Link do zewnętrznego obrazka



Link do zewnętrznego obrazka
                      Dawniej byli dla siebie wszystkim. Nikogo nigdy tak nie kochali. Teraz wydaje im się, że mają poukładane życia, aż...
                            Spotykają się zupełnym przypadkiem. Po latach. Z bliznami na zranionych sercach. Chłopak i dziewczyna. Kiedyś uratowała mu życie. A potem musiał ją zostawić, żeby wyjechać na studia. Chłopak jest śmiertelnie chory. Jedynie przeszczep jest w stanie go uratować, ale dawno stracił już na niego
nadzieję. Dziewczyna w tym czasie starała się ułożyć wszystko od nowa i przestać rozpamiętywać przeszłość. Czy wiadomość o jego chorobie sprawi, że zniknie żal? Czy uda jej się zapomnieć...? Czy w ich sercach coś jeszcze pozostało? Przestaną w końcu uciekać...?

Link do zewnętrznego obrazka

                         * Dziewczyna* ~ Olga31082000 ~

                         * Chłopak * ~ Rachel8 ~


REGULAMIN :

* KP 24 godziny od zaklepania*

*Proszę o przemyślane zapisy*

*O dłuższych nieobecnościach (tydzień) informujemy się na pw*

*KP wygląd realny (info podstawowe)*

*Miłej zabawy! ; ) *




Link do zewnętrznego obrazka

Godność : Lucas (Luke)Smith

Wiek : 19

O postaci

                          Luke jest raczej trudny. Ciężko go zrozumieć i do niego dotrzeć. Niewiele osób zna go naprawdę, do nielicznych należała jego dziewczyna, ale od kiedy studiuje nie widzieli się ani razu. Często dręczą go wyrzuty sumienia, uważa, że choroba jest zasłużoną karą za to, co zrobił w przeszłości. Stara się nie załamywać, co ciężko mu przychodzi. Tłumaczy sobie, że każdy kiedyś umrze i bez różnicy, czy teraz, czy w przyszłości.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (01-02-2014 o 18h35)

Ok, zaczynamy ;D



                                           Siedziałem przy stoliku w centrum handlowym, praktycznie przy samym wyjściu i czytałem smsa od doktora Parkera. Bez widocznej poprawy, jak zwykle zresztą.
Spojrzałem na zegarek. Było pięć po dwunastej. Dobra pora na lodowate piwo. Zamówiłem jedno i po chwili je piłem, czując, jak ochładza moje rozpalone od gorączki gardło. Gorączką już dawno przestałem się przejmować, doszedłem do wniosku, że można z nią żyć, nawet, jeśli czasem przesłania mi oczy. Gorzej z tym potwornym bólem, na który nic nie chciało mi pomóc.
- Leków na to pan nie dostanie - oświadczył doktor Parker, zaglądając w moje papiery. - Tak, jak mówiłem. Albo przeszczep, albo nic innego.
- Jest pan pewien? - zapytałem cicho.
- Niestety, tak - wtedy zrozumiałem, że to prawdopodobnie koniec. Ale w końcu, prędzej, czy później każdy umrze, prawda?
Wyciągnąłem z teczki swoją dokumentację medyczną i zacząłem czytać.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (01-02-2014 o 19h15)

