Link do zewnętrznego obrazka


Link do zewnętrznego obrazka


Link do zewnętrznego obrazka



} Pierwsze Imię { Alan
} Drugie Imię { David
} Nazwisko { Mauri

} Wiek { 18 [lat]
} Pochodzenie { Stany Zjednoczone
} Data Urodzenia { 14 czerwca
} Znak Zodiaku { Bliźnięta

} Wzrost { 175 cm
} Waga { 68 kg
} Kolor Włosów { Ciemnozłociste
} Kolor Oczu { Prawe szare, lewe ciemnozielone

} Charakter { Ludziom wokół wydaje się bardzo agresywny i impulsywny. Inna sprawa, że... On po prostu czuje więcej, niż normalny człowiek. Zwłaszcza do Riki, więc czasem co prawda można zobaczyć, jak jest o nią chorobliwie zazdrosny... Bójki to dla niego chleb powszedni, choć zwykle on sam ich nie prowokuje. Od zawsze przyjaźni się z Riką, w sumie tylko z nią, nie wpadł więc w żadne złe towarzystwo, a więc on już tak ma.


Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Lynn (23-02-2014 o 14h54)

---

Alan

Poczułem, jak coś szturcha mnie w bok. Blondwłose "coś", niewiele niższe ode mnie, z głosem bardzo mi znajomym.
Roześmiałem się na jej słowa. Gdyby tylko znała prawdę...
- Patrz, rozgryzłaś mnie! - wyszczerzyłem się, po chwili westchnąłem ciężko i poczochrałem ją po długich, miękkich włosach. - Pomyśl chwilę, głuptasku. Niby w kim, co? - spytałem. Naprawdę, gdyby tylko wiedziała...
Popatrzyłem na nią z rozbawieniem, wiedziałem, że nawet ona nie odkryje, że kłamię. Mówiłem jej wszystko... Ale nie to. To była jedyna rzecz, o której nikt nie wiedział.

---

Błagam Cię, nie idealizuj Riki ;__;

Alan

Rany, co za uparciuch... Ciekawi mnie, co by było, gdybym naprawdę nie był w nikim zakochany. Też by mnie tak nękała? A może ona się domyśla... Nie wiem, na szczęście przypomniałem sobie, że przecież zostawiłem gitarę w szkole i nie za bardzo będę mógł ją jutro odebrać - przecież klasa tamta otwarta jest tylko dwa dni w tygodniu.
- Wydaje Ci się. Znów szukasz intryg? - pstryknąłem ją w nos i odsunąłem się. - Zapomniałem czegoś ze szkoły, poczekasz tu? - spytałem i odbiegłem, nie czekając na odpowiedź. Pod szkołą odwróciłem się. Nie dogoniła mnie. Wszedłem do środka, od razu biegnąc do klasy. Całe szczęście zdążyłem, zanim sprzątaczka zdążyła ją zamknąć. Obiecałem jej oddać klucz, gdy już tylko znajdę moją gitarę i stroik.

---

Alan

Nie zamykałem drzwi od klasy, nie potrzebowałem, przecież miałem tylko znaleźć gitarę i wrócić. Kiedy już jednak odkryłem jej lokalizację, natychmiast pożałowałem, że nie zamknąłem się w sali od wewnątrz.
- Ojej, a co to się stało? - głos brzmiał kpiąco, udawał zmartwienie. Był znajomy, ale w tym wypadku "znajomy" nie znaczył "lubiany". - Nie jesteś z Riką? Już się znudziłeś, zabaweczko?
Poczułem jednocześnie ukłucie w sercu i to, że aż gotuje się we mnie ze złości. Odwróciłem się w stronę Arthura. I jego kolegów. No tak, nie był sam, musiał się przed kimś popisać. Było ich dwóch, ale nie obchodziło mnie to, dla mnie mógł przyprowadzić ich dziesięciu tysięcy. Nie pozwolę mówić mu o nas w ten sposób.
Podszedłem do niego, ukrywając emocje pod pokerową twarzą, by gdy już znalazłem się przy nim, przywalić mu pięścią w twarz. Jego koledzy zaraz się na mnie rzucili, zdołałem się jednak wybronić... Inna sprawa, że Arti trzymał się za oko, a ja miałem rozciętą wargę. Powstrzymały nas tylko kroki z korytarza, nasza bójka przywołała sprzątaczkę. Uspokoili się, widząc ją tam, Arthur kazał im wyjść, poszedł za nimi.
- Jutro się policzymy - warknął.
- Tylko może przyjdź bez obstawy, cholerny tchórzu - odpowiedziałem i poczekałem, aż pójdzie. Potem wziąłem gitarę i poszedłem z powrotem do Riki.
Mimo wszystko, zabolały mnie jego słowa. Prawie jak rana na twarzy, a może nawet bardziej? Bo co, jeśli.. Nie, przecież za długo się przyjaźnimy.
Przyjaźnimy.
No tak... A ja ją kocham. Co by się stało z naszą przyjaźnią, gdybym jej powiedział? Może wtedy faktycznie, odsunęłaby się ode mnie...

---

Alan

Uśmiechnąłem się na widok Riki, nie zwracając uwagi na to, jak bardzo poturbowany właśnie musiałem być. Podszedłem bliżej i zacząłem się tłumaczyć, odpowiadając na lawinę pytań, jaką mnie zasypała.
- Spokojnie, byłem tylko po gitarę - powiedziałem, pokazując zamknięty w pokrowcu instrument. - Trochę mi zajęło... No, szukanie jej - skłamałem, choć wiedziałem, że ona i tak domyśli się, co się stało. W końcu tak człowiek nie wygląda po zwykłym powrocie do szkoły i szukaniu... No, w sumie czegokolwiek.

---