Wcielamy się w postacie dwóch chłopaków. Ich rodzice, jako że nie do końca sobie z nimi radzą, postanawiają wysłać ich obu do szkoły z akademikiem. W rodzinnych miastach mieli kiedyś dziewczyny, w dalszym ciągu mają znajomych i cóż, nie są zbyt zadowoleni z wyjazdu.
                                   Lądują w jednym pokoju. Po pewnym czasie spędzonym razem odkrywają, że coś jest z nimi nie tak...
Co z nimi będzie? Zakochają się w sobie...?


Link do zewnętrznego obrazka

   
                         *Sceny +18 na pw

                         *przekleństwa ocenzurowane (#@*&!)

                         *KP a&m

                         *Nie rozpisujemy się zbytnio w KP

                         *Na KP mamy 48h

                         *Przestrzegamy regulaminu MF





                       *Chłopak 1 ~~ * Nieve

                        *Chłopak 2 ~Leo Dave Alexander Moon~ * Ja





Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka

Link do zewnętrznego obrazka


                                          Godność : Leo Dave Alexander Moon

                                          Wiek : 18 lat

                                          Płeć : mężczyzna

                                          Data urodzin : 17.03

                                          Orientacja : Bi

                                         
Link do zewnętrznego obrazka



                                              LUBI :

                                       
                                           *słuchać muzyki

                                           *długie spacery

                                           *rysować

                                           *zajęcia artystyczne

                                           *swoje oczy

                                           *samotność

                                         
Link do zewnętrznego obrazka

                                   


                                     NIE LUBI :
             
                                           *kłamstwa

                                           *przedmiotów ścisłych

                                           *rozkazywania

                                           *kawy

                                           *zapachu benzyny

                                           *kotów

Link do zewnętrznego obrazka

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (09-01-2014 o 14h03)

No dobra, misiek, zaczynamy :3


Link do zewnętrznego obrazka

                                               Ze snu brutalnie wyrwał mnie dźwięk budzika. Jęknąłem cicho i spróbowałem trafić ręką w guzik, który to ustrojstwo wyłączał.
Niestety okazało się to nie takie proste bez pomocy soczewek kontaktowych, które spoczywały w pudełku, po drugiej stronie pokoju. Z najwyższą rezygnacją sięgnąłem więc po okulary i dopiero wtedy udało mi się dopaść mojego podskakującego wroga numer jeden.
                                                Dzisiaj właśnie miałem przeprowadzić się do akademika w Londynie. Ta perspektywa niebardzo mi się podobała i ze wszystkich sił starałem się od siebie odpędzić myśl o wyjeździe. Niestety, ojciec zdecydował inaczej.
- Dobrze ci to zrobi. Od kiedy rozstaliście się z Catt ciągle masz jakieś kłopoty, albo przesiadujesz w barze. Nowe środowisko na pewno ci pomoże - stwierdził poprzedniego dnia, wyciągając moją walizkę ze schowka na strychu.
- Ale jak ty to sobie wyobrażasz? - westchnąłem. - Tutaj się wychowałem, mam znajomych i prawdopodobnie niedługo dostanę pracę. To idiotyczny pomysł - starałem się go przekonać ze wszystkich sił i robiłem to dzielnie przez cały czas, ale jak widać pozostał nieugięty.
Jeśli chodzi o Catt, to cóż... Przyjaźniliśmy się od czasów piaskownicy, a rok temu wyszło z tego coś więcej. Tylko, że ciągle miałem wrażenie, że coś mi nie pasuje. I oczywiście nie miałem pojęcia co.
W końcu doszedłem do wniosku, że może rzeczywiście będzie lepiej, jak sobie to wszystko przemyślę z dala od niej i tego miejsca.
                                                  Umyłem się, ubrałem w czarny T-shirt i rurki tego samego koloru, pozbyłem się okularów (na ich miejsce włożyłem soczewki), na lewym nadgarstku zawiązałem kilka warstw czarnych rzemyków i byłem gotowy. Walizka stała przy drzwiach mojego pokoju, już całkowicie spakowana. Wziąłem ją do ręki i ostatni raz spojrzałem na swój pokój. Potem zszedłem na dół po schodach.
- Wezwałem ci taksówkę - oświadczył ojciec, pijąc swoją poranną kawę. Nigdy nie dojdę do tego jak można pić takie świństwo... - Jesz teraz, czy na miejscu? - zapytał rzeczowo.
- Na miejscu - odparłem. Po chwili usłyszeliśmy dźwięk klaksona na podjeździe. Ojciec wystawił moją walizkę za próg, uścisnął mi rękę na pożegnanie, a potem powiedział do kierowcy " - Na lotnisko". I tyle go było.
Usiadłem całkiem zrezygnowany na tylnej kanapie i oparłem czoło o szybę.
No, to żegnaj Irlandio... - pomyślałem i zamknąłem oczy.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (07-01-2014 o 17h26)