                                             Nadal wczytywałem się w swoje wielce przygnębiające papiery i snułem myśli pt. "Co by było, gdyby...?". Choć oczywiście wiedziałem, że nic mi to nie pomoże, a wręcz przeciwnie. Dołowało mnie jeszcze bardziej.
- Ech, a miałem się nad sobą nie użalać... - mruknąłem pod nosem i wziąłem kolejny łyk piwa. Pomogło.
Oparłem czoło na dłoni i starałem się coś zrozumieć z pisaniny doktora Parkera.
Musiał to nazywać w jakiś dziwny sposób? Nie mógł napisać prosto z mostu - białaczka, albo rak...?
Im bardziej starałem się w to wczytać, w tym mniejszym stopniu mi to wychodziło.
Choć mógł być to wynik gorączki (którą postanowiłem zignorować), lub zmęczenia po ostatnim pisaniu pracy na uczelnię. Oczywiście tam nic nie wiedzieli, bo i po co miałbym o tym wspominać?
Zaczęliby się nade mną trząść, jak nad nieumiejącym chodzić niemowlakiem. A swój honor miałem. Jeśli już mam umrzeć, to będę umierać z godnością.
Westchnąłem i położyłem papiery na brzegu stolika, sięgając po kolejną kartkę, na której lekarz wyjaśnił wszystko w skrócie.
" Zainfekowany szpik kostny i nadczynność krwinek białych" - czyli co? Białaczka?
Poczułem chłodny wiatr, ktoś musiał wejść do budynku, ale nie zwróciłem na to uwagi. No, chyba, że byłem do tego stopnia rozpalony, że każdy ruch powietrza wydawał mi się wiatrem z Arktyki, co byłoby uzasadnione.
Za oknem zaczynało padać, myślałem, że chyba gorzej i bardziej depresyjnie już nie będzie, kiedy usłyszałem grzmot.
- No, pięknie stary... - mruknąłem pod nosem i wypiłem resztkę piwa.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (01-02-2014 o 22h06)

                                          Usłyszałem za sobą aż za dobrze znajomy mi głos i poczułem czyjeś dłonie na twarzy. Jezu! A już myślałem, że gorzej nie będzie!
- A... Amelia...? - wypowiedziałem jej imię.
Dziewczyna, dla której zrobiłbym absolutnie wszystko. Byłbym w stanie rzucić się na pędzący pociąg. Dziewczyna, którą zraniłem... Ale, czy miałem inny wybór? Był w końcu jeszcze Mike...
Wreszcie coś sobie uprzytomniłem i aż podskoczyłem na swoim miejscu, usiłując zakryć jakoś te papiery, żeby ich na pewno nie zobaczyła.
Niestety z zakrytymi oczami nie jest to operacja tak prosta, jak może się wydawać.
W rezultacie wszystkie dokumenty rozsypały się po podłodze. Poczułem, że jestem jeszcze bardziej rozpalony, niż byłem.
Miałem wrażenie, że moje gardło przemieni się w pustynię Gobi.
- Co ty tutaj robisz? - rzuciłem się na kolana, by jak najszybciej pozbierać papiery.
Musiałaby być idiotką, żeby ich nie zauważyć. A dobrze wiedziałem, że nią nie była. Na moje nieszczęście...
Przecież to nie tak miało być! Miałem umrzeć w ciągu kilku tygodni, najwyżej miesięcy i ona miała się nigdy nie dowiedzieć! Nikt, a szczególnie ona.
Cholera jasna!
Jedna z kartek wyślizgnęła się z mojej ręki i posunęła wprost pod nogi dziewczyny.
A była to ta sławna kartka, na której doktor Parker swym irytująco czytelnym pismem z użyciem drukowanych liter, napisał :
" Zainfekowany szpik kostny i nadczynność krwinek białych ".
Myślałem, że umrę i to bez niczyjej pomocy. Bez choroby, gorączki, czy stołu operacyjnego. Sam z siebie, na atak serca.
Zacząłem przeklinać w myślach. Dlaczego teraz? Dlaczego nie PO mojej śmierci? Może w końcu by o mnie na dobre zapomniała, nie musiałaby cierpieć?
Doskoczyłem do kartki, ale musiało być już za późno...
Chwyciłem świstek i szybko wstałem. - To... Co cię sprowadza...? - zapytałem ponownie, jakby nic się nie stało i przeczesałem ręką włosy.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (02-02-2014 o 00h02)

