Megan Silver

Alex wyszedł. Odetchnęłam z ulgą. Już miałam z powrotem zamykać drzwi, kiedy on wrócił i zanim zdążyłam cokolwiek zrobić otworzył szafę. Chyba nie zauważył Tetsu... A jednak. Spróbowałam wymyślić jakąś sensowna wymówkę. O! Chyba mam!
Podeszłam do brata przepraszającą miną. Robiłam ją zawsze, gdy zjadłam mu ostatnia kostkę czekolady.
Wzięłam głęboki wdech.
- To jest mój chłopka. Przyszedł przed chwilą... nie chciałam żebyś go zobaczył. Wróć. Nie chciałam, żeby on ciebie zobaczył. Nie wszyscy muszą wiedzieć, ze jesteśmy spokrewnieni - w moim głosie słychać było naturalność. byłam tym trochę zdziwiona. Chyba sama uwierzyłam, że to prawda. - A teraz możesz łaskawie wyjść i nam nie przeszkadzać? - wypchnęłam braciszka z pokoju zamykając drzwi na klucz, po czym oparłam się o nie oddychając z ulgą. Po kłopocie.
Spojrzałam na Alice, po czym skierowałam  wzrok na szafę. Tak, siedział tam nasz drugi kłopot. Otworzyłam mebel by Kuroko mógł spokojnie wyjść.

---

Alexander Silver

- Twój chłopak?! - wrzasnął ze zdziwieniem, analizując każde słowo z tłumaczeń siostry. Rozumiał, że może jednak nie chciała, aby ktoś dowiedział się, że są spokrewnieni. On sam nigdy się do niej nie przyznawał, a w internecie mówił, że ,,Ma siostrę, ale ona raczej przypomina pieska. Mało posłusznego". Ale po co miałaby chować przed nim osobę, z którą być może robi bardzo intymne rzeczy? Przecież... I tak by się o nim dowiedział. Plotki szybko się rozchodzą, szczególnie, jeśli sławny z coverów Alexander Silver popytał by jej znajomych. Nawet tą całą upierdliwą Kate.
Zobaczył, jak chłopak powoli wychodzi z szafy, a nim mało co nie zaczęło miotać jak Szatanem. Był przystojnym chłopcem, Alex musiał to przyznać obiektywnie. Być może nawet mu się podobał, ale nie mógł przeżyć faktu, że siedział w szafie Megan! Jakby przyłapał ich na gorącym uczynku! Nim się obejrzał, stał za drzwiami, które pozostały zamknięte na klucz. Tupnął kilka razy nogą i wyciągnął gumkę z kieszeni, a następnie związał nią sobie włosy w zwyczajnego kucyka.
- Megan! - krzyknął, waląc w drzwi każdą możliwą kończyną. Był tak strasznie wściekły. - Alice! Otwierać mi natychmiast, albo zadzwonię do rodziców i powiem im, że ukrywałaś przed nimi chłopaka, Megan! Ojciec cię zabije!
Wyciągnął komórkę z kieszeni, z uśmiechem pełnym dumy. Ale tata da jej popalić... Haha.

Megan Silver

Kuroko wyszedł z szafy, a Alex zaczął mnie szantażować, że zadzwoni do taty. Wychyliłam się zza drzwi z uśmiechem.
-Zadzwoń, a ja powiem, że włóczysz się całymi nocami i zostawiasz mnie samą w domu oraz że nie pozwoliłeś mi dzisiaj jeść kolacji.
Zawsze go kryłam, kiedy wracał późno albo dopiero na drugi dzień. Co z tego miałam? Jakby tak podsumować, to praktycznie nic. No dobra, raz dostałam baton czekoladowy.
- Poza tym, my się nawet nie całowaliśmy. Nie jestem taka jak ty.  Nie wskakuje każdemu do łóżka, nie ważne czy to facet czy kobieta

