Megan Silver

Podpatrzyłam na brata ze zdumieniem. Podszedł do sprawy poważnie i wszystko wytłumaczył. Muszę przyznać, że mnie zaskoczył. Nie przypuszczałam, że potrafi logicznie myśleć. Zazwyczaj w rozmowie ze mną ograniczał się do złośliwych uwag, gróźb i zakazów.
- Alex ma rację.  Pomożemy wam w powrocie do waszych światów. Ale zaczniemy od jutra. Teraz wszyscy jesteśmy zmęczeni. Chihaya, pożyczę ci jakąś piżamę. Będziesz spać w sypialni rodziców. W pokoju gościnnym są dwa łóżka - skierowałam wzrok na koszykarza i Ciela na znak, że tam będą spać. Alex pewnie użyczy im jakiś koszulek na noc.
- Gdybyście w nocy zgłodnieli to kuchnia jest na dole, na wprost schodów. Łazienki są dwie. Jedna tu, druga obok kuchni. No, nie patrzcie tak na mnie - ale to fajne uczucie być dowodzącą. Wyłączyłam komputer i ziewnęłam.
- Przepraszam... - w końcu nie wypada ziewać w towarzystwie. - Alice, a co z tobą? Rodzice pozwolili ci zostać na noc? Ah, Alex, ty zostań, mam do ciebie jeszcze jedną sprawę - usiadłam na łóżku czekając aż inni wyjdą z mojego pokoju.

---

Ciel Phantomhive

Z ogromnym wstydem przyznaję się, że miałem ochotę się rozpłakać. Rozpłakać i uciec. Do Sebastiana, ciotki, do mamy albo taty. Do kogokolwiek. Nawet przy tym debilu z piłą mechaniczną czułbym się lepiej.
"Spokojnie, myśl racjonalnie" - pomyślałem sobie, ale trudno mi to przyszło. Byłem całkiem roztrzęsiony, choć próbowałem to jakoś zatuszować. - "Dwie całkiem przeciętne dziewczyny. Jedyne, że ich stroje są... Nie do skomentowania. Dwóch niebieskowłosych chłopaków. Jeden z wyraźnie azjatyckimi rysami. Pewnie Chińczyk. I jeszcze jedna kobieta. Całkiem zgrabna, ale też Chinka. Do tego to miejsce. Niewątpliwie stylizowane futurystycznie. Meble wyglądały jak ze zwykłych, sztucznych płyt. Do tego przedmioty na szafkach. Niektóre naprawdę dziwne. Mogą być pochodzenia demonicznego. To całkiem możliwe. Pakt został jakoś zerwany, a ja znalazłem się w żołądku demona"
Jeden chłopak ustawił mnie pod ścianą. Mnie i jeszcze dwie inne postacie. Tych Chińczyków. W każdym razie zaczął wydzierać się i gadać o dziwnych rzeczach. W ogóle ten chłopak był dziwny. Uśmiechał się do mnie dziwnie i wysłał do mnie oko. Niekomfortowa sytuacja. No i jeszcze mówił o rzeczach, które do mnie nie docierały.
- Anime... Komórki... Samochody... Laptopy... Jeansy... Trampki... Adidasy... - wyliczałem cicho dziwne słowa, jakby to miało mi jakoś pomóc. Czułem się jak wielbłąd, którego ktoś wrzuca do jeziora i każe być łososiem. A taki wielbłąd nawet nie wie co to jezioro. - Co? Czekaj... Skąd wiesz o moim pakcie? - teraz to już w ogóle się przestraszyłem. To przecież nie miało prawa ujrzeć światła dziennego! - Sebastian! Rozkazuję Ci tu przybyć i pozbyć się ich! - warknąłem w odruchu rozpaczy, ale tak jak się spodziewałem - on się nie pojawił. Niebieski miał więc trochę racji, choć więcej z jego paplaniny nie zrozumiałem, albo nie chciałem wierzyć. XXI wiek? Dobre sobie. Przenoszenie się w czasie jest tak możliwe jak to, że dzieci przestaną bawić się zabawkami. - Wypuście mnie stąd, natychmiast! Nie wierzę w ani jedno twoje słowo, dziwaku! I nie mam zamiaru spędzić tu ani minuty dłużej. Co dopiero nocy! Wychodzę! - wybiegłem z pokoju, ale nigdzie nie paliło się światło, więc wyrżnąłem o próg i wylądowałem jak długi w korytarzu.