                                                   Cholera... Przeczytała! A tyle czasu starałem się to ukrywać. Jedna, durna kartka wszystko popsuła.
Najpierw nie dała tego po sobie poznać i oczywiście się odcięła, jak to miała w zwyczaju, na co nic nie odpowiedziałem.
Chwilę potem zauważyłem na jej twarzy wyraz głębokiego zdziwienia.
Zapytała, czy to była diagnoza lekarska.
- Mniej więcej... - odparłem cicho. Wypieranie się nie miało sensu, zbyt dobrze mnie znała. Od razu domyśliłaby się, że kłamię.
Nie miałem pojęcia co powiedzieć, żeby to nie zabrzmiało, jak żebranie o kondolencje. Właściwie, to nic w tej sytuacji nie zabrzmiałoby dobrze. Do tego jeszcze kolejny grzmot za oknem. Ponownie zakląłem w myślach. No, gorzej to już być nie może...
Jakieś to pocieszenie w końcu jest...
- I nie, nie muszę chodzić na wykłady. To studia zaoczne... - powiedziałem, żeby coś powiedzieć. Modliłem się, żeby tylko nie zaczęła się nade mną użalać. Samemu w końcu udało mi się zmusić do przyjęcia tej myśli i nie chciałem znów do niej wracać. Nie z Amy...
Poczułem, że robi mi się jeszcze goręcej. Miałem wrażenie, że zaraz się roztopię. Dotknąłem czoła ręką. Ze czterdzieści stopni, jak nic...
Cholera! Dlaczego akurat teraz? Uciekałem, wymyślałem różne plany, a ona i tak mnie dopadła. I to właśnie kilka tygodni przed moją śmiercią. Myślałem, że tak będzie lepiej. Wyjadę, zaopiekuję się bratem, a ona dowie się po fakcie, kiedy będzie już miała wszystko poukładane. Nie chciałem przeszkadzać jej żyć...
Spojrzałem w te jasne, pełne drwiącego wyrazu oczy. I nagle stwierdziłem, że cały obraz jest rozmazany. Szybko przetarłem twarz dłonią. Chrzaniona gorączka...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (02-02-2014 o 11h26)

                                      Położyłem teczkę z dokumentami z powrotem na stoliku. Uśmiechnąłem się tylko delikatnie na jej wzmiankę o tym, że jestem zdolny. Co mi niby dadzą moje zdolności w obliczu szybkiego końca?
- Niby co mi da nauka? Zostało mi kilka tygodni, może miesiąc - mówiłem, nie zdając sobie sprawy z tego, jakie słowa wypowiadam (znowu ta temperatura). Chyba jednak (na moje szczęście) nic sobie z tego nie zrobiła.
Widocznie zauważyła, że jestem rozpalony, bo zapytała czy wszystko w porządku. Byłbym głuchy, gdybym nie usłyszał nuty niepokoju w jej głosie.
- Jasne. Wiesz, może już lepiej pójdę... Jakaś dziewczyna stoi pod Stradivariusem i cię woła. Cześć - powiedziałem, a potem musnąłem ustami jej policzek, jak zwykle na pożegnanie. Nigdy nie żegnałem się z nią inaczej, nawet wtedy, kiedy powiedziałem jej, że wyjeżdżam. Może był to kolejny wybryk gorączki? Nie wiem, bo kilka sekund później szedłem już w środku burzy do domu, mając nadzieję, że chłodne krople deszczu nareszcie mnie ochłodzą.
Tysiące myśli kotłowało się w mojej głowie. Dotarło do mnie, że być może widziałem ją ostatni raz. Wcześniej szczerze mówiąc było mi wszystko jedno. Ale kiedy teraz zobaczyłem Amy, akurat w takim momencie... Była w końcu osobą, która znała mnie na wylot. Jak nikt inny. Wmawiałem sobie, że moja śmierć nikogo nie zaboli, że nie mam już nikogo. I nagle pojawiła się ona.
Oczywiście zdawałem sobie sprawę z tego, że nie jesteśmy razem i zachowałem się, jak dupek, chcąc ją chronić za wszelką cenę. I być może powinienem jej powiedzieć, że mam brata. Chociaż teraz to wszystko nie ma już znaczenia...
Dotarłem do schodów pod naszym domem i usiadłem na nich, pozwalając, by oblewał mnie deszcz. Po kilku minutach zerwałem się na równe nogi.
- Teczka!! - wrzasnąłem i puściłem się biegiem, z powrotem do centrum handlowego. Odłożyłem ją na stolik w kafejce i zapomniałem zabrać. Ale ze mnie kretyn...!