---

Alexander Silver

Zaczerwienił się soczyście, kiedy siostra zaczęła go szantażować, delikatnie uchylając drzwi. Jaka bezszczelna!
- Wiesz, jest mała różnica między nami - powiedział zimno, patrząc na siostrę tak ostro, jakby chciał ją zamordować. Usilnie trzymał ręcznik, aby mu niespodziewanie nie spadł z bioder. Megan nie byłaby specjalnie szczęśliwa... Chociaż, gdyby oślepła od jego nagości, mógłby ją wywieźć do lasu, a ona by nawet nie wiedziała, co się dzieje. Była to bardzo kusząca perspektywę, ale jednak się wstrzymał. - Ty ukrywasz swojego chłopaka po szafach, a ja nie kryję się z tym, że lubię spać i z kobietami, i z męczyżnami. A to, że do tych drugich idę na całe noce też nie jest wielką tajemnicą!
Z całej siły popchnął drzwi, odepchnął ramieniem Megan na tyle mocno, aby dziewczyna się zachwiała i wparował do pokoju, patrząc na wszystkich oskarżycielsko. Jego wściekłe spojrzenie skierowało się na niebieskowłosego. Jego niewinna minka doprowadzała go do czystego szaleństwa.
- Kim ty do cholery jesteś? - mało co nie krzyknął. Musiał śmiesznie wyglądać, drząc się na jakiegoś faceta w samym ręczniku i rumieńcach na twarzy. Ale nie dbał o to. - Jak się nazywasz? I od kiedy chodzisz z moją siostrą? I skąd pochodzisz? Gadaj, albo wypatroszę cię jak rybę!

Megan Silver

Mój plan nie wypalił. W dodatku brat w ogóle nie zrozumiał, o co mi chodziło.
- Słychaj ale ja... - chciałam jeszcze coś dodać, ale Alex wparował do pokoju z takim rozmachem, że przewrócił mnie. Zdążyłam tylko zobaczyć jak staje nad Kuroko i wtedy poczułam przenikliwy ból z tyłu głowy, a przed oczami zobaczyłam ciemność. Musiałam uderzyć się o kant biurka i stracić przytomność.

___________________
He he, akcja fajnie się rozkręca.

Aha. Megan leży nieprzytomna i proszę, nie piszcie że 'oblałem ją zimną wodą i się ocknęła', gdyż ocknie się, gdy uzna to za stosowne c;

Ostatnio zmieniony przez Alexanda (23-08-2013 o 23h18)

---

Alice Blackwolf

Obserwowałam całe zajście siedząc na krześle i z nudów przygryzałam policzki. Ich kłótnie nie były dla mnie niczym nowym. Ale kiedy Alex odkrył niebieskiego to była już klapa, zaczął się rzucać jak byk na rodeo. Nagle dojrzałam jak brat przyjaciółki wparował z impetem do pokoju przewracając dziewczynę a ona po chwili bezwładnie upadła. Na mojej twarzy pokazała się wściekłość, można powiedzieć że aż stanęłam w płomieniach diabła
- Moo...WYSTARCZY!! - Wrzasnęłam - Ty i Ty siadać na tyłkach - pokazałam na chłopaków. Tak może i byłam potulną owieczką ale kiedy było trzeba zamieniałam się w wielką i krwiożerczą owieczkę - Jeśli któryś się podniesie skopie mu cztery litery. - odwróciłam się i podeszłam do Megan
- Ej Megan - ukucnęłam przy niej i obejrzałam ją po czym przeniosłam na łóżko i zadzwoniłam na pogotowie

Alexander Silver

Szczerze? Alex był cholernie wściekły i mocniejsze pchnięcie siostry wcale nie sprawiłu u niego poczucia winy. A kiedy ten cały Kuroko pstryknął go w czoło, nastolatkowi mało co ręcznik nie spadł z bioder. Spojrzał na niebieskowłosego ze furią w oczach, jakby zaraz miał go zabić nożem do krojenia chleba. Zobaczył, że koszykarz wychyla się za jego ramię, więc z ciekawości spojrzał do tyłu. Osz...Megan leżała na podłodze. Nieprzytomna. Alexander skamieniał na moment, ale potem się rozluźnił. Przecież to ona nie chciała go przepuścić! A poza tym, kiedyś zepchnął ją z balkonu. A to było równie straszne.
- Alice... - szepnął ze strachem w głosie, siadając na łóżku Megan. Potrafiła być straszna. - Nie trzeba dzwonić na pogotowie. Ocucenie jej wodą czy mocnym ciosem w policzek będzie równie skuteczne. Ona tylko straciła przytomność, więc bez przesady.
Spojrzał na Kuroko z niezadowoleniem wymalowanym na twarzy, a palące policzki stały się tak widoczne, że ślepy by zauważył. Siedział w samym ręczniku, jego siostra zemdlała, a on miał ochotę zapaść się pod ziemię. Zarąbiście!
- Kuroko, skąd się tutaj wziąłeś? - zapytał w miarę spokojnie, próbując uspokoić oddech. - Skoro nie jesteś chłopakiem mojej siostry, to czemu tu przyszedłeś? O co tutaj w ogóle chodzi?