Ostatnio zmieniony przez Yoshiko (29-08-2013 o 00h22)

Megan Silver

Ciel zaczął panikować i krzyczeć. W końcu wybiegł z pokoju. Już miałam za
nim pobiec, gdy usłyszałam głośne "dup". Pewnie się wywalił w korytarzu. Eh... nie lubię tego bohatera. Anime oglądam dla Sebastiana. Przystojny, wszechstronny... Moje jakże 'głębokie' przemyślenia przerwał Kuroko. On... On woli zostać w moim pokoju?
Moje policzki na sto procent zrobiły się czerwone. Spojrzałam na niego. Patrzył takim maślanym wzrokiem...
- Ja... e... Dobrze, ale nie musisz spać na ziemi. Mam dmuchany materac... - jeśli to faktycznie jest sen, to ja nie chcę się z niego budzić!

Przepraszam za błędy, piszę z telefonu.

---

Westchnął ciężko, kiedy kochany panicz zaczął oczywiście panikować, drzeć się, a na samym końcu z uniesioną głową postanowił wyjść i wywalił się na progu. No to świetnie. Rozumiał, że Ciel może być przerażony sytuacją, bo nie ma koło niego Sebastiana, jest w innej epoce. No i ma tylko 15 lat... A to jednak jeszcze nie czyni go dojrzałym nastolatkiem. Ale mógłby się ogarnąć! W końcu  Chihaya ograniczyła się tylko do małego omdlenia na krześle, a Kuroko do kiwania się na boki. A ten to od razu z krzykiem wybiegł! Jemu to trza będzie wszystko tłumaczyć...
- Ciel - uklęknął obok chłopca, patrząc na jego twarz wbitą w dywan. Nie ciekawy widok... - Ogarnij się chłopie, bo ja mówię prawdę. W naszym świecie oglądamy tak zwane ,,anime", w których wy jesteście bohaterami. Ty pochodzisz z ,,Kuroshitsuji" i znamy twoją całą historię od stóp do głów. Daj sobie pomóc, a wrócisz do Sebastiana szybciej, niż nauczysz się używać komórki.
Pociągnął chłopca za tułów i po chwili panicz stał prosto, ledwo przytomny, a Alexander wparował do pokoju. Słysząc słowa Kuroko lekko się zaśmiał.
- Tetsuya już się bierze do roboty? - zapytał z ogromnym wyszczerzem na ustach, po czym spojrzał na Megan. - Słuchaj, Ciel jest kompletnie przerażony. Może to zły pomysł, aby spał sam? Nie wiadomo, co sobie zrobi. A jak wyskoczy przez okno z nadzieją, że go Sebastian złapie w locie? A ja nie mam zamiaru latać w powietrzu, aby ratować mu tyłek. A jak będzie spał ze mną, to będę w stanie go jakoś upilnować.