Link do zewnętrznego obrazka

                                Droga na lotnisko dłużyła mi się w nieskończoność. Poranne korki w mieście i ogólne poddenerwowanie wszystkich dookoła nie było raczej miłym towarzyszem podróży.
W końcu dojechaliśmy na miejsce. Kierowca podał mi walizkę z bagażnika i odjechał. Znalazłem się w hali odlotów. Żegnający się ludzie, śpiące pary na krzesełkach w poczekalni... Ogólnie ludzie, ludzie i jeszcze raz ludzie.
Szybko przeszedłem odprawę paszportową, a potem mogłem już iść prosto do samolotu. Zająłem swoje miejsce i od razu spojrzałem za okno. Ostatnie spojrzenia na Irlandię.
Lot nie trwał bardzo długo i dość szybko stanąłem na płycie lotniska w Londynie razem ze swoją walizką.
Taksówka czekała na zewnątrz. Kierowca dowiózł mnie prosto pod żelazną bramę szkoły. Była raczej imponujących rozmiarów. Zbudowana z czerwonej cegły, ze srebrnym napisem, informującym, że tu właśnie znajduje się liceum ogólnokształcące. Westchnąłem i podążyłem do środka. Na recepcji pełno było różnych ludzi. Dzień przyjazdu wszystkich pierwszoklasistów. Zorientowałem się, że współlokatorzy zostali dobrani już wcześniej. Pokoje dwu i trzy osobowe. Modliłm się w duchu, żeby dostać dwójkę. Nie lubię, kiedy w jednym pokoju znajduje się zbyt wiele osób. A, że mieszkam tylko z ojcem, to dla mnie trzy osoby to już za dużo. Moje modlitwy zostały wysłuchane.
- Leo, tak? - uśmiechnęła się do mnie młoda recepcjonistka. - Pokój 169, będziesz mieszkał z Dominic'em Blackwell'em. Tu masz klucz, a tutaj papiery do podpisania.
Złożyłem podpis tam, gdzie było trzeba, a potem powędrowałem z walizką na piętro. Mojego współlokatora jeszcze nie było, więc postawiłem walikę obok łóżka po lewej stronie i usiadłem na krześle przy stoliku, który stał pod oknem. Nie wiem dlaczego, ale przed spotkaniem z Dominic'em zjadały mnie nerwy. Swoją drogą fajne imię. Dominic... Popatrzyłem w okno. Zaczynało padać.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (10-01-2014 o 17h03)

Link do zewnętrznego obrazka

                                Siedziałem samotnie przy stoliku, kiedy nagle usłyszałem przekręcanie klucza w zamku. Odruchowo odwróciłem się w tamtą stronę. Do pokoju wszedł niebieskowłosy chłopak. Oczy też miał niebieskie i do tego ogromne. Chyba się trochę krępował, podobnie jak ja. Przeczesał dłonią włosy i usiadł na łóżku. Muszę przyznać, że wyglądał dość... Słodko... Jego uśmiech wydał mi się jeszcze bardziej słodki. Przedstawił się i przeprosił za swoje niedoinformowanie.
- Nic nie szkodzi. Jestem Leo -  też się uśmiechnąłem. Wstałem z krzesła i uścisnąłem jego rękę, jak zwykle na powitanie. - Może się rozpakujemy? Podobno o dziewiętnastej ma być kolacja - zaproponowałem, czytając ulotkę, którą znalazłem na stoliku.
Dominic mnie zaciekawił i pomyślałem, że koniecznie muszę go lepiej poznać. Ale przecież nie będę pierwszego dnia wkraczał z butami w czyjeś życie. Nie ważne, jak bardzo byłem go ciekawy. Wziąłem swoją walizkę i otworzyłem szafę. Była tylko jedna, ale nie przeszkadzało mi to. Rozpiąłem ją i zacząłem wyciągać swoje rzeczy. Cóż, w mojej szafie dominują raczej ciemne kolory. Przede wszystkim czarny i stonowany czerwony. Innych praktycznie nie noszę. Jeżeli jeansy, to koniecznie ciemne. Źle się czuję w jasnych barwach, nigdy nie mogłem odgadnąć dlaczego. Nowy znajomy intrygował mnie, bo był moim przeciwieństwem. Kolorowe włosy, jasne oczy... A moje oczy były czarne. Dosłownie. Trzeba by było się uprzeć, żeby znaleźć tę delikatną, jaśniejszą granicę pomiędzy tęczówką, a źrenicą. Niektórzy się mnie boją. Może dlatego, że mnie nie znają...? W końcu nie powinno się oceniać "książki po okładce". Uśmiechnąłem się po raz kolejny do chłopaka i wyciągnąłem z kieszeni telefon, na który dostałem wiadomość.