Ostatnio zmieniony przez Olga31082000 (24-08-2013 o 11h05)

Alice Blackwolf

Nareszcie spokój bez krzyków i szarpanin, byłam z siebie dumna że udało mi się uspokoić chłopaków ale Megan, moja kochana biedaczka.
- A jeśli dostała wstrząśnienia? To w końcu uderzenie w głowę nie straciła przytomności z przemęczenia. Alex to Twoja jedyna siostra powinna być dla Ciebie jak ukochana porcelanowa laleczka, której życie zależy od Ciebie - powiedziałam w przenośni i pogładziłam dziewczynę po głowie - A tak po za tym - zrobiłam face plama- Kiedy masz zamiar się ubrać?  Są tu dwie dziewczyny i obcy chłopak brakuje jeszcze waszej wścibskiej sąsiadki i był by komplet. Marsz do pokoju sie ubrać! - jedną ręka podparłam się pod bok a drugą wskazałam drzwi. Zachowywałam się pewnie teraz jak matka. Spojrzałam na Tetsuyę
- Ehh a teraz co z Tobą , pamiętasz dokładnie jak tu się znalazłeś? - zbliżyłam się do niego i zaczęłam oglądać ze wszyściutkich stron, wciąż nie dowierzałam że bohater z anime znajduje się w pokoju mojej przyjaciółki - I jak wyjaśnić Twoją obecność innym w naszym świecie...ehhh- podrapałam się po głowie i usiadłam przed komputerem a po chwili do pokoju wszedł już ubrany Alex. Chciałam wyłączyć film aby ktoś znowu się tu nie zjawił. Nie znałam się zbyt dobrze na jej komputerze poklikałam coś i nagle zaczął ładować się odcinek pierwszy z "The idolm@ster". Zamierzałam go wyłączyć ale skutek był odwrotny, film ruszył a pokój wypełnił sie białym światłem

Chihaya Kisaragi

Spokojnie udzielałam wywiadu odnośnie projektu 765, kiedy stało się coś dziwnego. Zamiast siedzieć wraz z dziewczynami w lokalu projektu i dziwić się, że kamerzysta to nowy producent znalazłam się w... Sama nie wiem gdzie. Rozejrzałam się po pokoju zachowując stoicki spokój, jedyne co robiłam to mrugałam. W końcu to chyba jest sen... Czyli cała akcja z nowym producentem to wytwór mojej wyobraźni? Tylko kim są te osoby w tym śnie i dlaczego akurat coś takiego sobie wyobraziłam? Przecież zazwyczaj śnię o wielkiej scenie gdzie wraz z dziewczynami z 765 pokazujemy na co nas stać.
- Eto... - podrapałam się po policzku, czując się już trochę niekomfortowo. - Kim jesteście?
Chyba nie będzie to taki koszmar, że każdy odpowie "Nowym producentem". Wzdrygnęłam się na samo wyobrażenie takiej sytuacji.

______________
Trochę smutnawo, że muszę ją kreować na podstawie pierwszego odcinka, ale trudno. >:

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Megan Silver

Otworzyłam oczy i powoli się podniosłam. Chwila. Jak ja się znalazłam na łóżku? Przecież upadłam obok biurka...
Dobra, nie to jest w tej chwili. Trzeba się dowiedzieć, jak Tetsu się tu znalazł. Rozejrzałam się po pokoju. Ubrany Alex, Alice, koszykarz i... jakaś obca dziewczyna. Spojrzałam pytająco na przyjaciółkę, wciąż siedząc na łóżku.
Zeszłam z niego i kucnęłam przed Kuroko.
- Chyba wiem jak się tu znalazłeś, ale nie mam zielonego pojęcia, jak cie odesłać - popatrzyłam mu prosto w oczy.  Jeden z moich ulubionych bohaterów jest u mnie w pokoju! Nagle uświadomiłam sobie, ze on pewnie jest jeszcze bardziej zaskoczony i zagubiony niż my.
- Jestem Megan, to jest mój brat Alexander, a ta brunetka to Alice - po chwili uświadomiłam sobie coś jeszcze.
- Jakim cudem rozumiem co mówisz? Znasz biegle angielski? - w końcu koszykarz pochodził z Japonii i mimo tego, że uczę się tamtejszego języka umiem tylko kilka podstawowych słów.