Ciel Phantomhive

Nie chciałem go słuchać. Nie miałem ochoty słyszeć ani słowa więcej. Ale dotarło do mnie wszystko i nie miałem wyjścia - zaczynałem wierzyć. Znaczy... Niektóre rzeczy były absurdalne. Czemu miałby korzystać z komórki? Z komórki korzysta Finian i trzyma tam łopaty.
- Oglądacie nas cały czas? Nawet w takich... Momentach... - spłonąłem rumieńcem i miałem nadzieję, że tego nie widać. Oczywiście, od razu pomyślałem o Sebastianie. Perspektywa, że ktoś na nas patrzał gdy... Ach, okropne.
- Sebastian mnie znajdzie. Na pewno już mnie szuka. Przyjdzie po mnie, najpóźniej jutro - podniosłem się z jego pomocą i oznajmiłem mu to prosto w twarz takim tonem, jakbym był tego tak pewien, że nazywam się Ciel Phantomhive i pochodzę z Wielkiej Brytanii. W każdym razie, że perspektywa snu wydawała się całkiem kusząca, choć teoretycznie wstałem z łóżka jakąś godzinę temu. Jednak moment kiedy kamerdyner podał mi herbatę był tak odległy, jakby to zdarzyło się sto lat temu, a ja przez ten czas nie zmrużyłem oka.
Ja... Ja nie mam swojej poduszki! P-przecież nie zasnę bez niej! - chyba nigdy nie było mi tak wstyd jak wtedy. Szczególnie, że samo myśl o tym napawała mnie drgawkami, co dopiero powiedzenie o tym obcej osobie. Chociaż jeżeli on obserwował moje życie, to mógł to wiedzieć. W każdym razie postanowiłem sobie, że jak wrócę do domu to zacznę zwalczać ten nawyk spania z poduszką. Mógłbym spróbować zasnąć z S...
- Pokaż mi mój pokój! - rozkazałem i próbowałem opanować głos. Najwyżej nie zasnę. Lepsze to niż chwalenie się na lewo i prawo swoimi słabościami. - Jak ty tam w ogóle masz na imię?
Próbowałem patrzeć na niego z wyższością, jednak nadal byłem niepewny. Parę lat z Sebastianem u boku tak mnie od niego uzależniło, że teraz czułem się jak bezbronne dziecko w świecie dorosłych. Jak księżniczka w nieswojej bajce, ale to głupie porównanie. Chociaż. Z biegiem czasu uświadamiam sobie jaką księżniczką byłem. Przecież ledwo zapinałem sam guziki, nie mówiąc o sznurowaniu butów, gotowaniu, sprzątaniu czy zapinaniu sprzączek przy płaszczu. Te to były zdradzieckie.

Megan Silver

Próbując jakoś ukryć rumieńce przyznałam bratu racje. To chwila. Ja i Tetsu w moim pokoju, Alex z Cielem w jego, idolka w sypialni rodziców...
Nagle w pokoju rozległo się burczenie. Oczywiście to moja wina. Ale wcale nie jestem głodna...
Wyciągnęłam z szafy piżamę dla Chihaya'i. Była to niebieska koszulka na ramiączkach z pandą na piersi oraz krótkie spodenki w biało-niebieskie paski. Na mnie była trochę za duża, więc na nią powinna być w sam raz.
- Ręczniki są w szafce pod zlewem w obu łazienkach, wiec weźcie sobie który chcecie - spojrzałam na fioletowo-włosą i wręczyłam jej ubranie. Powiedziałam jej też, że może iść pierwsza. Usiadłam na łóżku obok koszykarza. A, jeszcze materac.
Wyciągnęłam go spod łóżka.
- Jak chcesz mogę go dopompować... jeśli znajdę pompkę - albo jeśli rodzice nie zabrali jej ze sobą. Wtedy Alex będzie mógł wykazać się siłą swoich płuc.

---

Ignorując krzyki i protesty Ciela z rozmarzonym wyrazem twarzy klepał chłopca po głowie. Chihaya będzie wyglądała niesamowicie słodko w tej piżamce... Już mu się podobała. Napewno będzie na niej piękne leżeć, jak na jakiejś modelce... Westchnął lekko i skierował się w stronę drzwi.
- Ciel, Tetsuya, za mną. Dam wam jakieś koszulki do spania, abyście nie musieli się gnieść w tych strojach. Ty, paniczyk, będziesz spał razem ze mną w pokoju. Mam nawet duże łóżko, damy radę się na nim pomieścić. W końcu nie jesteś duży, zajmujesz mało miejsca. A co do poduszki, to pożyczę ci swoją. Napewno się na niej wyśpisz, jest mięciutka i pięknie pachnie...
Papląc dalej złapał chłopców za ręce i pociągnął w stronę swojego królestwa. Z szerokim uśmiechem na ustach zajrzał do swojej szafy. To za duże, to za małe... Co chwila wynurzał się z odmętów mebla, aby znaleźć coś w miarę dobrego.
- Masz - rzucił w stronę Kuroko jasnoniebieską koszulkę. - Jesteś miej więcej takiej samej postury jak ja, a że noszę luźne ciuchy, to napewno będzie na ciebie pasować. A to dla ciebie Ciel - w stronę bruneta powędrowała czarna jak smoła koszulka z jakimś niezrozumiałym, białym napisem. - Najmniejsza jaką mam. I tak będzie na tobie wisieć. To, który idzie pierwszy pod prysznic?

