Usłyszałam  swoje imię, dochodzące zza drzwi. Obejrzałam się. Stała tam jasnowłosa dziewczyna o wielkich, niebieskich oczach. Od razu rozpoznałam jej głos.
- Fawn...? - wstałam z fotela i podeszłam do niej. - Nie mogę uwierzyć, to ty! I co? Mówiłam, że jestem prawdziwa! - roześmiałam się, a potem rzuciłam się ściskać przyjaciółkę. - Niesamowite, co? Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałyśmy? - złapałam ją za obie ręce i wykręciłam pirueta.
Nagle zobaczyłam w korytarzu dziwne, pomarańczowo - czerwone światło. - Fawn? Tobie też zrobiło się tak gorąco...? - zapytałam, a potem podeszłam ostrożnie do drzwi i uchyliłam je. Światło dochodziło z dolnego piętra. - Chodź pociągnęłam ją za rękę.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (16-02-2014 o 11h38)

                                                                   

                                           Sens słów Fawn dotarł do mnie dopiero po chwili. Cóż, o pożarach wiedziałam tylko jedno : trzeba uciekać jak najszybciej tylko się da.
Rozumiałam też, że Collinsa ani Barymoore nie ma w domu, czyli, że prawdopodobnie nie dadzą rady nas z tego wyciągnąć. Musiałyśmy działać na własną rękę. Pociągnęłam przyjaciółkę po schodach w dół. Znalazłyśmy się na ogromnym parterze domu, gdzie jako dziecko potrafiłam się zgubić.  Zauważyłam, że główny płomień wyszedł z otwartej kuchni na cały budynek. Stwierdziłam też, że jesteśmy całkiem same, bo w pobliżu nie dostrzegłam "goryli" Collinsa, którzy mieli non stop pilnować posesji. Wszędzie wznosiły się chmury gryzącego dymu, przez który zaczęłam się krztusić. Jedynie w niektórych miejscach nie zauważyłam płomieni.
Z tego, co wiedziałam na temat pożarów, to należało wyjść przez okno (jeśli znajdowałeś się akurat na parterze), lub drzwiami, jeśli jesteśmy pewni, że nie znajduje się za nimi źródło ognia. Okien w tym domu nie było nigdy, za to jedyne drzwi, jakie się tu znajdowały to te grube, żelazne, zamknięte na cztery spusty. Nie miałam jednak żadnego wyboru. Popchnęłam Fawn w ich stronę, a potem szarpnęłam za klamkę, co nie dało widocznego efektu. Szarpałam za nią z potworną desperacją, ale bezskutecznie. Rozejrzałam się po domu w poszukiwaniu haka na klucze, którego jednak nie znalazłam. Jedyny klucz, jaki kiedykolwiek tu widziałam, wisiał na mojej szyi. Owładnięta całkowitą desperacją zerwałam łańcuszek i wpakowałam klucz do zamka. Przekręciłam dwa razy i...
Zadziałało. Przed nami widać było... No cóż... Świat. Nie było jednak czasu na podziwianie widoków. Musiałyśmy uciekać.
- No chodź! Szybciej! - pociągnęłam przyjaciółkę za rękę i po chwili biegłyśmy już  między jakimiś drzewami. Trochę się bałam, ale wiedziałam z książek, że lasy nie są raczej groźne (chyba, że ktoś wierzy w historię Czerwonego Kapturka). Gdybym miała jakiś wybór, na pewno zaczęłabym wszystko oglądać i wszystkiego dotykać. Ale wyboru nie miałam, bo rozumiałam aż za dobrze, że była to nasza jedyna szansa na ucieczkę po siedemnastu latach spędzonych w zamknięciu. Nie mogłyśmy z niej nie skorzystać...