Od : Catt
Do : Ja

Dojechałeś? Są jakieś fajne dziewczyny? ;P

Westchnąłem głośno. Catt chyba najwyraźniej nie miała zamiaru zaakceptować tego, że nie jesteśmy już razem. Postanowiłem usunąć jej numer z komórki, żeby nie zawracała mi więcej głowy. Prawda była taka, że to ja zerwałem z nią, nie ona ze mną. Cóż... Sam nie wiem co właściwie poszło nie tak. Powiedzmy, że chyba tego nie czułem. Cokolwiek miałoby to oznaczać.
- Moja była - powiedziałem wyjaśniająco do Dominica, a potem wróciłem do układania rzeczy na półkach. Taaak, to będzie długi rok. Bardzo długi...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (10-01-2014 o 21h49)

Link do zewnętrznego obrazka

- Tak, niedawno - uśmiechnąłem się na stwierdzenie nowego znajomego, że "nie wie o co jej chodziło". - Kobiet nikt nie zrozumie. Uwierz mi - wiem, co mówię - spojrzałem znów na wyświetlacz telefonu. Catt najwyraźniej nie miała zamiaru dać za wygraną. Teraz na liście nieodebranych połączeń widniało ponad dziesięć. A znając ją, na tym na pewno nie poprzestanie. - Po prostu nam nie wyszło. Byliśmy przyjaciółmi, potem ona chciała czegoś więcej. Niby wszystko było dobrze, tylko... Jakoś nie byłem w stanie się do "nas" przekonać. Jakby na tym miejscu znajdowała się niewłaściwa osoba - mówiłem, nie zdając sobie sprawy z tego, że znowu zaczynam paplać o swojej przeszłości, która niekoniecznie musi interesować dopiero co poznanego, praktycznie obcego mi chłopaka. - Wybacz, czasem zdarza mi się za bardzo zamyślić... - uśmiechnąłem się przepraszająco i szybko wykasowałem z komórki numer Catt. Westchnąłem cicho. Naprawdę nie miałem ochoty na jej niezapowiedziane wizyty...
Kiedy byliśmy "tylko" przyjaciółmi wręcz nie mogłem się jej doczekać. Ale kiedy zostaliśmy parą, jej towarzystwo, a nawet pocałunki, czy głupie trzymanie za rękę, zaczęło mnie najzwyczajniej w świecie porządnie irytować. I po co jej powiedziałem, że potrzebuję czasu? Mogłem od razu wyjaśnić, że to koniec. Że nic do niej nie czuję. Ale po tych wszystkich latach przyjaźni... Zwyczajnie nie chciałem jej zranić. I w głębi duszy chciałem, żeby znów było tak, jak dawniej. Tylko, że ona już nigdy nie będzie na mnie patrzeć tak, jak wtedy. Jak na kumpla, najlepszego przyjaciela, z którym zawsze mogła pogadać, czy się pośmiać. Teraz patrzyła na mnie tym "zakochanym" wzrokiem, ciągle miała rozmarzone oczy i tak naprawdę, to... Przestaliśmy być przyjaciółmi. Nie rozmawialiśmy już tak jak kiedyś. Ona wolała się całować, albo przez bitych kilka godzin powtarzać, jak bardzo mnie kocha. A mnie to męczyło. Bo wiedziałem, że sam niczego takiego nigdy do niej nie poczuję. Była dla mnie jak siostra. Nic więcej...
- Przepraszam, znowu się zamyśliłem - przejechałem dłonią po włosach i usiadłem znowu przy stoliku. - Do kolacji jeszcze prawie dwie godziny, to... Co zamierzamy robić? - położyłem na blacie swój telefon i rozprostowałem ręce. Chyba ostatnio zaniedbałem moje treningi pływackie... Mięśnie zaczynały mnie boleć od długiego nieużywania. Kiedy byłem na basenie? Jakieś dwa tygodnie temu... Ojciec ma chyba rację... Jestem basenocholikiem. No, jeśli takie słowo w ogóle istnieje...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (11-01-2014 o 11h02)