Chihaya Kisaragi
Trochę czasu minęło nim wyrwałam się z otępienia. Najbardziej nie mogłam się pogodzić z tym, że jestem czymś fikcyjnym, wymyślonym po to by zabawiać jakieś osoby przed komputerem. Czy ja zawsze muszę mieć sceptyczne myśli? Odebrałam od Megan piżamę i słuchałam wszelkich instrukcji,by ruszyć do łazienki. Marzyłam o chwili spokoju, by spokojnie o tym pomyśleć. Wyminęłam w korytarzu Alexa i Ciela, nawet wolałam nie wnikać o co może chodzić temu dzieciakowi. Weszłam do łazienki i od razu zamknęłam drzwi. Zdjęłam z siebie ubranie i odkręciłam gorącą wodę. Wskoczyłam pod prysznic i odruchowo zaczęłam nucić pod nosem. No może nie nucić... Nie mogłam się powstrzymać od śpiewu, ale to nie moja wina, ze to kocham. Zwłaszcza piosenkę "Aoi Tori". Gdy skończyłam kąpiel i przebrałam się w piżamę, przewiesiłam przez ramię swój ręcznik i opuściłam łazienkę.

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Ciel Phantomhive

Miałem ogromną ochotę powiedzieć coś w stylu "Nie potrzebuję twojej poduszki" albo "Nie będę z tobą spał, plebsie", jednak wiedziałem, że tylko bym się pogrążył. Ustanowiłem sobie zasadę na podstawie tego przysłowia "Gdyś w Rzymie, czyń jak Rzymianie". Próbowałem się uspokoić i myśleć jasno. Próbowałem się pocieszyć myślą, że to przecież nie są moi wrogowie. To zwykłe nastolatki, tylko z przyszłości. Chcą mi pomóc. To normalne, że wymyślono wehikuł czasu. Po prostu mnie wciągnięto jeden, czy dwa wieki do przodu. Tak, to najlepsze wytłumaczenie. Nie żadne animy, komórki i Bóg raczy wiedzieć co. Oby tylko Królowa się nie złościła, że przez jakiś czas nie będę jej służył.
Obdarzyłem moją nową "piżamę" sceptycznym spojrzeniem. Niby od niechcenia przerzuciłem ją w rękach i wymacałem ten materiał. Całkiem przyjemny. Ale ten krój wyglądał jak worek na ziemniaki z dziurami. Naprawdę, dziwna moda.
Hm... Mają tu natryski? Więc może to jednak nie jest taka biedna rodzina jak myślałem skoro mają własną łaźnię? Kąpiel na pewno dobrze mi teraz zrobi.
- W takim razie zaprowadź mnie do łaźni.
Nie powiedziałem nic w stylu "Ja mogę pierwszy", bo wydawało mi się oczywiste, że ktoś z moim statusem społecznym ma pierwszeństwo do wszystkiego. A z tego co udało mi się usłyszeć, tamten chłopak był koszarzem. Wywnioskowałem, że tak w tych czasach mówi się na śmieciarzy. W każdym razie było oczywistym, że jest z najniższej warstwy i w ogóle nie powinno się dopuścić go do łaźni.