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (09-02-2014 o 11h59)

                                                                   

                                                Znalazłyśmy się na skraju lasu. Biegłyśmy dosyć długo, może nawet pół godziny, a byłyśmy szybkie. Musiałyśmy być daleko od płonącego domu. Na pytanie przyjaciółki pokręciłam jedynie głową.
- Nie wiem, ale im szybciej się stąd oddalimy, tym dla nas lepiej - aż zbyt oczywistym był dla mnie fakt, że im dalej uda nam się dojść, tym mniejsze szanse na odnalezienie nas będą mieli Barymoore i Collins. A w tej chwili ucieczka była priorytetem. Przed nami rozciągał się dziwny widok. Wyglądało to, jak ogromne, betonowe klocki. Chyba widziałam coś podobnego na ilustracji w książce... - To chyba jakieś miasto... Chodźmy, nie ma czasu - zachęciłam ją skinieniem głowy i ruszyłam przed siebie. Od tego miejsca nie dzieliła nas duża odległość. Zbierało się na deszcz. Jeszcze nigdy nie byłam na zewnątrz w czasie deszczu. W książkach pisali, że deszcz to skroplona para wodna, czyli woda właśnie. Ale jak woda może lecieć z nieba...? To niby takie proste rzeczy, ale dla kogoś, kto nigdy ich nie doświadczył nie było to już tak do końca oczywiste. Przeszłyśmy kawałek po betonowej drodze i byłyśmy mniej-więcej na miejscu. Pomijając fakt, że nie miałyśmy pojęcia gdzie chcemy dojść...

                                                                   


                                                                 Lało strasznie. Aż tak, że bolały mnie uderzenia kropli, spadających z nieba. Fawn zaciągnęła mnie do jakiegoś budynku. Cóż, to zawsze lepsze, niż przedzieranie się przez deszcz...
- Okay, nie mam nic przeciwko - powiedziałam, a potem zachichotałam, bo Fawn kichnęła. Niby nic, ale jak się przez siedemnaście lat siedzi w zamkniętym pokoju, to nawet takie drobnostki śmieszą człowieka.
Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Wzdłuż drewnianych ścian stały stoliki, przykryte białymi obrusami. Na każdym stał wazonik z pojedynczym kwiatkiem. Kilka lampek okiennych i koronkowe zasłony w oknach. Przy niektórych stołach siedzieli ludzie. Byłam lekko oszołomiona ich obecnością. Nigdy nie widziałam więcej, niż sześciu osób na raz, tu mogło być około piętnastu, może osiemnastu... Za sporą ladą stały kobiety w uniformach i wycierały talerze i szklanki. - To jakaś restauracja - powiedziałam do przyjaciółki, nadal rozglądając się po wnętrzu.
- Konkretnie kawiarnia. Napijecie się czegoś? Chyba mocno zmokłyście - za nami stał jakiś chłopak. Miał bardzo jasne blond włosy i prawie czarne oczy.  Uśmiechał się szeroko, a w dłoni trzymał pustą tacę. Spojrzałam na Fawn. W sumie naprawdę byłyśmy przemoknięte i przydałoby się ogrzać herbatą...
- Ee... Nie wydaje mi się, żebyśmy się znali... - powiedziałam, patrząc mu w oczy. Na to roześmiał się perliście.
- Jestem kelnerem, zachęcanie do spożycia obcych ludzi, to moja praca. Chodźcie, zapraszam. Na koszt firmy - zaznaczył i wskazał nam kanapę w samym rogu pomieszczenia. Usiadłam i niepewnie spojrzałam na chłopaka. Jeszcze nigdy nikogo takiego nie widziałam. Nie w swoim wieku. Był... Pierwszym chłopakiem w moim życiu. - Dwie herbaty z  cytryną! - zakrzyknął w stronę lady i zniknął w jakimś pomieszczeniu za żelaznymi drzwiami, które musiało być kuchnią. Niedługo potem pojawił się drugi chłopak z tacą i postawił przed nami dwie filiżanki, uśmiechając się przy tym promiennie.

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (20-02-2014 o 14h39)

                                                                   

                                                 Najpierw podszedł do nas chłopak, który zaserwował nam herbatę, a po nim pojawił się blondyn.
- To jak macie na imię? - zapytał chłopak, uśmiechając się szeroko. Miałam wrażenie, że uśmiech nigdy nie schodzi mu z twarzy. Już miałam odpowiedzieć, kiedy zauważyłam gdzie patrzy Fawn.
- O, Boże... Fawn... - powiedziałam słabo i wsłuchałam się w głos prezenterki.