Link do zewnętrznego obrazka

Zauważyłem, że zrobił mi zdjęcie, ale nie przeszkadzało mi to. Najwidoczniej chce uwiecznić swoje życie. A ludzie, których spotyka są jego częścią, więc dlaczego miałbym się z tego powodu obrażać i zasłaniać, jak zakompleksiona panienka?
- Jasne, dobry pomysł - uśmiechnąłem się i podałem mu rękę, żeby się jakoś podniósł z tej sterty poduszek, przy okazji sam straciłem równowagę i wylądowałem obok niego, na co zareagowałem śmiechem. Na pewno nie będziemy się nudzić. - Dobra, bez żartów. Wstajemy - jakoś udało mi się odbić od materaca i stanąć na własnych nogach. Chwilę potem zrobił to Dominic i obaj mogliśmy wyjść na korytarz.
Wszędzie było słychać odgłosy ciągniętych walizek, śmiechy, czy rozmowy.
- To co chcesz zwiedzić jako pierwsze? - uśmiechnąłem się lekko. Coś mi mówiło, że ten niebieskowłosy chłopak będzie za jakiś czas moim dobrym przyjacielem. Nerwy mi odpuściły i na powrót stałem się opanowanym do granic Leo Moon'em.  Mój telefon znów zaczął wydawać dźwięki. Catt. Niech  ona mi da święty spokój!  Westchnąłem, po czym wyłączyłem komórkę na dobre. Jestem zmęczony po podróży. Chociaż to jedno mogłaby uszanować. Niby wiedziałem, że martwiła się o mnie. Tęskniła i chciała mnie z powrotem. Problem był taki, że ja nie tęskniłem za tą Catt, którą ona była teraz. Tylko za tą walniętą rudą, która mogła łazić ze mną po drzewach, albo wdrapywać się na dach. Drzeć się na całe gardło, śpiewając rocka. Robić głupie rzeczy, z których potem się śmialiśmy.
Nie za Catt, która przestała nagle być... Po prostu sobą...
- Przepraszam, znowu się zamyśliłem - uśmiechnąłem się. - Gdyby mi się to zdarzało zbyt często, to masz pełne prawo trzepnąć mnie w łeb. Zostaniesz rozgrzeszony. To gdzie chcesz iść? - wepchnąłem telefon do kieszeni spodni.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (12-01-2014 o 19h11)

