Link do zewnętrznego obrazka

Obiecała, że nic mu nie powie.
Zacząłem się zastanawiać co będzie, jeśli... Ja ją kocham?
Ta myśl spiorónowała mnie nagle, jak grom z jasnego nieba. Nigdy w życiu nie kochałem na prawdę żadnej dziewczyny. Z żadną nie rozmawiałem tak szczerze, jak z Sharon, z żadną nie chciałem być. A teraz...? Co się dzieje? W dodatku ta straszna świadomość, że śmierć może nas rozdzielić... Moja śmierć. Wcześniej o nic nie dbałem. O siebie, o Elise z Marco, o swoje życie... A teraz, kiedy prawdopodobnie jest już za późno, dotarło do mnie, że nie chcę umierać. Bo poznałem w końcu ludzi, dla których warto żyć.
- Shar, ja... - głos uwiązł mi w gardle. Nie byłem w stanie się odezwać. Głos mi się łamał, a oczy zaczęły piec przeraźliwie. Przecież ja nigdy nie płakałem...
Kto wie, może w obliczu utraty jej, Sharon i jeszcze własnego życia... Z ludźmi w takich sytuacjach dzieją się różne rzeczy. Ona spędzała ze mną czas od trzech dni, a miałem wrażenie, że była przy mnie zawsze. Że napewno dobrze ją znam, tylko nie wiedziałem skąd. I teraz zdałem sobie sprawę z tego, że sam chcę być dla niej. Czegokolwiek by chciała, chcę jej to dać. Odgarnąłem kosmyk włosów z jej twarzy. I te jej cudowne, zielone oczy...
Nie chę umierać.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 13h42)

Link do zewnętrznego obrazka

- Kocham cię - szepnąłem w końcu. Nachyliłem się nad nią i złożyłem na jej ustach pocałunek. Rzecz tak dla mnie zwykła, w jednej chwili stała się czymś niesamowicie ważnym dla mnie. Bo ona była dla mnie ważna.
Jak bardzo chciałem się teraz ratować... Zrobić cokolwiek, byle tylko z nią zostać. Być z nią. Nie ważne gdzie, nie ważne co pomyślą ludzie. Ja ją po prostu kochałem. Naprawdę. Nie chciałem nawet myśleć o śmierci. Nie chciałem istnieć bez niej. - Uratój mnie - powiedziałem ledwo słyszalnie. Nie mam pojęcia co mi przyszło do głowy, ani dlaczego to powiedziałem. Po prostu czułem, że muszę.
Objąłem ją i znów spojrzałem jej w oczy. Boże, pomóż nam.
Czułem dosłownie, jak serce rozrywa się we mnie na drobne kawałki.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 14h10)

Link do zewnętrznego obrazka

- Uratuję - powiedziała, a ja uśmiechnąłem się lekko. Poprosiła, żebym sprawdził co z Danielem.
- Już idę - odpowiedziałem, a potem pocałowałem ją w czoło. Niechętnie rozluźniłem uścisk i poszedłem na górę.  Daniel leżał z otwartymi oczami, był wyraźnie niespokojny.
- W porządku? - położyłem mu rękę na ramieniu.
- Śniła mi się. To wszystko przeze mnie. Ja jej dałem pierwszą działkę... I tobie też. Wczoraj narażałem ciebie, dzisiaj pochowałem siostrę. Co ze mnie za człowiek? - zakrył twarz rękoma.
- Hej, każdy popełnia błędy. To ludzkie - powiedziałem i pomogłem mu się podnieść do pozycji siedzącej.
- Ale takiego błędu nie miałem prawa popełnić. Nie mogę spojrzeć ci w oczy. Nawet sobie nie mogę spojrzeć w oczy...
- Daniel, nie możesz żyć przeszłością. Zadręczysz się! Odpocznij sobie teraz. Zrobię ci coś do picia - powiedziałem i poklepałem go po kolanie. Uśmiechnął się ledwozauważalnie, praktycznie niewidocznie, a potem powiedział dziękuję.
Zszedłem do kuchni.
- Nie śpi. Zrobię mu herbaty, to może będzie mu łatwiej spać - powiedziałem do Sharon i zabrałem się za gotowanie wody.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 15h16)