---

Wściekły jak osa poszedł do swojego pokoju, zostawiając Alice i zagubionego koszykarza. Założył na tyłek jakieś bokserki, zwyczajne, czarne dżinsy i luźną, szarą bluzę. W rzeczach, które nie przylegają mu do ciała czuł się bardzo pewnie a to, że nie raz wyglądał jak worek pełen ziemniaków w ogóle go nie ruszało.
Wparował do pokoju siostry i usiadł z powrotem na łóżku, przewiercając Kuroko wzrokiem. Ładny chłopiec, musiał przyznać... Ale skąd on się tutaj wziął. Alice zaczęła coś kombinować przy komputerze. Nagle, niczym grom z nieba, oślepiło go jaskrawe światło, a on z wrażenia przewrócił się na łóżku, w głębokim szoku. Kiedy podniósł się do pozycji siedzącej i spostrzegł osobę, która po prostu wylazła z monitora, poczuł coś dziwnego. Gdyby ktoś go teraz obserwował mógłby przysiąc, że w oczach pojawiły mu się dwa wielkie, czerwone serduszka, które biły szybkim rytmem. Kiedy dziewczyna na niego spojrzała, taka zagubiona i zawstydzona, motyle w brzuchu mało co nie wywierciły mu tam dziury. Westchnął, kompletnie oczarowany nową przybyszką. Po chwili obudziła się jego siostra, ale on nie zwracał na nią uwagi. Wpatrywał się raz w Kuroko, raz w brunetkę, maślanym wzrokiem. Dwa cudne człeki obok niego, wyjęte niczym z jakiegoś filmu o młodocianych, pięknych nastolatkach.
- Jakaś ty piękna! - krzyknął w końcu w stronę nowo przybyłej, patrząc na jej twarz rozmarzonym wzrokiem. - Proszę, wyjdź za mnie.

Ostatnio zmieniony przez Olga31082000 (26-08-2013 o 18h31)

Chihaya Kisaragi

Nie zbyt ogarniam co się dzieje, ani o co chodzi, jednak mi się to nie podoba. Czyżbym miała tak wybujałą wyobraźnię? Potarłam ręką swoje drugie ramie i słuchałam jak... Megan? Przedstawia pozostałych. Coś zaczęła gadać o angielskim, ale miałam wrażenie, że mówi po japońsku... Chyba, że tak wykułam ten język, że rozumiem go bez problemu. Cóż... Zawsze dobrze się uczyłam, by bez nerwów zająć się sprawami idolki. Tak se rozmyślałam, kiedy bodajże Alex zaczął mówić.
- Co?! - spojrzałam na niego zaskoczona.
Nie mogłam powstrzymać rumieńca, w końcu nie zawsze słyszy się, że jest się piękną. Chociaż bez urody to nie można być idolką... Jednak było to szokujące. A powinnam się przyzwyczaić bo czeka mnie zbliżająca się sława. Przynajmniej taką mam nadzieję.
- Przepraszam, ale...
No właśnie, nie wiem co powiedzieć. To po prostu mnie przerasta. Schowałam policzki w dłoniach, by jakoś ukryć ich zaczerwienienie.

Ostatnio zmieniony przez Asuu (26-08-2013 o 23h29)

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Megan Silver

Westchnęłam. Nagle Alex wyznał miłość fioletowowłosej. Zaśmiałam się pod nosem.
- Em... A ty kim jesteś? - zwróciłam się do nowo przybyłej. Spojrzałam na ekran komputera. Idolm@ster... oglądałam kiedyś pierwszy odcinek, ale to było chyba dwa lata temu.
Zastanawiał mnie jeszcze jedno. Która godzina? Zerknełam na mój zielony zegar, który zamiast cyfr arabskich miał japońskie. Chwila, co?!
- Wiecie, że już dwudziesta? - zapytałam jakby sama siebie. - Alice, o której masz być w domu?