Nadal nie wiadomo do kogo należał budynek, ani kto w nim mieszkał. Straż pożarną wezwał leśniczy, który twierdził, że nigdy wcześniej nie widział tej posesji, dodał, że nie zauważył też żadnych ludzi, mogących mieszkać w tak ogromnej posiadłości... .
Poczułam, jak robię się blada. Zaraz... Nikt nie wiedział, że ten dom tam stoi?
Spojrzałam na równie przerażoną przyjaciółkę, potem na twarz blondyna, z której momentalnie zniknął uśmiech, zastąpiony przez wyraz zainteresowania.
Cholera... Co my teraz zrobimy? Nie mamy gdzie się podziać, w telewizji właśnie pokazali miejsce, z którego nawiałyśmy i żadna z nas nie wie gdzie znajdują się Collins z Barymoore. A obie mogłyśmy być pewne, że jeśli nas znajdą, to będzie koniec wszystkiego i na resztę życia wylądujemy w podziemnych lochach.
Czułam się jak idiotka. Dwóch chłopaków siedziało naprzeciw nas w kawiarni, czymkolwiek ona była, a my wystraszone jak nigdy nie byłyśmy nawet w stanie wypić herbaty, która była tu ogólnie jedynym znanym nam elementem. Co robić...?

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (08-03-2014 o 17h29)

                                                                   

Fawn zaczęła coś odstawiać, że niby jesteśmy w szoku i takie tam. Z jednej strony chciało mi się z tego śmiać, a z drugiej... Chyba nawet zaczynałam już płakać... - Naprawdę jest nam ciężko... - spojrzałam na przyjaciółkę, łapiąc jednocześnie jej rękę. - Bardzo nam przykro...- odezwał się blondyn. - A poza tym, jesteście w Chicago - poinformował nas. - Sam! Przynieś mi jeszcze dwie herbaty! - wrzasnął w stronę kuchni, a potem popatrzył na nas ze współczuciem. Nie ma co, teraz naprawdę nie miałam pojęcia czy się śmiać, czy płakać. No, bo w końcu udało nam się uciec, dom spłonął, więc raczej do niego nie wrócimy, a można to z całą pewnością uznać za pewien sukces. - Fawn, i co teraz?  - szepnęłam do niej, kiedy obaj faceci się oddalili. - Przecież my nawet nie mamy gdzie spać, o znajomości tego miejsca nie mówiąc... - poczułam łzę, która bez jakiejkolwiek mojej ingerencji, spłynęła mi po policzku. - Nie chcę płakać, po prostu... To nie zależy ode mnie... - uśmiechnęłam się lekko, ocierając łzę. Zaczęłam myśleć o tym, co będzie, jeśli Collins jakimś cudem nas tutaj znajdzie. Zamknie nas pod ziemią? Wybuduje nowy dom? A... Jeśli nas zabije? - O, Boże... Co my narobiłyśmy? - oparłam głowę o ramię przyjaciółki, starając się powstrzymać łzy.

-----------------------------------------
PRZEPRASZAM!!!! Zapomniałam :0.
Po prostu i zwyczajnie... Muszę
sobie zrobić jakąś listę zadań, czy
coś... ;P

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (14-03-2014 o 18h02)

                                                                   

Fawn zaczęła mnie pocieszać i przytulać, co muszę przyznać, dało pewne efekty. W tej samej chwili, kiedy ponownie mnie objęła, dotarło do mnie, że chłopak siedzący obok słyszał każde jej słowo. Łącznie z "nie damy znów się złapać", "możemy iść gdzie chcemy" i wszystko pozostałe. Po chwili przyszedł brunet z dwoma filiżankami herbaty dla nas.
- Jeśli nie macie gdzie spać, to zawsze mogę was przenocować... - powiedział to tak, jakby jednocześnie się zastanawiał i był pewien swojej decyzji. Wystraszona oderwałam się od przyjaciółki i spojrzałam na nią. Mało to razy czytałam o takich sytuacjach? Dwóch chłopaków, dwie dziewczyny sami w ich domu... Czy coś mogło nam grozić...? A z drugiej strony, nie miałyśmy wyjścia. Lało, był wieczór i nie mogłyśmy nigdzie pójść, nie mając jednocześnie pojęcia gdzie właściwie jesteśmy. - Fawn? - spojrzałam na nią, a potem cicho szepnęłam : - Co robimy? - ocierając jednocześnie ostatnie łzy. Przecież ich nie znałyśmy. Nawet nie miałyśmy pojęcia o ich imionach. W tym momencie przypomniało mi się, że jasnowłosy pytał nas o nie zanim zobaczyłyśmy wiadomości. Rzuciłam spojrzenie w jego stronę, a potem przeniosłam je na Fawn. W sumie, to nie wiem co złego mogłoby nas z nim spotkać. Trudno to zdefiniować, ale miał po prostu oczy, którym byłam w stanie zaufać. Nic w nich nie błyszczało, żadnej złowrogości, czy dwulicowości. Aż zdziwił mnie mój własny tok myślenia...