Link do zewnętrznego obrazka

Uśmiechnąłem się, kiedy złapała mnie za rękę.
- W takim razie jestem najbardziej szczęśliwym idiotą na Ziemi - pocałowałem ją znowu, ale szybko musiałem przestać, bo czajnik zaczął się domagać zestawienia z kuchenki. Szybko zalałem herbatę dla Daniela i poszedłem mu ją zanieść na górę. - Zaraz wrócę - powiedziałem do Sharon i uśmiechnąłem się. Cholera, nigdy nie byłem taki szczęśliwy. Nigdy w całym swoim życiu.
Daniel siedział na łóżku, tak jak go zostawiłem. Podałem mu kubek z herbatą, ale nie był w stanie go podnieść do ust, więc musiałem pomóc mu się napić.
- Potrzebujesz czegoś? - zapytałem.
- Przyjaciela z powrotem - powiedział, nie patrząc mi w oczy. Doskonale wiedziałem, co miał na myśli.
- Nigdy nie przestałem nim być. Byłem na ciebie wkurzony, to fakt, ale w końcu jesteś dla mnie jak brat. Nie zostawiłbym cię, słowo - poczochrałem go po głowie i uśmiechnąłem się lekko.
- Jesteś dla mnie za dobry. Za to, co zrobiłem powinieneś mnie znienawidzić, a teraz właśnie mi pomagasz i mówisz, że nadal jesteś moim przyjacielem... - wciąż nie patrzył na mnie.
- Hej, nie zadręczaj się. Musisz odpocząć. Wypij to do końca i spróbuj zasnąć. Niedługo do ciebie zajrzę - powiedziałem i wstałem z łóżka, a potem wróciłem do Sharon. Przytuliłem się do niej od tyłu.
- Już sam nie wiem, jak mam go pocieszać - westchnąłem.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 16h14)

Link do zewnętrznego obrazka

Uśmiechnęła się tajemniczo.
- No ja... - powiedziałem, nie rozumiejąc co ma na myśli. - Oświecisz mnie, kochanie? - ja też się uśmiechnąłem, a potem usiadłem na blacie w kuchni.
Jak dobrze, że trafiłem na kogoś tak mądrego, jak ona. Dzięki temu być może nie leżę właśnie w rowie...
- Więc...? Co masz na myśli? - przyciągnąłem ją do siebie za ręce, które w dalszym ciągu trzymałem.
Naprawdę chciałem pomóc Danielowi. Co ona mogła wymyśleć? Na pewno coś lepszego, niż moja herbata...
Uśmiechnąłem się, rozbawiony swoją tępotą. Cóż, zakochany człowiek, to człowiek przez jakiś czas niepoczytalny...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 17h02)

Link do zewnętrznego obrazka

Załapałem. Problem w tym, że ja to właśnie ciągle robiłem.
- Już wiem czego mu trzeba... - nagle mnie oświeciło. Ja przestałem się zadręczać, bo poczułem miłość Sharon. Bo byłem pewny, że nie zostawi mnie aż do końca. - Jego dziewczyny! Tylko jest jeden problem... - mój entuzjazm zgasł momentalnie. - Hanah nie chce z nim gadać. Jest na niego wściekła, bo zobaczyła go po dragach w stanie wiadomym na ulicy, jak leżał pod ścianą i wygadywał jakieś głupoty... Będę ją musiał jakoś przekonać żeby przyjechała. Tylko jak...? - spojrzałem w wielkie oczy Sharon, szukając w nich odpowiedzi. Jaka ona była piękna...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 17h21)

Link do zewnętrznego obrazka

- Dobra, dzwonię do niej. Poczekasz tu, czy zajrzysz do Daniela? - złapałem za telefon i wykręciłem numer Hannah.
- Halo?- odebrała po trzech sygnałach.
- Hannah? Tu Jonathan. Pamiętasz mnie?
- Jak mogłabym nie pamiętać... - westchnęła głośno. - O co chodzi? - odezwała się zniecierpliwona.
- O Daniela. Nie rozłączaj się. To ważne - powiedziałem, kiedy usłyszałem, jak wzdycha. - Shila miała wypadek. Nie żyje. Chodzi o to, że Daniel dostał depresji. Nie mogę do niego dotrzeć, wszyscy próbujemy go pocieszać, ale to nic nie daje. Zadręcza się, nie chce nikogo słuchać. Przyjedź - jeśli nie usłyszała nuty błagania w moim głosie, oznacza to, że jest idiotką.
- Shila? O Boże... - wyszeptała raczej do siebie, niż do słuchawki. - Bardzo z nim źle...? - odezwała się niepewnie.
- Zaczynam się bać, że coś głupiego może mu przyjść do głowy...
- Nie kończ. Za piętnaście minut jestem. U ciebie?
- U mnie.
- To na razie - rozłączyła się i zapewne rzuciła na kluczyki do samochodu. Przejęła się. Czyli jest dobrze... Chyba.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 19h29)