---

- Boże, jak ty się słodko rumienisz! - krzyknął z kompletnym zachwytem, patrząc na dziewczynę z kompletnym uwielbieniem w oczach. Nie wiedział, skąd ona się tu wzięła, ani po co... Ale ona... Ona była szczytem jego marzeń! Kiedy na Ask'u opisywał swój ideał dziewczyny zawsze uwzględniał, że musi być ona brunetką. O długich włosach. Z małymi krągłościami, bo zbyt dużych nie lubił. A ta tutaj była jego kompletnym ideałem! Podszedł do niej i przytulił od tyłu. Był taki szczęśliwy... Jak to się nazywało? Miłość od pierwszego wejrzenia? - Jesteś piękna, zgrabna, cudowna, słodka, mądra, utalentowana...
Zaczął wymieniać wszystkie najlepsze zalety, o jakich kiedykolwiek słyszał, a na sam koniec swojej długiej wypowiedzi podniósł przybyszkę kilka razy do góry, mało co nie wyciskając z niej ostatnich flaków. Na słowa siostry obejrzał się na zegarek. Co to do cholery jasnej ma być? Jakieś znaczki...?
- A jak będziemy spać? - zapytał, patrząc na Megan ponad ramieniem dziewczyny. - Osobiście najchętniej przygarnąłbym tą tutaj, ale pewnie mi nie pozwolisz, więc mogę przenocować u siebie Kuroko... Wiesz, napewno nie chciałby spać z idiotką, jej przyjaciółką i najpiękniejszą osobą pod słońcem.

Chihaya Kisaragi
Byłam kompletnie zdezorientowana nagłym wykrzyknięciem Alexa. Każda normalna osoba, by się przestraszyła i uciekła, ale ja po prostu nie wiem co się dzieje. Na chwilę przestałam myśleć o dziwnym chłopaku i spojrzałam na... Megan? Chyba tak jej było.
- Kisaragi Chihaya - lekko się skłoniłam.
I to olanie Alexa było złym pomysłem. Poczułam jak ktoś mnie przytula od tyłu i po chwili słyszałam masę cech, które ponoć do mnie należą. Teraz na serio byłam przerażona, a jak zaczął mnie podnosić to wydałam z siebie parę pisków. Gdy w końcu czułam pewnie grunt pod stopami nie miałam na nic siły, a chłopak jakoś nie kwapił bym nie puścić. Przydała by się teraz Makoto... Ona szybko by powaliła Alexa dzięki sztukom walki... Trzeba będzie wziąć od niej parę lekcji jak wrócę do studia. Tak się rozmyśliłam, że nie słuchałam pozostałych do czasu gdy usłyszałam coś o spaniu. To za wiele by było prawdziwe.
- To wszystko jest grą, prawda? Producent wymyślił coś takiego, by pokazać mi, że bycie idolką jest niebezpieczne, tak? - spojrzałam na pozostałych.
To było jedyne normalne wytłumaczenie. Starałam się wyswobodzić z uścisku i wyjść. Po prostu chcę do domu.

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Z kompletnym zamuleniem obserwował całą sytuację, słuchał pisków swojej nowej miłości, a także wszystkich spekulacji, które snuły inne osoby. Czy można otępieć od nadmiaru miłości? Chyba tak, bo Alexander ciągle czując motylki w brzuchu ledwo co stał na nogach i patrzył się na wszystkich w ten swój niewinny, zdezorientowany sposób.
Zastanawiał się, skąd Kuroko i Chihaya się tutaj wzięli. Co do tego pierwszego, nie był niczego pewien, bo kiedy on się tutaj pojawił, Alex aktualnie siedział w łazience, więc nie wiedział dokładnie, skąd przybył niebieskowłosy. Ale ta dziewczyna... Widział to oślepiające światło, a potem na środku pokoju stała już ona! A wcześniej Alice włączyła jakieś anime... Musiał coś sprawdzić.
- Chyba wiem, jak się tutaj znaleźliście - powiedział, wypuszczając brunetkę ze swoich objęć i podchodząc do komputera. Usiadł na obrotowym krześle Megan i otworzył przeglądarkę. - Tylko musimy to jeszcze raz sprawdzić...
Ale co wpisać? Naruto? Nie, nie chciał tutaj nadpobudliwego ninj'y, który zniszczyłby Alexowy sprzęt do karaoke... A może Fairy Tail...? Nie, różowy debil ziejący ogniem też nie jest dobrym pomysłem... A może... Ao no Exorcist? Chociaż... Demon w jego pokoju? Z mieczem? Z ogonem? O nie, nie, nie.
- Już wiem! - krzyknął niespodziewanie, wpisując w przeglądarkę nazwę ,,Kuroshitsuji". No bo chyba chory psychicznie dzieciak, który zawarł pakt z demonem jest lepszy niż facet, który wykonuje jakiś dziwny manewr, cały czas się drze i gania za tytanami, prawda? Włączył pierwszy odcinek i nagle, rozbłysło białe, oślepiające światło. Alexander wiedział, co to wszystko oznacza...