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-02-2014 o 14h38)

                                               Dobiegłem do galerii,  przeciskając się przez zgnieżdżony w środku tłum ludzi. Usiłowałem jakoś z powrotem dopchać się do kafejki, gdzie miałem nadzieję znaleźć teczkę. Kiedy zobaczyłem tam Amelię, trzymającą w dodatku jakieś papiery... Od razu owładnęły mną złe przeczucia.
Podszedłem do niej, starając się zachować neutralny wyraz twarzy, co było dosyć trudne w obliczu moich domysłów.
- Przeczytałaś to...? - bardziej stwierdziłem, niż zapytałem. Jasny gwint! Powinienem tego bardziej pilnować... Kiedy do niej podszedłem miała zamknięte oczy. Czyli, coś było nie tak.
                                                   Po chwili dotarło do mnie, że to ze mną coś jest nie tak. A konkretniej, że niedługo mnie nie będzie. A jeśli już, to w jakimś równoległym świecie, jeśli ktoś w to wierzy. Sam nie wiedziałem w co właściwie wierzę. Chyba tego dnia nie wierzyłem już w nic. Odpychałem od siebie swoje słabości, związane z chorobą, jak ogień, jakby ich wcale nie było, miałem je gdzieś i grałem im na nosie.  Przyszedłem do galerii, mimo czterdziestu stopni gorączki, jakbym był całkiem zdrowy. Miała rację, zachowywałem się, jakbym całkiem zidiociał. Ale po co niby miałbym ciągle siedzieć w domu? To raczej by mi nie pomogło i musiałbym w końcu powiedzieć bratu, że niedługo zostanie bez rodziny... A tego wolałem uniknąć za wszelką cenę. Więc żyłem normalnie, jakby nic się nie stało.
- Nie przejmuj się. To zupełnie naturalne, że ludzi ubywa, i tak nie żyłbym wiecznie. To nic takiego] - starałem się brzmieć przekonywująco, chociaż nigdy nie umiałem ukrywać emocji. Taki już mam charakter. A wtedy czułem się, jak totalny frustrat. Właściwie, to zdecydowanie nim byłem. Zostało mi około miesiąca życia, o czym właśnie dowiedziała się dziewczyna, którą kiedyś kochałem. Jak nikogo innego na tym świecie. Właśnie po to, żeby nikt się nie dowiedział, udawałem, że wszystko w porządku. Nawet Mike nic nie wiedział o tym, że jego starszy brat niedługo go zostawi. Bo jak niby miałbym o tym powiedzieć dziecku...? Sytuacja bez wyjścia. Usiadłem na krześle, po drugiej stronie stołu i strzepnąłem dłonią wodę z głowy. Na gorączkę odrobinę pomogło, choć nieznacznie. Schowałem na chwilę twarz w dłoniach, zamykając oczy na może dwie sekundy. Potem znów spojrzałem na Amelię.
Dotarło do mnie, że najzwyczajniej w świecie boję się jej reakcji. Spodziewałem się, że wybuchnie i wrzaśnie, że dobrze mi tak, na co właściwie zasłużyłem. Powinienem powiedzieć jej wtedy prawdę, a nie uciekać, jak tchórz. Na pewno by zrozumiała. Ale jakie to ma teraz znaczenie, kiedy to wszystko już się stało, a czasu nie da się cofnąć? Właściwie żadnego. Zwłaszcza, że za chwilę zniknę z jej życia na dobre, tak, jak prawdopodobnie tego chciała. Byłem skończonym debilem, kretynem, idiotą, dupkiem i mógłbym się określić każdym niepochlebnym epitetem, jaki mi tylko przyjdzie do mojej pustej głowy.  Taka była prawda. Zasłużyłem na wszystko, co mnie spotkało i nie będę próbował się bronić przed tym, co jeszcze mnie czeka. Przyjmę to spokojnie, żeby potem odejść w zapomnienie.
Nie wiedziałem, czy jest jeszcze cokolwiek, co byłoby w stanie mnie zaboleć.