Link do zewnętrznego obrazka

Aż podskoczyłem, kiedy poczułem jej dłonie na ramionach. W ogóle jej nie usłyszałem...
Odwróciłem się do niej z lekkim uśmiechem na ustach. Roześmiała się.
- Przyjedzie. Wygląda na to, że nieźle spanikowała. Daniel się ucieszy... - spojrzałem w stronę schodów na górę. - Ech, to wariat. I do tego debil. Ale kocham go, jak rodzonego brata - westchnąłem i objąłem Sharon ramieniem.
Pociągnąłem ją w stronę kanapy, żebyśmy się oboje zmieścili i przytuliłem ją do siebie mocno.
Koniec. Już nigdy więcej nie wezmę żadnych dragów. Niezależnie od tego, czy będzie mi to grozić śmiercią.
- Kocham cię - powiedziałem po raz kolejny tego dnia i uśmiechnąłem się. Wypowiadanie tych słów do niej sprawiało mi radość. I jeszcze to ciepło w okolicach serca...
Nagle usłyszałem, jak jakiś wóz hamuje z fasonem przed domem.
- Ocho, Hanah przyjechała - mruknąłem i niechętnie puściłem Sharon, żeby otworzyć znajomej drzwi.
- Cześć - weszła do środka. - Gdzie on jest? - w oczach miała przysłowiowe "nerwiki", jakby się bała, że Daniel zaraz wybuchnie, niczym bomba zegarowa. Nawet nie zauważyła Sharon.
- Na górze, w moim pokoju. Chodźmy - zaprosiłem ją do środka.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 19h57)

Link do zewnętrznego obrazka

Poszedłem z Hannah na górę. Daniel leżał tyłem do drzwi, tak że nie widać było jego twarzy, ale na pewno nie spał. Dziewczyna usiadła na łóżku, bardzo blisko niego i objęła ramionami jego plecy.
- Skarbie, to ja - głaskała go po głowie. Odwrócił się do niej z zaskoczonym wyrazem twarzy.
- Co ty... - powiedział do niej szeptem.
- Jonathan po mnie zadzwonił. Tak mi przykro... Zabiorę cię do domu - powiedziała, a potem pomogła mu się podnieść. Zanim wyszli uściskałem ich oboje, a potem wróciłem do Sharon.
- Pojechali do niej. Zajmie się nim. Już późno. Mam zadzwonić po Louisa, żeby cię odwiózł do domu? A może wolisz, żebym cię odprowadził...? - zaproponowałem nieśmiało.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 20h26)

Link do zewnętrznego obrazka

Złapała mnie za rękę i wyszliśmy na zewnątrz. Szliśmy powoli, nigdzie się nie spieszyliśmy, w całkowitej ciszy. Nie potrzebowaliśmy słów. Uśmiechaliśmy się oboje. Czułem się tak cudownie. Miałem ochotę tańczyć i śpiewać na cały głos, tak żeby obudzić sąsiadów. Machałem naszymi złączonymi rękoma i miałem się nadal za najszczęśliwszego idiotę na tej planecie zwanej Ziemią. Żałowałem, że nie spędzę z nią tak conajmniej kilku lat...
Wróciły myśli o śmierci. Teraz nie chciałem tego bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej. Znalazłem w końcu kogoś, dla kogo chciałem zdejmować gwiazdy z nieba. Lub może raczej to ona mnie znalazła... Uśmiechnąłem się i spojrzałem na nią, a potem przyciągnąłem ją bliżej do siebie i objąłem ramieniem.
- To gdzie mieszkasz? - zapytałem w końcu, nadal nie odrywając od niej wzroku.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 20h53)

Link do zewnętrznego obrazka

Patrzyła na mnie tak, że nie byłem w stanie się sprzeciwić. Do tego jeszcze zamrugała kilkukrotnie. Musiałbym nie mieć serca...
- Oczywiście, że wchodzę - uśmiechnąłem się, a potem chwyciłem jej rękę i weszliśmy na klatkę schodową.
W przedpokoju zdjęliśmy buty, jakoś tak dziwnie nie miałem ochoty puszczać jej ręki...
- Całkiem ładnie tu masz - rozejrzałem się po mieszkaniu. Uśmiech nie schodził mi z twarzy.
Gdyby ktoś miesiąc temu mi powiedział co się wydarzy, nigdy bym w to nie uwierzył. Zaraz uświadomiłem sobie, że chłopaki padną trupem, jak się dowiedzą.
Jonathan Levner zakochany na zabój - abstrakcja. Po drugie - ten sam człowiek,mówiący zdecydowane nie wszelkim używkom. Po prostu zejdą na zawał. Z powodu tej myśli uśmiechnąłem się jeszcze szerzej, po czym na powrót chwyciłem rękę dziewczyny.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 21h21)

Link do zewnętrznego obrazka

Obejmowałem ją, a ona opierała głowę o moje ramię. Zapytała co o niej myślałem, zanim się w niej zakochałem.
- Że jesteś inna niż wszystkie. Mądrzejsza i na pewno nie łatwa. Zaimponowałaś mi - uśmiechnąłem się, głaskając ją jednocześnie po plecach. Nikogo tak nigdy nie kochałem. Tak strasznie, że byłbym w stanie zrobić dosłownie wszystko, gdyby tylko poprosiła. I do tego stopnia, że mógłbym oszaleć bez niej obok siebie. Zacieśniłem uścisk. Nie chcialem wypuścić jej z rąk. - Shar? A ty co pomyślałaś, jak mnie pierwszy raz zobaczyłaś? - zapytałem, przymykając lekko oczy. Delikatny uśmiech nie schodził mi z twarzy.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (04-01-2014 o 21h49)