Link do zewnętrznego obrazka

                                          Zmierzwił włosy. Chyba robi to zawsze, kiedy się zdenerwuje, ale nie jestem pewien.
- Nie przeczytałeś ulotki informacyjnej, mam rację? - roześmiałem się. Po części dlatego, że sam tylko ją przejrzałem i na pewno nie zamierzałem oddawać się jej wnikliwej lekturze. - Tak się składa, że ja też nie. Chyba będziemy musieli zdać się na instynkt. Nie wiem, jak ty ale ja chętnie poszukałbym sali muzycznej... Mogą tu mieć fortepian? - spojrzałem na swojego towarzysza. Tak, lubiłem grać. W sumie, to chyba na wszystkim. Gitara elektryczna, basowa, keyboard, pianino... To dlatego, że moja matka była artystką. A po jej śmierci ojciec zaczął dostrzegać i we mnie zaczątki tej pasji. Na początku nie chciał się zgadzać na lekcje, ale tak długo uczyłem się u Catt czytać nuty, że w końcu musiał odpuścić.
Wyszliśmy z korytarza i znaleźliśmy się w hallu głównym. Z niego wchodziło się do szkoły przez ogromne, szklane drzwi. - Chodź - pociągnąłem Dominic'a za ramię i pchnąłem taflę szkła. Korytarze były raczej puste. Kilka osób przechadzało się po nich w całkowitej ciszy. Cóż... Najwidoczniej nie chcieli mierzyć się ze szkołą, dopóki nie ma takiej konieczności, czyli do jutra. Każda z sal miała na drzwiach tabliczkę z nazwą przedmiotu. Biologia, chemia, matematyka, angielski...
- Nienawidzę matmy... - westchnąłem.
Nigdzie muzyki... Nagle zobaczyłem przed sobą schody na górne piętro. Co prawda nie paliło się tam światło, ale byłem gotów zaryzykować. - Ja wchodzę, a ty jak uważasz - uśmiechnąłem się lekko do znajomego i szybko pobiegłem po schodach na górę. Były tam tylko trzy pary drzwi. Plastyka, Historia i w końcu - muzyka. Nacisnąłem na klamkę. Drzwi puściły bez większego problemu. Zapaliłem światło. Na samym środku pofarbowanej na szaro sali, stał biały fortepian. Dokładnie taki, jaki chciałem mieć. Na przeciwległej ścianie wisiały najróżniejsze gitary, na półkach rożnego rodzaju flety. Statywy, książki z nutami... Dosłownie wszystko. Rozanielony usiadłem przy fortepianie, otworzyłem klapę i zacząłem grać pierwszą piosenkę, która mi przyszła do głowy. "Alive", napisałem ją sam i mógłbym ją zagrać nawet z zamkniętymi oczami. Na pewno nie będę się nudził...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (15-01-2014 o 15h25)

Link do zewnętrznego obrazka

                                     Grałem, pogrążony w transie. Nawet nie zauważyłem, kiedy pojawił się Dominic. Z zamyślenia wyrwał mnie dopiero jego głos i dźwięk braw. Wstałem i uśmiechnąłem się lekko, bo była to chwilowo jedyna czynność, jaką byłem w stanie wykonać.
- Podobało ci się...? - zapytałem, zaglądając mu w oczy, które w obecnej chwili błyszczały jak oświetlona księżycem tafla oceanu. Czyli... Czyli, że musiało mu się podobać. Jego głos był tak miękki, kiedy prosił o coś jeszcze, że nie miałem serca odmówić. - Do tej pory grałem raczej sam, nikt tego nie słuchał. Jeśli chcesz, to mogę zagrać jeszcze inną piosenkę - usiadłem z powrotem do fortepianu. Nigdy nie grałem niczego poza własną twórczością i to nie miało zamiaru się zmienić. Ani teraz, ani  przyszłości. Zagrałem jeszcze dwa numery, bo wpadłem w ten wyjątkowy rodzaj zamyślenia, kiedy człowiek nie widzi nic, poza własnym światem. Nie dostrzega niczego, co go otacza, nie myśli o konsekwencjach...
Nagle usłyszałem czyjeś kroki na schodach. Sparaliżowało mnie. Jeśli to jakiś nauczyciel, to z pewnością nam się dostanie za używanie instrumentów bez zezwolenia. Zaraz... Dominic tylko słuchał, czyli dostanie się wyłącznie mnie...
- Słyszałeś to...? - spojrzałem w stronę chłopaka, lekko przerażony. Momentalnie wstałem od klawiatury i zamknąłem klapę. Potem zgasiłem światło i zaciągnąłem znajomego za drzwi, dając mu rozpaczliwe znaki, żeby był cicho. Ktoś tylko uchylił drzwi, potem natychmiast je zamknął. Usłyszałem w zamku odgłos klucza. - Jasna cholera... - zakląłem. - Uwięzili nas.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (15-01-2014 o 20h55)