Ciel Phantomhive

Dzień zapowiadał się jak każdy inny. Sebastian mnie obudził, ubrał, podał śniadanie, służba robiła mnóstwo szumu, a z szaf dobiegało ciche miauczenie. Popijając herbatę, zdecydowałem, że rozegram jeszcze partię szachów ze samym sobą. Jak zawsze, na rozruszanie umysłu. Byłem sobie jedynym godnym przeciwnikiem, więc nie dziwcie się, że gra była zacięta. Do momentu, aż nie rozproszyło mnie dziwne światło w oknie. Znaczy, światło w oknie to całkiem normalna rzecz, ale to był jakieś dziwne. Ściskając królową, którą właśnie chciałem wykonać ruch, podszedłem do okna, a ona zaświeciło się mocniej i wciągnęło mnie jak jakaś czarna dziura.
Wylądowałem na podłodze. Nigdy nie widziałem takich paneli. Wyglądały nienaturalnie. Powoli podniosłem się, rozmasowując nos.
- Sebastian! Kto pozwolił Ci zmieniać panele?! - dopiero gdy całkiem się wyprostowałem, zauważyłem, że nie jestem już u siebie w pokoju. Ani w mojej posesji. Prawdopodobnie nie byłem też w Anglii. Patrząc na dziwnie ubranych ludzi, przedmioty na szafkach i pudło, z którego chyba wypadłem... Mogłem być nawet na innej planecie.
"To jakaś paranoja. Na pewno jeszcze śnię. Albo ten debil robi sobie ze mnie żarty. Jak ja mu..." - pomyślałem sobie wtedy. Zamykać mnie w dziwnym miejscu z obcymi ludźmi. Byłem zdezorientowany i, wstyd się przyznać, przestraszony. Cofnąłem się tyłem do ściany i zlustrowałem wszystkich spojrzeniem, które miało komunikować "nie boję się was", ale chyba tylko mnie pogrążyło.
- Sebastian! Skończ te żarty! Rozkazuję Ci to przerwać! Sebastian! - darłem się, chociaż wiem, że jeśli to naprawdę byłaby jego sprawka to wystarczyłoby szeptać, albo nawet pomyśleć. Ale Sebastiana tam nie było, albo naprawdę sobie grabił. W każdym razie wtedy to już bałem się nie na żarty.

Megan Silver

Kisaragi Chihaya powtórzyłam w myślach. Dobra. Przedstawiłam się oraz brata i Alice. Przyjrzałam jej się. Faktycznie była ładna i chyba starsza ode mnie.
- Niestety to nie żadna gra. Sami nie wiemy co się stało. Mam pomysł. Prześpijmy się, a jutro nad tym pomyślimy.. To tak. Kisaragi, sypialnia rodziców jest pyta, pościel zmieniona. Kuroko, przygotuję ci pokój gościnny - przejrzałam się obojgu. - Chyba przydadzą się wam jakieś piżamy... Alex, co ty robisz? - zwróciłam się do brata, gdy ten zaczął coś robić przy mim komputerze. Podeszłam do niego w momencie, kiedy wpisywał nazwę anime. Skąd on znał ten tytuł? Akurat to oglądałam u Alice... Włączył pierwszy odcinek.
- Zwariowałeś? Chcesz żeby ktoś jeszcze tu... - nie skończyłem, bo rozbłysło to białe światło i w moim pokoju pojawił się Ciel. Zaczął krzyczeć i wołać Sebastiana.
Zaklnełam pod nosem na brata. Niech teraz on wszystko tłumaczy .