---------------------------
ok, umowa stoi ; )

Ostatnio zmieniony przez Rachel8 (18-03-2014 o 15h04)

                                                                   

Dobra, czyli nocujemy u jakiegoś chłopaka...
- Jestem Jared. Ten drugi ma na imię Matt. Mieszkam niedaleko stąd, jakieś dziesięć minut samochodem, ale będziecie musiały poczekać pół godziny do siódmej, bo dopiero wtedy kończę pracę - uśmiechnął się jasnowłosy.
- Jestem Alyssa, a to jest Fawn. Dzięki...- powiedziałam cicho. Chłopak wstał i skierował się do kuchni, gdzie czekała na niego zniecierpliwiona dziewczyna z tacą.
Spojrzałam na Fawn. - Jesteś pewna, że robimy dobrze? - zapytałam. - Niby nie mamy wyjścia i on nie wygląda na jakiegoś przestępcę, ale... Wiesz o co mi chodzi?
- zerknęłam w stronę Jareda, który właśnie krzątał się między stolikami. Pozostaje jeszcze kwestia samochodu... I wyjścia z kawiarni. Całe życie spędziłam w zamknięciu, nie jestem przyzwyczajona do wychodzenia na zewnątrz, bezpieczniej czuję się w pomieszczeniu. Kurczę... Chyba długo zajmie mi przyzwyczajenie się do wolności...
I trzeba pomyśleć, jak się wydostać z Chicago do jakiegoś innego miasta, a najlepiej innego Stanu... Jak najdalej, byle tylko Collins i Barymoore nas nie znaleźli.  Nie możemy w końcu do końca życia siedzieć Jaredowi na głowie...   

                                                                   

Fawn miała rację i trudno by się było z nią nie zgodzić... A po drugie... Muszę przyznać, że Jared wydał mi  się godny naszego zaufania, choć sama nie wiem do końca dlaczego właściwie tak pomyślałam.
W końcu przyszedł do nas, ubrany w czarną kurtkę i uśmiechnął się szeroko.
- Możemy już jechać. Chodźcie, dziewczyny - powiedział i wykonał zapraszający ruch dłonią. Wstałam ze swojego miejsca i chwyciłam Fawn za przegub, bo jednak odrobinę się denerwowałam.
- No, to chodźmy... - szepnęłam i uśmiechnęłam się nerwowo. Wyszliśmy na zewnątrz i podeszliśmy do czarnego, dość starego auta, chyba BMW...?
Nagle nasz nowy znajomy trzepnął się po głowie i roześmiał się cicho.
- Zostawiłem plecak w środku. Zaraz wracam - powiedział i wręczył Fawn kluczyki, a potem biegiem ruszył z powrotem do kawiarni.
- No, to co teraz...? - zapytałam przyjaciółkę, patrząc niepewnie w stronę samochodu.