Link do zewnętrznego obrazka

- Ja podobnie - powiedziałem, zakrywając twarz rękoma. Jaki ja jestem tępy! Powinienem się domyśleć, że o tej godzinie zamykają już sale lekcyjne, bo jest kolacja. Przez moje tchórzostwo zamknęli nas w ciemnej, jak grobowiec klasie. Jaki ze mnie debil! Powinienem się przyznać, to przynajmniej by nas wypuścili. Należy myśleć, Leo. Zapamiętaj to sobie! - Wytrych? - odkryłem twarz i spojrzałem na niego. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, jak blisko siebie się znajdujemy... Czułem na szyi jego oddech. Ale szczerze powiedziawszy w tej sytuacji było to raczej miłe. Za nic w świecie nie chciałbym tak skończyć w pojedynkę...
Przetrzepałem kieszenie. - Mam tylko żałosną kostkę do gitary - uśmiechnąłem się drwiąco i wbiłem ją z powrotem do kieszeni. A gdyby tak wyjść przez okno...?
Podszedłem do szyby i wychyliłem się trochę, żeby ocenić odległość. Trzecie piętro. Lin, ani zasłon nie widać, więc... - Chyba będziemy zmuszeni zostać tu na noc... - powiedziałem w końcu zrezygnowany, siadając na podłodze pod ścianą i przeczesałem dłonią włosy. Pierwsze godziny w tej szkole, a ja już mam na koncie wpadkę miesiąca. Zdolny jestem, nie ma co! - Ech, to moja wina. Wybacz - uśmiechnąłem się, choć w tym świetle zapewne nie mógł tego zobaczyć. Jedynym pocieszeniem było, że jutro mieliśmy nie mieć jeszcze lekcji. Odbędzie się tylko "spotkanie integracyjne" w poszczególnych klasach. W sumie lepiej by było po podróży wziąć prysznic, przebrać się i coś zjeść, no ale... Raczej nie mamy specjalnego wyboru... Nagle mój wzrok padł na kratę wentylacyjną, znajdującą się obok drzwi. Była naprawdę spora, człowiek bez problemu by się przecisnął. Przyjrzałem się jej. Po drugiej stronie zobaczyłem światło. - Ty wiesz... Mam pewien pomysł... - uśmiechnąłem się i wyciągnąłem z kieszeni kostkę. Dzięki bogu, miałem tą od gitary elektrycznej - twardą. Włożyłem ją do otworu w pierwszej śrubie. Ku mojej wielkiej radości zadziałało. - Victoria! Chodź - uśmiechnąłem się do chłopaka i pociągnąłem go za rękę. Po chwili byliśmy na korytarzu i dokręcałem z powrotem kratę. Chyba pobiliśmy światowy rekord w biegu po korytarzu. Na nasze szczęście drzwi do hallu były otwarte. Szybko znaleźliśmy się w naszym pokoju. - Nie wiem, jak ty, ale ja mam serdecznie dosyć zwiedzania. Kolacji nie tknę - roześmiałem się i walnąłem się na łóżko.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (17-01-2014 o 13h50)

Link do zewnętrznego obrazka

Przebrał się, a potem położył do łóżka.
- Nie wiem, jak ty, ale ja idę pod prysznic. Muszę się jakoś uwolnić od tych cholernych wspomnień... - roześmiałem się, a potem chwyciłem piżamę (choć to tylko szorty do kolan, można je nazwać bokserkami) i kosmetyki, a potem udałem się do łazienki. Wskoczyłem pod strumień gorącej wody. Bóle w mięśniach od razu ustąpiły. Powinienem sprawdzić, czy mają tutaj basen...
Kurczę, pierwszy dzień, a tu już taka akcja... Ciekawe czego jeszcze powinienem się spodziewać.
Ja, jak to ja, musiałem posiedzieć pod wodą co najmniej piętnaście minut. Mam coś takiego, że właśnie pod prysznicem myślę najtrzeźwiej. A o czym myślałem? O wszystkim. Dominic, Catt, ojciec, jutrzejszy dzień... Niektórzy twierdzą, że zamyślam się zdecydowanie zbyt często i byłbym hipokrytą, gdybym nie przyznał im racji. Nie wiadomo dlaczego, pod moimi powiekami pojawił się obraz błękitnych oczu Dominica. Potem jego bujne włosy, uśmiech...
Gwałtownie otworzyłem oczy. Czy to jest normalne...? Jednorazowy wybryk - skwitowałem w myślach, a potem wylazłem spod prysznica i osuszyłem dokładnie całe ciało puszystym ręcznikiem. Wskoczyłem w czarne szorty (te "niby bokserki") i opuściłem łazienkę. Zatrzymałem się na chwilę, zauważając w oknie księżyc, świecący tak jasno, że słońce mogłoby się przy nim schować.
- Mogę otworzyć okno? - spojrzałem w stronę chłopaka, leżącego na łóżku. Nie potrafiłem zasnąć bez świeżego powietrza, a był w końcu dopiero wrzesień i wysokie temperatury powinny się utrzymywać. Położyłem się do łóżka, ale nie przykrywałem się. Pozwoliłem, żeby omiotło mnie rześkie powietrze i zamknąłem oczy, wsłuchując się w muzykę wiatru i szum drzew przed akademikiem.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (18-01-2014 o 17h51)