- Bez szaleństw, księżniczko - powiedział ze śmiechem Alexander, jakoś nie mogąc się powstrzymać od przeczesania palcami włosów Ciel'a. Były takie ładne... W ogóle, świetnie je sobie obciął, w takiej fryzurze naprawdę wyglądał strasznie uroczo. A Alex urocze rzeczy lubił. Na przykład, Chihaya... - Tutaj nie jesteś jakimś tam paniczykiem, a Sebastianek ci plecków nie umyje. W tym domu obowiązuje kolejka. Pierwsze myją się oczywiście kobiety, dopiero potem faceci, zrozumiano?
Spojrzał w stronę Kuroko i uśmiechnął się lekko. Musiał być miły dla wszystkich... Ze zgrozą pomyślał, że będzie odcięty od swoich kochanych kochanków na przynajmniej tydzień. I jak on się ma kurde zaspokoić?!
- Tetsu, ty możesz iść pierwszy - powiedział, przeczesując ręką swoją bujną, niebieską czuprynę. - Ja muszę trochę wytłumaczyć naszej panience, o co chodzi w tych czasach.

Megan Silver

- Alex, czy ty czasem nie piłeś dzisiaj czegoś mocniejszego? Bo jesteś podejrzanie miły. A z resztą... - machnęłam ręką, gdy Kisaragi wróciła z łazienki.
- Łóżko jest pościelone. Przynieść ci wody na noc? - Czemu jestem taka śpiąca? Najchętniej rzuciłabym się na łóżko w ubraniu i spała. Przetarłam oczy. Alice oznajmiła, że musi wracać. Mieszkała blisko, więc odprowadziłam ją do drzwi i poczekałam aż wyjdzie na chodnik. 
Skoro łazienka na dole jest wolna, to szybko się umyję. Moja piżama na całe szczęście tam była. Już czysta, przebrana w różową piżamę z żółtym kurczakiem na plecach, z rozpuszczonymi włosami, które były mi lekko nad biodra wróciłam do pokoju, po czym zaraz z niego wyszłam, by przynieś pościel dla Kuroko.
Padłam na twarz na łóżko.
- Poradzie już sobie beze mnie, prawda? - zapytałam z nadzieją. Co ja robię? Piątek, a ja idę o dziewiątej spać.

______________________________
Przepraszam, że pokierowałam trochę postacią Alice, ale chwiałabym przejść do kolejnego dnia. Wybacz

Ostatnio zmieniony przez Alexanda (31-08-2013 o 00h15)

---

Chihaya Kisaragi
Pokręciłam przecząco głową gdy spytała mnie o wodę. Nigdy nie lubiłam się narzucać, a w nocy śpię twardym snem. Skończyłam przecierać włosy i wysiliłam się na lekki uśmiech.
- Dobranoc - powiedziałam gdy wychodziłam z pokoju.
Trochę im współczułam. W końcu cały ich świat wywrócił się do góry nogami i mają nas na głowie. Chociaż nie są do niczego zmuszeni i mogli po prostu nas wygonić i kazać sobie samemu radzić. Chyba nie poszłoby mi to źle. W końcu sama mieszkam i żyję. Oczywiście pomijając te momenty z dziewczynami. Na samo wspomnienie o nich się uśmiechnęłam i weszłam do sypialni. Była dość klasyczna, a duże łóżko trochę mnie przytłaczało. Położyłam mokry ręcznik na grzejniku i wyciągnęłam z złożonych spodni, mój telefon i słuchawki. Dobrze, że miałam je przy sobie. Nie przeżyłabym bez muzyki. Nałożyłam słuchawki na uszy i puściłam jeden z utworów klasycznych jakie miałam na liście odtwarzania. Wskoczyłam po pościel i oddałam się chwili spokoju.

Ostatnio zmieniony przez Asuu (01-09-2013 o 21h37)

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Serio już nikt nie pisze? Halo... D:

---

Tak nawiasem to ja jestem, ale nikt nie pisze, więc tak jakby nie ma co pisać. ; ;

---

Zapraszam na mojego bloga *Klik*
 

Okej, ostatnia próba wskrzeszenia tego wątku. STARA EKIPO, JESTEŚCIE?
Proszę...

---