                                                                   

O Boże! Fawn zwariowała! "Zapnij się Ally?!". Przecież to jest kradzież!
Zanim jednak zdążyłam zaoponować, moja przyjaciółka ruszyła z piskiem opon, olewając ograniczenia prędkości. Z tyłu mignęła mi. desperacko próbująca nas dogonić, postać Jareda.
- Jezu, Fawn! Przecież ty nie umiesz prowadzić! - wrzasnęłam lekko, kurczowo chwytając się drzwi. Drugą ręką usiłowałam przypiąć się pasami do siedzenia. Prułyśmy czarnym BMW przez szosę, prowadzącą poza Chicago. Nie wiem z jaką prędkością, ale naprawdę sporą. Zaczynałam się bać, że moja przyjaciółka wjedzie w barierkę, albo inny pojazd i tym samym skończymy jako dwie, krwawe plamy na asfalcie.
- Nawet nie wiesz dokąd jedziemy! - szarpnęłam jej ręką, umiejscowioną na skrzyni biegów i w tym momencie o mało nie wjechałyśmy w jakiegoś tira. - Cholera! - pisnęłam i zakryłam twarz rękoma.
Spróbujmy to wszystko przeanalizować : jednego dnia przeżyłam pożar, ucieczkę z więzienia, poznałam swoją przyjaciółkę, a teraz razem z nią, ukradłam samochód faceta, który miał zamiar nam pomóc. Cudownie, prawda?!
Patrzyłam za okno. Wyjechałyśmy już poza obręby miasta...
- Wiesz chociaż gdzie chcesz dojechać? - westchnęłam, podpierając czoło dłonią. Jeśli on zadzwoni na policję, to będzie nasz koniec. Przynajmniej tak to opisywali powieściopisarze. Właśnie, Allyso - powieściopisarze! Ja nawet nie znam prawdziwego życia, to wszystko mogła być fikcja! W co my się, na litość Boską, wpakowałyśmy?!

                                                                   

Zatrzymałyśmy się na parkingu przy jakimś lesie. Obok zobaczyłam drogowskaz z napisem Berwyn.
Czy my do reszty oszalałyśmy?! Przecież na litość Boską, my nawet nie znamy Jareda, a już zdążyłyśmy go oszukać! Co, jeśli pomyślał, że...?
A jeśli zadzwoni na policję? Przecież nie możemy sobie pozwolić, żeby złapała nas policja! Wtedy zapewne zapytają nas o rodziców, bo nie jesteśmy pełnoletnie. I co my im niby wtedy powiemy? A jeśli mają jakieś powiązania z Collinsem? Przecież możemy być pewne, że nikt normalny nie zamyka dwóch osób na ponad siedemnaście lat w stuletnim domu!
- Jezu, Fawn... - oparłam się o maskę samochodu i zakryłam oczy dłońmi. Ja chciałam tylko uciec, nie dopuszczać się kradzieży czyjegoś samochodu, to przecież przestępstwo i... - I co my teraz zrobimy? - oderwałam na chwilę dłonie od twarzy i spojrzałam na nią z przestrachem. - A jak zawiadomił policję...? - poczułam aż, jak robię się blada. Oparłam szybko drugą rękę na masce, żeby nie upaść i stwierdziłam, że moja dłoń wykonała w niej lekkie wgniecenie. Czy to aby na pewno normalne...? Zresztą teraz nieważne...

Spojrzałam na nią. Nie miałam pojęcia co odpowiedzieć, to było jedno wielkie szaleństwo. W ciągu niecałej doby przeżyłyśmy pożar, ucieczkę z domu, pierwszy w życiu pobyt w kawiarni i ukradłyśmy samochód, dodatkowo przemieszczając się tym samochodem do miasta, którego kompletnie nie znamy. Właśnie... Co to jest za miasto...?
- I co teraz zamierzamy zrobić? W sumie... No, jakby nie patrzeć, to plan skończył się na ucieczce z Chicago... - powiedziałam do przyjaciółki, opierając się o maskę samochodu. - Powinnyśmy chyba znaleźć jakieś miejsce do spania... Tylko gdzie...? - a mogłyśmy pojechać z Jaredem do jego domu, mieć zapewnione spanie i przynajmniej jeden posiłek. Ale nie! Wolałyśmy ukraść jego samochód i pojechać nim do miejsca, o którym nie mamy żadnego, nawet najmniejszego pojęcia! Niech żyje nasza głupota!
Przeczesałam włosy rękoma. Cholera jasna.... Miałam ochotę tylko przeklinać, drzeć się i najlepiej rozwalić ten samochód w drobny mak, tak żeby nic po nim nie zostało.
Mogłyśmy się zachować jeszcze bardziej nieodpowiedzialnie?