Link do zewnętrznego obrazka

- Tak, innych nie grywam. Czuję się wtedy, jakbym kogoś okradał. A tak mam swoje teksty i żyję w zgodzie z samym sobą - powiedziałem, uśmiechając się lekko do błyszczących w świetle księżyca oczu Dominica. Ładne... Bardzo ładne.
Musiałem się ostro powstrzymywać, żeby sobie nie przyłożyć, poważnie. - O czym ty myślisz?! - skarciłem się w myślach. W końcu stwierdziłem, że jestem zmęczony i mogę robić różne głupoty. - A ty? Masz jakieś pasje? - czepiłem się czegoś w miarę bezpiecznego, żebym nie miał szans palnąć jakiegoś tekstu.
Nagle usłyszałem, jak odzywa się mój tablet na stoliku nocnym. Wstałem z łóżka i sięgnąłem po niego. Kto mógł dzwonić o tej porze? I dlaczego nie na komórkę? W końcu numer mojego tableta miały nieliczne osoby...
- Halo? - zapytałem i usłyszałem jazgoczący głos Catt. Nawet nie miałem szansy zrozumieć o czym mówiła. - Uspokój się i powtórz wszystko, spokojnie, jeszcze raz - poprosiłem tym "łagodnym" głosem, którego dawniej używałem do uspokojenia moich kuzynów.
- Nie odbierasz telefonów i nie odpisujesz na smsy! Nie dajesz znaku życia! Pomyślałeś o tym, że się martwię, że... - teraz przestałem jej słuchać. Gadała, jakby była moją żoną.
- Catt, przestań. Musisz coś zrozumieć... - powiedzenie jej tego przez telefon może nie było dobrym pomysłem, ale nie dała mi wyboru.
- Ja wszystko rozumiem! - roześmiała się histerycznie. - Telefon ci padł i zapomniałeś ładowarki! Jakie to typowe! - brnęła dalej.
- Nie. Ja nie odbierałem... Celowo - wyrzuciłem to z siebie. Po drugiej stronie zaległa chwilowa cisza.
- Co? O czym ty mówisz?
- To zaczęło mnie męczyć. Telefony, setki wiadomości i... - westchnąłem. - Catt, zrozum, my nie jesteśmy razem. Nie dzielimy ze sobą życia. Ja mam swoje, ty swoje i nie mamy obowiązku utrzymywać kontaktu dwadzieścia cztery na dobę. Zresztą więcej nas różni, niż dzieli. Kiedy się przyjaźniliśmy wszystko było dobrze, ale potem coś do mnie dotarło - powiedziałem to ciszej.
- Niby co? - jej głos był drżący. Nie chciałem jej ranić, ale... Nie dała mi wyboru...
- To, jak skrajnie odmienni jesteśmy. Wszystko ma dla nas inne znaczenie i... Ja... Ja cię nie kocham. Znaczy kocham, ale jak siostrę, jak przyjaciółkę, nic więcej - mówiłem coraz szybciej.
- Ale... Powiedziałeś, że wrócisz... - teraz miałem pewność, że płacze.
- Catt, błagam. Nie płacz. Ja zawsze będę twoim przyjacielem. Kiedy tylko będziesz mnie potrzebować, ale... Nie chcę, żebyś się przeliczyła - starałem się ją uspokoić.
- Dobrze, no to...
- Połóż się i postaraj się zasnąć. Dobranoc, Catt - powiedziałem stanowczo i rozłączyłem się. Ręce miałem lodowate, trząsłem się z nerwów. Cholera, zrobiłem to...
Położyłem się na łóżku i przeczesałem ręką włosy.
- No, to jestem wolny... - uśmiechnąłem się blado do Dominica.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (19-01-2014 o 16h04)

