiłem, że chcę coś w zamian? - spytałem, i tak było. Nie chciałem niczego, jak zawsze. Choć zwykłem raczej przygarniać koty, nie ludzi... Choć i tak nie zobowiązywało mnie to chyba do czegokolwiek, nie? - Naprawdę, o nic się nie martw. Możesz tu mieszkać, ile będziesz potrzebować. - powiedziałem, całkiem serio. No, bo w końcu ile trwać może odnalezienie jej dawnego domu, przywrócenie wspomnień, czy cokolwiek? Dzień, dwa? Może tydzień?

Ostatnio zmieniony przez Lynn (04-08-2014 o 01h15)

---

Link do zewnętrznego obrazka
Chyba zdążyła mi już naprawdę zaufać, skoro szybko zmieniła temat. Nie wiedziałem, jak to jest z ludźmi, ale jeśli pod pacanie mnie łapą przez kota podłożyć swobodną rozmowę, faktycznie wychodzi, że już zdążyła do mnie przywyknąć.
- Hej hej, po kolei - powiedziałem, gdy rozpędzona zaczęła mnie zasypywać pytaniami. Nie powiem, może i mnie to nawet bawiło, ale nie jest chyba zbyt dobrym odpowiadanie na pierwsze pytanie, kiedy już padło trzecie. - Tak, gram, ale nie wiem, czy nazwać to pracą, czy hobby. Gram na ulicy - wyjaśniłem. - Z resztą, to nie mój jedyny instrument. Chcesz zobaczyć resztę? - zaproponowałem, choć nie za bardzo wiedziałem, po co. Mnie się to może wydawać ciekawym, a czy jej... Choć w sumie, skoro o to spytała, a z resztą, ja tylko proponuję! Nie zechce - odmówi. Kiedyś i tak będzie zmuszona pewnie zobaczyć całą resztę, haha. Przecież nie będą tam leżeć całe wieki.

---

Link do zewnętrznego obrazka
A więc chciała? Nawet mnie to ucieszyło. Możliwe, że mamy wspólne zainteresowania. A skoro jej zainteresowaniem jest muzyka, niewykluczone, że coś jej się przypomni przez któryś instrument. Nie, żebym popędzał, a po prostu jej zdezorientowany wyraz twarzy zwyczajnie mnie martwił. Tak więc zaprowadziłem ją do mniejszego z dwóch pokoi na poddaszu, "sypialni" moich instrumentów.
- Osobiście dla mnie to najważniejsza część domu. - przyznałem, nim zapaliłem tam światło. Ale taka była prawda - niech spadnie meteor, niech wichura zawali czy też pożar pochłonie w płomieniach całe moje mieszkanie. Ale póki ocalałym zostałby pokój instrumentów, jest dobrze. - Proszę Cię bardzo. Saksofon, trąbka, pianino, skrzypce i, jak już widziałaś, gitara. - wyliczyłem je, w sumie już z pamięci, w której to tak naprawdę, zamiast nazw instrumentów, znajdowały się ich imiona.

---