Ostatnio zmieniony przez Alexanda (28-08-2013 o 19h22)

---

Z miną odkrywcy podszedł do tego całego opętanego dzieciaka i obejrzał go od stóp do głów. Tak. Ciel Phantomhive. To było chyba jedyne anime, które jego zdaniem można było w miarę normalnie obejrzeć, bez ciągłego walenia się w głowę. Kuroshitsuji nawet lubił, a maluch nie będzie robił problemów. No a ten strach w jego oczach był taki słodki!
- Ja już wiem! - krzyknął niespodziewanie, czochrając bruneta po głowie. Ale czuprynę to miał na serio ładną... W ogóle, cały był taki straszny uroczy. - Kiedy Megan i Alice włączyły dane anime, jedni z głównych bohaterów po prostu przenosiło się do naszego świata. Nie wiem, jak to się stało, ale teraz nie jesteście u siebie.
Czas zacząć wojsko. Postawił wszystkich nowo przybyłych pod ścianą i popychając siostrę oraz jej przyjaciółkę na łóżko, zaczął swoją długą przemowę. Przecież był starszym, odpowiedzialnym braciszkiem!
- Kuroko, Chihaya. Ciel, nie jesteście już w swoim świecie. Tutaj nie będziecie sławnymi koszykarzami, idolkami czy paniczami, którzy mają pakt z demonem. W niewiadomy sposób znaleźliście się w świecie realnym, gdzie według was nic nie jest w porządku. Po pierwsze, jesteśmy w Anglii. Mamy XXI wiek, więc era koników, karet już dawno przeminęła, a pojawiły się komórki, samochody i laptopy. Kuroko i Chihaya, wy możecie mieć jedynie problem z dopasowaniem się do angielskiego życia, bo pochodzicie z anime, które dzieją się w Japonii. Tutaj prawie jest wszystko tak samo, tylko... No cóż... Bardziej europejsko. A ty, Ciel, masz prawo być najbardziej zdezorientowanym. Otóż, to nie jest ta sama Anglia, w której ty żyłeś. Posiadamy nowe urządzenia, jeździmy samochodami, a tacy ludzie jak ,,panicze", już dawno wyginęli. Nie mamy tutaj starych, pięknych dworów ani rodów  wyrwanych z legendy. Żyjemy nowocześnie. Nie nosimy pantofelków, rajstop i innych cudów niewidów, które się nosiło w XIX wieku. Ubieramy się w dżinsy, koszulki, trampki, adidasy. Wszystko na normalnie. I Cieluś, tutaj nie ma twojego kochanego Sebastiana, który sprowadzi ci gwiazdkę z nieba. Musisz radzić sobie sam, ale osobiście mogę ci pomóc.
Uśmiechnął się w stronę chłopca lekko i puścił mu oczko.
- Pomożemy wam odnaleźć się w naszym świecie - powiedział pewnym siebie głosem, zaciskając dłonie w pięści. - I znajdziemy sposób, aby sprowadzić was do domu.

Chihaya Kisaragi
Gdy zostałam wyswobodzona miałam ochotę uciec, ale Alex zaczął coś mówić o tym, że wie jak się tutaj znaleźliśmy. Siadł przed komputerem i włączył jakieś anime? Jedyne co zrozumiałam to oślepiające światło. A kiedyś narzekałam na blask reflektorów. Kiedy wrócę do siebie już nigdy nie będę krzyczeć by dali mniejsze natężenie. Po chwili gdy już widziałam normalnie na oczy, na ziemi siedział jakiś chłopak. Chłopak, który zaczął wołać jakiegoś Sebastiana. Chyba znalazłam się w wariatkowie. Jakby było tego mało to Alex nagle ustawił nas pod ścianą jakby chciał wykonać karę śmierci poprzez rozstrzelanie. Na szczęście zaczął mówić coś dziwnego i niepokojącego. Pokręciłam głową, na znak, że mu nie dowierzam.
- To niemożliwe... Przecież jeszcze przed chwilą siedziałam w studiu i chyba wiem co jest prawdziwe. Mogę udowodnić.
Podeszłam do komputera i wpisałam w przeglądarkę "Studio 765 Pro". Pojawiły się od razu pokrewne hasła typu "iDOLM@STER" czy "iM@S". Jedynie zależało mina stronie studia by upewnić się, że mam rację. Niestety zrobiłam na odwrót. Przeraziłam się na wyniki wyszukiwań w których były zdjęcia czy filmy ze mną i dziewczynami. Tylko, że dopiero rozkręcała się nasza kariera. Odsunęłam się od biurka i spojrzałam tępo na pozostałych.
- To niemożliwe...

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*