Link do zewnętrznego obrazka

- Ulżyło mi. Czułem się, jakbym miał nóż na gardle. Lepiej było powiedzieć jej prawdę, niż się męczyć, wiedząc, że i tak nic z tego nie będzie. W sumie to... Tak, mogę powiedzieć, że się cieszę - uśmiechnąłem się delikatnie. - A ty i Lotte? - wiem, nie powinienem się wpraszać w czyjeś życie, ale taki już jestem i nic na to nie poradzę. Ciekawy z natury.
Usiadłem na łóżku, tak, żeby dobrze widzieć twarz Dominica. - Nie powiedziałeś jej? - bardziej stwierdziłem, niż zapytałem. - Ech, dzwoń - podałem mu swój telefon i usiadłem obok niego. - Zaufaj mi, poczujesz się lepiej - uśmiechnąłem się pokrzepiająco. Nie chciałem nim dyrygować, ale zbyt dobrze znałem uczucie, które go dręczyło, żeby stać z założonymi rękoma i się przyglądać.
Zacząłem się zastanawiać co z Catt, ale dość szybko mi przeszło, bo musiałem się zająć Dominic'em. Jak tak dalej pójdzie, to się wykończy. Nie jestem ślepy.
- Chcesz o tym pogadać? Mamy czas. Pół godziny cię nie zbawi - położyłem mu rękę na ramieniu.
                                    Chciałem mu pomóc. I nie mogłem patrzeć, jak się męczy. Z jego zachowania zdążyłem wywnioskować, że naprawdę lubi tę dziewczynę i ma za mało odwagi, żeby z nią szczerze porozmawiać. Więc musiałem go zmotywować. Nikt inny mu nie pomoże, jestem pewien.
- Błagam cię, daj sobie pomóc - powiedziałem  miękkim głosem i zajrzałem mu w oczy. Jak ja chciałem wtedy wziąć jego twarz w dłonie i im się przyjrzeć... Ale na szczęście się opamiętałem. Co się ze mną dzisiaj dzieje...?

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (30-01-2014 o 13h31)

Link do zewnętrznego obrazka


                                                    Zapisał mi swój numer. Uśmiechnąłem się lekko. Najwidoczniej nie był gotowy. Zaraz... To ona zerwała z nim?
Słuchałem tego, co mówił. Od razu zauważyłem, że ma czerwone oczy i łamie mu się głos. Tęsknił za jej przyjaźnią, tak jak ja tęskniłem za przyjaźnią Catt. Ale co mogłem poradzić na to, że się zmieniła? Lub może raczej to  ja się zmieniłem...
Musiał czuć to samo, co ja. Niczego nie był pewien i nie miał pojęcia o co w tym wszystkim chodzi. Do tego był teraz tak strasznie smutny...
Usiadłem na łóżku i objąłem go delikatnie. Nie wiem dlaczego, taki odruch.
Nie potrafię patrzeć na cierpienie kogokolwiek, a co dopiero kogoś takiego, jak Dominic. Dla mnie z pewnością był jednym z tych "pięknych" ludzi, do których wszyscy lgną. Ja też. Bo oni mają piękne dusze.
- Wszystko się ułoży, zobaczysz. Ona do ciebie zadzwoni, albo przyjedzie tutaj i szczerze porozmawiacie. Powie ci wszystko... Może wtedy uda ci się to zrozumieć... - mówiłem cicho i kojąco, choć złapałem się na tym, że mówię, jakbym pouczał sam siebie, choć na dobrą sprawę nie miałem pojęcia co zaszło między nim, a tą całą Lotte. 
                                                 Kiedy poczułem, jak nasze torsy zbliżają się do siebie... Poczułem coś dziwnego, choć sam przed sobą nie chciałem się do tego przyznać. To jego ciepło, przyspieszone bicie serca i zapach, przez który prawie zakręciło mi się w głowie... Zacząłem głaskać go delikatnie po plecach, ale udało mi się opanować tamto uczucie. Z trudem, ale się udało. - Któregoś dnia może uda się nam wszystkim przeanalizować każdy nasz krok. A kiedy będziemy już te kroki rozumieć, to łatwiej nam będzie zbudować nasze życia od nowa - mówiłem cicho, nie przerywając głaskania go.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (30-01-2014 o 22h01)